Η πολεμοχαρής Ευρώπη, η ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα και ο τουρκικός body guard

Αυτό που βλέπει κανείς κατά κόρον στα κύρια άρθρα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ, think tanks κοκ. είναι τίτλοι του τύπου “Ήλθε η ώρα να επισπευστεί η οικοδόμηση της κοινής άμυνας της Ευρώπης”. “Μήπως η υποστήριξη μέχρι τέλους προς την Ουκρανία πρέπει να μεταφραστεί σε παρουσία ευρωπαϊκών στρατευμάτων στο ουκρανικό έδαφος;” ή παραλλαγές της αποστροφής του Βρετανού Πρωθυπουργού, πως θα στηρίξουμε την Ουκρανία “με μπότες στο έδαφος και αεροσκάφη στον αέρα”. Όπου δικαίως αναρωτιέται ο Αμερικανός στρατηγικός σχολιαστής Douglas Macgregor: «θα στείλουν άραγε οι Βρετανοί και τα 12 πολεμικά αεροσκάφη τους;»!

Η Ευρώπη θέτει στον εαυτό της καθήκοντα που αδυνατεί να εκπληρώσει. Επιδιώκει κοινή άμυνα, τη στιγμή που έχει ματαιωθεί εν τοις πράγμασι η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Είχαμε μέχρι τώρα τον τραγέλαφο ενός διεθνικού μορφώματος ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας, με κοινό νόμισμα. Παντού και πάντα όπου θεσπίστηκε κοινό νόμισμα, αποτέλεσε τον καρπό πολιτικής ενοποίησης με τη συγκρότηση κράτους. Η επιβολή ενιαίου νομίσματος είναι ipso facto εγκαθίδρυση ενιαίας κρατικής εξουσίας.

Στην υπερεθνική ΕΕ και παρά την απαξίωση του έθνους-κράτους (όταν πρόκειται για “μικρούς” εταίρους), είχαμε ουσιαστικά την επιβολή της Γερμανίας και των δορυφόρων της. Το βιώσαμε στην Ελλάδα, όταν όλα τα αποικιοκρατικά-ρατσιστικά στερεότυπα της Δύσης επιστρατεύθηκαν για να μας ενοχοποιήσουν και εξευτελίσουν. Ποια ενιαία Ευρώπη και ποιοι Ευρωπαίοι πολίτες; Και ποια ευρωπαϊκή αλληλεγγύη επικαλούνται τώρα, αφού την έχουν ακυρώσει; Μόνοι τους οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο, ακολουθώντας τις ΗΠΑ στον δια αντιπροσώπου πόλεμο με την Ρωσία. Και πώς αλλιώς, αφού το οικοδόμημα του “οικονομικού θαύματος” ακουμπούσε στο κλαδί που έκοψαν οι ίδιοι: Στη φτηνή ρωσική ενέργεια. Ας μας συγχωρεθεί που απολαμβάνουμε με χαιρεκακία –παρά τα δεινά που μας περιμένουν– τον οικονομικό αυτοχειριασμό της Γερμανίας.

Είναι τόσο ηλίθιοι;

Είναι τόσο ηλίθιοι; Είναι κάτι χειρότερο από ηλίθιοι, είναι φανατικοί. Η ΕΕ εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου ληστρικού δογματισμού, επιχειρεί μια έξοδο από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής δυσπραγίας, ανατρέποντας το ταμπού της δημοσιονομικής λιτότητας, αλλά χωρίς να ομολογήσει την χρεοκοπία του δόγματος. Εξαιρούν λοιπόν τις πολεμικές δαπάνες από την δημοσιονομική πειθαρχία! Λες και αν εξαιρεθούν δεν θα παράγουν ελλείμματα και χρέη! Βαφτίζουν το κρέας ψάρι και έτσι ικανοποιούν και τις επιταγές της νηστείας και την αδηφαγία τους! Δεν θα το λένε Rearm, επειδή δεν ταιριάζει στο λεπτό γούστο του Ευρωπαίου! Όπως έλεγε ο Goethe «όπου απουσιάζουν οι έννοιες, σπεύδουν οι λέξεις να καλύψουν το κενό».

Η ΕΕ επέλεξε να ακολουθήσει οικονομική πολιτική “μιλιταριστικού κεϋνσιανισμού”, όπως την ονομάζει ο Αμερικανός οικονομολόγος Michael Hudson. Όλα τα ωραία για ελεύθερες και αυτορρυθμιζόμενες αγορές, για λιγότερο κράτος και η αλαζονική ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) ρίπτονται τώρα σιωπηλά στο νεκροταφείο των αποτυχημένων δογμάτων. Αφού μας έλιωσαν πρώτα. Η οικονομία έχει τα χάλια της και δεν ανορθώνεται παρά με θεαματική είσοδο του κράτους που –υποτίθεται κατά το δόγμα– θα έπρεπε να βγει από την εξίσωση ως μήτρα του ολοκληρωτισμού!

Το κράτος όμως δεν θα επενδύσει σε δημόσια έργα κοινής ωφέλειας, δεν θα δώσει συντάξεις και κοινωνικές παροχές, δεν θα φτιάξει σχολεία και νοσοκομεία. Θα τα περικόψει μέχρις εξαλείψεως όλα αυτά για να μεταφέρει τους πόρους σε εξοπλισμούς και συντήρηση στρατών. 800 δισ. προβλέπεται να δαπανηθούν γι’ αυτόν τον σκοπό. 150 δισ. θα προέλθουν από δανεισμό. Τα υπόλοιπα θα προέλθουν από την επιβολή πανευρωπαϊκού μνημονιακού προγράμματος που δεν θα αφήσει όρθια τα ερείπια που άφησε ο νεοφιλελευθερισμός.

Με body guard την Τουρκία

Η ΕΕ δείχνει πλέον αυτό που είναι πραγματικά: Προσανατολισμός της ο πλουτισμός των ολίγων με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και την διολίσθηση στον πόλεμο. Οι προϋποθέσεις για την ανακατεύθυνση της οικονομίας στον πόλεμο απουσιάζουν κραυγαλέα, όπως έδειξε ο Γιώργος Μαργαρίτης σε πρόσφατο άρθρο του στο SLpress.gr. Θα χρειαστούν τουλάχιστον 10 χρόνια και τεράστιες κοινωνικές αναδιαρθρώσεις όσον αφορά την διαχείριση του εργατικού δυναμικού (κυρίως προερχόμενου από μετανάστευση, νόμιμη και παράνομη, με ό,τι σημαίνει αυτό) και όλα αυτά υπό δυσμενέστατες συνθήκες όσον αφορά το ενεργειακό κόστος.

Και βέβαια με έναν πληθυσμό που είναι, επί έναν αιώνα περίπου, αποξενωμένος από την πολεμική κουλτούρα. Χωρίς αμερικανική βοήθεια και υπό την μεταφυσική προϋπόθεση ότι επί μια δεκαετία η Ρωσία θα τους καμαρώνει αδρανής και δεν θα εξελίξει τον δικό της οπλισμό. Για να μην μιλήσουμε για τον υπόλοιπο κόσμο. Η Ευρώπη ούτε καν τον βλέπει, απορροφημένη στο ναρκισσισμό της πως αυτή είναι όλος ο κόσμος. Βλέπει σαν άμεση διέξοδο την Τουρκία, η οποία και πολεμική βιομηχανία διαθέτει και εμπειροπόλεμο στρατό και κουλτούρα πολέμου και φιλόδοξο στρατηγικό σχέδιο. Η Τουρκία, λοιπόν, χωρίς να είναι μέλος του κλαμπ, και μην έχοντας καμία σχέση με τον “ανώτερο” πολιτισμό της Ευρώπης, γίνεται ο body guard, σαν παραλλαγή outsourcing στρατιωτικής ασφαλείας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εμάς…

Η μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική ενέχει μια δυναμική που καταλήγει στον πόλεμο. Όπως πρέπει να υπάρχουν δρόμοι για να καταναλώνονται αυτοκίνητα, όπως πρέπει να υπάρχουν τρόφιμα για να καταναλώνονται ψυγεία, πρέπει να υπάρχει και πόλεμος για να καταναλώνονται πύραυλοι, κανόνια και σφαίρες. Στην πρωτοπορία του αντιρωσισμού, βεβαίως, η Πολωνία και οι Βαλτικές. Η ΕΕ τοποθέτησε σε θέση-κλειδί την απίθανη Κάγια Κάλας.

Τα ρωσοφοβικά στερεότυπα

Και βρεθήκαμε, χωρίς να το επιλέξουμε, να υιοθετούμε όλα τα ρωσοφοβικά στερεότυπα των Βαλτικών χωρών. “Λαμπρές” οι δημοκρατικές παραδόσεις της Εσθονίας, παρεμπιπτόντως. Στον πίνακα με τους Εβραίους ανά χώρα που παρουσίασε το 1942 ο Eichmann στη Συνδιάσκεψη της Wannsee, όπου αποφασίστηκε η “τελική λύση”, δίπλα από κάθε χώρα αναγράφεται ο αριθμός των Εβραίων που πρέπει να εξαλειφθούν. Με μία εξαίρεση. Δίπλα από την Εσθονία δεν αναγράφεται αριθμός, αλλά η λέξη Judenfrei (ελεύθερη Ιουδαίων). Τους είχαν εξολοθρεύσει όλους οι ίδιοι!

Από κοντά Αγγλία και Γερμανία. Διαβόητες και μοιραίες, η μεν για την διπροσωπία της, η δε για την βλακεία στη διαχείριση της ισχύος της. Η “δόλια Αλβιώνα” (Albion perfide), πιστή στις καλύτερες παραδόσεις της, προτίθεται, δήλωσε, να χρηματοδοτήσει την Ουκρανία στον πόλεμο, με τα 300 δισ. των ρωσικών καταθέσεων τις οποίες το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, καταπατώντας κάθε έννοια οικονομικής αξιοπιστίας, έκλεψε κανονικά. Και οι Σκανδιναβοί, βεβαίως, που νοστάλγησαν ξαφνικά την πολεμική αρετή των Βίκινγκς.

Η Δανία μάλιστα έχει να πολεμήσει κανονικά από τον πόλεμο του 1864 όπου κατατροπώθηκε από τους Γερμανούς και έχασε το Δουκάτο του Σλέσβιγκ και το 1/3 της επικράτειάς της. Εξαίφνης, η Πρωθυπουργός της κατελήφθη από πολεμοχαρή υστερία («Δαπανήστε, δαπανήστε, δαπανήστε!» για τους εξοπλισμούς, κραύγαζε στην παρασυναγωγή των προθύμων), μελετά δε σοβαρά τη στράτευση και των γυναικών. Όχι επειδή ο Τραμπ επιβουλεύεται την Γροιλανδία που είναι κτήση της, αλλά επειδή έρχονται οι Ρώσοι! Όλος αυτός ο ετερόκλητος συρφετός δηλώνει αποφασισμένος να αντιμετωπίσει το πανάρχαιο “κακό” που ενσαρκώνει η ρωσική Αρκούδα, η οποία αν και τελείως περικυκλωμένη από αυτούς, είναι λέει η μόνη ιμπεριαλιστική δύναμη στην Ευρώπη!

Οι ευρωπαϊκοί λαοί;

Όπως σε όλα τα ψυχιατρεία, υπάρχει και κάποιος που φορώντας το καπέλο ανάποδα και βάζοντας την παλάμη στο ύψος του στήθους, ποζάρει σαν Μέγας Ναπολέων. Aux armes citoyens! Ωρύεται ο Μανού ο βραχύς, λίγο πριν γίνει εισέτι βραχύτερος, στις επόμενες εκλογές, όπως όλα δείχνουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Γνωστή η ρήση του Μαρξ, την οποία διατύπωσε σχολιάζοντας τους λεονταρισμούς του Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Ξέχασαν φαίνεται κάποιοι Γάλλοι πως η λέξη που δηλώνει ένα από τα σύμβολα της παριζιάνικης ευζωίας, η λέξη bistro, είναι ρωσικής προέλευσης. Είναι η ρωσική λέξη “μπύστρο” που σημαίνει “γρήγορα”. Αυτό φώναζαν οι Ρώσοι στρατιώτες που είχαν φτάσει στο Παρίσι, καταδιώκοντας τη “Μεγάλη Στρατιά” του Ναπολέοντα, στους Γάλλους σερβιτόρους, παραγγέλνοντας τις βότκες τους!

Όλοι αυτοί, λοιπόν, που υποκλίθηκαν στον τζιχαντιστή Τζολάνι, που τιμούν τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου, που ακυρώνουν εκλογές, αν το αποτέλεσμα δεν είναι αρεστό, είναι πολύ ταραγμένοι με τον κίνδυνο που διατρέχουν οι αξίες και η δημοκρατία μας, ακριβέστερα το κόμπλεξ ανωτερότητάς μας από την “αιμοσταγή Αρκούδα”. Τους ίδιους κινδύνους είχε επικαλεστεί και ο Χίτλερ. Δεν ήταν όμως ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος.

Πάρα πολλές είναι οι εκστρατείες που έχει επιχειρήσει η Δύση κατά της Ρωσίας, ανά τους αιώνες. Προηγήθηκαν οι Τεύτονες, οι Πολωνοί, οι Λιθουανοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι μαζί με τους Γάλλους, οι Γερμανοί. Γνωστή η τύχη όλων. Και οι Τούρκοι φυσικά, οι οποίοι πλέον συγκαταλέγονται στην Ευρώπη, όχι μόνον επειδή συμμετείχαν ως παρατηρητές στην παρασυναγωγή του Λονδίνου (δύο χώρες που δεν ανήκουν στην ΕΕ), αλλά επειδή προορίζονται να γίνουν αιχμή της πολεμικής μηχανής κατά των… Ασιατών Ρώσων!

Δεν είναι νέο το φαινόμενο και μάλλον αποτελεί μια σταθερά της δυτικής παράνοιας η υπερτίμηση και το δέος, συνοδευόμενα πάντα από υποτίμηση και περιφρόνηση της Ρωσίας. Παρουσιάζουν την Ρωσία ως τεράστιο κίνδυνο, αλλά την ίδια στιγμή την θεωρούν πρωτόγονη στρατιωτικά και ετοιμόρροπη. Πώς το ένα δεν αποκλείει το άλλο, αυτό παραμένει ένα από τα άλυτα παράδοξα που μόνον οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι του ορθού λόγου, μπορούν να κατανοήσουν!

Επιτακτική όσο ποτέ, είναι η απάντηση των ευρωπαϊκών λαών, η αντίστασή τους στα πολεμικά σχέδια, στην φτωχοποίησή τους, στην καταστροφή της ηπείρου. Αλλιώς, όσο περισσότερο πολεμούν οι νέοι σταυροφόροι το φάντασμα της απολυταρχικής Ρωσίας, τόσο περισσότερο θα του μοιάζουν. Ο μιλιταριστικός απολυταρχισμός απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Ποτέ άλλωστε δεν έφερε κάτι καλό ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας. Déjà vu, που θα έλεγε και ο Μακρόν.