Η αγκαλιά του “βόα” – Το καλό κλίμα και άλλα παραμύθια

Ως προς την απόκτηση F-16 VIPER από την Τουρκία μας καθησύχασε λέγοντας ότι αμφότερες οι χώρες έχουν τα αεροσκάφη αυτά εδώ και δεκαετίες – λησμόνησε προφανώς την μεγάλη διαφορά μεταξύ των κατεχομένων F-16 και των F-16 VIPER. Δήλωσε τέλος ότι ενθαρρύνει το καλό κλίμα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας για την διασφάλιση ειρήνης και σταθερότητος στην περιοχή. Παλαιότερα ο Αμερικανός πρέσβης δήλωνε ότι προέχει η ειρηνική συνύπαρξη και ότι οι προκλήσεις των σχέσεων Ελλάδος-Τουρκίας είναι επιλύσιμες.

Μπορεί, είχε τονίσει, από την μία να έχουμε υπερπτήσεις αλλά από την άλλη κανείς δεν έχει το αλάθητο. Η άποψη αυτή πρέπει να συνδυασθεί με τις πρόσφατες διαβεβαιώσεις της Βικτώριας Νούλαντ προς την Τουρκία ότι εάν επιλυθεί το θέμα των S-400 ο δρόμος ανοίγει για την απόκτηση από την Τουρκία F-35 καθώς και αμερικανικών αντιαεροπορικών συστημάτων. Κατά συνέπεια για τις ΗΠΑ προέχει η σταθερότητα στην περιοχή και η παραμονή της Τουρκίας στην Δύση. Σε επίπεδο αξιών, η εξίσωση θύτη και θύματος, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Εξ’ άλλου άλλη η εισβολή στην Ουκρανία και άλλη στην Κύπρο!

Τα ανωτέρω δεν πρέπει να προκαλούν οργή ή να οδηγούν σε οπαδικά απλουστευτικά συμπεράσματα περί θεωριών συνομωσίας, ανθελλήνων και φιλελλήνων, περί καλού-κακού ή άσπρου-μαύρου. Στο σκληρό και κυνικό διεθνές σύστημα κάθε κράτος θέτει σκοπούς και δράσεις βάσει των εθνικών του συμφερόντων. Αυτή την αλήθεια την φωνάζει ο Θουκυδίδης εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά οι απόγονοί του κωφεύουν.

Άλλο επικάλυψη συμφερόντων άλλο ταύτιση

Η Ελλάς έχει επιλέξει ορθώς να ενταχθεί στρατηγικά στην Δύση για σειρά λόγων που δεν θα αναλυθούν εδώ. Τα συμφέροντα των δυτικών συμμάχων εμπεριέχουν μεγάλες περιοχές επικαλύψεως με τα ημέτερα αλλά δεν ταυτίζονται. Η ιδεολογική ταύτιση, οι πιέσεις, οι εξαρτήσεις και η ιδιοτέλεια, ενδεχομένως οδηγούν στελέχη της διοικούσας ελίτ όχι απλώς στην σύγκλιση αλλά στην ταύτιση με τα συμφέροντα άλλων και στην λήθη της εθνικής αφετηρίας για την οποία έχουν ορκισθεί.

Οι “καλές σχέσεις” και το “καλό κλίμα” με την Τουρκία θυμίζουν βόα κουλουριασμένο γύρω από το ακινητοποιημένο θύμα του. Ο βόας στρέφεται προς τα έξω μειδιώντας και αφού αποδεικνύει διεθνώς τις καλές του σχέσεις με το σφικταγκαλιασμένο θύμα (που αντί να αντιδρά ανταλλάσσει ασπασμούς), απαιτεί να μπει στο κλαμπ των ισχυρών και να προμηθευτεί τα όπλα και τα αγαθά που του “στέρησαν και τα οποία δικαιούται”!

Προηγουμένως ο βόας σφίγγει προειδοποιητικά το θύμα και του ψιθυρίζει διαρκώς ότι εάν επεκτείνει τα χωρικά του ύδατα, εάν δημιουργήσει θαλάσσια πάρκα, εάν δεν ανεχθεί την παράνομη αλιεία, εάν αντιδράσει στην “Γαλάζια Πατρίδα”, τον γαλάζιο ουρανό, τις “γκρίζες ζώνες”, το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, την αποστρατικοποίηση, ή εάν τοποθετήσει όπλα και στρατό στην Κύπρο, ή εάν ερευνήσει για υδρογονάνθρακες, θα εντείνει το σφίξιμο μέχρι θανάτου και μετά θα το καταπιεί. Αντίθετα θα χαλαρώσει την αγκαλιά του εάν το θύμα εκχωρήσει το μισό Αιγαίο (εν καιρώ μετά των νήσων του), την μισή ελληνική ΑΟΖ στη Μεσόγειο και την Κύπρο, παραμένοντας αγκαλιασμένοι έως την επόμενη “λιγούρα”.

Μέχρι στιγμής η “στρατηγική του βόα” επιτυγχάνει. Η διεθνής κοινότητα βλέπει αναθέρμανση των σχέσεων και μαζί της συμφωνεί και η εγχώρια ελίτ. Τα μεν μείζονα κόμματα της αντιπολιτεύσεως προεκλογικά μιλούσαν για άσκοπη κούρσα εξοπλισμών η δε κυβέρνηση μετά την ανακλαστική εξοπλιστική αντίδραση που προκάλεσε η κρίση του 2020, έχει χαλαρώσει τους εξοπλιστικούς ρυθμούς δίχως να εκμεταλλεύεται το κάθε δευτερόλεπτο για την ταχεία αποκατάσταση του συσχετισμού ισχύος που αυτή την στιγμή ευνοεί τον “βόα” με δυσοίωνες μάλιστα προοπτικές. Πολλές ξένες και εγχώριες φωνές παρακινούν το θύμα να τα βρει με τον θύτη. Η δε Κύπρος, παραμελειμμένη από την Αθήνα, ψάχνει για μία πάση θυσία έναρξη συνομιλιών με την Άγκυρα, δίχως κόκκινες γραμμές και προφανώς όχι στην βάση της παράνομης εισβολής και κατοχής.

Το καλό κλίμα και ο “βόας”

Δυστυχώς το εθνικό φρόνημα δεν διατάσσεται ούτε νομοθετείται. Καλλιεργείται (πέραν της οικογένειας) με ευθύνη και μακροχρόνια επένδυση της συντεταγμένης Πολιτείας. Η αντίσταση του θύματος αποτελεί πρωτίστως νοητική διαδικασία που οπλίζει την βούληση με ό,τι απαιτείται για την αποτίναξη του θανάσιμου εναγκαλισμού του “βόα”. Δυστυχώς ο διεθνισμός, ο δικαιωματισμός, ο κοσμοπολιτισμός κ.λπ. παραλύουν την συλλογική συνείδηση, μειώνουν το εθνικό φρόνημα και προωθούν σε πρώτο πλάνο το “εγώ” έναντι του έθνους, του “εμείς”. Το Υπουργείο Παιδείας φροντίζει διαχρονικά προς τούτο, δίχως μάλιστα να ελέγχει εάν και τα αντίστοιχα Υπουργεία ομόρων κρατών πράττουν το ίδιο. Εάν τα παιδιά δεν διδάσκονται ποιήματα για τον Παλληκαρίδη, τον Αυξεντίου και την ΕΟΚΑ, γιατί να δακρύζουν και να διαδηλώνουν για την “μακράν κειμένη” Κύπρο;

Το Ισραήλ αποτελεί παράδειγμα αφού με την προβλεπτικότητα, την οργάνωση και την εμμονή του όχι μόνο δεν αγκαλιάζεται με επιδόξους βιαστές του, αλλά έχει την απαιτούμενη στρατιωτική ισχύ και υποδομή είτε για ισότιμες συνομιλίες είτε για αποτελεσματική στρατιωτική σύγκρουση διαρκείας σε πολλά μέτωπα. Ο χρόνος δρα υπέρ ή εναντίον, ανάλογα με την βούληση του κάθε δρώντα προς εκμετάλλευση αυτού.

Εάν στα προαναφερθέντα προστεθεί η διαρκώς επιδεινούμενη υγεία του θύματος λόγω δημογραφικού (η πολιτική αδιαφορία το έχει γιγαντώσει) και λόγω αλλοιώσεως πληθυσμού με “ελληνοποιήσεις” μη αφομοιώσιμων μεταναστών (τις συνιστούν ενθέρμως οι σύμμαχοί μας και τις υλοποιούν με ενθουσιασμό και ζήλο υπουργοί μας), τότε ο εναγκαλισμός του “βόα” θα αποτελέσει εθιστικό μονόδρομο και στάση ζωής. Το μήνυμα προς τους εθισμένους είναι ότι η επιλογή αυτή (κατευνασμός) δεν θα τους γλιτώσει τελικά από το θανάσιμο σφίξιμο και την κατάποσή τους σε χρόνο που θα κριθεί κατάλληλος από τον “βόα”.