Ρεσιτάλ πιάνου σε σκηνικό βαρβαρότητας – Από την Κύπρο στον Λίβανο

Στο κατεστραμμένο από τους βομβαρδισμούς σπίτι της, οι Ισραηλινοί στρατιώτες, που είχαν εισέλθει στα ερείπια, που οι ίδιοι προκάλεσαν, είδαν ανάμεσα στα μπάζα ότι “στεκόταν” ένα πιάνο, που περιέργως “διασώθηκε”. Το δικό της πιάνο. Οι στρατιώτες “μεθυσμένοι” από τον πόλεμο της ισοπέδωσης και της καταστροφής, των τυφλών κτυπημάτων, προσποιούνται με βάση το βιντεάκι που οι ίδιοι ανήρτησαν, ότι έδιναν ρεσιτάλ πιάνου.

Βλέποντας την εικόνα αυτή, η Τζούλια Άλι, ανάρτησε στον λογαριασμό της στο Instagram ένα βίντεο, το οποίο τη δείχνει να παίζει πιάνο στον ίδιο χώρο, στο σπίτι της, έναν χρόνο πριν. Στην ανάρτηση του βίντεο, έγραψε: «Το να βλέπω το μέρος που αποκαλούσα σπίτι μου να μετατρέπεται σε ερείπια είναι ένας πόνος πολύ βαθύς για να τον περιγράψω με λόγια. Αυτό δεν ήταν απλώς τοίχοι και μια στέγη – ήταν τα όνειρα, οι θυσίες και η αγάπη της οικογένειάς μου για χρόνια που χτίστηκαν σε ένα καταφύγιο. Τώρα, να βλέπω εισβολείς να περιφέρονται μέσα σε αυτό, να το χλευάζουν, να αγγίζουν το πιάνο όπου κάποτε έδινα την καρδιά μου σε κάθε νότα… Νιώθω σαν να καταπατούν κομμάτια της ψυχής μου».

Το ρεσιτάλ του πόνου

Πριν πενήντα χρόνια, ένας άλλος κατοχικός στρατός, ο τουρκικός, ήταν επίσης… φιλότεχνος. Δεν υπάρχουν εικόνες, ντοκουμέντα, τα οποία να δείχνουν ότι ο Αττίλας έπαιζε πιάνο. Η τεχνολογία της εποχής δεν διευκολύνει τούτο. Υπάρχουν άλλα τεκμήρια και αποδείξεις, όπως και μαρτυρίες. Όταν, λοιπόν, ο τουρκικός στρατός μπήκε στην Αμμόχωστο, την κατέλαβε, ξεκίνησε το πλιάτσικο. Ήταν οργανωμένο και γινόταν “θεσμικά”, με τα στρατιωτικά καμιόνια να φορτώνονται από λάφυρα. Με βάση μια μαρτυρία τότε Τούρκου στρατιώτη, τους είχε δοθεί εντολή να μαζέψουν τα μουσικά όργανα από την πόλη.

Από τα μουσικά καταστήματα, τα σχολεία, τα σπίτια. Τα πιάνα εστάλησαν στην Τουρκία με ένα στρατιωτικό φορτηγό αεροπλάνο για να δοθούν δώρο στην τουρκική ελίτ. Όπως είναι γνωστό η τουρκική ελίτ… είχε έφεση πάντα στην μουσική. Συνήθιζε να…. παίζει πιάνο για να γιορτάζει τις κατακτήσεις, τους πολέμους και τις καταστροφές. Φάλτσες νότες, φάλτσες μουσικές, με κλεμμένα μουσικά όργανα. Λάφυρα πολέμου. Έκπαλαι είχαν αυτή τη συνήθεια.

Άλλοι εισβολείς, ίδια αναλγησία

Ο Ισραηλινός στρατιώτης, τώρα, ο Τούρκος, τότε, το 1974, μπήκαν σε κατεστραμμένα σπίτια, εγκαταλειμμένα, όπου γεννήθηκαν παιδιά, στα οποία κτίσθηκαν ζωές και λεηλάτησαν τα πάντα. Άφησαν άδειους τοίχους και κάποτε ούτε και τους τοίχους. Είναι μια πρακτική που υιοθετούνται στους πολέμους, κυρίως από την πλευρά των κατακτητών. Αυτό συνηθίζεται. Το ίδιο έπραττε και η ναζιστική Γερμανία. Ο Χίτλερ είχε δώσει εντολές να μεταφέρονται χρυσαφικά και κειμήλια στην Γερμανία από τις κατακτημένες χώρες, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Είναι, λοιπόν, πολεμικός κώδικας για τους κατακτητές.

Τότε και τώρα. Το 1940, το 1974, το 2024. Οι τυφλές επιθέσεις, οι λεηλασίες, τα ακριβά λάφυρα πολέμου για τις ελίτ. Και τα πιάνα, είτε μεταφέρονται με καμιόνια, πλοία από τον κατοχικό στρατό για να δοθούν δώρα σε προνομιούχους, είτε ατάλαντοι στρατιώτες προσποιούνται ότι παίζουν, οι ήχοι δεν θα είναι ποτέ μουσικοί. Είναι φάλτσοι ήχοι βαρβαρότητας.