Γιατί ο 21ος αιώνας θα είναι ασιατικός

Καθώς ο “ασιατικός αιώνας” αναδύεται μέσα στην τρέχουσα ιστορία και η Δύση βυθίζεται στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή του πληθωρισμού, των ανισοτήτων, της προκλητικής ζωής των ελίτ και της υποκρισίας της πολιτικής, η κοινή λογική λέει ότι η μεταβατική αυτή ιστορική φάση είναι φορέας τραγικά επικίνδυνων καταστάσεων, που οδηγούν σε παγκόσμιο πόλεμο.

Τους κινδύνους αυτούς οι δυτικοί πολιτικοί τους κρύβουν, μιλώντας για “προκλήσεις” της δημοκρατίας, της οικονομικής πολιτικής, των ιδεών και των αξιών που είναι λόγια άνευ αντικρίσματος και τερατώδους κοινωνικού κόστους. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας δοκιμάζουν επικίνδυνα τον κοινωνικό ιστό στην Ευρώπη και στην ουσία απέτυχαν παταγωδώς, φέρνοντας τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Οι κοινωνίες, βλέποντας την αδυναμία των πολιτικών να τιθασεύσουν τις αγορές, βλέποντας ότι η στάση τους οδηγεί σε γενικευμένη πολεμική σύρραξη, αντιδρούν. Ο Μπάιντεν αμφισβητείται, ο Μπόρις έπεσε παταγωδώς, ο Μακρόν δεν μπορεί να περάσει νόμους, ο Ντράγκι κρατιέται με το ζόρι, η Γερμανία έχει λαλήσει, ενώ ο Πούτιν ετοιμάζει –κατά τον Σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς– συνολική πρόταση προς τη Δύση για ένα νέο διεθνές status, η οποία αν δεν γίνει δεκτή θα πάμε σε μεγάλο πόλεμο που θα έχει αυξημένες πιθανότητες να καταλήξει σε πυρηνικό.

Η ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλα τα εξωτερικά της πεδία είναι οφθαλμοφανής και το ερώτημα είναι εάν η Ευρώπη θα τις ακολουθήσει στην άβυσσο του πολέμου. Το ίδιο ισχύει για την Ιαπωνία και την μετατζονσονική Βρετανία, αλλά και για την Αυστραλία.

Ο 21ος θα είναι ασιατικός αιώνας

Η Τουρκία κι η Σαουδική Αραβία οδεύουν προς το γκρουπ των BRICS μαζί με το Ιράν κι άλλες κρίσιμες χώρες, γεγονός που σκιαγραφεί ένα νέο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό χάρτη που καταδεικνύει πως ο 21ος αιώνας θα είναι ασιατικός.

Μπορεί το αμερικάνικο στρατιωτικό-χρηματοοικονομικό σύμπλεγμα να αποδεχθεί το οφθαλμοφανές και το τέλος της οικονομικής αποικιοκρατίας της Δύσης; Μάλλον όχι. Δεν διαθέτει το νου, παρά την πληθώρα των think tanks, δεν διαθέτει πολιτικούς αντάξιους της ιστορικής συγκυρίας. Ο Μπάιντεν, παρά τη φινέτσα του σε σχέση με τον αγροίκο Τραμπ, εξακολουθεί να λειτουργεί ως καουμπόι.

Στην Ευρώπη, ο Μακρόν δεν έπιασε την ευκαιρία της απώλειας της πλειοψηφίας για να συμβιβαστεί με την κοινωνική πραγματικότητα. Εξακολουθεί, παρά την επικείμενη κρατικοποίηση του ενεργειακού φορέα, να είναι προσκολλημένος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που παράγουν ανισότητες. Ο Σολτς το ίδιο. Μένουν μόνο ο κουτσουρεμένος Ντράγκι και η Λαγκάρντ που δείχνουν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Δυστυχώς, η ΕΕ δεν διαθέτει μια ηγεσία που θα μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα στην πολιτική ολοκλήρωση και στην αυτονομία.

Αν πράγματι ο Πούτιν κάνει μια ρεαλιστική πρόταση που θα θέτει νέους κανόνες ασφαλείας στην Ευρώπη, τον αρκτικό κύκλο και στους νέους εμπορικούς δρόμους και ένα deal μακράς πνοής στον ενεργειακό τομέα με όρους αναπτυξιακούς και αμοιβαίου συμφέροντος, η ΕΕ θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πρόταση ξεχωριστά από τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πίσω από την θρυλούμενη πρόταση Πούτιν θα υπάρχουν ανομολόγητες αντιδυτικές στρατηγικές, αλλά από την άλλη θα είναι μια πρόταση ειρήνης. That’s the question.