Το Ουκρανικό είναι μόνο η αρχή της κρίσης της Ευρώπης

Σε περιόδους κρίσης, η Αμερική ανέδειξε επιτυχημένους προέδρους που δε δίστασαν να παραβιάσουν τους υφιστάμενους κανόνες και να κυβερνήσουν με αυταρχισμό και αυταρέσκεια. Μερικά ιστορικά παραδείγματα: O Πρόεδρος Άντριου Τζάκσον αποφάσισε να αλλάξει την πληθυσμιακή δομή της πολιτείας της Τζόρτζια λόγω της μετανάστευσης. Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο του το απαγόρεψε, ο Τζάκσον το αγνόησε απαντώντας ειρωνικά: «Το Ανώτατο Δικαστήριο έλαβε την απόφασή του, ας την επιβάλει».

Ο Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ εφάρμοσε το “σχέδιο 100 ημερών” για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη οικονομική κρίση. Κινήθηκε ταχύτατα, αγνοώντας τις αποφάσεις που Ανωτάτου Δικαστηρίου που έκριναν τις πρωτοβουλίες του αντισυνταγματικές. Οι εφημερίδες τον κατηγορούσαν ότι παραβίαζε κάθε κανόνα νομιμότητας και τον αποκαλούσαν “δικτάτορα”.

Κατάλυση των κανόνων από Αμερικανούς προέδρους

Τζάκσον και Ρούσβελτ αγνόησαν τους υφιστάμενους κανόνες γιατί έβλεπαν ότι ήταν μη βιώσιμοι. Ο Τραμπ έχει το δικό του “σχέδιο 100 ημερών”. Προσπαθεί να καταλύσει τους “κατεστημένους κανόνες” που εξυπηρετούν το status quo αλλά είναι πλέον ξεπερασμένοι από τα πράγματα. Τα συστημικά ΜΜΕ  δεν θέλουν να καταλάβουν πως σκέφτεται ο Τραμπ ή προβαίνουν σε λάθος ερμηνείες. Όπως έκαναν με τον Ρούσβελτ, αρκούνται στο να αποκαλούν τον Τραμπ “δικτάτορα”.

Tα “όπλα” του Τραμπ είναι: Προεδρικά διατάγματα, κυρώσεις και “Υπουργείο Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας” (DOGE). Στόχος του DOGE η εξυγίανση του δημόσιου τομέα με ελέγχους σε κρατικές υπηρεσίες και οργανώσεις, που αποκαλύπτουν εκτεταμένη κατάχρηση δημοσίου χρήματος και άλλες παρανομίες.

Με τα στοιχεία που συλλέγονται, εξουδετερώνονται οι αντιδράσεις των αντιπάλων των κυβερνητικών μεταρυθμίσεων. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι όταν το DOGE άρχισε τις αποκαλύψεις, το ένα μετά το άλλο τα πιο μισητά από το κατεστημένο της Ουάσιγκτον στελέχη του Τραμπ εγκρίθηκαν από τη Γερουσία.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η υπερδραστηριότητα του Τραμπ προκαλεί έκπληξη: προτείνει προσάρτηση του Καναδά, εξαγορά της Γροιλανδρίας, επανάκτηση της διώρυγας του Παναμά, ανοικοδόμηση της Γάζας, διαπραγματεύσεις με Ρώσους. Όμως, τα παραπάνω εξηγούνται στα πλαίσια του “σχεδίου 100 ημερών”: Ο Τραμπ προσπαθεί να αιφνιδιάσει και να προκαλέσει σύγχυση στο υφιστάμενο διεθνές σύστημα ώστε να το αλλάξει με τη λιγότερη δυνατή αντίδραση.

Η Ουκρανική κρίση υπό νέο πρίσμα

Παρά τη κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, η διαμόρφωση της γεωπολιτικής από το βαθύ κράτος της Ουάσιγκτον συνέχισε την αντιπαράθεση Ρωσίας και Δύσης. Πρόσφατο παράδειγμα αυτής της γεωπολιτικής ήταν η υποκίνηση της εξέγερσης του Μαϊντάν από την κυβέρνηση Τζο Μπάϊντεν. Στη συνέχεια, σχεδίασε ένα πόλεμο δι΄αντιπροσώπων, “μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό”. Με το επικάλυμμα του νεοφιλελεύθερου ιδεαλισμού η άτυχη Ουκρανία κατάντησε ένα αναλώσιμο κράτος.

Ο Μπάϊντεν δεν έστειλε στρατεύματα στον ουκρανικό πόλεμο γιατί θα οδηγούσε σε νέο Βιετνάμ, αλλά ενέπλεξε τους Ευρωπαίους στη κρίση. Όμως, η Ουκρανία δεν μπορεί να διώξει τη Ρωσία και η Ευρώπη αρνείται να στείλει στρατεύματα για να πολεμήσουν τους Ρώσους. Οι τελευταίοι δεν μπορούν να επιτρέψουν να συνεχίσει η Ουκρανία να αποτελεί τη πύλη εισόδου δυτικών ηγεμονιών στη Ρωσία.

Επειδή τα παραπάνω οδηγούν σε αδιέξοδο, η λογική επέβαλε να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, η λογική είναι κάτι άγνωστο στις ευρωπαϊκές ελίτ. Αντίθετα, με άκρατη υποκρισία όλοι αυτοί οι ευρωπαίοι που ξέρουν ότι δεν θα πάνε στον πόλεμο, απαιτούν να συνεχιστεί ο πόλεμος όπου θα σκοτωθούν άλλοι. Ταυτόχρονα, με εντυπωσιακή αυτοαναίρεση οι ίδιοι ευρωπαίοι υποστηρικτές της συνέχισης του πολέμου παραπονούνται ότι τους έχουν αφήσει εκτός των διαπραγματεύσεων ειρήνης.

Ο Αμερικανός Υπ. Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο είχε γράψει το 2022: «Ο Πούτιν θέλει να καταλάβει το Κίεβο και να εγκαταστήσει μια κυβέρνηση μαριονέτα. Αλλά όταν συνειδητοποιήσει ότι αυτό δεν είναι εφικτό: 1) Θα εστιάσει στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καταστροφή της ουκρανικής άμυνας, και 2) Στη συνέχεια θα προσφέρει κατάπαυση του πυρός που θα επιβάλλει την ουκρανική ουδετερότητα και θα αναγνωρίζει Κριμαία και Ντονμπάς ως τμήμα της Ρωσίας».

Ο Τραμπ φαίνεται να προσβλέπει στην υλοποίηση των σκέψεων του Ρούμπιο παίρνοντας σημαντικά ανταλλάγματα από το Πούτιν. Μπορεί να ξεκινήσει από μόνος του διαπραγματεύσεις, αφού ο ουκρανικός πόλεμος συνεχίζεται λόγω της στήριξης των ΗΠΑ που είναι οι μόνες που μπορούν να τον σταματήσουν, έστω και αν αυτό γίνει σε βάρος της ευρωατλαντικής ενότητας.

Η ΕΕ βυθίζεται στην ασημαντότητα

Ο Τραμπ είναι απηυδισμένος από την ελαφρότητα των woke ελίτ που καταργούν (cancel) ολόκληρα έθνη και ολισθαίνουν στον ολοκληρωτισμό. Ξεκίνησε μια διαδικασία διευθέτησης της ουκρανικής κρίσης που αγνοεί τη καθιερωμένη “τάξη βασισμένη σε κανόνες”, καθώς και όσους ευρωπαίους συμμάχους είναι αποδεδειγμένα πολιτικοί απατεώνες, απρόθυμοι να κρατήσουν το λόγο τους. Οι κομισάριοι της ΕΕ χρησιμοποιούν πομπώδεις φράσεις όπως “κοινές ευρωπαϊκές αξίες”, ενώ στη πραγματικότητα εφαρμόζουν μια πολιτική ισχύος και απειλών σε βάρος των μικρότερων κρατών, που παραπλανητικά αποκαλούν πολιτική “συναίνεσης”.

Ο πανικός του ευρωπαϊκού κατεστημένου εκφράστηκε ξεκάθαρα στις κατηγορίες του Γερμανού Προέδρου Φρανκ Σταϊνμάγιερ κατά του Τραμπ: «Έχει μια κοσμοθεωρία που δεν δείχνει κανέναν σεβασμό για τους καθιερωμένους κανόνες». Στη πραγματικότητα πρόκειται για “καθιερωμένους ψευτο-κανόνες,” μιας και παραβιάζονταν κατά βούληση. Καταργείται το απαραβίαστο των συνόρων, ανατρέπονται τα αποτελέσματα δημοκρατικών εκλογών και συλλαμβάνονται οι αντίπαλοι του ευρωπαϊκού κατεστημένου (Politico): «Στη Ρουμανία, ο Καλίν Τζορτζέσκου συνελήφθη καθ’ οδόν για να καταθέσει τη νέα προεδρική υποψηφιότητα του.»

Τα παραπάνω αποκαλύπτουν ότι το μόρφωμα της ΕΕ είναι πολύ εύθραυστο, ενώ η πολιτική της βασίζεται σε ψευδαισθήσεις. Είναι ευκαιρία για τις οι ΗΠΑ να δημιουργήσουν μια Νέα Παγκόσμια Τάξη. Ο Τραμπ κάνει αλλεπάλληλες κινήσεις στη παγκόσμια σκακιέρα που αιφνιδιάζουν τους ευρωπαίους (Washington Post): «Οι ΗΠΑ καταψήφισαν το ψήφισμα του ΟΗΕ που καταδικάζει τη Ρωσία για τον πόλεμο στην Ουκρανία».  Ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση της ταχείας προσέγγισης ΗΠΑ-Ρωσίας, σε βάρος της Ευρώπης που συνειδητοποιεί ότι αυτά που ίσχυαν τα τελευταία 80 χρόνια στις ευρωατλαντικές σχέσεις έχουν αλλάξει δραματικά.

Οι συναντήσεις του Ριάντ

Οι Αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι ξεκίνησαν το 1948 και το μεγάλο πρόβλημα είναι πώς θα σταματήσουν. Πρέπει να καταλήξουν σε μια ειρηνευτική συμφωνία που να περιλαμβάνει το στρατηγικό έδαφος της Γάζας. Τα μόνα κράτη που θεωρητικά θα μπορούσαν να δράσουν καταλυτικά είναι το Ιράν και η Σαουδική Αραβία. Οι Αμερικανο-ισραηλινοί δεν θέλουν το Ιράν να κυριαρχήσει στην περιοχή. Αντίθετα, η Σαουδική Αραβία είναι μέρος των “Συμφωνιών του Αβραάμ” που εισήγαγαν οι ΗΠΑ και Ισραήλ, ενώ έχει φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία.

Κατά συνέπεια, οι συναντήσεις του Ριάντ δεν είχαν θέμα μόνο την ουκρανική κρίση. Αφορούσαν τη Μέση Ανατολή καθώς και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη, στην οποία θα έχουν καίριους ρόλους οι τρεις μεγαλο-παραγωγοί πετρελαίου: ΗΠΑ, Ρωσία, Σαουδική Αραβία. Οι Ευρωπαίοι έχουν αποκλειστεί, αφού ο Τραμπ διαπίστωσε ότι οι Ρώσοι είναι πιο χρήσιμοι στα σχέδια του για τη προώθηση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, που συμπεριλαμβάνει δυνητικά τεράστιες Αμερικανο-ρωσικές επενδύσεις, ενέργεια, σπάνιες γαίες κλπ. σε Αρκτική και Σιβηρία (Politiko): «Στη συνάντηση στη Σαουδική Αραβία, Ρωσία και ΗΠΑ συζήτησαν πιθανή συνεργασία σε ενεργειακά έργα στην Αρκτική».

Εν κατακλείδι, ο Τραμπ θεωρεί το παγκόσμιο σύστημα ξεπερασμένο και θέλει να το ξανασχεδιάσει, σύμφωνα, βέβαια, με τα Αμερικανικά συμφέροντα, όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται. Αναγνωρίζει τη σημασία της Ρωσίας στο διεθνές σύστημα, ενώ γνωρίζει ότι η σημερινή Ευρώπη είναι μια ομάδα εδαφικών κομματιών χωρίς εθνική ενότητα, γι’ αυτό και δεν την εμπιστεύεται. Η ουκρανική κρίση φαίνεται να είναι η αρχή πολύ μεγαλύτερων προβλημάτων για τις ευρωπαϊκές ελίτ που πλέον τρομάζουν με το ενδεχόμενο η Ρωσία να γίνει η εγγυήτρια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης στην Ευρώπη.