Λειτούργησε ο Κάρλσον σαν εμπιστευτικικό κανάλι μεταξύ Τραμπ και Πούτιν;

Οι Αμερικανοί ψήφιζαν και μετά ιδιώτευαν. Η διακυβέρνηση ήταν υπόθεση της διακομματικής ελίτ. Τώρα, με αφορμή τον Τραμπ, ανοίγει πιθανόν μακρύς δρόμος θεμελιακών αλλαγών και διχοτομήσεων με τη δημιουργία και συμμετοχή λαϊκού πολιτικού κινήματος, προσεγγίζοντας τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ευνοϊκή αντικειμενική συγκυρία είναι η οικονομική δυσπραγία, οι έκδηλες αδυναμίες των ΗΠΑ διεθνώς και συνεπώς ο διχασμός της κοινωνίας, των ελίτ και της λαϊκής βάσης. Η εισβολή του κόσμου στην πολιτική σκηνή είναι εξ’ αντικειμένου ριζοσπαστικό δεδομένο. Συνέπεια του διχασμού είναι ότι οι κυβερνώσες ελίτ κατηγορούν όχι μόνο τον Πούτιν, αλλά κάθε διαφορετική φωνή στην Ευρώπη, τώρα και στις ΗΠΑ, για “φασισμό”, αλλά η απήχηση είναι πρόσκαιρη και περιορισμένη.

Ο Κάρλσον δήλωσε ότι εκτός από την “επίσημη” συνέντευξη είχε και άλλη συνομιλία με τον Πούτιν, μη δημοσιεύσιμη. Δήλωσε το αυτονόητο. Εκτιμάμε ότι ο Κάρλσον δεν πήγε στη Μόσχα ως απλός δημοσιογράφος, να πάρει μια συνέντευξη, να κάνει μια επιτυχία. Πήγε ως πολιτικό πρόσωπο, ως “ταχυδρόμος”, με την κάλυψη/στήριξη ισχυρής μερίδας των ελίτ, όχι μόνο υποστηρικτών του Τραμπ, αλλά και κομματικών αντίπαλων, για να ιχνηλατηθεί μια άλλη αμερικανική πολιτική, πέραν του σημερινού αδιεξόδου.

Δεν ήταν τυχαία η αναφορά του Πούτιν ότι το περιβάλλον Κλίντον απέρριψε την ιδέα ένταξης της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ: Μια απόπειρα, δηλαδή, για ένα “μεγάλο συμβιβασμό” των δυο υπερδυνάμεων, ίσως εναντίον της τρίτης, της Κίνας. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε ριζική ανατροπή των Συμμαχιών, των διεθνών ισορροπιών, της παγκοσμιοποίησης. Και θα έβαζε συναινετικά στο απόλυτο περιθώριο την Ευρώπη. Εξ ου η εχθρότητα της ΕΕ στον Τραμπ.

Το παιχνίδι έχει αρχίσει…

Η ήττα της Χίλαρι Κλίντον για την προεδρία ήταν μήνυμα ότι η “μερίδα πολέμου” είχε ήδη χάσει έδαφος. Και το μήνυμα Τραμπ στους Ευρωπαίους να πληρώσουν τη συνεισφορά τους στο ΝΑΤΟ είναι ότι και δεν θα επωφελούνται από το φθηνό ρωσικό πετρέλαιο και θα πληρώνουν ακριβά το αμερικανικό και θα μετατραπούν από δήθεν αφεντικά σε φανερούς γλείφτες της αμερικάνικης μπότας. Η Γερμανία “πατημένη στο χώμα” ήταν και παραμένει το σύνθημα στην ιδρυτική διακήρυξη του ΝΑΤΟ. Τώρα ο κύκλος των φανατικών της ελίτ χάνει πόντους (δεν απότρεψε την επίσκεψη Κάρλσον στη Μόσχα) αλλά δεν παραδίδεται, με πρωταγωνιστές γνωστούς μας όπως η Νούλαντ, διάσημη και για το “fuck Europe”.

Το “παιχνίδι” έχει μόλις αρχίσει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον Κόσμο. Οι υποτακτικές κινήσεις της Αθήνας για τους ομοφυλόφιλους είναι υποσημείωση στη γενική ευρωπαϊκή πολιτική, ενδεικτική του μέλλοντος των υποδεέστερων στα προτεκτοράτα. Η ΝΔ και ο αρχηγός της έχουν συνταχθεί με την πιο σκληρή πλευρά από συμφέρον ή/και αδυναμία να αντιταχθούν, παρά το ότι οι ΗΠΑ τρώνε πλέον και τους φίλους.

Τα των ομοφυλόφιλων έχουν τραντάξει τη σταθερότητα των κυβερνώντων. Οι του Σαμαρά πιο φανερά, αλλά και του Βορίδη υπό σκιάν, είναι σε βρασμό. Τα συριζέϊκα καμώματα υπό την Κασσελάκειο μαγική μπακέτα πείθουν για το άδοξο τέλος της παράστασης, με ή χωρίς Τσίπρα. Άνοιξε χάσμα και οι κυβερνώσες ελίτ κινούνται στο χείλος του. Στην άκρη του βρίσκεται και ο κόσμος, η ίδια η χώρα. Σε μια στιγμή όπου όλα κρέμονται από μια κλωστή, όλα είναι πιθανά: Μια κοινωνική έκρηξη ή το νερό στ’ αυλάκι να καταλήξει σε λάσπη…