Σπρώξιμο για μία καρέκλα στα ρετιρέ του κράτους

Γιατί σπρώχνονται να πάρουν ένα… εισιτήριο για τα διοικητικά συμβούλια των ημικρατικών οργανισμών; Λίστες πήγαιναν και έρχονταν στο Προεδρικό για μέρες. Έγιναν και συναντήσεις, δόθηκαν δεσμεύσεις ή επαναλήφθηκε το γνωστό «θα το δούμε, θα προσπαθήσουμε, είναι καλός/ή» (που σημαίνει στο λεξικό της κυπριακής πολιτικής ότι «κόβεται» ο προτεινόμενος).

Ο λόγος για τα κόμματα, συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα. Και καλά ο ΔΗΣΥ (Δημοκρατικός Συναγερμός) να δίνει λίστες (σημαδεμένες και μη), κυβερνών κόμμα είναι. Αν και ούτε το κόμμα αυτό νομιμοποιείται να το κάνει. Οι άλλοι, όμως, οι υπόλοιποι; Υποτίθεται ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί εφαρμόζουν την πολιτική της Κυβέρνησης, την οποία όχι μόνο δεν αντιπολιτεύονται, αλλά την «βομβαρδίζουν» καθημερινά με δηλώσεις και ανακοινώσεις. Και οι ανακοινώσεις, κάποιες φορές, αφορούν τους ημικρατικούς οργανισμούς και τις πολιτικές που εφαρμόζονται.

Είναι ο παραλογισμός της εξουσιομανίας. Είναι ο παραλογισμός του πολιτικού κυπριακού συστήματος. Να στέλνει πρώτος-πρώτος ο αρχηγός τη λίστα και να βάζει στη συνέχεια τους υπαρχηγούς να τα «ρίχνουν» στην κυβέρνηση για τους διορισμούς. Τόσο σημαντικό είναι η εξασφάλιση μίας, δύο, περισσότερων θέσεων σε διοικητικό συμβούλιο ενός οργανισμού; Πόσα στοιχίζει στη Δημοκρατία ο παραγοντισμός; Πόσο θα συνεχιστεί στην «αγορά» αυτό το πάρε-δώσε;

Την ίδια ώρα, για να μην τα φορτώνουμε όλα στους εξουσιομανείς των κομμάτων, θα πρέπει να αναζητηθούν και ευθύνες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στη δεύτερη και, όπως έχει αναφέρει προεκλογικά, τελευταία του θητεία, θα έπρεπε να λειτουργήσει διαφορετικά. Να μη ζητήσει λίστες ονομάτων, να μη συσκεφθεί και ξανασυσκεφθεί για να «ξεκαθαρίσουν» οι κατάλογοι των κομματικών.

Θα έπρεπε να στείλει το σωστό μήνυμα:Να αναζητήσει τεχνοκράτες, ειδικούς, χωρίς κομματική ταυτότητα. Για να βοηθήσουν και τους οργανισμούς. Άλλο κριτήριο δεν πρέπει να υπεισέρχεται στη διαδικασία επιλογής. Δυστυχώς ο Πρόεδρος ακολούθησε την πεπατημένη. Λίστες, συναντήσεις, συσκέψεις, γράψε-σβήσε μέχρι να οριστικοποιηθεί ο κατάλογος των ισορροπιών που θα χαϊδεύει τα αυτιά των μικρομάγαζων της εξουσίας.

Πάντα το άσπρο-μαύρο

Είχε την ευκαιρία να σπάσει μια πεπατημένη που καθιερώθηκε επί Βασιλείου, όταν ήθελε να σταματήσει το μονοκομματικό τής τότε ΔΗΚΟϊκής παντοκρατορίας. Σε αυτό τον τόπο ισχύει πάντα το άσπρο-μαύρο. Είτε τη νομή της εξουσίας θα τη νέμεται ένας, ή θα γίνεται διαμοιρασμός μεταξύ του κομματικού κατεστημένου. Πρέπει, για να μην υπάρξει μηδενιστική προσέγγιση, να αναγνωρισθεί το γεγονός ότι έχουν γίνει και πολύ καλές επιλογές. Άνθρωποι με εμπειρία και ικανότητες, και τεχνοκρατικό υπόβαθρο. Αυτό που κρίνεται δεν είναι οι εξαιρέσεις, τα πρόσωπα που έχουν διορισθεί, αλλά η πρακτική που υιοθετείται.

Επί της ουσίας: Το πολιτικό σύστημα έχει φθάσει σε μια παρακμιακή κατάσταση που είναι παρατεταμένη. Δεν τους απασχολεί ποσώς η απαξίωση των πολιτών. Άλλωστε η αποχή τούς αυξάνει εκλογικά τα ποσοστά και οι έδρες είναι διασφαλισμένες (όσοι τα καταφέρνουν). Για να κρατηθούν τα μαγαζιά, τα γωνιακά και τα μικρομάγαζα, επενδύουν στον παραγοντισμό. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από τη νομή της εξουσίας. Μέσα από διορισμούς.

Δεν έχει και τόση σημασία το αποτέλεσμα, αλλά να μπορέσουν οι πολιτικοί οργανισμοί να έχουν πρόσβαση στο σύστημα των διορισμών σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα. Αυτή η ιστορία θα επαναλαμβάνεται, καθώς δεν υπάρχουν πολιτικές ανατροπής. Όλα παραμένουν ίδια γιατί είναι για κάποιους βολικά. Είναι, όμως, μοιρολατρικό να υποστηρίζεται πως τίποτε δεν αλλάζει. Δεν αλλάζει γιατί βολεύει πολλούς. Δεν αλλάζει γιατί τα «λιμνάζοντα νερά» είναι το όραμα ενός παρακμιακού συστήματος, πολιτικού, κομματικού, οικονομικού.