Στην Αλάσκα κάποιοι πάγοι έλιωσαν

Η Ρωσία αποτελεί πλέον ανταγωνιστή των ΗΠΑ παρά εχθρό και δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο με την οποία σφυρηλατούνται από κοινού νέοι διεθνείς κανόνες, αν και εκκρεμεί η Κίνα η οποία ούτως ή άλλως κρατάει με βεβαιότητα την δική της υψηλή θέση παγκοσμίως καθώς και άλλες μικρότερες δυνάμεις, ιδίως χώρες του παγκόσμιου Νότου όπως η Ινδία, η Βραζιλία κ.α. Η συνάντηση αυτή απομόνωσε σε κάποιο βαθμό στις ΗΠΑ τις δυνάμεις που επιδιώκουν την καταστροφή της Ρωσίας με κάθε κόστος.

Προσέχοντας τις δηλώσεις των δύο προέδρων μετά την συνάντηση στην Αλάσκα έχει σημασία εκείνη την φράση με την οποία τόνισαν ότι συζήτησαν για πολλά θέματα και φυσικά για την Ουκρανία. Η Ουκρανία, λοιπόν, θέμα μεταξύ άλλων ίσως σημαντικότερων, για παράδειγμα η Αρκτική. Η νέα σχέση ΗΠΑ-Ρωσίας η οποία εκκολάπτεται εδώ και καιρό δεν έχει παγιωθεί ασφαλώς, αλλά πάντως η ώθηση των ΗΠΑ του Τραμπ προς την σχετική συμφιλίωση με την Ρωσία ξεκίνησε πρωτίστως από την καταφανή ήττα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Και αυτή η ήττα είναι οριστική κι ας μην έχει τελειώσει ο πόλεμος.

Με την αναγνώριση της Ρωσίας ως δύναμης ισόβαθμης με τις ΗΠΑ, ο πρόεδρος της Ουκρανίας θα διαπίστωσε ότι η στενή φιλία με αυτή την δυτική υπερδύναμη γεννάει πολύ μεγάλους κινδύνους, όπως έχει πει κάποιος Αμερικανός διπλωμάτης. Έτσι, ο Ζελένσκι, οποίος έχει σχεδόν απαιτήσει τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, προσέτρεξε αμέσως στους Ευρωπαίους κηδεμόνες. Σωστά έχει παρατηρηθεί πως οι Βορειο-Ευρωπαίοι πρόθυμοι ονειρεύονται ένα προτεκτοράτο σε ότι θα έχει απομείνει από την Ουκρανία και στο οποίο θα έχουν στρατιωτική παρουσία, εκτός των άλλων.

Πλην, αυτό το νεοαποικιακό όνειρο απέχει παρασάγγας από τις δυνατότητές τους. Διότι η συμμαχία των ευρωπαίων προθύμων πρωθυπουργών και προέδρων υπέρ της Ουκρανίας, βρίσκονται μαζί με τις χώρες τους χαμηλά όσο ποτέ τόσο στον παγκόσμιο χάρτη όσο και στο οικονομικό εκτόπισμα, αλλά και στο στρατιωτικό ειδικό βάρος. Να θυμίσω την ευκολία με την οποία οι τρεις στρατιωτικές κυβερνήσεις του Δυτικού Σαχέλ τους εκδίωξαν από τις χώρες αυτές.

Μετά την Αλάσκα…

Οι λεονταρισμοί εναντίον της Ρωσίας, τους οποίους συνήθως καταπίνουν οι Ευρωπαίοι πρόθυμοι μετά από κάποιες δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου για να επανέλθουν, έχουν ως πραγματικό υπόβαθρο την υποτέλεια την οποία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, επιδεικνύουν έναντι του Τραμπ. Τα τελευταία παραδείγματα αποτελούν οι δασμοί για την εισαγωγή των ευρωπαϊκών προϊόντων στις ΗΠΑ, επίσης το πόσο των 600 δισ. ευρώ που οι Ευρωπαίοι οφείλουν να επενδύσουν στην χώρα του Τραμπ, και μετά την συνάντηση στην Αλάσκα τα 80-100 δισ. ευρώ οπλισμού τον οποίο πρέπει να αγοράσουν από τις ΗΠΑ για λογαριασμό της Ουκρανίας.

Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω αν ο πολιτικός εξευτελισμός του Γερμανού Καγκελάριου, του Γάλλου Προέδρου, του Βρετανού πρωθυπουργού και των υπολοίπων και στα πρόσωπά τους των αντίστοιχων λαών, ο εξευτελισμός, λοιπόν, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι ποιο ολοκληρωμένος.

Η πολιτική ελαφρότητα των Ευρωπαίων προθύμων εκφράστηκε με μια δήλωση από την διπλωμάτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης Κάγια Κάλας με μία φράση εκδήλωση υψηλού παραληρήματος: «Αν η Ευρώπη δεν μπορεί να νικήσει τη Ρωσία, πώς μπορεί να νικήσει την Κίνα;» είπε. Η καφκική πολιτική ηγεσία των προθύμων Ευρωπαίων ηγετών, η οποία μαζί με την κα Ούρσουλα σπρώχνουν στην χρεωκοπία τα κράτη-μέλη και τα λαϊκά στρώματα της ΕΕ, δεν στάθηκε μια στιγμή να σκεφτεί ότι οι λαοί της Ευρώπης απέφυγαν προς ώρας ένα γενικευμένο πόλεμο, πόσο μάλλον πυρηνικό, έστω τοπικό.

Η πολεμοχαρής αντιρωσική ρητορεία των Βορειο-Ευρωπαίων προθύμων μαζί και η στροφή σε κολοσσιαία εξοπλιστικά προγράμματα των ευρωπαϊκών κρατών μπορεί φαινομενικά να είναι μια πίεση προς την Ρωσία για να εξασφαλίσουν το νεοαποικιακό τους όνειρο στο μελλοντικό υπόλοιπο της Ουκρανίας. Ωστόσο ας μην υποθέσουμε ότι προετοιμάζονται για πόλεμο. Αν δεν πρόκειται για μια τεράστια μπλόφα προκειμένου να συγκαλύψουν οι Ευρωπαίοι πρόθυμοι (μαζί και το δικό μας υποπόδιο) την οικτρή αποτυχία τους, τότε ίσως να συνιστά στρατηγική έντασης η οποία ίσως να εξυπηρετεί τις ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις κατανομής παγκόσμιας ισχύος με την Ρωσία και αργότερα με την Κίνα, και ταυτοχρόνως μια παλαιά τεχνική εκφοβισμού των ευρωπαϊκών λαών.

Προσοχή, ωστόσο, διότι οι πολιτικοί τσαρλατάνοι μπορεί να μακροημερεύσουν και είναι επικίνδυνοι. Παράδειγμα ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του….