Γιατί ο Πούτιν δεν κάνει ό,τι μπορεί για να γονατίσει το Κίεβο

Επίσης, σε ακρόαση της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Αθήνα, Γκιλφόϊλ, ο γερουσιαστής Ρις της επεσήμανε τη σημασία της Τουρκίας για τα σχέδια των ΗΠΑ στη περιοχή, τονίζοντας: «Σε παροτρύνω να δημιουργήσεις μια στενή σχέση με τον πρέσβη μας στην Τουρκία, Τομ Μπάρακ». Δεδομένου του έκδηλου φιλοτουρκισμού του Μπάρακ, τι άραγε σημαίνει για την Ελλάδα η επισήμανση του Ρις προς την Γκιλφόϊλ; Στην Αθήνα φαίνεται να αγνοούν ότι η χάραξη εξωτερικής πολιτικής πρέπει να λαμβάνει υπόψιν της όλες τις πιθανότητες και να αξιολογεί σωστά τους ενδεχόμενους κινδύνους.

Μια βασική αρχή της διεθνούς διπλωματίας που αγνοεί η “δεδομένη” Ελλάδα είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να κόβει γέφυρες, γιατί ποτέ δεν μπορεί να προβλέψει τις διεθνείς εξελίξεις. Αυτές οι απρόβλεπτες εξελίξεις επηρεάζονται άμεσα από τη διαχρονική στρατηγική της “αλληλουχίας πολέμων” του κατεστημένου της Ουάσιγκτον και τον τυχοδιωκτισμό των ευρω-ελίτ που πρόθυμα παίζουν το παιχνίδι του Ατλαντισμού.

Πρόκειται για υπαρξιακό πρόβλημα: Χωρίς τη ρωσική ήττα, ή τουλάχιστον τη διατήρηση κάποιου ουκρανικού κράτους που θα χρησιμοποιηθεί ως βάση κατά της Ρωσίας, ο Ατλαντισμός θα υποστεί σοβαρό πλήγμα και η διατήρηση των ευρω-ελίτ στην εξουσία θα αμφισβητηθεί.

Ο διανοητικός αποικισμός της Ευρώπης

H διαμόρφωση και ο μετασχηματισμός των ευρωπαϊκών δορυφόρων από τον Ατλαντισμό επέφερε τον διανοητικό αποικισμό τους σε σημείο που η ηγεμονική ιδεολογία είναι αδιαμφισβήτητη. Όσοι, μάλιστα, την εφαρμόζουν μπορεί να μην έχουν πλήρη επίγνωση του τι διαιωνίζουν. Αυτό που απομένει είναι ένας τραγικά κοντόφθαλμος τρόπος κατανόησης και διαμόρφωσης του μέλλοντος της Ευρώπης μέσω της ουκρανικής κρίσης. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον σε “σκληρές” πολιτικές που τροφοδοτoύν την κλιμάκωση. Γι’ αυτούς, ο πόλεμος είναι τακτική, όχι τραγωδία.

Αναπόφευκτα, όταν συνειδητοποίησαν τις αρνητικές εξελίξεις στα πεδία των μαχών, κατέφυγαν στην προσφιλή τους τακτική εξαπάτησης του αντιπάλου:

• Σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους, ο Τραμπ δοκίμασε να πείσει τους Ρώσους να αποδεχθούν κάποιο είδος εκεχειρίας. Όμως, οι Ρώσοι δεν τσίμπησαν.
• Στη συνέχεια πρότεινε μια άνευ όρων τριμερή σύνοδο κορυφής (Τραμπ-Πούτιν-Ζελένσκι). Και πάλι οι Ρώσοι δεν τσίμπησαν.
• Τώρα έχουν καταλήξει στην αναζήτηση δικαιολογίας για την ανάπτυξη ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης στο ουκρανικό έδαφος με σκοπό τη δημιουργία τετελεσμένων.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος μια προβοκάτσια που θα προσέφερε μια τέτοια δικαιολογία, είτε πρόκειται για σκηνοθετημένη πυραυλική επίθεση κατά νατοϊκής χώρας, είτε για κατάρριψη νατοϊκού αεροσκάφους στη Μαύρη Θάλασσα, είτε για κάτι άλλο. Δεν θα πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο —είναι γνωστή η προβοκάτσια του Γκλάϊβιτς το 1939, όταν η Γερμανία σκηνοθέτησε μια δήθεν πολωνική επίθεση σε γερμανικό ραδιοσταθμό και έτσι ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Προφανώς, μια προβοκάτσια εντάσσεται στα πλαίσια του καταμερισμού εργασίας που ζήτησε από τους Ευρωπαίους ο Χέγκσεθ σε ομιλία του τον προηγούμενο Φεβρουάριο.

Η ΕΕ επανήλθε στο σχέδιο της για αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Δοκιμάστηκε πριν από τρεισήμισι χρόνια και απέτυχε παταγωδώς. Αυτή τη φορά, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης δημιούργησε μια πλατφόρμα διαλόγου με τις εξόριστες ρωσικές “δημοκρατικές” δυνάμεις. Πρόκειται για οργανώσεις που προωθούν την προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης, χρηματοδοτούν έγχρωμες επαναστάσεις, ή βρίσκουν ντόπιους κουίσλινγκς που αναγνωρίζονται σαν η “νόμιμη” κυβέρνηση (όπως έγινε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στην Ουκρανία, Γεωργία, Λευκορωσία, Βενεζουέλα, Ρουμανία, Μολδαβία).

Είναι χαρακτηριστικό ότι η απόφαση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης ουσιαστικά να διευκολύνει την αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία ελήφθη κατόπιν πρότασης του Έρικ-Νίιλς Κρος, ρωσοφοβικού πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Εσθονίας. Την πρόταση στήριξε και ο Πολωνός πρωθυπουργός Τούσκ που δήλωσε: «Δεν είναι πόλεμος της Ουκρανίας, είναι πόλεμος της Ευρώπης». Δικαιολογημένη, αν και καθυστερημένη, η χθεσινή καταγγελία της Μέρκελ: «Πολωνία και χώρες της Βαλτικής ευθύνονται για τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία».

Η απροθυμία του Πούτιν για κλιμάκωση

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο Πούτιν δεν έχει ακόμα διατάξει να χτυπηθούν (ακόμα και με υπερηχητικούς πυραύλους Ορέσνικ, αν χρειαστεί) η ουκρανική προεδρία, το πολεμικό επιτελείο, η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών κ.λπ. ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει το καθεστώς του Κιέβου και ο πόλεμος να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα, οι Ρώσοι διεξάγουν χρονοβόρες επιχειρήσεις μέχρι τελικής εξόντωσης. Καταλήγουν να σκοτώσουν κάθε φουκαρά που θα στρατολογηθεί με τη βία στους ουκρανικούς δρόμους, ενώ αρνούνται να χτυπήσουν απευθείας τα στρατιωτικά κέντρα διοίκησης και ελέγχου του καθεστώτος του Κιέβου!

Επίσης, ο Πούτιν δεν διέταξε έγκαιρα να καταστραφούν οι γέφυρες στον Δνείπερο και το δίκτυο σιδηροδρόμων, ώστε ο ουκρανικός στρατός στην Ανατολή να μην μπορεί να τροφοδοτηθεί και έτσι να καταρρεύσει. Πολύς δυτικός εξοπλισμός δεν θα είχε μεταφερθεί ανατολικά και δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες δεν θα είχαν σκοτωθεί. Ακόμα και το γνωστό αμερικανικό ινστιτούτο RAND διαπιστώνει με απορία: «Η Ρωσία δεν έχει καταβάλει καμία ουσιαστική προσπάθεια να παρεμποδίσει την κάθε είδους υποστήριξη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία».

Αγνοώντας τις προτάσεις των στρατηγών του, ο Πούτιν περιόρισε σημαντικά το λεγόμενο “ηλεκτρικό πόλεμο” κατά της Ουκρανίας (ολοκληρωτική καταστροφή μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας). Ακόμη και μετά τις εξαιρετικά προκλητικές επιθέσεις με δρόνους εναντίον στρατηγικών βάσεων εντός της Ρωσίας, ο Πούτιν δεν αντέδρασε αποφασιστικά. Καθημερινά οι Ουκρανοί βομβαρδίζουν ρωσικά ενεργειακά κέντρα σε κατοικημένες περιοχές. Αναμένονται ισχυρότεροι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς που θα μπορούν να χτυπήσουν βαθιά στη Ρωσία. Στην πρόσφατη ομιλία του στο Βαλντάϊ, ο Πούτιν ισχυρίστηκε ότι αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα στην έκβαση του πολέμου.

Τρεις πιθανές εξηγήσεις

Υπάρχουν τρεις πιθανές εξηγήσεις για τη διστακτικότητα του Πούτιν να αντιδράσει με συντριπτικό τρόπο στις ουκρανικές επιθέσεις:

Πρώτον, αποφεύγει να δώσει αφορμή για απευθείας νατοϊκή επέμβαση. Θεωρεί ότι καμία αύξηση της νατοϊκής βοήθεια προς την Ουκρανία δεν είναι τόσο δραματική, ώστε να διακινδυνεύσει πόλεμο με το ΝΑΤΟ για να την αποτρέψει. Όσο συνεχίζει να κερδίζει αργά αλλά σταθερά στα πεδία των μαχών, ο Πούτιν πείθεται για τη τελική επικράτηση του χωρίς να αναλαμβάνει περαιτέρω ρίσκα.

Δεύτερον, διαθέτει μια μακροπρόθεσμη αντίληψη των ορίων της στρατιωτικής ισχύος (π.χ., η κατασπατάλησή της θα μπορούσε να μειώσει τις πιθανότητες αποτροπής μιας μελλοντικής νατοϊκής επίθεσης), ενώ κατανοεί τις αρνητικές συνέπειες μιας θεαματικής επίδειξης δύναμης. Πχ, η εντυπωσιακή επιχείρηση “σοκ και δέος” της συμμαχίας των προθύμων στο Ιράκ αναγνωρίζεται ευρέως ως μια δαπανηρή, καταστροφική, ταπεινωτική και τελικά άκαρπη επιχείρηση.

Τρίτον, παρά την αρνητική στάση των Ευρωπαίων απέναντι του, ο Πούτιν ίσως ακόμα διατηρεί κάποια ελπίδα ότι μπορεί να κάνει συμφωνίες μαζί τους. Η πορεία του ως προέδρου την περίοδο 2009-2022 έδειξε ότι προσπάθησε να τοποθετήσει τη Ρωσία μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, αλλά με τάση προς τη Δύση. Είχε εκφράσει τη πεποίθηση ότι «η Ρωσία είναι μέρος της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Ανεξάρτητα από το πού ζει ο λαός μας, στην Άπω Ανατολή ή στο Νότο, είμαστε Ευρωπαίοι».

Όποια και από τις παραπάνω εξηγήσεις κι αν ισχύει, δεν αλλάζει την πραγματικότητα: Όσο περισσότερο συνεχίζεται η σύγκρουση στην Ουκρανία, τόσο περισσότερο εμπλέκονται οι νατοϊκοί σύμμαχοι και τόσο πιο δύσκολο γίνεται γι’ αυτούς να υποχωρήσουν. Και όσο περισσότερο εμπλέκονται χωρίς συνέπειες, τόσο πιο προκλητικοί θα γίνονται. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι όσο και αν ο Πούτιν προσπαθεί να αποφύγει μια μεγάλη σύγκρουση, ίσως τελικά την ενθαρρύνει, όπως τον είχε προειδοποιήσει έγκαιρα το Γενικό Επιτελείο του.