Γιατί ο Πούτιν άδειασε τον Λαβρόφ

Να αποφύγει την περαιτέρω όξυνση στις σχέσεις Μόσχας και Τελ Αβίβ επιδίωξε ο Ρώσος πρόεδρος. Ο Πούτιν τηλεφώνησε στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, προκειμένου να του ζητήσει “συγγνώμη” για τις δηλώσεις του Σεργκέι Λαβρόφ περί της “εβραϊκής καταγωγής του Αδόλφου Χίτλερ”, που έβαλαν “φωτιά” στις σχέσεις των δύο χωρών. Ο Ναφτάλι Μπένετ έκανε δεκτή την συγγνώμη του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Είχε προηγηθεί η έκκληση του αρχιραβίνου της Ρωσίας που ζήτησε (σε ευγενικούς τόνους) από τον Λαβρόφ μία “συγγνώμη”, προκειμένου να θεωρηθεί λήξαν ένα επεισόδιο που πυροδότησε μία πρωτοφανή ένταση στις, κατά τα άλλα αγαστές σχέσεις Ρωσίας και Ισραήλ. Ο Πούτιν έκανε την ανάγκη φιλοτιμία, “αδειάζοντας” τον βετεράνο της ρωσικής διπλωματίας, ο οποίος υπέπεσε σε ένα βαρύτατο ατόπημα.

Την στιγμή που ο Λαβρόφ θα μπορούσε απλώς να υπενθυμίσει τις (λιγοστές αλλά υπαρκτές ιστορικά) περιπτώσεις Εβραίων συνεργατών των Ναζί για να απαντήσει στο ερώτημα “πως ο Εβραίος Ζελένσκι συγκυβερνά με τους νεοναζί”, κατέφυγε σε μια επιχειρηματολογία που “μύριζε” αντισημιτισμό.

Μάλιστα, αντί ο Λαβρόφ να καταλάβει το λάθος του, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών ξεκίνησε έναν “πόλεμο ανακοινώσεων” κατηγορώντας το Ισραήλ ότι «στηρίζει τους ναζί της Ουκρανίας» και πως «Ισραηλινοί μισθοφόροι πολεμούν με το ναζιστικό Τάγμα Αζόφ». Επιπλέον, κάλεσε στην Μόσχα αντιπροσωπεία της ισλαμικής Χαμάς, όταν η τελευταία απειλεί με την «μεγάλη μάχη» το Ισραήλ, λόγω της έντασης στο τέμενος Αλ Ακσά.

Ατόπημα του Λαβρόφ

Η ρωσική διπλωματία επέλεξε να ανοίξει μέτωπο με μία χώρα που κράτησε ισορροπημένη στάση στην εισβολή στην Ουκρανία, αρνούμενη να ψηφίσει κυρώσεις κατά της Μόσχας. Μάλιστα, ο Μπένετ επέλεξε να συναντηθεί με τον Πούτιν τις πρώτες μέρες της εισβολής, θέλοντας να διαδραματίσει ρόλο μεσολαβητή στην σύγκρουση. Βέβαια διεθνή δημοσιεύματα ανέφεραν πως αυτός περιορίστηκε στις συστάσεις του στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι να αποδεχτεί τις απαιτήσεις της Μόσχας και να παραδοθεί!

Δεν αποκλείεται να έχουν όντως βρεθεί ισραηλινά όπλα στα χέρια των Ουκρανών, γεγονός που ίσως δίνει μία εξήγηση για τον “εκνευρισμό” της ρωσικής διπλωματίας, όμως η Μόσχα δεν χρησιμοποιεί την ίδια ρητορική για άλλες χώρες που επίσης εξοπλίζουν το Κίεβο, με κορυφαίο παράδειγμα την Τουρκία.

Πόσο μάλλον που ένα μέτωπο με το Ισραήλ, λίγες μέρες πριν την επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης, έμοιαζε εντελώς άστοχο, την στιγμή που η Μόσχα δικαιολογεί τον πόλεμο προκειμένου να “αποναζιστικοποιηθεί η Ουκρανία”. Η δε ρητορική Λαβρόφ, που θύμισε την γνωστή αντισημιτική επιχειρηματολογία για “εβραϊκή συνυπευθυνότητα στο Ολοκαύτωμα”, «μείωνε την προσφορά των ηρωικών στρατιωτών που απελευθέρωσαν το Άουσβιτς και ανάρτησαν την σημαία της νίκης στο Ράιχσταγκ», όπως εύστοχα επεσήμανε ο Ρώσος αρχιραβίνος.

Όταν το Ισραήλ (σε αντίθεση με την σιωπή της Δύσης) καταδίκαζε τις πορείες μίσους των νοσταλγών του Ουκρανού εθνικοσοσιαλιστή Στεμπάν Μπαντέρα και αντιδρούσε στον προπαγανδιστικό ισχυρισμό του Ζελένσκι ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία συγκρίνεται με την φρίκη του Ολοκαυτώματος, ο Λαβρόφ επέλεξε να υπενθυμίσει στον παγκόσμιο εβραϊσμό το αντισημιτικό παρελθόν της Ρωσίας που ξεκινά από τα πογκρόμ του Τσάρου, μέχρι τα “Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών” που τύπωνε η Οχράνα. Μία συζήτηση που άρχισε να μαίνεται στον ισραηλινό Τύπο, άκρως προβληματική για την τραυματισμένη εικόνα της Ρωσίας, που ήρθε να μαζέψει η συγγνώμη του Πούτιν.