Το Ισραήλ έχει δικαίωμα επίθεσης, το Ιράν όχι!

Ο χώρος της διπλωματικής αποστολής μιας χώρας, αποτελεί κυρίαρχο έδαφος της χώρας αυτής (εν προκειμένω του Ιράν) για αυτό και η επίθεση θεωρήθηκε σαν απευθείας επίθεση του Ισραήλ ενάντια στο έδαφος του Ιράν. Κατά πάγια τακτική του, το Ισραήλ δεν ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης αυτής (αλλά ούτε και την αρνήθηκε) – δεν υπάρχει όμως κανείς τόσο αφελής που να αμφιβάλλει ότι το Ισραήλ είναι ένοχο για την επίθεση αυτή – μια πράξη που εκτός του ότι βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο, αποτελεί πράξη πρωτοφανούς πολεμικής κλιμάκωσης!

Υπήρξαν τότε κάποιες νερόβραστες ανακοινώσεις σχετικά με την ανάγκη για προστασία των διπλωματικών αποστολών (Σύμβαση της Γενεύης), οι δε ΗΠΑ έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν είχαν προηγούμενη γνώση για την ισραηλινή(!) επίθεση στο ιρανικό προξενείο, δεν υπήρξε όμως καμία έντονη καταδίκη του Ισραήλ, ούτε βέβαια έγινε καμμιά νύξη για επιβολή κυρώσεων στον επιτιθέμενο (Ισραήλ).

Ο Νετανιάχου προσπαθώντας να διασωθεί από το πολεμικό αδιέξοδο στην Γάζα και τις προσωπικές του δικαστικές περιπέτειες, προσπαθεί μια απεγνωσμένη φυγή προς το κενό για να στρέψει την προσοχή στο “δαιμονοποιημένο” Ιράν και όχι στην Γάζα, όπου ο ισραηλινός στρατός αποτυγχάνει στην επίτευξη του δεδηλωμένου (πλην ανέφικτου) στόχου καταστροφής της Χαμάς. Με την επίθεση στο ιρανικό προξενείο (για την οποία το Τελ Αβίβ βάσιμα δεν ανέμενε οποιεσδήποτε κυρώσεις) το Ισραήλ ήλπιζε να παρασύρει τις ΗΠΑ σε μια απευθείας στρατιωτική επίθεση ενάντια στο Ιράν, κάτι που ο Νετανιάχου, σταθερά επιδιώκει, εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.

Διασώζονται τα προσχήματα 

Οι ΗΠΑ έχουν μεν συμβάλει στην αναχαίτιση σχεδόν όλων των ιρανικών πυραύλων το βράδυ της 13ης Απριλίου, αλλά έχουν ξεκαθαρίσει στο Τελ Αβίβ ότι δεν σκοπεύον να επιτεθούν στο Ιράν σε περίπτωση που το Ισραήλ επιθυμούσε περαιτέρω πολεμική κλιμάκωση, το δε Ιράν προειδοποίησε ότι θα κλιμακώσει τις επιθέσεις του στην περίπτωση που το Ισραήλ κτυπήσει στόχους εντός του Ιράν – οικοδομώντας έτσι μια νέα ισορροπία του τρόμου! Εάν τα πράγματα παραμείνουν μέχρις εδώ, και αποφευχθεί τυχόν τυχοδιωκτική ισραηλινή κλιμάκωση (“δικαίωμα αυτοάμυνας” του Ισραήλ) τότε τα προσχήματα σώζονται και από τις δύο πλευρές:

• Το μεν Ιράν κρίνοντας από το μέγεθος της πρόκλησης (επίθεση στο ιρανικό προξενείο στην Δαμασκό) έκρινε ότι δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, ούτε και ν΄ αρκεστεί σε απάντηση μέσω πληρεξουσίων (Χεζμπολά, Χούθι) αλλά έκρινε ότι θα έπρεπε να επιτεθεί απευθείας στο Ισραήλ, όπως και έπραξε.
• Το Ισραήλ (και οι ΗΠΑ) από την άλλη, μπορεί να περηφανευτεί ότι κατέρριψαν το 99% των πυραύλων και drones, και ότι τα πέντε-έξι βλήματα που τελικά διαπέρασαν την αντί-πυραυλική ομπρέλα, δεν κτύπησαν κάποιο σημαντικό στόχο (με μόνο θύμα τον τραυματισμό ενός επτάχρονου κοριτσιού).

Η μη συνέχεια κλιμάκωσης θα προσομοιάζει έτσι στην κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά την δολοφονία από τις ΗΠΑ του στρατηγού Σουλεϊμανί στην Βαγδάτη (Ιανουάριος του 2020) και την ιρανική ανταπόδοση με πυραυλική επίθεση σε εκκενωμένη αμερικανική βάση στο Ιράκ, όπου και οι δύο πλευρές διέσωσαν τα προσχήματα και απέφυγαν περεταίρω κλιμάκωση. Αν οι ΗΠΑ δεν παρασυρθούν από τον πολεμοχαρή τυχοδιωκτισμό του Ισραήλ, και δεν δώσουν το πράσινο φως για περεταίρω Ισραηλινή κλιμάκωση τότε η ανθρωπότητα θα μπορεί πλέον να ανασάνει, αποφεύγοντας μια περιφερειακή ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Οι “πρόθυμοι” Δυτικοί (κράτη, υπερ-εθνικοί οργανισμοί κλπ.) «καταδικάζουν» την επίθεση του Ιράν διότι αποτελεί «κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου» δεν βρήκαν όμως τα ίδια λόγια για να καταδικάσουν την ισραηλινή αεροπορική επίθεση στο ιρανικό προξενείο στην Δαμασκό! Δείχνουν έτσι για πολλοστή φορά την απύθμενη υποκρισία της συλλογικής Δύσης, που αναγνωρίζει «παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου» από το Ιράν και «δικαίωμα αυτοάμυνας» του Ισραήλ, αλλά παθαίνει εκλεκτική αλαλία όταν το Ιράν δέχεται πρώτο(!) ισραηλινή επίθεση το προξενείο – έδαφός του – από το Ισραήλ!

Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα, αλλά όχι το Ιράν το οποίο πρώτο δέχτηκε επίθεση! Η ιρανική επίθεση κατά του Ισραήλ αποτελεί «σαφή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου», το ίδιο όμως δεν ισχύει για την ισραηλινή επίθεση στο ιρανικό προξενείο – έδαφος – του Ιράν! Το Ισραήλ εξακολουθεί να έχει “license to kill” πράγμα που δείχνει καθημερινά με την γενοκτονία των Παλαιστινίων στην Γάζα, από την οποία η εμπλοκή με το Ιράν αποτελεί χρήσιμο αντιπερισπασμό!

Μιλούν επίσης οι Δυτικοί για την ανάγκη περεταίρω οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν, και αποτροπή απόκτησης πυρηνικών όπλων από την χώρα αυτή, την στιγμή που το Ισραήλ διασώζεται από κυρώσεις όταν διαπράττει ακόμα και γενοκτονία στην Γάζα και όταν κανένας δεν σκέφτεται να επιβάλει κυρώσεις έναντι του την στιγμή που διαθέτει ήδη πυρηνικό οπλοστάσιο, με περίπου 200 πυρηνικές κεφαλές!

Ιράν και Ισραήλ 

Διάφοροι αναλυτές επισημαίνουν ότι το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν είναι εκ της φύσεως του ανορθολογικό και ως εκ τούτου απρόβλεπτο και επικίνδυνο. Ξεχνούν οι αναλυτές αυτοί ότι όσο αντιδημοκρατικό και αν είναι το καθεστώς των αγιατολλάδων, έχει αποδείξει μέχρι σήμερα ότι είναι ένας κατεξοχήν ορθολογιστικός παίκτης, που ενδιαφέρεται για την επιβίωση του, και δρα/αντιδρά πολύ προσεκτικά στις εξωτερικές απειλές που το περιβάλλουν.

Το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί για το κατά τα άλλα “ορθολογικό” και “δυτικόφρωνο” Ισραήλ, και ιδιαίτερα για την σημερινή του πιο ακροδεξιά, έξαλλα θρησκόληπτη κυβέρνηση, που εκτός από τον (ήδη ακραίο) Νετανιάχου, καθορίζεται από σιωνιστές ζηλωτές τύπου Μπεν Γκβίρ (υπουργός Εσωτερικών και Ασφάλειας) και Σμόλτριτς (Οικονομικών) οι οποίοι δεν κρύβονται και λένε ανοικτά ότι οι Παλαιστίνιοι στην Γάζα πρέπει να «εκκενωθούν» (λέγε με “εθνοκάθαρση”) και μετά η Γάζα να κατοικηθεί από Εβραίους (λέγε με “εποικισμός”), ενώ φυσικά ο Νετανιάχου ποτέ δεν έπαψε να ονειρεύεται επίθεση στο Ιράν για να το αποτρέψει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Αν οι Αμερικανοί δεν καταλάβουν ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν αυτούς τους φανατικούς, απρόβλεπτους θρησκόληπτους σιωνιστές για να κρατήσουν κλειστές τις πόρτες του φρενοκομείου τότε θα έχουμε μπροστά μας το φάσμα ενός Αρμαγεδδώνα.
Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα, η σφαγή στην Γάζα (και στην Δυτική Όχθη) συνεχίζεται, το δε Ισραήλ ελπίζει ότι η κρίση με το Ιράν θα επισκιάσει την διεθνή πίεση και το πρωτόγνωρο διπλωματικό στρίμωγμα του, καθώς και την ανάγκη για επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος και την πραγμάτωση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων.

Όσο παρελκυστική όμως και να είναι η τακτική του Ισραήλ που απεγνωσμένα προσπαθεί να βάλει το Ιράν στο προσκήνιο, για να απομακρύνει την προσοχή από το Παλαιστινιακό ζήτημα, άλλο τόσο το Παλαιστινιακό θα συνεχίζει να αναδύεται σαν το κεντρικό ζήτημα που διατρέχει κάθετα και οριζόντια όλα τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής. Αν δεν υπάρξει ελεύθερο, βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος που να αναγνωρίζει την ισότητα δικαιωμάτων σε όλους τους κατοίκους του χώρου της ιστορικής Παλαιστίνης, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στην Μέση Ανατολή! Όσο συντομότερα το καταλάβουν αυτό οι Ισραηλινοί, τόσο καλύτερα για όλους (και πρώτα για τους ίδιους)!