Αντίμετρα που πονάνε

του Κώστα Βενιζέλου  – 

Το κατοχικό καθεστώς επέβαλε δασμούς στα προϊόντα που μεταφέρονται από τις ελεύθερες περιοχές στους εγκλωβισμένους, μέσω της Ειρηνευτικής Δύναμης. Δεν πρόκειται για απλή κίνηση τακτικής ή ένα καπρίτσιο. Αποτελεί απόφαση που συνδέεται με τις στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας στην Κύπρο και συνιστά συνέχεια των όσων ήδη έγιναν και γίνονται: ολοκλήρωση οικονομικού, διοικητικού, νομικού και δημογραφικού εκτουρκισμού των Κατεχομένων («ιθαγένειες», υδατική σύνδεση και προγραμματιζόμενη ηλεκτρική διασύνδεση με Τουρκία, «νομικό σύστημα» κ.ά.). Έχει σχέση με την προσπάθεια ισλαμοποίησης των Κατεχομένων, που γίνεται συστηματικά βάσει ολοκληρωμένου σχεδίου.

Το θέμα των εγκλωβισμένων είναι ανθρωπιστικό, αλλά αντιμετωπίζεται από το κατοχικό καθεστώς με βάση τον οδικό χάρτη της Άγκυρας για βαθμηδόν ενσωμάτωση της κατεχόμενης περιοχής στην Τουρκία, την οποία θέλει να καταστήσει πλήρως τουρκική επαρχία. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της απόφασης και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Η αποτελεσματικότερη, όμως, μέθοδος για να εδραιωθεί το νέο τετελεσμένο είναι να ακολουθηθεί η πεπατημένη: Δηλώσεις, καταγγελτικά διαβήματα, αλλά (α)κινητοποίηση των αρμοδίων και βεβαίως πολύ μπλα-μπλα στα τηλεοπτικά πάνελ. Τίποτε, δηλαδή, που να ενοχλεί την Άγκυρα, τίποτα που να έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει την άρση των νέων τουρκικών μέτρων.

Πέντε αναγκαία μέτρα

Χωρίς ουσιαστικά αντίμετρα, η πρόκληση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αν είναι να γίνει κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να αποφασιστεί αμέσως. Ποια μέτρα θα μπορούσαν να υιοθετηθούν, εδώ και τώρα;

Πρώτον, όσοι αξιωματούχοι του κατοχικού καθεστώτος εμπλέκονται στις αποφάσεις, να μην μπορούν εφεξής να χρησιμοποιούν διαβατήρια ή ταυτότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι κάτοχοι επίσημων εγγράφων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό δείχνει και το ποιόν των ανθρώπων. Έχουν διαβατήρια και ταυτότητες ενός κράτους που πολεμούν και υπονομεύουν, αλλά απολαμβάνουν ξεδιάντροπα τα προνόμια που τους προσφέρει η ιδιότητα του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία καμώνονται πως δεν έχουν.

Δεύτερον, να παγώσει η ετήσια βοήθεια της ΕΕ προς τα Κατεχόμενα. Να παγώσουν όλα τα κονδύλια.

Τρίτον, να τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης με τους υπόλοιπους Κύπριους πολίτες και όχι προνομιακής οι Τουρκοκύπριοι που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες του κράτους. Να ισχύουν, δηλαδή, τα ίδια κριτήρια, με προεξάρχον το φορολογικό κριτήριο.

Τέταρτον, να σταματήσει η Κυπριακή Κυβέρνηση να κάνει τον… τροχονόμο, στέλνοντας τουρίστες στα Κατεχόμενα, είτε μέσω παρανόμων σημείων εισόδου (λιμάνια αεροδρόμια στα Κατεχόμενα), είτε μέσω των ελευθέρων περιοχών. Να ενεργοποιηθούν όλες οι ρήτρες των νόμων της Κυπριακής Κυβέρνησης, καθώς και διεθνείς αποφάσεις και συνθήκες. Η Κύπρος έγινε ξέφραγο αμπέλι, με την ενεργό συμβολή της Κυβέρνησης αλλά και της μη ελέγχουσας Βουλής.

Πέμπτον, σε ό,τι αφορά στην Τουρκία να διακοπεί η προενταξιακή οικονομική βοήθεια προς την Τουρκία και να παγώσουν οι συζητήσεις για την αναβάθμιση της τελωνειακής ένωσης.

Σε αυτή την ιστορία, πέραν από τον αδύναμο Ακιντζί, που μοιάζει με μπιμπελό στο ράφι της κατοχικής δύναμης, ο ρόλος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ κινείται στη λογική των ίσων αποστάσεων μεταξύ του νόμιμου κράτους και του παράνομου μορφώματος των κατεχομένων. Ακόμη και τα θέματα που αφορούν στην εφαρμογή μιας συμφωνίας, ή βασικές αρχές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιμετωπίζονται με τη γνωστή προσέγγιση.

Αντιμετωπίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία και το κατοχικό καθεστώς σαν δυο χωριστές οντότητες, που υφίστανται και ασκούν εξουσία δίπλα-δίπλα. Κοντολογίς, αποδέχονται την τουρκική εκδοχή για «τις πραγματικότητες» επί του εδάφους. Καιρός είναι, η Λευκωσία, να αφήσει τις διπλωματικές αβρότητες και να μεταφέρει ατόφια την οργή των Κυπρίων για τις τουρκικές ενέργειες και για την ένοχη υποστηρικτική των Τούρκων ανοχή των ΟΗΕδων.