Η Αμμόχωστος επιβεβαιώνει τις αποτυχημένες συνταγές

Η κατοχική Τουρκία προχωρεί βαθμηδόν στον εποικισμό της περίκλειστης περιοχής της κατεχόμενης Αμμοχώστου, προωθώντας και εφαρμόζοντας τους σχεδιασμούς της. Στη νέα φάση περιλαμβάνεται το άνοιγμα του Αγίου Μέμνωνα, που προστίθεται στις άλλες περιοχές που ήδη εποίκισαν, επιβεβαιώνοντας εν πολλοίς ότι υιοθετείται μια τακτική σταδιακής εφαρμογής του σχεδίου, στη λογική της σαλαμοποίησης. Η Αμμόχωστος σταδιακά εποικίζεται κατά παράβαση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας

 Για χρόνια γινόταν λόγος για υλοποίηση αυτού του στόχου και φαίνεται πως η Άγκυρα αξιοποιώντας το παρατεταμένο αδιέξοδο στο Κυπριακό, την αλλαγή αφηγήματος, με το οποίο προτάσσει τα δυο κράτη, ξετύλιξε το νήμα για να εποικίσει κι αυτή την περιοχή. Η κίνηση τούτη δεν είναι συμβολικού χαρακτήρα, αλλά ουσιαστικού. Αφορά μια περιοχή, που χρησιμοποιείτο ως διαπραγματευτικό χαρτί από το 1974 και εντεύθεν. Η «νέα προσέγγιση» -που δεν είναι τωρινή αλλά διαχρονική- αποσύρει την τακτική διατήρησης της Αμμοχώστου ως ένα “παράθυρο” συζήτησης του εδαφικού.

Είναι σαφές πως με αυτή την κίνηση, κλείνει, ταυτόχρονα, και την όποια συζήτηση για το εδαφικό, καθώς η μόνη χαραμάδα, που είχε αφήσει για χρόνια η κατοχική δύναμη, ήταν η περίκλειστη περιοχή των Βαρωσίων. Τη Μόρφου την είχε προ πολλού θέσει εκτός διαπραγμάτευσης, ενώ την Κερύνεια ή την Καρπασία δεν τις συζήτησε ποτέ. Και επί τούτου, ευθύνη έχει και η ελληνική πλευρά στην Κύπρο, η οποία -πέραν από τις ρητορικές εξάρσεις- έχει βάλει στα αζήτητα την επιστροφή περιοχών, όπως η επαρχία της Κερύνειας. Δέχθηκε να αυτο-περιορίσει τις διεκδικήσεις της.

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Αμμόχωστο επιβεβαιώνουν την αποτυχία της διαχρονικά ακολουθούμενης πολιτικής στο Κυπριακό. Επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία μακροπρόθεσμων σχεδιασμών. Και η εύκολη οδός είναι να φορτώνεται η ευθύνη σε διάφορους εκ των διαχειριστών. Από τον Μακάριο και εντεύθεν. Χωρίς πολλές φορές να εντάσσεται στη μεγάλη εικόνα και η στάση της Τουρκίας.

Αποτυχημένες συνταγές

Κρίνοντας τα όσα διαδραματίζονται, διαχρονικά αλλά και σήμερα, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι από τους διαχειριστές του εθνικού θέματος, διαπιστώνεται έλλειψη ιδεών. Δεν έχουν ιδέες -έχουν στερέψει- τόσο ως προς την αποτροπή όσο και στη διαμόρφωση προοπτικής. Τι γίνεται συνήθως; Δεν υπάρχει σχεδιασμός αποτροπής και ανατροπής και λειτουργούν τις πλείστες φορές εκ των υστέρων. Πώς γίνεται η διαχείριση; Συνήθως αναζητούνται από τους φακέλους προηγούμενες αντιδράσεις, τρόποι αντιμετώπισης και διαχείρισης και παρουσιάζονται εκ νέου. Στην προκειμένη περίπτωση σε ό,τι αφορά την Αμμόχωστο και μετά που εγκαταλείφθηκε η πολιτική των κυρώσεων, προβλήθηκε το ξαναζεσταμένο φαγητό των ΜΟΕ. Μια παλιά συνταγή, που ανασύρεται από τους φακέλους χωρίς καν να επικαιροποιείται ή να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Αν και γενικώς τα ΜΟΕ αποπροσανατολίζουν από την ουσία του Κυπριακού.

Η κατοχική δύναμη προχωρά, κάποτε σιωπηλά και άλλοτε πανηγυρικά, στον εποικισμό της περίκλειστης περιοχής της κατεχόμενης Αμμοχώστου και δεν υπάρχει αντίδραση. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, για παράδειγμα, βολεύτηκαν στα ΜΟΕ, τα οποία πρότεινε η Λευκωσία. Στο μεταξύ, άλλο πακέτο, προσαρμοσμένο στη λογική των δυο κρατών, υπέβαλε ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ. Αυτά τα δεδομένα περιορίζουν τα όποια αποτελεσματικά μέτρα ενδεχομένως να υιοθετούνταν. Γιατί αντί κυρώσεων -που κάποιοι στη Λευκωσία έχουν αλλεργία σε αυτή την πολιτική- προβλήθηκε ένα μέτρο προδιαγεγραμμένης αποτυχίας, τα ΜΟΕ. Μερικές φορές δημιουργείται η εντύπωση ότι οι επιλογές γίνονται απλώς για να γίνουν. Για τις εντυπώσεις και ως αποτέλεσμα της αδυναμίας να διαμορφωθεί μια πολιτική αποφασιστικής ανατροπής των τουρκικών σχεδιασμών.

Η Τουρκία προχωρά, αλλά στη Λευκωσία περιμένουν να συζητηθούν τα ΜΟΕ, που η κατοχική δύναμη έχει απορρίψει. Η Τουρκία συνεχίζει ακάθεκτη και ανενόχλητη και το τοπίο στην ελληνική πλευρά στην Κύπρο εξακολουθεί να είναι θολό. Εάν ο στόχος είναι η αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν μπορούμε να συζητούμε κατάργηση ή υποβάθμιση του κράτους. Εάν ο στόχος είναι η απαλλαγή από την κατοχή, την εξάρτηση από την Τουρκία, τότε δεν μπορούν να συζητούνται ρυθμίσεις που θα καθιστούν τη χώρα αιχμάλωτη της Άγκυρας εσαεί. Δεν μπορεί να συζητείται το Κυπριακό με όρους της δεκαετίας του ΄70.