Η “ανίκητη” Τουρκία και οι εγχώριες μοιρολογίστρες

Όλα αυτά τα μετρά και τα υπολογίζει η Άγκυρα και στη βάση αυτή διαμορφώνει την τακτική της.  Το «προπατορικό αμάρτημα» της ελληνικής πλευράς στην Κύπρο είναι η προσαρμοστικότητα στις τουρκικές αξιώσεις και στους βρετανικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Στην πορεία της ιστορίας, αυτές οι δυο δυνάμεις έδρασαν παράλληλα και σε συνεννόηση. Η ελληνική πλευρά δεν κατάφερε να σπάσει αυτό τον “συνασπισμό” αναδεικνύοντας τα διαφορετικά συμφέροντα που έχουν Τουρκία και Βρετανία.

Κυρίως επειδή η κατοχική πλευρά αναβαθμίζοντας τη στρατιωτική παρουσία της στο νησί, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει ανταγωνιστικά τη Βρετανία. Το ίδιο και η Βρετανία. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσε ωστόσο να λειτουργήσει στη βάση μιας τακτικής διαχείρισης τους, χωρίς να χάνει τον στόχο, που πρέπει να είναι η απαλλαγή της παρουσίας και των δυο από το νησί. Βήμα με βήμα και με ιεράρχηση των στόχων και επιδιώξεων.

Το μείζον πρόβλημα είναι η κατοχή εδαφών από την Τουρκία. Και ο στόχος είναι η ανατροπή αυτών των δεδομένων. Τι είναι η κατοχή; Δικοινοτική διαφορά; Είναι διεθνές συνεχιζόμενο έγκλημα, το οποίο ενισχύεται μέσα από μια τακτική εθνοκάθαρσης, που έγινε από την αρχή, εποικισμού και συστηματικής προσπάθειας εκτουρκισμού. Κι αυτό γίνεται όχι μόνο με αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα, αλλά και με τη σύληση πολιτιστικών, θρησκευτικών μνημείων και με αλλαγή των τοπωνυμίων. Η αποσχιστική οντότητα βαθμηδόν αντιμετωπίζεται από τρίτους ως “διοίκηση”. Με βάση ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών η Τουρκία θα έπρεπε να είχε προχωρήσει σε ανάκληση της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Είχε δε καθορίσει χρονοδιάγραμμα (μέχρι το Μάιο του 1984). Αυτό δεν έγινε, γιατί η Κύπρος δεν είναι Ουκρανία. Και η Τουρκία διαχρονικά προστατεύεται από ένα… αόρατο δίκτυ.

Ο αείμνηστος πρέσβης Θέμος Στοφορόπουλος, είχε γράψει πως «κατοχή, Εθνοκάθαρση, Εποικισμός, Εκτουρκισμός και Ψευδοκράτος συναποτελούν ένα σύνθετο διεθνές έγκλημα που πρέπει να τερματισθεί άνευ όρων. Και όχι να μεταμφιέζεται η εγκληματική συμπεριφορά της Τουρκίας σε διαφορά μεταξύ δύο κυπριακών κοινοτήτων. Η εφαρμογή κανόνων Διεθνούς Δικαίου (αναγκαστικού Δικαίου) και ο τερματισμός διεθνών εγκλημάτων είναι απαράδεκτο να εξαρτώνται από την σύμφωνη γνώμη της εγκληματούσης Τουρκίας ή των Τουρκοκυπρίων, που δρουν, εκούσια ή και παρά την θέλησή τους, ως όργανα της Τουρκίας…».

Η Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται με ηττοπάθεια

Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχουν περάσει πενήντα χρόνια και ότι δύσκολα ανατρέπεται μια ακολουθούμενη πολιτική γιατί θα αντιδράσει η διεθνής κοινότητα; Το ερώτημα, όμως, είναι ξεκάθαρο: Και που ακολουθείτο η πολιτική της προσαρμοστικότητας και του κατευνασμού τι απέφερε; Μη λύση και εδραίωση των κατοχικών δεδομένων.

Και επειδή ακριβώς έχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε και ενόψει ότι τα δεδομένα αλλάζουν, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ενισχυθεί, γεωπολιτικά αναβαθμίζεται, τα επόμενα βήματα θα πρέπει να στηρίζονται πρωτίστως στα όσα πλεονεκτήματα διαθέτει. Η Τουρκία στο διπλωματικό πεδίο είναι ανίκητη μόνο όσο αφήνεται να επιβάλλει τους όρους του παιχνιδιού. Θέλει διακαώς η Τουρκία αναβάθμιση των σχέσεων με την ΕΕ. Η Λευκωσία κρατά και το ξέρει, το αξιοποιεί, «μέρος» του κλειδιού. Ενόψει τούτου, οι πόρτες θα κλείνουν και θα ανοίγουν αναλόγως της συμπεριφοράς της κατοχικής δύναμης. Δύσκολος ο δρόμος, όχι όμως αδιάβατος.

Συνεργασίες και αξιοποίηση διαφορετικών συμφερόντων, τοποθετούν την Κυπριακή Δημοκρατία στη μεγάλη εικόνα των γεωπολιτικών εξελίξεων. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του τουρκικού ιμπεριαλισμού και στην ανατροπή των κατοχικών δεδομένων. Η Τουρκία αναβαθμίζεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα αντιμετωπίζεται μοιρολατρικά, όπως υποδεικνύουν οι μοιρολογίστρες της προσαρμοστικότητας. Γιατί υπάρχουν δυνατότητες. Κι εάν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τις βρούμε.