Προ των πυλών το ‘ναζιστικό θηρίο’ στην Ευρώπη

Οι εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, είναι από κάθε πλευρά κρίσιμες, για το μέλλον του ευρωπαϊκού οράματος της ισότιμης λειτουργίας και συνεργασίας των ευρωπαϊκών λαών, που αποτελεί και την προϋπόθεση για την ειρήνη και ασφάλεια στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Όραμα που έχει ήδη τρωθεί ανεπανόρθωτα από την ανεξέλεγκτη μονεταριστική οικονομική πολιτική που ασκείται από τις δεκαετίες του ’90 έως σήμερα, από τις ευρωπαϊκές ελίτ και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την δημιουργία της ΟΝΕ, έχοντας πλέον αυτή τον πρώτο λόγο.

Οι ισχυρές κεϋνσιανές πολιτικές, που ακολουθήθηκαν για τη ανασυγκρότηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, πάνω στις μεταπολεμικές στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τις φρικώδεις επιθέσεις του ναζιστικού θηρίου, δημιουργώντας πρότυπο λειτουργίας Κράτους πρόνοιας-δικαίου, στο πλαίσιο του κοινωνικού συμβιβασμού κεφαλαίου και εργασίας, είναι πλέον απομεινάρια μιας μακρινής ανάμνησης.

Οτιδήποτε κατακτήθηκε από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του ευρωπαϊκού λαϊκού κινήματος μετά τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στοιχειοθετήθηκε ως ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, μέσω της εφαρμοσμένης πολιτικής της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας, γκρεμίζεται και ξεθεμελιώνεται στο όνομα της «μυωπικής» και αδιέξοδης νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Υπό τη γερμανική καθοδήγηση και κηδεμονία, επιχειρείται η επίτευξη της ανταγωνιστικότητας με τους άλλους πόλους, του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία) στη βάση του γερμανικού εξαγωγικού βιομηχανικού προτύπου, που αντικειμενικά περιθωριοποιεί τα υπόλοιπα κράτη με συνέπεια την δημιουργία πολλών ταχυτήτων αντί της ενοποίησης, που αποτελούσε το όραμα των ιδρυτών της.

Το συμπληρωματικό προλεταριάτο

Κεντρικός καμβάς, αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, που σκοτώνει το ευρωπαϊκό όραμα, είναι η μείωση των εργατικών εισοδημάτων, των κοινωνικών δαπανών και της απορρύθμισης της αγοράς με την ενίσχυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Εργαλείο για την επίτευξη αυτών, μεταξύ άλλων, υπήρξε και η στοχευμένη εισδοχή των προσφύγων της Συρίας (1.500.0000 εκατομμύριο στη Γερμανία, 150.000 στην Αυστρία κλπ), ως συμπληρωματικό εργατικό προλεταριάτο, επιρρεπές λόγω των συνθηκών στην εφαρμογή τέτοιου είδους ελαστικών μορφών εργασίας. Παράλληλα, το μεταναστευτικό πρόβλημα αποτελεί ισχυρό εργαλείο της ακροδεξιάς που ψαρεύει στα θολά νερά.

Οι πολιτικές αυτές, έχουν ως αποτέλεσμα την δραματική μεγέθυνση του δημοκρατικού ελλείμματος και της ενίσχυσης της ανισότητας μεταξύ των χωρών, έτσι ώστε αντί για σύγκλισή να έχουμε πλήρη απόκλιση και δορυφοριοποίηση τους έναντι του Βερολίνου, στην κατεύθυνση της γερμανοποίησης της Ευρώπης.

Αυτή η πολιτική αυτή της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής «ελίτ» συνιστά στην κυριολεξία «αυτοκτονία», τόσο στην ήδη εύθραυστη ισορροπία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όσο και στην αμιγώς παραγωγική διαδικασία και οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης, αφού η σκληρή πολιτική λιτότητας είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει νέα οικονομική ύφεση και παράλληλα συνεχή κοινωνική αναταραχή.

Σε μια τέτοια πορεία είναι βέβαιο ότι κινδυνεύει άμεσα η δημοκρατία και το ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, αφού ο αποκλεισμός μεγάλων κοινωνικών ομάδων από την παραγωγική διαδικασία και η περιθωριοποίηση αυτών οδηγεί μαθηματικά στον άκρατο εθνικισμό, την κοινωνική αναταραχή και την ξενοφοβία, όπως κατέδειξε με εναργή τρόπο η ιστορική εμπειρία στον ευρωπαϊκό χώρο στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα.

Το ακραίο ελληνικό παράδειγμα

Ακραίο παράδειγμα αποτελεί η Ελλάδα, που έχει μετατραπεί σε μια ιδιότυπη αποικία χρέους, που πέραν των τεράστιων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων και ερειπίων, αντιμετωπίζει και σοβαρούς εθνικούς κινδύνους, που μπορούν να οδηγήσουν και σε νέους εθνικούς ακρωτηριασμούς.

Η ευθύνη βέβαια αυτής της δραματικής κατάληξης της χώρας μας, από την οποία δεν μπορεί να εξέλθει μετά από εννιά χρόνια «σιδερένιας» μνημονιακής δημοσιονομικής προσαρμογής και υπερφορολόγησης, επιμερίζεται και στο εσωτερικό παρασιτικό σύστημα παρακμής, που αποτελείται από την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό προσωπικό εξουσίας. Ειδικά το τελευταίο, έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαρίδι στα πλευρά της χώρας, μέσω της αναπαραγωγής μιας ελλιποβαρούς κομματοκρατίας.

Αυτή η πορεία της ΕΕ και αυτές οι πολιτικές αποτελούν το λίπασμα για ισχυρή άνοδο, ναζιστικών, φασιστικών και λαϊκίστικων κινημάτων, που εκφράζονται μέσω της ευρωάρνησης. Η πρόβλεψη είναι ότι θα υπάρξει ισχυρή ενίσχυσή τους στο Ευρωκοινοβούλιο το οποίο ναι μεν βρίσκεται «στη σκιά» των άλλων θεσμών εξουσίας στο ελλειμματικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, (Συμβούλιο Υπουργών Κορυφής κλπ) αποτελεί όμως τον μοναδικό αιρετό ευρωπαϊκό θεσμό με ισχυρό συμβολισμό.

Η άνοδος των ακροδεξιών, φασιστικών λαϊκίστικων δυνάμεων, αποτελεί μια ισχυρή ιστορική προειδοποίηση για τον κίνδυνο επανάληψης της μαύρης περιόδου της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Στο εξαιρετικό βιβλίο του Paul Ham ‘Ο νεαρός Χίτλερ’ αναλύονται οι συνθήκες και οι όροι μετατροπής ενός συνήθους ανθρώπου με μειωμένες πνευματικά ικανότητες, του Αδόλφου Χίτλερ, σε ‘Φύρερ’ σφαγέα των ευρωπαϊκών κοινωνιών και κυνικό εξολοθρευτή ολόκληρων λαών και κοινωνικών ομάδων (Εβραίοι, τσιγγάνοι, ανάπηροι κλπ) .

Οι εχθροί της Ευρώπης

Συμπερασματικά, οι εχθροί της Ευρώπης, μπορούν να καταταγούν σε δύο βασικές κατηγορίες. Η πρώτη αφορά τις σημερινές πολιτικές και οικονομικές «ελίτ», που ενώ ομνύουν στον ευρωπαϊσμό με τις πολιτικές, που ασκούν, δημιουργώντας τρομακτικές κοινωνικές ανισότητες, πολιτικές ανισορροπίες και εθνικές αντιθέσεις, «πριονίζουν» συστηματικά το δέντρο της Ευρώπης.

Σύμφωνα με έρευνα του Γάλλου οικονομολόγου, Τομά Πικετί, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, έχουν επανέλθει στην προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επίπεδα ανισότητας. Μεγάλα τμήματα της δυτικής κοινωνίας ζουν σε απόλυτη οικονομική και κοινωνική ένδεια, την στιγμή που τα πλούσια στρώματα συγκεντρώνουν στα χέρια τους, πλούτο, που είχαμε να δούμε πριν το 1914. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί εξουσίας, που ανεξαρτήτως των τυπικών ιδεολογικών προταγμάτων τους, εφαρμόζουν τις τοξικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Η δεύτερη αφορά τους αρνητές του ευρωπαϊκού οράματος, κυρίως τα κάθε φύσεως ναζιστικά και λαϊκίστικα κινήματα. Τα κινήματα αυτά εκμεταλλευόμενα τις συνέπειες αυτών των πολιτικών, ενισχύουν την δύναμη τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που βρίσκονται σε αγωνία και σύγχυση.

Χωρίς πραγματική δημοκρατική αναμόρφωση της ΕΕ, με πρωταρχικά στοιχεία την κοινωνική αλληλεγγύη και την πολιτική ενοποίηση, με ισότητα στην λειτουργία των λαών, «η Ευρώπη και γενικά η Δύση θα εξακολουθήσει να ολισθαίνει προς ένα οιονεί προ-διαφωτιστικό ζόφο προκαταλήψεων, προς μια κατάσταση ‘τεχνικο-μεσαιωνισμού’ με πυρηνικά όπλα, υπό την διακυβέρνηση αμόρφωτων ανδρών μέσα σε επίχρυσα σπίτια και πρώην τραπεζιτών, που ονειρεύονται ιερούς πολέμους. Σε τέτοιες συνθήκες, οι εξτρεμιστές μπορούν μια μέρα να βρουν έναν γνήσιο «Φύρερ» να τους ποδηγετήσει ανάμεσα στους νταήδες-καρικατούρες και τους παλαβούς ξανθούς, που κατείχαν μέχρι σήμερα το πόστο» όπως αναφέρει ο Paul Ham.

Τα παραπάνω, εν σχέσει με την πορεία και το μέλλον της Ευρώπης, αλλά και τους υπαρκτούς κινδύνους για γιγάντωση του ναζιστικού «θηρίου», αποτελούν το κεντρικό νόημα της κάλπης. Η θετική ή η αρνητική προσέγγιση σ’ αυτά τα ζητήματα από τους ψηφοφόρους–πολίτες, θα έχει κολοσσιαίες συνέπειες για την πορεία της Ευρώπης.