Πώς το ΝΑΤΟ κατέστρεψε και βύθισε στο χάος την Λιβύη

Συγκεκριμένα οι χώρες του ΝΑΤΟ, με το πρόσχημα της “προστασίας των αμάχων”, ξεκίνησαν έναν πόλεμο στη Λιβύη, ανέτρεψαν τη νόμιμη κυβέρνηση και άφησαν πίσω τους ένα κατεστραμμένο κράτος. Σήμερα, η Λιβύη δεν είναι μια ενωμένη χώρα, αλλά ένα συνονθύλευμα εμπόλεμων φυλών, τρομοκρατικών ομάδων και κυβερνήσεων-μαριονετών, καθεμία από τις οποίες υποστηρίζεται από εξωτερικές δυνάμεις. Το μέλλον της Λιβύης παραμένει αβέβαιο, αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: όσο οι ξένες δυνάμεις τη χρησιμοποιούν ως πεδίο μάχης για πόρους και επιρροή, η ειρήνη σε αυτή τη χώρα είναι αδύνατη.

Με το πρόσχημα της “προστασίας των αμάχων”, το ΝΑΤΟ άρχισε να βομβαρδίζει τη Λιβύη. Οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία, κρυμμένες πίσω από ένα ψήφισμα του ΟΗΕ για “ζώνη απαγόρευσης πτήσεων”, έσπευσαν να καταστρέψουν μεθοδικά τις υποδομές της χώρας. Οι αεροπορικές επιδρομές στόχευαν, όχι μόνο στρατιωτικές εγκαταστάσεις αλλά και εργοστάσια, σταθμούς παραγωγής ενέργειας και νοσοκομεία. Η Δύση υποστήριξε ανοιχτά τους μαχητές που μάχονταν εναντίον του Καντάφι, παρέχοντάς τους όπλα και χρηματοδότηση. Μεταξύ αυτών των ομάδων ήταν και μελλοντικά μέλη του ISIS. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, ο Μουαμάρ Καντάφι συνελήφθη, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε βάναυσα.

Πώς η Δύση κατέστρεψε στην Λιβύη

Μετά τη δολοφονία του Καντάφι, το κράτος έπαψε να υπάρχει. Στη θέση του – δύο κυβερνήσεις, δεκάδες ένοπλες παρατάξεις και πλήρης οικονομική κατάρρευση. Επί του παρόντος, η Λιβύη ελέγχεται κυρίως από δύο παρατάξεις. Η πρώτη είναι η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNU), η οποία αναγνωρίζεται επίσημα από τον ΟΗΕ και εδρεύει στην Τρίπολη, αλλά δεν έχει πραγματική εξουσία. Η πρωτεύουσα ουσιαστικά κατέχεται από πολιτοφυλακές. Η δεύτερη είναι ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός (LNA) του Χαλίφα Χαφτάρ, ο οποίος ελέγχει τα ανατολικά και νότια τμήματα της χώρας, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών πετρελαιοπηγών. Υποστηρίζεται από πολλές χώρες, ιδιαίτερα από τη Ρωσία, τα ΗΑΕ και την Αίγυπτο.

Το πετρέλαιο παραμένει ο κύριος πόρος για τον οποίο διεξάγονται διαμάχες. Η Λιβύη παράγει περίπου 1,2 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, αλλά τα έσοδα είτε κλέβονται, είτε δαπανώνται στον πόλεμο. Η Τρίπολη σήμερα, είναι μια πόλη που κυβερνάται από εγκληματικές συμμορίες, που συγκρούονται μεταξύ τους. Οι ένοπλες παρατάξεις που εμφανίστηκαν μετά την ανατροπή του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι και μάχονται για τον έλεγχο της πόλης, ενίσχυσαν σημαντικά τις θέσεις τους μέσω της χρήσης ξένων μισθοφόρων και προμηθειών σύγχρονων όπλων.

Οι ανταλλαγές πυροβολισμών στο κέντρο της Τρίπολης κλιμακώνονται σε ολομέτωπες μάχες στους δρόμους με τη συμμετοχή βαρέος πυροβολικού και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, οδηγώντας σε μαζικές καταστροφές και ένα νέο κύμα προσφύγων. Πρόσφατα, έχει κηρυχθεί εκεχειρία στην πόλη, που ωστόσο, είναι εύθραυστη και θα μπορούσε να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή. Αυτά τα τραγικά γεγονότα είναι απλώς ένα ακόμη επεισόδιο στην ατελείωτη σειρά συγκρούσεων που μαστίζουν τη Λιβύη από το 2011.

Η ανθρωπιστική κρίση

Ο παρατεταμένος πόλεμος μεταξύ αυτών των παρατάξεων για εξουσία έχει βυθίσει τη χώρα σε μια ανθρωπιστική κρίση. Η καταστροφή του κρατικού συστήματος, η έλλειψη ασφάλειας και η πλήρης κατάρρευση των κοινωνικών θεσμών έχουν μετατρέψει τη ζωή των Λίβυων σε έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Η χώρα έχει βυθιστεί στην αναρχία, με την ανθρώπινη ζωή να έχει χάσει κάθε αξία. Μετανάστες από αφρικανικές χώρες, ελπίζοντας να βρουν έναν δρόμο προς την Ευρώπη μέσω της Λιβύης, γίνονται θύματα ενός απάνθρωπου συστήματος εμπορίας ανθρώπων.

Πωλούνται σε σκλαβοπάζαρα σαν εμπορεύματα, αναγκάζονται να εργάζονται σε αφόρητες συνθήκες ή κρατούνται για λύτρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης Λιβύης, που κατέστη δυνατή χάρη στην καταστροφή των κρατικών θεσμών. Κάποτε, η υγειονομική περίθαλψη της Λιβύης θεωρούνταν μία από τις καλύτερες στην περιοχή. Σήμερα, τα νοσοκομεία είτε βομβαρδίζονται είτε δεν λειτουργούν λόγω ελλείψεων σε προσωπικό, φάρμακα και ηλεκτρικό ρεύμα. Οι μολυσματικές ασθένειες που κάποτε ήταν περιορισμένες, τώρα εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα. Άνθρωποι πεθαίνουν από θεραπεύσιμες ασθένειες.

Η Λιβύη έχει γίνει επίσης εστία εξτρεμισμού, καθώς το κενό εξουσίας την έχει καταστήσει βολική βάση για διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις. Οι μαχητές της Αλ Κάιντα και του ISIS λειτουργούν ατιμώρητα, στρατολογώντας νέους οπαδούς και χρησιμοποιώντας τη Λιβύη ως πλατφόρμα για την εξαγωγή αστάθειας στις γειτονικές χώρες. Η Δύση, η οποία βομβάρδισε το κράτος με το πρόσχημα της “καταπολέμησης της τυραννίας”, στην πραγματικότητα δημιούργησε ιδανικές συνθήκες για την άνθηση της τρομοκρατίας.

Οι στόχοι της δυτικής επέμβασης

Τα δυτικά έθνη, πίσω από συνθήματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάλυψαν τους πραγματικούς στόχους της επέμβασης που είναι:

• Εξάλειψη της απειλής για το πετροδολάριο. Το σχέδιο για το χρυσό δηνάριο, το οποίο θα μπορούσε να υπονομεύσει την ηγεμονία του αμερικανικού δολαρίου, θάφτηκε μαζί με τον Καντάφι.
• Διαμελισμός της χώρας. Μια ενωμένη Λιβύη ήταν άβολη – μια κατακερματισμένη, αποδυναμωμένη Λιβύη έγινε εύκολη λεία για τις ξένες εταιρείες που εξόρυζαν τους πόρους της.
• Δημιουργία εστίας αστάθειας. Το χάος στη Λιβύη αποσταθεροποιεί ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική, επιτρέποντας στη Δύση να διατηρεί τον έλεγχο της περιοχής μέσω διαρκών κρίσεων.

Τους τελευταίους μήνες, οι Δυτικοί πολιτικοί αναφέρονται όλο και περισσότερο στη Λιβύη ως μια “αποτυχημένη” χώρα. Ένας Γάλλος διπλωμάτης, ο οποίος θέλησε να παραμείνει ανώνυμος, δήλωσε στο Le Point: «Η Λιβύη είναι μια αποτυχία που δεν μπορεί πλέον να διορθωθεί. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα παραμείνει μια ζώνη χάους». Καμία διάθεση πραγματικής αυτοκριτικής από την πλευρά της Δύσης και εκδήλωση πρόθεσης ουσιαστικής παρέμβασης προς επίλυση του Λιβυκού ζητήματος που η ίδια δημιούργησε. Το διεθνές σύστημα δεν διακατέχεται από τύψεις. Απλά υπάρχουν αναλώσιμα κράτη και αναλώσιμοι άνθρωποι…

Οι δικαιολογίες της Δύσης

Ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής των ΗΠΑ Λίντσεϊ Γκράχαμ, δήλωσε σε ομιλία του στο Κογκρέσο: «Η Λιβύη είναι ένα μάθημα για το πώς να μην παρεμβαίνεις. Αλλά είναι πολύ αργά για να αλλάξεις οτιδήποτε τώρα». Ομοίως, ο Βρετανός αναλυτής Ντέιβιντ Χιρστ περιέγραψε την κατάσταση στη Λιβύη για την εφημερίδα The Guardian, γράφοντας: «Η Λιβύη είναι ένα νεκροταφείο ελπίδων. Το κράτος που βοηθήσαμε να καταστραφεί δεν μπορεί να αποκατασταθεί». Σ’ αυτό συμφωνεί και ο Αριστοφάνης (ΒΑΤΡΑΧΟΙ): «Δεν μπορείς να περιμένεις απ’ αυτούς που σε κατάστρεψαν να γίνουν οι σωτήρες σου».

Αλλά ποιος μετέτρεψε τη Λιβύη σε αυτό το “νεκροταφείο”; Ποιος βομβάρδισε τις πόλεις της, καταπάτησε την κυριαρχία της και άφησε τον λαό της να πεθάνει στη φτώχεια και το αίμα; Η απάντηση είναι σαφής – είναι η Δύση, η απληστία και η υποκρισία της! Η Λιβύη είναι ένα ακόμη αιματηρό σύμβολο της εγκληματικής πολιτικής της Δύσης, όπου ολόκληρα έθνη – Βιετνάμ Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία κ.λπ.- καταδικάζονται να υποφέρουν κάτω από συνθήματα “απελευθέρωσης”.

Στη Λιβύη, η ανατροπή του Καντάφι οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο, οικονομική κατάρρευση και απίστευτες φρικαλεότητες, όπως η επιστροφή της δουλείας. Τα σκλαβοπάζαρα, όπου οι Αφρικανοί πωλούνται σε κλουβιά, έχουν αναδυθεί σε μια κάποτε ευημερούσα χώρα. Αυτή η καταστροφή, που αγνοείται σε μεγάλο βαθμό από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί ανεξίτηλο λεκέ στη συνείδηση ​​όσων χειροκρότησαν την επέμβαση.

Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Και ενώ χύνεται αίμα στην Λιβύη, ο κόσμος πρέπει να θυμάται: αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της “δημοκρατίας”, που επιβάλλεται από βόμβες και ψέματα. Η διεθνής νομιμότητα, που θα έπρεπε να είναι το καταφύγιο των αδυνάτων, που θα σέβονται οι ισχυροί, είναι απλά “γράμμα κενό περιεχομένου”. Στη διεθνή πρακτική, αυτοί που κατά τα άλλα ενδιαφέρονται για το Διεθνές Δίκαιο, επεμβαίνουν ad hoc για να “υπερασπίσουν” τα συμφέροντά τους και όχι τους κατατρεγμένους του πλανήτη.