Πώς παρακολουθούν οι Αμερικανοί τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία

Η λέξη πατρίδα έχει άλλη βαρύτητα εδώ στην Αμερική και σαφώς, ακόμη και ένας τυφλός μπορεί να διακρίνει πως έχει άλλη βαρύτητα σε χώρες όπως η Ουκρανία, η Τουρκία, η Ρωσία και η Κίνα. Στην Αμερική, δυστυχώς, κάνουν κουμάντο οι αριθμοί και οι οικονομικοί δείκτες, και δεν είναι υπερβολή αν κάποιος ισχυριστεί, πως ένας πόλεμος είναι χρήσιμος στα media για να μην ακούν οι Αμερικανοί πολίτες για το μπέιζμπολ, την οπλοκατοχή και το χρηματιστήριο όλη μέρα.

Στα ακριβά εστιατόρια του Manhattan οι άνθρωποι συνεχίζουν να παραγγέλνουν τα κοκτέιλ τους και τα ακριβά κρασιά, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ίσως βέβαια, να έχουν κουραστεί και από τα δύο και πλέον χρόνια της πανδημίας. Σαφώς, στο πίσω μέρος του μυαλού πολλών Αμερικανών, υπάρχουν και μικρές πληροφορίες σε σχέση με το τί συμβόλιζε η ΕΣΣΔ στο παρελθόν και τί συμβολίζει η Ρωσική Ομοσπονδία σήμερα. Ποιες είναι όμως αυτές οι πληροφορίες;

Είναι μεγάλο προσόν, βέβαια, πως η αμερικανική προπαγάνδα είναι η πιο αποτελεσματική της υφηλίου. Γνωρίζουν ή και συμπεραίνουν οι Αμερικανοί, πράγματα όπως: Η εισβολή στην Ουκρανία “ενοποίησε” το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ουκρανία είναι μια “άτακτη” πρώην Σοβιετική Δημοκρατία, ο Πούτιν κρατάει τον λόγο του και απαντά ευθύβολα στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, δείχνει μίσος και άρνηση ύπαρξης των Ουκρανών (αναθεωρητισμός και αλυτρωτισμός) και, ο Πούτιν έχει μείνει από το 2000 στην εξουσία και αυτό τον έχει βοηθήσει ώστε η προσωπικότητά του από μόνη της να συμβολίζει την απόλυτη εξουσία. Επίσης, έχουν γνώση του γεγονότος ότι, η Αμερική μπήκε στον πόλεμο το 1941 και μέχρι τότε η ΕΣΣΔ είχε χάσει εκατομμύρια πολίτες της.

“Παρακολουθούν” οι Αμερικανοί πολίτες

Επίσης, οι Αμερικανοί πολίτες, γνωρίζουν πως το στρατιωτικοπολιτικό κατεστημένο της χώρας τους, έχει στείλει χιλιάδες Αμερικανούς να πολεμήσουν σε τόσους άδικους πολέμους, από το Βιετνάμ μέχρι και την εισβολή στο Ιράκ και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Η Αμερική έχει θρηνήσει χιλιάδες νεκρούς. Έτσι σήμερα, παρά την τεχνολογική υπεροχή που μπορεί να παρατάξει ο αμερικανικός στρατός στο πεδίο της μάχης, λείπει ο φανατισμός που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά απέναντι σε έναν οργανωμένο στρατό.

Άρα, σε έναν συμβατικό πόλεμο οι Αμερικανοί δεν θα τα κατάφερναν καλά, οι Ρώσοι αν δεν νικούσαν θα τα πήγαιναν σχετικά καλά, παρά τα χάλια που έχουν δείξει επί του πεδίου στον εν εξελίξει πόλεμο (έχουν σαφώς διασυρθεί στρατιωτικά και έχουν λιγότερη πραγματική ισχύ από όση θέλουν να δείχνουν). Αν πάμε σε πυρηνικό πόλεμο, τότε, ίσως νικήσουν οι Αμερικανοί, που δεν θα έχει και κανένα νόημα.

Οι διανοούμενοι εδώ, που συνήθως αρθρογραφούν και σε μεγάλα έντυπα, είναι αποκομμένοι από την κοινωνία και σίγουρα η άποψη τους δεν θα φτάσει στα αφτιά του αγρότη, του εργάτη, του καθαριστή, του σερβιτόρου, του οδηγού λεωφορείου… Οι διανοούμενοι όμως έχουν διαβάσει το βιβλίο του Τζον Ριντ “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”. Mια καλογραμμένη μοναδική μαρτυρία για το πώς ξεκίνησαν “όλα αυτά” το 1917 με την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπου διακρίνεται καθαρά και το μεγαλείο του ρωσικού λαού, ένα μεγαλείο, που δυστυχώς πλέον, ο Πούτιν υπονομεύει ανοιχτά) Είναι καλό κανείς, να έχει κατά νου και να κρίνει και εκ του σημερινού, πάλι θαμπού, αποτελέσματος. Αξίζει να ειπωθεί δε, πως το βιβλίο αυτό το προλογίζει ο Λένιν.

Επιπλέον, δεν υπάρχει, ας πούμε, ένας Κορνήλιος Καστοριάδης στην Αμερική σήμερα. Τον Καστοριάδη που τον έθρεφε η πολεμική, και έτσι εξελίχθηκε και σε σπουδαίο σοβιετολόγο. Έχουμε διαβάσει στα βιβλία του, πώς περιγράφεται ο Στάλιν: «γεωργιανή οχιά», «εκατομμυριούχος ψεύτης», «ΕΣΣΔ: τέσσερεις λέξεις, τέσσερα ψέματα» κ.λπ. Οι Αμερικανοί μικροδιανοούμενοι, σαν “ξεροκέφαλοι”, τα ίδια λένε και για τον “παράφρονα Πούτιν” μόνο μεταξύ τους, μα όχι δημόσια. Ο πολέμιος του Κρεμλίνου Garry Kasparov, εν αντιθέσει, μίλησε ανοιχτά για «συμμορία στην ηγεσία της Ρωσίας» και παρομοίασε τον Πούτιν με «απόλυτο δικτάτορα».

Δεν θέλουν άμεση εμπλοκή

Έτσι, οι απλοί Αμερικανοί πολίτες, βλέπουν να ακριβαίνουν τα καύσιμα και το ψωμί, μα ευθέως κατηγορούν τον Μπάιντεν. Η κύρια ανησυχία τους είναι ο πληθωρισμός, ο υψηλότερος εδώ και σαράντα χρόνια. Επίσης, βλέπουν φωτογραφίες στις εφημερίδες, όταν πηγαίνουν να κουρευτούν ή να απολαύουν μασάζ, μα σκέφτονται πως η χώρα τους προστατεύεται από δύο ωκεανούς. Και η ηγεσία της Αμερικής, που αποχώρησε όπως αποχώρησε από το Αφγανιστάν, δεν θέλει περιπέτειες που μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλο πόλεμο πάλι στην Ευρώπη.

Η Αμερική έχει κουραστεί, η Δύση έχει αρχίσει να παρακμάζει, όχι λόγω της ανόδου της Κίνας, αλλά λόγω της δικής της ανικανότητας που δεν έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες να μην μαζεύεται ο πλούτος που παράγεται κάθε χρόνο, σε μερικές χιλιάδες χέρια μόνο. Έτσι δεν είναι; Οι οικονομικές ανισότητες υπονομεύουν ανοιχτά τους δημοκρατικούς θεσμούς και λειτουργούν υποστηρικτικά για τους λαϊκιστές.

Πώς θα πολεμούσαν οι Αμερικανοί, για μία ξένη μακρινή χώρα, την ώρα που βλέπουν τους ίδιους τους Ουκρανούς –σαφώς δικαίως– να αποχωρούν από τις εστίες τους; Οι Αμερικανοί σκέφτονται πότε θα πάνε τις επόμενες διακοπές σε κάποιο νησί της Καραϊβικής, στο Λας Βέγκας για να δοκιμάσουν την τύχη τους, ή πότε θα κάνουν την επόμενη μήνυση εναντίον όποιου τους στραβοκοιτάξει! Πότε θα ξυπνήσουν οι Αμερικανοί; Αυτό θα επιτευχθεί μόνο, αν μια μέρα η Ρωσία ζητήσει πίσω την Αλάσκα που πούλησε στην Αμερική η τσαρική Ρωσία, σε μία από τις χειρότερες συμφωνίες όλων των εποχών.

Ταυτόχρονα, οι έρευνες της κοινής γνώμης δείχνουν πως οι Αμερικανοί πολίτες, δεν θέλουν να εμπλακούν πάλι σε πόλεμο. Δεν τους καίγεται και καρφί αν η Ουκρανία ισοπεδώνεται από τα πιο βαριά μη πυρηνικά όπλα και τα συμπλέγματα που έχει ο αιμοβόρος Πούτιν. Την παρτίδα στην Αμερική τη σώζουν οι νέοι, οι φοιτητές, μερικοί ακτιβιστές και σαφώς οι μετανάστες που λόγω της κατάστασής τους είναι διεθνιστές και πάντα ανήσυχοι για τα όσα συμβαίνουν στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Οι Αμερικανοί επίσης, “αισθάνονται ένοχοι”, διότι έχουν καταστρέψει με στρατιωτικές επεμβάσεις ουκ ολίγες χώρες. Κανείς πλέον στον κόσμο, δεν παίρνει στα σοβαρά τα μαθήματα ειρήνης και δημοκρατίας που προσπαθεί να δώσει η ηγέτιδα χώρα της Δύσης.

Οι Ουκρανοί πρέπει να πολεμήσουν μόνοι τους, οι Αμερικανοί έχουν συγκινηθεί μα ακόμη πίνουν νερό στο όνομα του Ντόναλντ Τραμπ. Στην Ουκρανία πάντως κρίνεται το μέλλον του κόσμου μας. Αν η Ουκρανία που τώρα αιμορραγεί χάσει την ελευθερία της και παραδοθεί, επειδή ο κυνικός Πούτιν προχωράει στα χνάρια του Χίτλερ, τότε ο κόσμος θα γυρίσει πίσω στον Ψυχρό Πόλεμο. Η Ουκρανία μαζί με τον άπειρο Ζελένσκι, που δεν είναι τόσο άπειρος πια, δίνει μια άνιση μάχη, μα ταυτόχρονα δίνει μια νέα ευκαιρία στην Ευρώπη για να αναγεννηθεί, να ανασυσταθεί μακριά από δημαγωγούς και τύραννους και να αφήσει το μοιρολόι…