Πόσο και που διαφέρει η σιωνιστική Αριστερά από το Νετανιάχου

Ως πολιτικό πρόσωπο όμως, αποτελεί τυπικό παράδειγμα αυτής της ιδιόρρυθμης σύγχυσης που στο Ισραήλ ονομάζουν “σιωνιστική Αριστερά”. Μια πρόσφατη δημοσίευση στην αγγλική έκδοση της Haaretz μου έδωσε την ευκαιρία να επανέλθω  στο σύντομο αυτό σημείωμα. Η δημοσίευση είναι της Hanin Majadli και έχει τίτλο “The Israel Prize for Blindness Goes to Zionist Intellectuals” (το ισραηλινό βραβείο τυφλότητας πηγαίνει στους σιωνιστές διανοούμενους).

Η Hanin Majadli είναι Παλαιστίνια με ισραηλινή υπηκοότητα. Ανήκει στην κατηγορία των Παλαιστινίων που είναι πολίτες του Ισραήλ· πολίτες δεύτερης κατηγορίας όμως, με όχι πλήρη δικαιώματα. Η πλέον κοντινή στο ανθρώπινο είδος κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας Παλαιστίνιος. Οι υπόλοιποι είναι κάτι ανάλογο με αυτό που οι ναζί δεσμοφύλακες των στρατοπέδων συγκέντρωσης ονόμαζαν ‘Häftlinge’ (κρατούμενος, με απαξιωτική και απανθρωποποιητική σημασία, κάτι σαν “αναλώσιμο κομμάτι”).

Αφορμή του άρθρου της Hanin ήταν η απόφαση του Υπουργού Παιδείας να αποκλείσει την Illouz από το Βραβείο του Ισραήλ. Το Βραβείο του Ισραήλ είναι η ανώτατη τιμή που αποδίδεται σε ισραηλινούς πολίτες με διακεκριμένο έργο στις ανθρωπιστικές σπουδές, τις επιστήμες, τις τέχνες. Μια επιτροπή κριτών συντάσσει έναν κατάλογο και τον υποβάλει προς έγκριση στον Υπουργό Παιδείας. Η απονομή γίνεται την Ημέρα της Ανεξαρτησίας (14 Μάϊου), με ιδιαίτερη επισημότητα, από τον Πρόεδρο της χώρας.

Φέτος λοιπόν προτάθηκε η Eva Illouz, αλλά ο ακροδεξιός υπουργός Yoav Kisch την απέκλεισε. Ο επίσημος λόγος ήταν η “αντι-ισραηλινή ιδεολογία της”. Πώς τεκμαίρεται η ενοχή της; Το 2021 η καθηγήτρια είχε υπογράψει μαζί με άλλους μια αίτηση προς το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, να διερευνήσει κατά πόσον είχαν διαπραχθεί εγκλήματα πολέμου στην Δυτική Όχθη. Δεν ξεχάστηκε αυτό, ό,τι κι αν έκανε έκτοτε.

Τίποτα δεν είναι αρκετό για αυτούς!

Το γεγονός συνιστά μεγάλη ειρωνεία και αδικία. Διότι, όπως γράφει η ίδια η Illouz σε άρθρο διαμαρτυρίας: «Τους τελευταίους 18 μήνες, έχω αφιερώσει όλη μου την ενέργεια να γράφω στον διεθνή τύπο, κινούμενη από την επιθυμία να υπερασπίσω το Ισραήλ. Από τις σελίδες των πλέον έγκυρων εφημερίδων της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, ποτέ δεν σταμάτησα να εξηγώ πως η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική οργάνωση, ότι το Ισραήλ είχε το δικαίωμα να απαντήσει με εισβολή στο έδαφός της περιοχής της, ότι ο αντι-σιωνισμός είναι μια μορφή αντισημιτισμού και ότι οι κατηγορίες για γενοκτονία εναντίον του Ισραήλ δεν είναι παρά μια συνέχεια της ίδιας αντισημιτικής ρητορικής».

Ειλικρινέστατη και ακριβέστατη η κ. καθηγήτρια. Αυτό έκανε και κάνει ακριβώς. Και αυτός είναι ο λόγος που της ασκήθηκε κριτική. Διότι δεν έκανε τίποτα λιγότερο από το να συμμετάσχει με τον δικό της τρόπο στην γενοκτονία. Όλα αυτά που περιγράφει είναι το τυπικό ποιηματάκι της σιωνιστικής προπαγάνδας. Εκτέθηκε διεθνώς μια έγκριτη καθηγήτρια κοινωνιολογίας, υποστηρίζοντας αυτά που υποστηρίζει και ο εκπρόσωπος τύπου του ισραηλινού στρατού (IDF).

Κι όμως! Αυτό δεν κρίθηκε αρκετό από τους κρατούντες! Βρέθηκε το ψεγάδι πως παλιότερα είχε ζητήσει να διερευνηθεί εάν έγιναν εγκλήματα πολέμου. Δεν κατήγγειλε τα οφθαλμοφανή εγκλήματα. Ζήτησε τη διερεύνησή τους από μια διεθνή αρχή. Ποιος δεν ανέχεται να υποβληθεί καν σε τέτοια διερεύνηση; Ποιος την αντιλαμβάνεται ως εχθρική κίνηση; Ο ένοχος. Ο ένοχος ενοχλείται ακόμα και από το φύλο συκής της αόριστης ανθρωπιστικής φλυαρίας της σιωνιστικής Αριστεράς.

Μια Αριστερά που ο ιδρυτής της ήταν ο ίδιος ο ιδρυτής του κράτους του Ισραήλ, ο Μπεν Γκουριόν. Ο Μπεν Γκουριόν λοιπόν είχε γράψει καθαρά ήδη από το 1937: «πρέπει να διώξουμε τους Άραβες και να πάρουμε τη γη τους». Και είχε δηλώσει επίσημα το 1938 (δέκα χρόνια πριν την ίδρυση του Ισραήλ και πενήντα χρόνια πριν την ίδρυση της Χαμάς): «Υποστηρίζω την υποχρεωτική μετακίνηση. Δεν βλέπω τίποτα ανήθικο σε αυτήν». Υποσχέσεις που τήρησε.

Πού διαφέρει η σιωνιστική Αριστερά με τους ακραίους

Η διαφορά με τους “ακραίους”, τους λεγόμενους “αναθεωρητές” σιωνιστές ήταν πως οι δεύτεροι υποστήριζαν πως αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά με αδίστακτη άσκηση βίας, ενώ οι πρώτοι ήθελαν να κρατήσουν κάποια προσχήματα. Η διαφορά, εξ αρχής δυσδιάκριτη, είναι πλέον ανύπαρκτη. Και οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι οι διανοούμενοι της σιωνιστικής Αριστεράς. Για τον λόγο αυτό, η Majadli γράφει πως τους αξίζει όχι το Βραβείο του Ισραήλ, αλλά το Βραβείο Τυφλότητας.

Δεν θα έγραφα αυτό το σημείωμα, εάν δεν είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι πως όλοι οι Ισραηλινοί φίλοι μου είναι σαν την Illouz. Μισούν τον Νετανιάχου, όπως η Illouz. Απεχθάνονται τους αγροίκους και βίαιους settlers (εποικιστές) τύπου Μπεν Γκβιρ και τους θρησκόληπτους με τα κοτσιδάκια. Είναι ριζικά και αδιάλλακτα άθεοι. Δεν πιστεύουν στην “υπόσχεση του Αβραάμ”. Η αξίωσή τους στη γη της Παλαιστίνης δεν στηρίζεται διόλου στην Βίβλο. Οι ίδιοι είναι συχνά φιλάνθρωποι και πολιτισμένοι προς τους Άραβες, κρύβοντας και από τον εαυτό τους το αίσθημα ανωτερότητας. Τρέφουν αυταπάτες πως μπορούν να ζήσουν ειρηνικά με τους Άραβες, μοιραζόμενοι ειρηνικά το σπίτι των τελευταίων! Είναι τυφλοί μπροστά στο γεγονός ότι ο Νετανιάχου είναι η λογική συνέπεια του σιωνιστικού σχεδίου.

Πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι ο αντι-σιωνισμός είναι μορφή του αντισημιτισμού. Πιστεύουν ότι δεν γίνεται καμία γενοκτονία, αλλά δίνεται μια λογική απάντηση στην τρομοκρατία. Και το μόνο που θέλουν είναι να μην γίνει ο Νετανιάχου απόλυτος μονάρχης και περιοριστούν τα δικαιώματα που οι ίδιοι ως Εβραίοι Ισραηλινοί έχουν κατ’ αποκλειστικότητα, μέσα σε αυτήν την παρωδία “δημοκρατίας”- apartheid, όπου ζουν. Όπως και η Illouz. Κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα ότι η γενοκτονία δεν είναι ούτε ατύχημα ούτε υπερβολή, αλλά είναι εγγεγραμμένη στον γενετικό κώδικα αυτού του κράτους που ιδρύθηκε σε γη άλλων. Όπως και η Illouz. Πιστεύουν εντέλει ότι μπορείς να είσαι ολίγον έγκυος.

Τρία συμπεράσματα:

1. Όταν έχει δρομολογηθεί η εξαφάνιση ενός ολόκληρου λαού, κάθε δισταγμός μπροστά στην ολοκλήρωση του εγκλήματος θεωρείται προδοσία.

2. Ο σιωνισμός δεν έχει σύνορα· ούτε εξωτερικά (εδαφικά) ούτε εσωτερικά (ηθικά). Τίποτε δεν του είναι αρκετό.

3. Η λέξη “αντισημιτισμός” θα πρέπει να ανακηρυχθεί ως η παγκοσμίως πλέον αχρηστευμένη λέξη. Εφόσον χρησιμοποιείται και μεταξύ των σιωνιστών, κανέναν δεν μπορεί να ενοχοποιήσει πλέον.