Για την τραγωδία στην Κύπρο μάλλον φταίνε οι εξωγήινοι!

Τα τελευταία χρόνια συστηματικά και μεθοδικά επιχειρείται διά βαρύγδουπων “ιστορικών” αναλύσεων και αναφορών, να αλλάξει η ιστορία. Επιχειρείται από τα όσα έγιναν το 1974 εναντίον της Κύπρου να βγουν από την εξίσωση των γεγονότων οι Αμερικανοί, ο Κίσινγκερ, η CIA, το ΝΑΤΟ, οι εδώ εγκάθετοι της χούντας, η ΕΟΚΑ Β΄. Κι όλα αυτά για να κτιστεί ένα ολόκληρο αφήγημα ότι το πραξικόπημα το έκανε ένας σχιζοφρενής στρατιωτικός, ο Δημήτριος Ιωαννίδης, που είχε ανατρέψει τον “καλό” Παπαδόπουλο, όπως ισχυρίζονται. Κι όλα αυτά γιατί, μεταξύ άλλων, οι Αμερικανοί πρέπει να αντιμετωπιστούν από μια διαφορετική οπτική γωνία, όχι με αυτή που διαμορφώθηκε από το 1974 και εντεύθεν, ως εκείνοι που συνέβαλαν στην καταστροφή και την τραγωδία στην Κύπρο.

Ακόμη και να μην ήξεραν –  που γνώριζαν και ενθάρρυναν – μετά το πραξικόπημα έκαναν τον “τροχονόμο” στην Τουρκία για να εισβάλει ενώ “συγκρατούσαν” την Ελλάδα να μην εισέλθει σε πόλεμο. Το αφήγημα, που αναπτύσσεται από διάφορους στοχευμένα, είναι πως πρέπει οι Αμερικανοί, όπως και οι Βρετανοί, πρέπει πλέον να αντιμετωπίζονται χωρίς καχυποψία και επιφυλάξεις, καθώς αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να βοηθήσουν, να “λύσουν” το Κυπριακό. Για να μην πάνε τσάμπα και τα φροντιστήρια και τα σεμινάρια.

Πρέπει να βγουν, σύμφωνα με αυτή τη λογική, από την εξίσωση όλοι και να μείνει μόνο η χούντα. Αυτή, ασφαλώς, οργάνωσε το πραξικόπημα, αλλά όχι χωρίς συνεννοήσεις με ΗΠΑ και Τουρκία. Και η ΕΟΚΑ Β; Λειτούργησε ως τρομοκρατική οργάνωση, υπονόμευσε το κράτος, ροκάνισε τη νομιμότητα, διαμόρφωσε συνθήκες μόνιμης αντιπαράθεσης και προετοίμασε το έδαφος για το πραξικόπημα. Για να καταστεί “δρόμος χωρίς επιστροφή”. Η εξίσωση δεν μπορεί να αλλάξει, ακόμη κι εάν στην τελική φάση η ΕΟΚΑ Β΄ είχε ξηλωθεί από το κράτος και συνελήφθησαν πολλοί καταζητούμενοι.

Ανιστόρητες εξισώσεις

Τα νέα αφηγήματα στηρίζονται σε μια λογική, που ξεκινά από το γνωστό ότι “έχουμε κάμει και εμείς”. Η πλευρά των δημοκρατικών, της νομιμότητας, του Μακάριου κλπ και τούτο επεκτείνεται και σε σχέση με τους Τούρκους. Κάναμε-έκαναν, οπότε υπάρχει ισοπαλία. Και αυτό δεν σημαίνει “πάμε από την αρχή”. Αλλά προβάλλεται σε μια λογική ότι πρέπει να γίνουν παραδοχές και να νομιμοποιηθούν τα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Αυτό δεν είναι ιστορική εκδοχή, πολιτική θέση, αλλά σχιζοφρένεια! Ο Μακάριος προφανώς και έχει κάνει λάθη. Υποβάθμισε τον κίνδυνο πραξικοπήματος, αλλά δεν μπορεί – σε καμία περίπτωση – να μπει στην ίδια ζυγαριά με τους πραξικοπηματίες.

Από το περασμένο Σάββατο συζητείται το θέμα με το μνημόσυνο για τους 22 καταδρομείς που σκοτώθηκαν κατά την επίθεση κατά του προεδρικού μεγάρου, την 15η Ιουλίου 1974. Ήταν, όπως λέγεται, σε εντεταλμένη υπηρεσία και προφανώς δεν μπορεί να “φορτωθεί” το πραξικόπημα σε αυτούς. Την ίδια ώρα, όμως, δεν μπορεί να τιμώνται από την Πολιτεία.

Ένα είναι να γίνονται θρησκευτικά μνημόσυνα και διαφορετικά υπουργός, βουλευτές, εκπρόσωποι του κράτους, να στέκονται προσοχή μπροστά από τους τάφους τους και να καταθέτουν στεφάνια. Στεφάνια γιατί; Μπορεί κάποιοι εξ αυτών να μην είχαν τη δύναμη να αρνηθούν τις εντολές, όπως έπραξαν άλλοι και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Άλλοι να πήγαν γιατί το ήθελαν, αλλά δεν μπορεί να γίνονται τελετές και να τιμούνται! Η Πολιτεία οφείλει, από στοιχειώδη αυτοσεβασμό, να απουσιάζει.

Σε όλα αυτά υπάρχει, βέβαια και υποκρισία καθώς άνθρωποι με ανάμιξη, εμπλοκή στο πραξικόπημα, επιβραβεύτηκαν στη συνέχεια με πολιτειακά αξιώματα. Άνθρωποι που η άποψη τους πάντα μετρούσε στους Αμερικανούς, τους Βρετανούς (όπως λένε τα έγγραφα), πρωτίστως, όμως, η “οπτική γωνία” των αγγλοαμερικανών “είχε σημασία” για αυτούς, στήριξαν, αναμίχθηκαν, πήραν μέρος στο πραξικόπημα. Τώρα αυτοί, με τη… σοφία τους συμβουλεύουν για το καλό της πατρίδας! Μετά που έβαλαν τη φωτιά και κατάστρεψαν τη χώρα.

Σαράντα εννέα χρόνια μετά, μπορεί το “Δεν Ξεχνώ” να έχει ξεθωριάσει. Άλλαξαν, για κάποιους οι προτεραιότητες, η ιστορία, ωστόσο, δεν μπορεί να αλλάξει, για να ραφτεί στα μέτρα και τις επιδιώξεις κάποιων.