Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και το δικαίωμα στην αποτίναξη της κατοχής

Οι χερσαίες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού διεξάγονται μέσα στην πόλη της Γάζας, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι να εγκαταλείπουν τα βόρεια του παλαιστινιακού θύλακα. Η Γάζα παραμένει χωρίς υδροδότηση, αποχετευτικό, ηλεκτρισμό, τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα με τις αποσπασματικές αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας να αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό. Σύσσωμη η Δύση τάσσεται υπέρ του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, καλώντας το να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο του Πολέμου και ζητώντας περιοδικές “παύσεις” για αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η στάση αυτή δεν εξηγεί γιατί οδηγηθήκαμε ξανά σε αυτή την ανθρωποσφαγή. Το 1917 ο Άγγλος Υπουργός Εξωτερικών Arthur Balfour διακηρύττει το δικαίωμα των Εβραίων για δημιουργία πατρίδας στην Παλαιστίνη, την στιγμή που η Βρετανοί έδιναν ταυτόχρονα υποσχέσεις στους Άραβες για την δημιουργία ενός παναραβικού κράτους, που θα κάλυπτε την σημερινή Συρία, Παλαιστίνη, Υπεριορδανία και Αραβία. Τότε, οι Εβραίοι αποτελούσαν το 10% του πληθυσμού της Παλαιστίνης, υπό την κατοχή τότε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Με βάση την συμφωνία Sykes-Picot για διαμοιρασμό της Μέσης Ανατολής μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, οι Βρετανοί παίρνουν εντολή διοίκησης της Παλαιστίνης από την Κοινωνία των Εθνών μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις επόμενες δεκαετίες, οι Βρετανοί ενθαρρύνουν την μετανάστευση και εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη παρά τις έντονες αντιδράσεις των Αράβων, που ενίοτε καταλήγουν σε σφαγές μεταξύ των δύο εθνικών ομάδων. Το σιωνιστικό κίνημα θεωρεί ότι αντλεί το δικαίωμα εποικισμού της Παλαιστίνης από την Βίβλο. Η Παλαιστίνη, όμως, κατοικείται αδιάλειπτα από τον άλλο βιβλικό λαό, τους Φιλισταίους, τους σημερινούς Παλαιστίνιους (Φιλιστίν στα αραβικά).

Η φρίκη του Ολοκαυτώματος δημιούργησε στην Δύση συνθήκες συμπάθειας αλλά και ενοχής απέναντι στους Εβραίους, οι οποίοι για αιώνες υφίσταντο αντί-σημιτικές πολιτικές από τα ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι το 1948 ο ΟΗΕ υποβάλλει σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης (60% στους Εβραίους και 40% στους Άραβες), το οποίο οι τελευταίοι απορρίπτουν. Οι Εβραίο ανακηρύσσουν το κράτος του Ισραήλ, οδηγώντας έτσι στον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο, στον οποίο το Ισραήλ επικράτησε. Ας σημειωθεί ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ.

Οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν τον λογαριασμό

Η μαζική φυγή των Παλαιστινίων το 1948 σηματοδοτεί τη “Νάκμπα” (καταστροφή) για τους Παλαιστίνιους που σαν πρόσφυγες καταφεύγουν στις γειτονικές αραβικές χώρες. Δημιουργούνται μαχητές μέσα από αντιστασιακές οργανώσεις που συνασπίζονται στην “Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης”, η οποία έχει κοσμική (όχι ισλαμική) εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία. Ο προληπτικός κεραυνοβόλος “πόλεμος των έξι ημερών” το 1967 με την κατάκτηση του Σινά, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Όχθης, της Λωρίδας της Γάζας και των υψωμάτων Γκολάν δημιουργεί το πρόβλημα της κατοχής νέων παλαιστινιακών εδαφών, με συμπαγή παλαιστινιακό πληθυσμό.

Ο “πόλεμος του Γιομ Κιπούρ” το 1973, οι χιλιάδες απώλειες σε μια μικρή χώρα όπως το Ισραήλ και η παρολίγον εξαφάνισή του, το οδήγησαν να κατανοήσει ότι δεν μπορεί να κατέχει εκτεταμένα αραβικά εδάφη. Έτσι, το 1979 συνάπτει συμφωνία ειρήνης  με την Αίγυπτο, επιστρέφοντάς της το Σινά. Μετά την πρώτη Ιντιφάντα (1987) Γιτζάκ Ραμπίν και Γιασέρ Αραφάτ καταλήγουν το 1993 στις Συμφωνίες του Όσλο, που αναγνωρίζουν την προοπτική δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους στην Δυτική όχθη και την Λωρίδα της Γάζας.

Πριν και μετά το 1948, μερίδα της παγκόσμιας Αριστεράς προωθούσε την ιδέα της δημιουργίας αραβο-εβραϊκής ομοσπονδίας. Όμως, με τους ωκεανούς αίματος που έχουν εντωμεταξύ χυθεί, κάτι τέτοιο δεν θεωρείται ρεαλιστικό. Γι΄ αυτό και η δημιουργία ενός βιώσιμου, έστω και γεωγραφικά κουτσουρεμένου, παλαιστινιακού κράτους κι όχι ενός εξαρτημένου Μπαντουστάν κατακερματισμένου με εκατοντάδες οικισμούς Εβραίων εποίκων, παραμένει η μόνη βιώσιμη διέξοδος.

Μετά την δολοφονία του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ραμπίν (1995) και την άνοδο πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται στις συμφωνίες του Όσλο, αλλά και με την κατάτμηση της Δυτικής Όχθης με διάσπαρτους οικισμούς εποίκων που καθιστούν μη βιώσιμο το παλαιστινιακό κράτος, οδηγούμαστε στην κατάρρευση των συνομιλιών του Καμπ Ντέιβιντ το 2000. Από τότε, στο Ισραήλ επικρατεί η αλαζονεία του στρατιωτικά πανίσχυρου κράτους και προκρίνεται η συνέχιση της κατοχής με σκοπό τον σταδιακό εκμηδενισμό του παλαιστινιακού στοιχείου. Αυτό επέτεινε την αφόρητη καταπίεση και τον εξευτελισμό των Παλαιστινίων.

Μετά από δύο στρατιωτικές εισβολές του Ισραήλ στον Λίβανο (1982 και 2006) και μια δεύτερη ακόμα πιο αιματηρή Ιντιφάντα (2000), το Ισραήλ επιμένει στην στρατιωτική λύση, συνεχίζει ασταμάτητα τον εποικισμό, απαξιώνοντας πλήρως την Παλαιστινιακή Αρχή υπό την ηγεσία του Μαχμούντ Αμπάς. Παρά τον ιστορικό συμβιβασμό της ΟΑΠ με τις Συμφωνίες του Όσλο, οι Παλαιστίνιοι βλέπουν τα όνειρα τους για δικό τους κράτος να εξανεμίζονται. Σε συνθήκες οργής και απόγνωσης από την αποτυχία της κοσμικής ηγεσίας (ΟΑΠ) γεννιέται το 2006 η Χαμάς, κηρύσσοντας ασυμβίβαστο πόλεμο καταστροφής του Ισραήλ, στην βάση της ισλαμικής τζιχάντ. Έτσι κέρδισε τις εκλογές και μετά από εμφύλιες συγκρούσεις διατήρησε τον έλεγχο της Γάζας (2007).

Το Ισραήλ στην αρχή καλοβλέπει την Χαμάς, επειδή διάσπασε το παλαιστινιακό κίνημα. Γι’ αυτό και ανέχθηκε τη χρηματοδότηση της Χαμάς, την οποία έβλεπε σαν αντίβαρο στην Παλαιστινιακή Αρχή. Έκανε το ίδιο λάθος που διέπραξαν οι Αμερικανοί όταν χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς, εκτρέφοντας το τζιχαντιστικό τέρας.

Κάποιοι παρομοιάζουν την Χαμάς με το ISIS. Αυτό όμως είναι λανθασμένο έστω και αν η θηριωδία αποτελεί κοινό τους παρονομαστή. Η Χαμάς είναι απότοκος της ισραηλινής κατοχής και της διάψευσης των πόθων των Παλαιστινίων για δημιουργία δικού τους κράτους. Η αποτυχία εξ υπαιτιότητας του Ισραήλ απαξίωσε στα μάτια των Παλαιστινίων την κοσμική ΟΑΠ και άφησε χώρο για την ανάπτυξη της Χαμάς. Το ISIS από την άλλη δημιουργήθηκε στην βάση του ισλαμικού φονταμενταλισμού για την δημιουργία χαλιφάτου, γεμίζοντας το πολιτικό κενό που δημιούργησε η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και μετά η κρίση στη Συρία (Αραβική Άνοιξη).

Φαύλος κύκλος

Το πολιτικό υπόστρωμα δημιουργίας των δύο είναι εντελώς διαφορετικό. Όσο και αν η Χαμάς παρουσιάζει απεχθές πρόσωπο, αποτελεί μια λανθάνουσα απόπειρα αντιμετώπισης της ισραηλινής κατοχής στη βάση του θρησκευτικού ρατσισμού και της εξολόθρευσης των Εβραίων, ως απάντηση και στο ότι το Ισραήλ συνεχίζει απτόητο την πολιτική σταδιακής εκρίζωσης των Παλαιστινίων με όραμα το “Μεγάλο Ισραήλ”. Η Χαμάς και η ακροδεξιά ισραηλινή κυβέρνηση έχουν ανάγκη η μία την άλλη για να αντλούν λόγο ύπαρξης και δικαιολογία για τον φαύλο κύκλο της ανθρωποσφαγής.

Η ευθύνη βαρύνει κυρίως το Ισραήλ, που υπαναχώρησε από τις Συμφωνίες του Όσλο, δημιουργώντας έτσι γόνιμο έδαφος για την δημιουργία τζιχαντιστικών οργανώσεων. Μετά τον πόλεμο, η Δύση προκρίνει την ανάληψη της εξουσίας στη Λωρίδα της Γάζας από μια μετριοπαθή παλαιστινιακή ηγεσία, η οποία όμως το πιθανότερο θα θεωρείται από τους Παλαιστινίους σαν κυβέρνηση δωσίλογων. Γίνονται και κάποιες ντροπαλές αναφορές στην λύση δύο κρατών, χωρίς όμως αυτό να τίθεται πιεστικά προς το Ισραήλ, το οποίο θεωρεί ότι έχει license to kill!

O διακηρυγμένος στόχος του Ισραήλ είναι η εξάλειψη της Χαμάς. Ακόμα και αν αυτό επιτευχθεί, είναι κανείς που πιστεύει ότι η τωρινή εθνοκάθαρση της Γάζας δεν θα γεννήσει νέες γενιές φανατικών τζιχαντιστών, και άλλες ακόμα πιο ακραίες από τη Χαμάς οργανώσεις; Ενώ στην αρχή το Ισραήλ έλεγε ότι δεν έχει στόχο την κατοχή και διοίκηση της Γάζας, στην συνέχεια δήλωσε ότι θα αναλάβει επ’ αόριστον την ασφάλεια στην Λωρίδα της Γάζας, για να υπαναχωρήσει στη συνέχεια.

Το γενικευμένο κλίμα εκδίκησης που επικρατεί στην ισραηλινή κοινωνία αναδεικνύει ανατριχιαστικά πιθανά σενάρια, όπως σχέδιο του Υπουργείου Πληροφοριών για πλήρη εκτοπισμό του παλαιστινιακού πληθυσμού στο Σινά, πράγμα που η Αίγυπτος θεωρεί αιτία πολέμου. Ακροδεξιός Ισραηλινός υπουργός, μάλιστα, ανάφερε ότι δεν αποκλείεται ακόμα και η χρήση πυρηνικών στη Γάζα την στιγμή που ο επίσης ακροδεξιός υπουργός Ασφάλειας προτείνει την επέκταση της ζώνης ασφάλειας (δηλ. την απομάκρυνση των Παλαιστινίων) γύρω από τους εκατοντάδες παράνομους οικισμούς των εποίκων στην Δυτική Όχθη. Κατρακύλα στην άβυσσο!

Ακόμα και ο άοσμος και άτολμος ΟΗΕ μιλά για πιθανά εγκλήματα πολέμου από  τους μαζικούς βομβαρδισμούς στην Γάζα, ενώ ο διαχωρισμός μεταξύ κρατών που παρατηρήθηκε με τον πόλεμο στην Ουκρανία (Δύση από την μια – Ρωσία, Κίνα και “παγκόσμιος Νότος” από την άλλη) επιβεβαιώνεται. Είναι ενθαρρυντικό που υπάρχουν γενναίες φωνές λογικής στην ισραηλινή κοινωνία. Ακόμα και πρώην στρατηγοί μιλούν για λύση δύο κρατών, ενώ 350 περίπου Αμερικανοεβραίοι ακτιβιστές διαδηλώνουν στο Κογκρέσο φωνάζοντας συνθήματα “Όχι στο όνομά μας” και “Κατάπαυση του πυρός (στη Γάζα) τώρα!”. Κάποιοι ιστορικοί μιλούν για την “αλαζονεία του Ισραήλ”.

Αν η Δύση δεν κοιτάξει πέρα από την μύτη της, αν δεν επιβάλει στο Ισραήλ έναν ξεκάθαρο οδικό χάρτη για την δημιουργία βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, τότε οι “πόρτες του φρενοκομείου” θα παραμείνουν ανοιχτές. Το πανίσχυρο στρατιωτικά (πυρηνικό) Ισραήλ θα συνεχίζει να ζει σε θάλασσα υπαρξιακής ανασφάλειας και ολόκληρη η περιοχή να ζει με τον εφιάλτη μιας γενικευμένης ανάφλεξης, ακόμα και πυρηνικής!