Θα στριμώξει ο Μπάιντεν την Τουρκία; – Ο χάρτης-μήνυμα από το παρελθόν

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι είτε λόγω απογοήτευσης από την προκλητικά φιλοτουρκική, ή ακριβέστερα “φιλοερντογανική” στάση του Τραμπ, είτε λόγω ανάγκης για ανεύρεση μιας νότας αισιοδοξίας, αναμένουν σοβαρή αλλαγή στάσης των ΗΠΑ στα ελληνοτουρκικά, μετά τη διαφαινόμενη (αν και καθόλου σίγουρη) αλλαγή του ένοικου του Λευκού Οίκου και την εκλογή του Τζο Μπάιντεν.

Κάποια από τα σενάρια που κυκλοφορούν για την ιδιαίτερη σχέση Τραμπ-Ερντογάν ανήκουν σε ασφαλείς εκτιμήσεις, ενώ άλλα είναι πιο εξεζητημένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι δύο πρόεδροι διατηρούν στενή σχέση η οποία επιβεβαιώθηκε και από τις αποκαλύψεις του Τζον Μπόλτον. Μια σχέση την οποία άλλοι αποδίδουν σε προσωπικά επιχειρηματικά συμφέροντα του Τραμπ, άλλοι σε ένοχα μυστικά που γνωρίζει ο Ερντογάν και τα εργαλειοποιεί, και άλλοι στη “χημεία” των εκκεντρικών ηγετών.

Η αλήθεια ίσως να μην αποκαλυφθεί ποτέ. Το ζήτημα βέβαια που ανακινήθηκε στο δημόσιο διάλογο είναι το, εάν η εκλογή του έτερου υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ στις εκλογές του Νοεμβρίου, Τζο Μπάιντεν, θα ευνοήσει τις ελληνικές θέσεις ή όχι. Αν και διαφωνούμε με παρόμοια θεωρητικά ερωτήματα, διότι (ως επί το πλείστον) εγείρονται από αυτούς που αναθέτουν στους συμμάχους/προστάτες την ασφάλεια της χώρας έναντι του προαιώνιου εχθρού.

Προστάτες που ευελπιστούν να ενεργήσουν ως από μηχανής θεοί, όποτε και αν απαιτηθεί, για να καλύψουν τη δική μας ολιγωρία και την ανερμάτιστη, αν όχι ανύπαρκτη, εθνική στρατηγική. Παρά ταύτα θα υπενθυμίσουμε ακροθιγώς κάποιες πτυχές της πολιτικής ζωής του Μπάιντεν, κατά την θητεία του ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπαράκ Ομπάμα μέχρι και σήμερα (ενδεικτικές της στάσεως που ενδέχεται να κρατήσει).

Οι αποκαλύψεις Ρούμπιν

Υπενθυμίζουμε, ότι η εκλογή Τραμπ και η ανάληψη της θέσης του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου από Έλληνα ομογενή, είχε τότε δημιουργήσει κλίμα εφορίας στην Ελλάδα, που γρήγορα όμως εξελίχθηκε σε απογοήτευση, γεγονός που αποδεικνύει ότι τίποτε δεν πρέπει να προδικάζεται στη μετέπειτα στάση των εκάστοτε ηγετών.

Αρχικά, θα αναφερθούμε σε ένα διαφωτιστικό δημοσίευμα του πρώην αξιωματούχου του Πενταγώνου, Μάικλ Ρούμπιν, στην washingtonexaminer.com (21/7/2020) το οποίο σχολιάζει τη σχέση του Μπάιντεν με την Τουρκία. Το άρθρο περιγράφει γλαφυρά τις δράσεις των ανθρώπων του καθεστώτος του Ερντογάν, τους οποίους ο Ρούμπιν αποκαλεί «Τούρκους πράκτορες».

Επιπλέον, ρίχνει φως στο πώς έχει στηθεί στις ΗΠΑ ένα δίκτυο οργανισμών, όπως το “The Turkish Heritage Organization”, το “Seta Foundation” και το “Divanet Center for America”, οι οποίοι έχουν ως σκοπό να αυξήσουν την επιρροή της Τουρκίας στα κέντρα αποφάσεων της Ουάσιγκτον, με θεμιτά και ενίοτε με αθέμιτα μέσα. Οι «Τούρκοι πράκτορες», σύμφωνα με τον Ρούμπιν πάντα, διενεργούν ακόμη και εκστρατείες εκφοβισμού αλλά και έμμεσου, ή άμεσου, χρηματισμού των αντιπάλων ή των φίλων του Ερντογάν, εντός των Ηνωμένων Πολιτειών.

Συγκεκριμένα γίνεται αναφορά στα επίμαχα email που διέρρευσαν και αποδεικνύουν ότι οι Τούρκοι υποστήριξαν τη Χίλαρι Κλίντον με χορήγηση 300.000 δολάρια για «προεκλογική ενίσχυση». Επίσης, αποκαλύπτονται συνεντεύξεις του FBI που αποδεικνύουν ότι Τούρκοι πράκτορες (με την ιδιότητα του δημοσιογράφου) επηρεάζουν συστηματικά το δημόσιο διάλογο υπέρ των τουρκικών συμφερόντων.

Σημαντικές αποκαλύψεις

Γίνεται επίσης αναφορά στο σκάνδαλο με τον πρώην Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Τράμπ, Μάικλ Φλιν, ο οποίος έλαβε 500.000 δολάρια, από τον Τούρκο επιχειρηματία Εκίμ Αλπτεκίν.  Αλλά γίνεται αναφορά και στον προσωπικό δικηγόρο του Τραμπ, πρώην δήμαρχο Νέας Υόρκης και άλλοτε ομοσπονδιακό εισαγγελέα Ρούντι Τζουλιάνι, ο οποίος φέρεται να αναμείχθηκε στις προσπάθειες για να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκική τράπεζα HalkBank για την παραβίαση του αμερικανικού εμπάργκο στο Ιράν.

Υπενθυμίζεται ότι άμεσα εμπλεκόμενοι στην υπόθεση της HalkBank είναι οι γαμπροί του Ερντογάν και του Τραμπ. Σκιαγραφείται δηλαδή ένα σκοτεινό παρασκήνιο που έχει σχέση με το στενό κύκλο των δύο προέδρων. Αφού λοιπόν αναλύονται οι μέθοδοι δικτύωσης και επιρροής των Τούρκων πρακτόρων, ο Ρούμπιν προβαίνει σε μια αποκάλυψη σχετικά με την προεκλογική εκστρατεία του Μπάιντεν.

Ο ταμίας του American National Steering Committee Μουράτ Γκουζέλ, υπεύθυνος για τη γενναία χορήγηση της Χίλαρι Κλίντον, έδωσε το μέγιστο δυνατό ποσό που επιτρέπει ο νόμος στον Μπάιντεν για την προεκλογική του εκστρατεία. Είναι πρόδηλο λοιπόν ότι το καθεστώς Ερντογάν ξέρει να ελίσσεται πολύ έντεχνα και να επηρεάζει άμεσα την κεντρική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ και όχι μόνο. Σε καμία περίπτωση δεν περιορίζεται σε ευσεβοποθισμούς και φρούδες ελπίδες.

Ένας χάρτης από το επιτελείο του Μπάιντεν 

Ένα άλλο γεγονός που έχει σχέση με τη στάση του Μπάιντεν, αφορά στο φλέγον ζήτημα της μοιρασιάς της ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου. Δημοσίευμα της Μc Clatchy DC (5/6/2019) με χάρτη-φωτιά, ο οποίος δημιουργήθηκε τέσσερα χρόνια πριν το τουρκολιβυκό μνημόνιο (27/11/2019), αποτυπώνει λεπτομερώς τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο (οι οποίες όμως δημοσιεύθηκαν μετά την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου).

Το δημοσίευμα αναφέρει ότι ο χάρτης σχεδιάστηκε από χαρτογράφους του Bureau of Energy Resources των ΗΠΑ (υπηρεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με υπεύθυνη για τη διεθνή ενεργειακή ασφάλεια) και διπλωμάτες «υπό τις οδηγίες του πρώην αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν». Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο συγκεκριμένος χάρτης παρουσιάστηκε στον τον Ερντογάν κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό (2015-2017) και χρησιμοποιήθηκε ως δέλεαρ κατευνασμού μετά την ισραηλοτουρκική κρίση των γεγονότων του Μαβί Μαρμαρά.

Με απλή αντιπαραβολή των δύο χαρτών συνάγεται ότι το “όραμα” του Μπάιντεν, αποτυπώνεται πλήρως στο τουρκολιβυκό σύμφωνο και την συνακόλουθη χάραξη των ορίων της υποτιθέμενης «τουρκικής υφαλοκρηπίδας» που κατατέθηκε στον ΟΗΕ από την Τουρκία. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χάρτη Μπάιντεν είναι ότι εξαφανίζει την επήρεια του συμπλέγματος του Καστελλόριζου. Ταυτόχρονα εμφανίζει έναν αγωγό φυσικού αερίου, από τα κοιτάσματα του Ισραήλ προς την ενδοχώρα της Τουρκίας, ως αντιπρόταση στον EastMed (που αποτελεί ισχυρότατο γεωπολιτικό εργαλείο για Ελλάδα-Κύπρο-Ισραήλ).

Χωρίς περαιτέρω σχολιασμό, εύλογα προκύπτει το ερώτημα, «ποιος τελικά άνοιξε την όρεξη του σουλτάνου στην Ανατολική Μεσόγειο;». Η απάντηση μάλλον απευθύνεται και σε όσους ευελπιστούν ότι μια αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο, θα σηματοδοτούσε από μόνη της καλύτερες ημέρες για τον Ελληνισμό, χωρίς ο Ελληνισμός να ενεργοποιηθεί και να προσπαθήσει εμπράκτως να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες.