Μην πυροβολείτε το Ισραήλ

Η δυναμική πολιτική που ακολουθεί ο Λευκός Οίκος υπό τον Ντόναλντ Τραμπ σε σχέση με την κατάσταση πραγμάτων στη Μέση Ανατολή (αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και επαναφορά των κυρώσεων εναντίον του Ιράν) επικρίνεται από πολλούς. Ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ που παραμένουν προσκολλημένοι στις νόρμες των Δημοκρατικών της προεδρίας Μπιλ Κλίντον αρχικά και φυσικά του Μπάρακ Ομπάμα στη συνέχεια. Όλοι αυτοί οι πολύ σπουδαίοι άνθρωποι, αναλυτές, πολιτικοί, διπλωμάτες, ειδικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες αρνούνται να δουν κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Ότι η προσκόλληση στους Αδελφούς Μουσουλμάνους που επηρέαζαν σε σημαντικό βαθμό την στρατηγική της Ουάσιγκτον την εποχή Ομπάμα, ή ο συσχετισμός με το ριζοσπαστικό Ισλάμ που καθόρισε την διεθνή πολιτική από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μέχρι και τον «βομβαρδισμό» των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001 δεν πέτυχαν. Ο τρόπος που η Δύση αντιμετώπισε το Ισλάμ δεν άλλαξε το Ισλάμ, εκσυγχρονίζοντας και κοινωνικοποιώντας το. Άλλαξε τη Δύση.

Η Αλ Κάιντα, ο εποικισμός της Ευρώπης μέσω της λαθρομετανάστευσης, το χαλιφάτο του Λεβάντε (ISIS), ο Μόρσι στην Αίγυπτο, η Χαμάς στην Γάζα, η Χεζμπολάχ στο Λίβανο και τη Συρία, η χαμένη “Αραβική Άνοιξη”, η “εξισλαμισμένη” Τουρκία, το “μέγα κλέος” των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν ο τρόμος και ο θάνατος της τζιχάντ σε όλο τον κόσμο και ειδικά στην Δύση, η καταπιεστική μεσαιωνική δικαιοσύνη της Σαρία στην Ασία και την Αφρική δεν μπορεί να θεωρηθούν επιτυχία των Δυτικών.

Ούτε άλλωστε σε όλα αυτά τα χρόνια λύθηκε για παράδειγμα το Παλαιστινιακό. Ούτε απέκτησαν δικαιώματα και ελευθερίες στη μόρφωση και την επικοινωνία οι γυναίκες και οι καταπιεσμένοι. Οι γυναίκες  παρέμειναν πίσω από τα τσαντόρ και οι καταπιεσμένοι κάτω από την κρεμάλα ή το σπαθί του δημίου στην ενδοχώρα του Ισλάμ.

Η «Νάκμπα»

Όλοι αυτοί οι περίφημοι «προοδευτικοί», «δικαιωματιστές», «παγκοσμιοποιητές» ερμαφρόδιτοι ιδεολογικά και “πολιτικά correct” άνθρωποι και ομάδες απλά απέτυχαν. Αντί να ζητήσουν συγγνώμη από την ιστορία και την ανθρωπότητα για τα λάθη και τις αστοχίες τους συνεχίζουν να μιλούν για τον εκκεντρικό Τραμπ και τον “ακροδεξιό” Νετανιάχου.

Συνεχίζουν να πετροβολούν τον Ισραηλινό στρατιώτη που πολεμά για την πατρίδα του και την ασφάλεια των συμπολιτών του, χαρακτηρίζοντας τον «εγκληματία πολέμου», ενώ θεοποιούν και αθωώνουν τη μάνα που οδήγησε στο θάνατο το βρέφος, συμμετέχοντας στη «Νάκμπα», είτε επειδή την υποχρέωσαν οι “δεσμοφύλακες” της Χαμάς, είτε επειδή ο φανατισμός την τυφλώνει.

Καταγγέλλουν το κράτος του Ισραήλ και το δικάζουν στην Αρμοστεία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στον ΟΗΕ, ενώ δεν τους απασχολεί τα όσα λέει ο αντιπρόεδρος της Βουλής της Χαμάς στη Γάζα Ahmad Bahr εναντίον των Εβραίων. Το σύνθημα του “Μετρήστε τον κάθε Εβραίο και σκοτώστε τους όλους, μην αφήσετε κανέναν» προφανώς εκλαμβάνεται ως μήνυμα ανθρωπισμού από μια μεγάλη μερίδα των Δυτικών.

Χαμένες ευκαιρίες

Η κίνηση Τράμπ για την μετακόμιση της πρεσβείας των ΗΠΑ από το Τελ Αβιβ στην Ιερουσαλήμ, ως πράξη αναγνώρισής της ως πρωτεύουσας του Ισραήλ έχει λογική, δικαιοσύνη και ρεαλισμό. Η Μέση Ανατολή δεν θα βρει τις νόρμες της στα «τραπέζια» των διαπραγματεύσεων, αλλά στο πεδίο των παραδοχών. Εάν οι Παλαιστίνιοι και οι ηγεσίες των Αράβων ήθελαν να βρεθεί μια λύση μετά την ίδρυση του νέου κράτους του Ισραήλ στην ιστορική κοιτίδα του, θα είχαν συμφωνήσει σε μια λύση. Αρχικά ενδεχομένως στη βάση του ιστορικού ψηφίσματος 181 του ΟΗΕ το 1947 όταν η απόφαση για δύο κράτη στην Παλαιστίνη έγινε δεκτή από τους Εβραίους, αλλά όχι από τους Άραβες της περιοχής.

Ή στη συνέχεια σε διαδοχικές ευκαιρίες στη βάση της συμφωνίας του Όσλο, ή και αργότερα στο πλαίσιο των συνομιλιών με την πλατφόρμα στην πλέον πρόσφατη περίοδο που προσέφερε η αμερικανική διπλωματία επί προεδρίας Μπάρακ Ομπάμα. Καμία όμως ευκαιρία δεν αξιοποιήθηκε από την πλευρά των Παλαιστινίων, ούτε όταν βρισκόταν εν ζωή και σε ενέργεια ο ηγέτης τους Γιασέρ Αραφάτ, ούτε μετά από αυτόν όταν κυριάρχησε στην διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής ο Μαχμούντ Αμπάς.

Συνεχίσθηκε η Ιντιφάντα, η τρομοκρατία εναντίον αμάχων στο Ισραήλ, η “σκοτεινή” Χαμάς μέρος της συνολικής Τζιχάντ εγκλώβισε περίπου δύο εκατομμύρια Παλαιστινίους σε ένα στρατόπεδο φτώχειας και ακραίας ρήξης όχι μόνον με το Ισραήλ, αλλά ακόμη και με την Αίγυπτο στο Σινά. Χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί η ηγεσία της αμάχους και αποκλεισμένους ως «ξίφος» και «ασπίδα» της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που με έδρα πλέον τα στενά της Κωνσταντινούπολης και τα δώματα της Άγκυρας κατευθύνει τις δυνάμεις του πραγματικού Χαλιφάτου στην μεγάλη μάχη εναντίον κάθε αλλόθρησκου, ειδικά των Χριστιανών και των Εβραίων σε όλο τον κόσμο.

Το Χαλιφάτο δεν ηττήθηκε

Πολλοί και σημαντικοί στη Δύση μπορεί να αυταπατώνται ότι το Xαλιφάτο ηττήθηκε με την απορρύθμιση του ISIS. Το λάθος τους είναι εξόφθαλμο. Το δίκτυα τρομοκρατίας του Ισλάμ μπορεί να έρχονται και να παρέρχονται, η βάση όμως της τζιχάντ παραμένει η ίδια και μέχρι στιγμής, παρά τα πλήγματα που έχει υποστεί, είναι σε θέση να συγκροτεί νέα «μέτωπα» πολέμου με τη Δύση και όχι μόνον με αυτή. Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζει και η Ρωσία και ενδεχομένως στο εγγύς μέλλον και η Κίνα.

Αυτή η βάση έχει δυνάμεις και συγκρότηση στις ελίτ διακυβέρνησης του κόσμου, γιατί η Μουσουλμανική Αδελφότητα, προερχόμενη από το βάθος των αιώνων, δεν αποτελείται από «ξυπόλητους» και τρομοκρατημένους, αλλά από ιδεολογικούς καθοδηγητές στην «σέχτα» της τζιχάντ. Σήμερα, χρησιμοποιούν το Σουλτανάτο, στη βάση του «μεγαλοϊδεατισμού» των Τούρκων για να δομήσουν το πραγματικό Χαλιφάτο.

Όπως ο Κεμάλ έχτισε ένα έθνος που δεν υφίστατο ιστορικά στη βάση των συγκρούσεων και των γενοκτονιών, ο Ερντογάν και η ελίτ του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης φιλοδοξούν να οργανώσουν την παγκόσμια ενότητα του Ισλάμ, στη βάση της εξέλιξης της ισλαμικής Διάσκεψης με κορωνίδα -Χαλίφη δηλαδή- τους νεοοθωμανούς υπεράνω των συγκρούσεων μεταξύ σιιτών και σουνιτών.

Με τον τρόπο αυτό ο κόσμος θα χωρισθεί στα δύο. Από τη μία η Δύση και οι άλλοι πολιτισμοί στο πλέγμα του ΟΗΕ και των διεθνών οργανισμών και από την άλλη η ενότητα του Ισλάμ. Διαμορφωμένη η τελευταία στην παγκόσμια διάσκεψη της πιο πολυμελούς, αλλά και της πλέον “αυτοκρατορικής” θρησκείας. Με τη βάση τη σαρία επικρατεί σε κάθε άλλο ανταγωνιστικό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό μοντέλο στη βάση του Ισλάμ.

Η τελική σύγκρουση

Ο πόλεμος απέναντι στο Χαλιφάτο στην προσέγγιση αυτή δεν μπορεί να επιτρέπει και περαιτέρω σύγκρουση Αράβων, Χριστιανών και Εβραίων με την ιστορική έννοια του διαχωρισμού. Το μέλλον θα προκύψει μέσα από την υπέρβαση των παλαιών διαχωρισμών και την συγκρότηση μιας νέας παγκόσμιας πραγματικότητας, που θα επιχειρήσει να αποτρέψει αυτό που αναζητά η Αδελφότητα των Μουσουλμάνων, αποδιωγμένη πλέον από την κοιτίδα της την Αίγυπτο.

Η μάχη για την Ιερουσαλήμ βρίσκεται σε μια νέα φάση και αποτελεί την κεντρική «αμυντική διάταξη» απέναντι στην έφοδο του Ισλάμ και της τζιχάντ στο εύρος της «Μεγάλης Ανατολής». Έφοδο που με απόλυτα σαφή και κραυγαλέο τρόπο διακήρυξε από την υπό κατοχή «βασιλεύουσα των Χριστιανών» Κωνσταντινούπολη ο νέο-σουλτάνος Ερντογάν.

Το κρίσιμο μετά την συγκρότηση της δια των τριγώνων συμμαχίας στη Μεσόγειο (Ελλάδα- Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος-Ιορδανία) δεν μπορεί να είναι άλλο από την εμπέδωση μιας νέας πραγματικότητας στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ, την «ιερή πόλη» για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες που συγκροτούν την «παγκόσμια τάξη». Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ έκανε την πρώτη κίνηση με την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας.

Η εμπέδωση όμως της νέας πραγματικότητας και η διάρθρωση της ειρήνης καθιστά αναγκαία την συνεργασία μεταξύ του Ισραήλ, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας σε μια πρώτη φάση, για την επίλυση του Παλαιστινιακού. Ένα κράτος το Ισραήλ, δυτικότροπο και δημοκρατικό, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ μπορεί να εγγυηθεί την ηρεμία στην περιοχή της Παλαιστίνης (και στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα).

Άλλωστε, η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στις σχέσεις Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας εμπεδώνει μια τέτοια ατμόσφαιρα, πλήρως εχθρική προς την τζιχάντ. Αλλά και η συνεχώς βελτιούμενη σχέση Σαουδικής Αραβίας-Αιγύπτου δίνει την δυνατότητα επέκτασης και ενίσχυσης της «Μεσογειακής Συμμαχίας», με το Ριάντ, υπό την ηγεσία του διαδόχου του θρόνου, να βρίσκει μια δομική σχέση με την Δύση και τον εκσυγχρονισμό.

Η νέα τάξη

Σε ένα δεύτερο βήμα προς την εμπέδωση μιας «νέας τάξης» θα μπορούσε να εκτιμηθεί ως ρεαλιστική η απελευθέρωση των Περσών, από το ισλαμικό καθεστώς των «Φρουρών της Επανάστασης» και της Τζιχάντ που τους επιβλήθηκε από το 1979 με τον Ιμάμη Χομεινί. Στην προκειμένη περίπτωση η ανατροπή του συμφώνου για τα πυρηνικά που επιχειρεί η Ουάσιγκτον, με τις οικονομικές εκ νέου κυρώσεις που η ανατροπή αυτή συνεπάγεται, μπορεί να επιτείνει την δυναμική εσωτερικής έντασης που διακρίνει το περιβάλλον στο Ιράν. Μπορεί να ενισχύσει την τάση για κοινωνική και πολιτική ανατροπή του καθεστώτος των «Φρουρών της Επανάστασης» και για πλήρη αναθεώρηση, μέσα από βίαιες κινητοποιήσεις, του Καταστατικού Χάρτη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.

Η τελική σύγκρουση μεταξύ του «ελεύθερου κόσμου» της «εγκάρδιας συνεννόησης» (Αντάντ) μεταξύ κύριων ή εμβληματικών δυνάμεων της Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής απέναντι στην Τζιχάντ και την Αδελφότητα των Μουσουλμάνων θα είναι στην Τουρκία. Η δυναμική οδηγεί στη δημιουργία ενός εθνικού, δημοκρατικού και δυτικότροπου Κουρδιστάν (με τέσσερα καντόνια από εδάφη της Συρίας , του Ιράκ, του Ιράν και της Τουρκίας). Εν αρχή των πάντων όμως είναι η Ιερουσαλήμ…