Game changer οι αμυντικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία

Η στρατιωτική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας και η αμυντική συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ χωρίς αμφιβολία υπογράφτηκαν, όχι γιατί οι Γάλλοι και οι Αμερικάνοι μας αγαπούν, αλλά γιατί οι συμφωνίες αυτές εξυπηρετούν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, όπως άλλωστε και τα δικά μας. Κοινός παρανομαστής αυτών των συμφερόντων είναι η επιβεβαίωση της γεωπολιτικής αξίας του ελλαδικού χώρου για τη Δύση εν γένει.

Το θεώρημα του “προκεχωρημένου δυτικού φυλακίου” αποκτά επιτέλους ουσία αμυντική, διπλωματική, νομική και προβολής ισχύος με τις δύο αυτές συμφωνίες, οι οποίες συμπληρώνονται σταδιακά και με στρατηγικού χαρακτήρα ξένες επενδύσεις, χτίζοντας ένα ρόλο ηγεσίας για τη χώρα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Τα δύο στρατηγικά σύμφωνα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου που προηγήθηκαν, διαμορφώνουν μια νέα γεωπολιτική αρχιτεκτονική, μαζί με τις στρατιωτικές συνεργασίες της Ελλάδας με τις άλλες βαλκανικές χώρες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ουάσιγκτον, αν και δεν είναι σίγουρο ότι έχει θεραπευθεί από την τυφλότητά της, μάλλον αντιλαμβάνεται πια πως η Τουρκία δεν αποτελεί έμπιστο σύμμαχό της και ότι οι φιλοδοξίες που προβάλει είναι αντίθετες προς τα αμερικανικά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα προκαλούν επικίνδυνες εκτροπές στη Μέση Ανατολή, στη Μεσόγειο, στην Αφρική και στην Κεντρική Ασία.

Μπορεί μεν να αποφεύγουν μια οριστική ρήξη με την Τουρκία, καθώς πολλοί χαρτογιακάδες στην Ουάσιγκτον εξακολουθούν να ελπίζουν στη μετά Ερντογάν εποχή, όμως κάποιοι άλλοι κατάλαβαν ότι η Τουρκία έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Διαφαίνεται ότι το ξήλωμα της τουρκικής επέκτασης θα αρχίσει από την de facto συγκρότηση κουρδικού κράτους στη βόρεια Συρία. Θα ακολουθήσει το Ιράκ.

Σε ότι αφορά της ελληνο-αμερικανική συμφωνία, η Αλεξανδρούπολη αναδύεται σε μείζονος σημασίας στρατηγικό-ενεργειακό κόμβο και η προοπτική της ανάπτυξης αμερικανικών έξυπνων βάσεων σε νησιά όπως η Σκύρος, δεν αποτελούν απλώς ασπίδα για τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά και προβολή εθνικής ισχύος.

Η γαλλική ολική επαναφορά

Το Παρίσι έχοντας υποστεί σοβαρές απώλειες τα είκοσι τελευταία χρόνια στο ευρωενωσιακό πεδίο πολιτικής ισχύος από το οικονομικό προβάδισμα της Γερμανίας και αντιλαμβανόμενο την σοβαρή απειλή των μεσογειακών και αφρικανικών του συμφερόντων από την προέλαση της ισλαμικής Τουρκίας, είδε στις ελληνικές ανάγκες την ευκαιρία της ολικής επαναφοράς της Γαλλίας στον πρώτο –πολιτικό τουλάχιστον- ρόλο στην ΕΕ, μετά και το Brexit, αλλά και στην νομιμοποίηση της προβολής ισχύος στη Μεσόγειο.

Εάν ο ρόλος αυτός εδραιωθεί κατά το πρώτο εξάμηνο του 22 κατά το οποίο η Γαλλία θα έχει και την προεδρία της ΕΕ και η νέα κυβέρνηση του Βερολίνου αντιληφθεί τα όριά της στο ευρωπαϊκό παίγνιο, τότε, και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα προχωρήσει και η Ελλάδα θα βρεθεί σε καλύτερη θέση. Η δε οργή της Άγκυρας για τις δύο ελληνικές συμφωνίες, αναδεικνύει την αποτρεπτική και διπλωματική τους αξία.

Βεβαίως και οι αμερικάνικες επιστολές δεν έχουν λαμπρό προηγούμενο, βεβαίως η ελληνογαλλική συμφωνία δεν καλύπτει την ΑΟΖ, αλλά σίγουρα αποτελούν σοβαρά εμπόδια στα σχέδια της Τουρκίας και δημιουργούν ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια στο Αιγαίο. Βεβαίως, πολλοί θεωρούν πως αγοράσαμε προστασία προσφέροντας γη και ύδωρ. Υπάρχει όμως και η άλλη ανάγνωση: βάλαμε τους άλλους να μας φυλάνε. Ε, σε αυτή την περίπτωση κάτι τις πληρώνεις!

Εν ολίγοις, οι δύο συμφωνίες είναι game changer, αλλάζουν τους όρους του παιγνιδιού στο Αιγαίο και όχι μόνο υπέρ της χώρας μας. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει την επιδίωξη του θερμού επεισοδίου και μάλιστα πιο θερμού από τις ιστορικές εκφάνσεις του…

ΥΓ: Η παιδαριώδης αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στις δύο αυτές συμφωνίες, που φυσικά πιστώνονται στην κυβέρνηση της ΝΔ, καταδεικνύει πως η γεωπολιτική ανάλυση του κόμματος βρίσκεται ακόμα στη δεκαετία του ’70 του περασμένου αιώνα. Καταδεικνύει όμως και κάτι άλλο. Την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί πως παίζονται τα μεγάλα γεωπολιτικά παιγνίδια, αλλά και τι θέλει και πως αισθάνεται ο ελληνικός λαός.