Η γνωστή εγχώρια χορωδία: Για όλα φταίει η ελληνική πλευρά ποτέ η τουρκική!

Η λογική του αυτομαστιγώματος χαρακτηρίζει μια μερίδα – όχι μεγάλη – Ελληνοκυπρίων, σύμφωνα με τους οποίους για τη μη λύση ευθύνεται η Λευκωσία. Ευθύνεται η κυπριακή πλευρά επειδή η Τουρκία δεν αποδέχεται να συνεργασθεί, να συζητήσει, να κουβεντιάσει έστω, για να σπάσει το αδιέξοδο. Ο Πρόεδρος έθεσε το θέμα του διορισμού απεσταλμένου, ζήτησε από τον Γενικό Γραμματέα να οργανώσει μια κοινή συνάντηση με τον κατοχικό ηγέτη, Ερσίν Τατάρ. Η τουρκική πλευρά απάντησε και στα δυο αρνητικά.

Ποιος φταίει; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Για αυτούς, δεν φταίει, δηλαδή, η τουρκική πλευρά, η οποία άναψε κόκκινο, αλλά οι χειρισμοί της Λευκωσίας. Χλευάζονται τα ορόσημα, που έχουν τεθεί ως κάποιες συγκυρίες, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν. Είναι η πρώτη φορά, που διαμορφώθηκαν σχεδιασμοί, επένδυσαν οι διαχειριστές σε ορόσημα, αλλά τα τούμπαρε η κατοχική πλευρά; Είναι ένα πολιτικό παιχνίδι, στο οποίο προφανώς και δεν παίζουμε μόνοι μας.

Περαιτέρω, κανείς δεν διασφαλίζει πως εάν, για παράδειγμα, πραγματοποιείτο κοινή συνάντηση αυτή θα είχε αποτέλεσμα καθώς ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, θα απάγγελε το… ποιηματάκι του, αν και έχει φήμη ότι δεν αφομοιώνει εύκολα. Εκείνοι που φορτώνουν την ευθύνη στην ελληνική πλευρά είναι αυτοί που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποδεχθούν οτιδήποτε στο Κυπριακό. Ακόμη και μια συγκαλυμμένη “κυριαρχική ισότητα”. Φτάνει να “λυθεί” το Κυπριακό…

Αυτό που θα πρέπει να συζητηθεί είναι το τι μέλλει γενέσθαι. Και πρέπει να απαντηθεί το βασικό ερώτημα: Θα συνεχισθεί η ίδια πορεία, που αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος αδιέξοδη; Η τουρκική πλευρά ροκανίζει το χρόνο και επιβάλλει νέα τετελεσμένα. Και παράλληλα επιχειρεί να αναβαθμίσει τις αξιώσεις της.

Την ώρα, λοιπόν, που η κατοχική δύναμη συνεχίζει την τακτική της, οι συζητήσεις στις ελεύθερες περιοχές αναλώνονται στα σημειολογικά. Αν ο Γκουτέρες είπε σε όλους καληνύχτα στο Κραν Μοντανά το 2017 ή γιατί δεν αναφέρθηκε στην ομιλία του ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.

Σε δύσκολη φάση το Κυπριακό

Είναι σαφές πως διανύουμε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους στο Κυπριακό. Αυτό οδηγεί εκ των πραγμάτων στην αναζήτηση εναλλακτικών επιλογών. Όλα αυτά τα χρόνια θεωρείτο ταμπού η συζήτηση εναλλακτικών επιλογών. Κι όταν γίνεται λόγος για εναλλακτική επιλογή δεν εννοούμε τα σενάρια-πεπονόφλουδα, που είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, για λύση δυο κρατών. Αλλά μια πορεία, που θα ανατρέψει τις τουρκικές επιμονές και θα διαμορφώσει συνθήκες για την επίτευξη συμφωνίας, που θα οδηγήσει σε ένα κανονικό κράτος. Δεν είναι επιλογή να επιμένουμε σε μια αδιέξοδη πορεία. Ούτε και να αναμένουμε πότε η Άγκυρα θα αλλάξει στάση.

Στην εξίσωση για μια εναλλακτική πορεία θα πρέπει να περιληφθούν εργαλεία άσκησης πίεσης προς την κατοχική Τουρκία. Στην ίδια εξίσωση και το κεφάλαιο Τουρκοκύπριοι. Πολιτική για τους Τουρκοκύπριους ως κράτος δεν υπήρξε από την αρχή, από το 1960 και εντεύθεν. Μετά την εισβολή η προσέγγιση γίνεται στη βάση ενός μελλοντικού διαχωριστικού μοντέλου. Αυτό, ακριβώς, γίνεται με τις φιέστες που οργανώνονται. Τα… συναπαντήματα έχουν τη λογική ότι περίπου αυτοί θα είναι από εκεί και εμείς από εδώ. Αυτό δεν θα είναι λύση, αλλά νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής.

Ο Τουρκοκύπριος δάσκαλος, Σενέρ Ελτζίλ, είχε αναφέρει σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στο “Φιλελεύθερο”, ότι τα κατεχόμενα είναι «μια καλή αποικία για την Τουρκία», που ξεπλένει βρώμικο χρήμα στα καζίνο και τα πορνεία, συνεργεί στην παράνομη διακίνηση ανθρώπων. Ο Σενέρ Ελτζίλ είπε πως τα κατεχόμενα χρησιμοποιούνται από την Άγκυρα ως κανονικός σκουπιδότοπος. Οι Τουρκοκύπριοι βρίσκονται υπό κατοχή. Αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν και να εγκαταλείψουν το διπλοπόρτι. Το κοινό σπίτι είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν είναι λύση η μετεξέλιξη του ψευδοκράτους…