Σε σταυροδρόμι ο Τραμπ – Ποντάρει στη “σιωπηλή πλειοψηφία”

«Η Νέα Υόρκη χάθηκε στους πλιατσικολόγους, τους κακοποιούς, τη Ριζοσπαστική Αριστερά και όλες τις μορφές ρεμαλιών και αποβρασμάτων. Ήταν μια κακή μέρα για τον κυβερνήτη Κουόμο», ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά tweet του Αμερικανού προέδρου, για τις βίαιες ταραχές που συνεχίζουν να μαίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι εικόνες που μεταδίδουν όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, θυμίζουν το Λος Άντζελες του 1992.

Ήταν τότε που η “πόλη των αγγέλων” είχε παραδοθεί στο χάος των τυφλών συγκρούσεων, θρηνώντας δεκάδες νεκρούς. Το έναυσμα για τις ταραχές είχε δώσει η απαλλαγή των αστυνομικών που είχαν ξυλοκοπήσει τον Αφροαμερικανό Ρότνεϊ Κινγκ, όπως πήγε να συμβεί και με τον αστυνομικό που κακοποίησε μέχρι θανάτου τον Αφροαμερικανό Τζορτζ Φλόιντ (τον οποίο οι αρχές έσπευσαν να συλλάβουν, όπως και τους τρεις συναδέλφους του, μετά την έναρξη των επεισοδίων).

Όμως, σε αντίθεση με τα επεισόδια του 1992, οι σημερινές ταραχές επεκτάθηκαν σε δεκάδες αμερικανικές πόλεις, φτάνοντας μέχρι και το προαύλιο του Λευκού Οίκου! Στην πραγματικότητα η έκταση τους θυμίζει περισσότερο τις φυλετικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του ’60, ειδικά αυτές που ακολούθησαν την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Την στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο, δεν μπορεί να γίνει ασφαλής πρόβλεψη για το πως, αυτές οι ταραχές θα επηρεάσουν την προτίμηση των ψηφοφόρων. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τα πράγματα δεν φαίνονται καλά για τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος βέβαια μοιάζει να κρατά την βάση των υποστηρικτών του, έχοντας ένα συμπαγές ποσοστό της τάξης του 43%.

Αντεπίθεση με δόγμα “νόμος και τάξη”

Ο Κρίστιαν Μπέιλ στην ταινία “Vice”, υποδυόμενος τον πρώην Αμερικανό αντιπρόεδρο Ντικ Τσέινι και αναφερόμενος στον Τζορτζ Μπους, δήλωνε πως «πρέπει να βρει την ευκαιρία να επιδείξει στον πλανήτη την ισχύ της αμερικανικής προεδρίας». Η ισχύς, στην περίπτωση του υιού Μπους, ήταν το δόγμα “σοκ και δέος” που επιβλήθηκε με τον πόλεμο στο Ιράκ. Στην περίπτωση του Τραμπ δεν είναι η κήρυξη πολέμου σε ένα “κράτος παρία”, όπως συνήθιζαν οι προκάτοχοι του, αλλά η επιβολή του δόγματος “νόμος και τάξη” στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Με την στάση του στην αντιμετώπιση της πανδημίας να επικρίνεται όλο και περισσότερο (οι ΗΠΑ ξεπέρασαν το “ψυχολογικό όριο” των 100000 νεκρών), ο Τραμπ βρήκε την ευκαιρία να εμφανιστεί ως ο ακλόνητος υπερασπιστής της ασφάλειας των Αμερικανών, εκτοξεύοντας απειλές πως θα κατεβάσει ακόμα και τον στρατό, κραδαίνοντας μέχρι και την Βίβλο ανά χείρας! Θυμίζουμε πως στο ζήτημα της μετανάστευσης, ο Τραμπ είχε προτιμήσει να προκαλέσει ένα πολυήμερο lockdown στο αμερικανικό δημόσιο, προκειμένου να αναγκάσει το Κογκρέσο να εγκρίνει τα κονδύλια για το τείχος του.

Ως θαυμαστής του λαϊκιστή προέδρου Άντριου Τζάκσον, ο Τραμπ εμφανίζεται ανυποχώρητος σε ζητήματα ασφαλείας των Αμερικανών, έτοιμος να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να την υπερασπιστεί. Ο Αμερικανός πρόεδρος πιστεύει πως στο τέλος η αμερικανική κοινή γνώμη θα επιβραβεύσει την πολεμική του στάση έναντι της εξέγερσης. Για αυτό και συνεχίζει το παιχνίδι της πόλωσης, εστιάζοντας τις επιθέσεις του κυρίως στους Δημοκρατικούς κυβερνήτες των πολιτειών, συνεχίζοντας μία “βεντέτα” που κρατά από την περίοδο της πανδημίας.

Στα χνάρια του Ρίτσαρντ Νίξον

Ο Τραμπ ξεκίνησε να παρουσιάζει τον Μπάιντεν, τον οποίο εξακολουθεί να αποκαλεί «κοιμισμένο Τζο», ως “όμηρο” της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού κόμματος, η οποία πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις. Σίγουρα το επιτελείο του θα αξιοποιήσει τα περιστατικά πλιάτσικου και λεηλασιών που σημειώθηκαν σε πολυκαταστήματα αρκετών πόλεων, παρόλο που σε ορισμένες περιπτώσεις οι διαδηλωτές προσπάθησαν να αποτρέψουν τις λεηλασίες.

Υπάρχει εξάλλου το παράδειγμα του Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει σθεναρά τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις της αμερικανικής νεολαίας, με τις δυνάμεις της Εθνοφρουράς να σκοτώνουν τέσσερεις φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στο Οχάιο, το 1970. Όμως, ο Νίξον έκανε την έκπληξη στις εκλογές του 1972, νικώντας κατά κράτος τον Τζορτζ Μακ Γκόβερν, εκλεκτό της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού κόμματος.

Ήταν η “σιωπηλή πλειοψηφία”, που είχε δώσει την νίκη στον τότε πρόεδρο. Κατά τον Νίξον η σιωπηλή πλειοψηφία ήταν «οι συνεπείς φορολογούμενοι, οι νομοταγείς πολίτες και οι άνθρωποι που αγαπούν την πατρίδα», που του είχαν δώσει την νίκη στις εκλογές. Αξίζει να σημειώσουμε πως την βιομηχανική τάξη των λευκών εργατών δεν την είχε εκφράσει τότε το αριστερό πρόγραμμα του Μακ Γκόβερν, αλλά ο συντηρητισμός του Νίξον. Όμως ο Τραμπ πατά σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι.

Καταλήγει να διχάζει όλο και περισσότερο την αμερικανική κοινωνία, κινδυνεύοντας να δώσει περαιτέρω ώθηση στην μάλλον “άχρωμη” υποψηφιότητα του Τζο Μπάιντεν. Ήδη το υπουργείο Άμυνας και στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, εκδήλωσαν την διαφωνία τους να συνδράμει ο στρατός στην καταστολή των ταραχών. Τελευταία φάνηκε ο Τραμπ να υπολογίζει τις αντιδράσεις τους, καθώς δήλωσε πως «δεν χρειάζεται» να κατεβάσει τον στρατό. Είναι φανερό πως με την στάση του ο Τραμπ διχάζει την ίδια την κυβέρνηση του, όπως και το αμερικανικό στράτευμα, οι οποίοι δεν φαίνονται ένθερμοι να «επιδείξουν την ισχύ της αμερικανικής προεδρίας» στο εσωτερικό των ΗΠΑ.