“Μπαλώματα” δια χειρός Τραμπ στη Γάζα

Η τωρινή “λύση” είναι προσωρινή, τουλάχιστον για τους Άραβες, που εξακολουθούν να θεωρούν το Ισραήλ “ξένο σώμα”, όπως πχ στην Ελλάδα εξακολουθούμε, επί διακόσια χρόνια, να εορτάζουμε την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, ενώ οι Τούρκοι εξακολουθούν να βλέπουν τη χώρα μας σαν χαμένο δοβλέτι και εποφθαλμιούν τις χαμένες πατρίδες της καρδιά τους -μας το λένε κατάμουτρα. Η συμφωνία των ημερών έχει αξία, επειδή σταματάει, προσωρινά, την αιματοχυσία. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι όταν οι λαοί πιστεύουν ότι πρέπει να χύσουν το αίμα τους, το κάνουν ακόμα και ως υποκινούμενοι από αλλότρια συμφέροντα.

Ο έτερος λόγος είναι φυσικά ότι οι ανταγωνισμοί των ποικίλων κυρίαρχων Δυνάμεων αναζωπυρώνουν τα πάθη. Όποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να μετρήσει πόσες φορές πήγαν και εκδιώχθηκαν οι Ρώσοι από την Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή, από την ανατροπή του βασιλιά Φαρούκ ως σήμερα. Ο Τραμπ, λοιπόν, έχασε το Νόμπελ, αλλά κέρδισε, με όργανο το Ισραήλ, μια μερίδα στο Μεσανατολικό, ως τον επόμενο γύρο. Να προσέξουμε ότι αυτή, η έστω προσωρινή λύση, έρχεται όταν η κατακραυγή εναντίον του Νετανιάχου άγγιζε επικίνδυνα το όριο της μαζικής αντιστροφής της Κοινής Γνώμης, διεθνώς. Ήταν λύση σωτηρίας για το Ισραήλ, αλλά και για τις ΗΠΑ του Τραμπ, όσο και για την Χαμάς που, φαίνεται, αντέχει.

Αλλού, στο Ουκρανικό, στην Κίνα, στη Λατινική Αμερική, λέγε με Βενεζουέλα, όλα παίζονται, και εμείς, θεατές και παίκτες ταυτόχρονα, προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη, γιατί πχ ο Πούτιν κερδίζει, αλλά δεν λύνει μια κι έξω το Ουκρανικό, ενώ την ίδια στιγμή ο Τραμπ εξανέμισε τις ελπίδες από τη συνάντηση της Αλάσκας και τώρα πάει να την κάνει λάου-λάου, αφήνοντας τους Δυτικοευρωπαίους να καμώνονται ότι τάχα μου μόνοι τους θα λυγίσουν τους Ρώσους για λογαριασμό του Ζελένσκι.

Μήπως η παράταση του πολέμου ελαχιστοποιεί τις ρωσικές απώλειες, ενώ προκαλεί φθορά στους αντιπάλους οξύνοντας τις μεταξύ τους αντιθέσεις, όπως προειδοποιεί η ογκώδης Rand Corporation, σύμβουλος του Πενταγώνου; Μήπως η παράταση του πολέμου βλάπτει την Δύση; Σχετικά, γίνεται όλο και σαφέστερο ότι το Επιτελείο Τραμπ έχει επιλέξει την στάση του Ρούσβελτ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Να περιμένει, δηλαδή, την φθορά των αντιμαχόμενων (Ρώσων-Ουκρανών και Ευρωπαίων), ώστε να γείρει την πλάστιγγα τη στιγμή που θα επιλέξει.

Ο Τραμπ και οι Ευρωπαίοι

Ο Τραμπ, όντως, φαίνεται να έχει επιλέξει την απόσυρση (αλλά όχι την απομόνωση) από την άμεση ανάμιξη στο ενεργό πεδίο της εμπόλεμης σύγκρουσης. Άλλωστε, οι Αμερικανοί στις άμεσες πολεμικές αναμετρήσεις βγαίνουν ζημιωμένοι, αρχίζοντας από το μακρινό Βιετνάμ, έως τα τωρινά, αμφιλεγόμενα, αποτελέσματα στο Ιράκ, Ιράν, χώρια το Αφγανιστάν. Το βάρος της άμεσης, εμπόλεμης, σύγκρουσης το αναλαμβάνουν οι Ευρωπαίοι, φτωχαίνουν τις χώρες τους, οξύνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις, προκαλούν ταξικές αντιπαραθέσεις, που είχαν σιγήσει μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.

Και το χειρότερο, αναβιώνουν τον ναζισμό, όπως λένε οι ίδιοι οι ηγέτες της Δύσης, για να αντιμετωπίσουν τον υποτιθέμενο ρωσικό κίνδυνο, έτσι ώστε ο “εχθρός”, δηλαδή οι Ρώσοι, να διαγράψουν κάθε επιφύλαξη (αν έχουν) έναντι του Πούτιν, για να αντιμετωπίσουν τους καινοφανείς ναζί δυτικοευρωπαίους. Ο δον Κιχώτης ήταν πιο ρεαλιστής όταν κυνηγούσε τους ανεμόμυλους.

ΥΓ. Εμείς μακριά από όλα αυτά. Εγγύηση σταθερότητας δεν προσφέρουν, όμως, οι μηχανορραφίες του Αθηναϊκού πολιτικού κατεστημένου όπου τα παιδία παίζει. Τώρα, όμως, το απόλυτο εθνικό σύμβολο, ο Άγνωστος Στρατιώτης, σημείο συγκέντρωσης του λαϊκού σεβασμού και ταυτόχρονα κοινωνικής παρηγοριάς και διαμαρτυρίας, η κυβέρνηση το ευτελίζει σε μπαλάκι κομματικής εκμετάλλευσης και εσωκομματικής διαμάχης. Στην πολιτική, λένε οι Γάλλοι, χειρότερο από το έγκλημα είναι να κάνεις ΛΑΘΟΣ. Ο πρωθυπουργός, από ό,τι βλέπω και ακούω δεν θα αργήσει να φανεί ότι έκανε μοιραίο λάθος.