Η τουρκική αριθμητική ψεύδεται (και) στη Θράκη

Πριν δύο εβδομάδες, μεταξύ άλλων προκλητικών του δηλώσεων, ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών Χαμί Ακσόι αναφέρθηκε και στα “εκπαιδευτικά προβλήματα” του μειονοτικού στοιχείου στην ελληνική Θράκη. Μάλιστα αναφέρθηκε στον υποδιπλασιασμό των μειονοτικών σχολείων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, αντιπαραβάλλοντάς τον με την “γαλαντομία” της Τουρκίας που άνοιξε το σχολείο της Ίμβρου με 4 μαθητές!

Επειδή αυτά ηχούν ενδεχομένως βάσιμα στα αυτιά κάποιου που αγνοεί την τρέχουσα κατάσταση, θα εξηγήσω παρακάτω την απάτη που κατασκευάζει μια μαγική εικόνα σε βάρος της ελληνικής πολιτείας. Δεν θα αναφερθώ στο περίπλοκο και απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο που ορίζει την λειτουργία των σχολείων αυτών, τα οποία προσομοιάζουν με εκπαιδευτικό απαρτχάιντ. Ένα σύστημα που παράγει ελάχιστη μόρφωση, περιορισμένη κοινωνικότητα και μηδαμινή ελληνομάθεια αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί απλώς και μόνο γιατί η Ελλάδα δεν θέλει να αντιπαρατεθεί με την τουρκική κακοπιστία και προπαγάνδα.

Μια προπαγάνδα που δυστυχώς βρίσκει αποδέκτες και συνεργούς στο εσωτερικό της μουσουλμανικής κοινωνίας, κάποτε μεταξύ γονέων ή εκπαιδευτικών και συχνά μεταξύ των πολιτικών κεφαλών της. Θα μείνω στους αριθμούς που τόσο προβάλουν οι διάφοροι αγκιτάτορες του αλυτρωτισμού των τουρκοφρόνων αλλά και σε κάποια χαρακτηριστικά συμβάντα που δείχνουν το κλίμα που επικρατεί.

Είναι όντως αλήθεια ότι σήμερα οι μουσουλμάνοι μαθητές της Θράκης στην πρωτοβάθμια μειονοτική εκπαίδευση είναι κάτω από 5.000, ενώ πριν 30 χρόνια ήταν διπλάσιοι και πριν 50 χρόνια τριπλάσιοι. Προφανώς αυτό το στοιχείο δικαιολογεί και την μείωση σχολείων και διδασκόντων, μείωση που δεν είναι βέβαια αναλογικά ίση. Αντιθέτως, σε κάθε μειονοτικό σχολείο αντιστοιχούν 37 μαθητές, ενώ στα δημόσια αντιστοιχούν 153! Τι συνέβη λοιπόν τα τελευταία δέκα κυρίως χρόνια;

Αφενός τέθηκε για όλα τα σχολεία της χώρας το ελάχιστο όριο των 9 μαθητών προκειμένου να παραμείνει σε λειτουργία ένα σχολείο κι αφετέρου η οικονομική κρίση είχε δραματικές επιπτώσεις στην δημογραφία και στον τρόπο ζωής όλων. Σημειωτέον πως ακόμα και το όριο των 9 μαθητών δεν ανέστειλε την λειτουργία σχολείων σε περιπτώσεις απομακρυσμένων οικισμών (Ρεύμα, Κερασιά, Τέμενος, Πετρόλοφος…) αλλά η ελληνική διοίκηση επέτρεψε την συνέχιση για χάρη των παιδιών. Αυτό που όμως κυρίως αποσιωπάται από την τουρκική πλευρά είναι η συνέχεια μετά την αναστολή λειτουργίας των μειονοτικών σχολείων.

Νούμερα που αγνοούν την πραγματικότητα

Ποτέ δεν λέγεται ότι η Περιφέρεια χρηματοδοτεί την δωρεάν μεταφορά των μαθητών, με λεωφορείο ή ταξί, στο κοντινότερο και μεγαλύτερο σχολείο με αποτέλεσμα τα παιδιά να βρεθούν σε εκπαιδευτικό χώρο σαφώς πιο πρόσφορο. Τι ποιότητας εκπαίδευση παρέχει ένα σχολείο με 8-10 μαθητές όλων των ηλικιών, μπροστά σε ένα εξαθέσιο (μειονοτικό, έστω!) που θα έχει όλο το απαιτούμενο προσωπικό και την ανάλογη υποδομή; Παρότι καθένας το αντιλαμβάνεται, κάποιοι γονείς, είτε λόγω τοπικισμού είτε γιατί πείθονται από την τουρκική προπαγάνδα, διεκδικούν την συνέχιση της λειτουργίας σχολείων που δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους σχεδόν τίποτε.

Και ναι μεν στην περίπτωση απλοϊκών χωρικών αυτό μπορεί κανείς να το καταλάβει, όμως καμμία δικαιολογία δεν υπάρχει για βουλευτές που προωθούν τέτοια αιτήματα και πιέζουν για την ικανοποίησή τους. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Ζεϊμπέκ Χουσεΐν, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης, στην αναστολή λειτουργίας προ τετραετίας του σχολείου στον Κόμμαρο, ενώ την ίδια στάση έδειξαν σε όμοιες υποθέσεις κι άλλοι που μάλιστα θεωρούνται “μετριοπαθείς”. Προφανώς η συνηγορία στους τουρκικούς στόχους βαρύνει αποφασιστικά για την πολιτική καριέρα κάθε μειονοτικού πολιτευτή.

Τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να θολώσουν την εικόνα. Η μουσουλμανική κοινωνία έχει εν πολλοίς τα ίδια προβλήματα με την χριστιανική πλειονότητα της Θράκης: ανεργία, αστυφιλία, μετανάστευση, αποφυγή-αναβολή τεκνοποιίας. Τα νούμερα που επικαλείται η τουρκική προπαγάνδα για την μειονοτική εκπαίδευση κάνουν ότι αγνοούν αυτήν την πασίδηλη πραγματικότητα.

Πόσα σχολεία μπορούσαν να διατηρηθούν στον ορεινό όγκο της Ροδόπης η οποία κατοικείται σχεδόν αποκλειστικά από μουσουλμάνους (κυρίως Πομάκους), όταν τα χωριά αυτά ερημώνουν από κατοίκους οι οποίοι στρέφονται είτε στην εσωτερική είτε στην εξωτερική μετανάστευση (Γερμανία, Ολλανδία, Νορβηγία…); Αλλά και στα αστικά κέντρα είναι παραπάνω από σαφής η στροφή των μουσουλμάνων μαθητών προς τη σύνολη δημόσια εκπαίδευση, στις μονάδες της οποίας σήμερα το μαθητικό δυναμικό είναι μοιρασμένο σχεδόν 50-50 μεταξύ των σύνοικων στοιχείων, ενώ και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση το μειονοτικό ποσοστό ολοένα κι αυξάνεται.

Έχουμε δώσει πολλά

Παρά την εγκληματική απουσία δημόσιων (δημοτικών) σχολείων στη θρακική ύπαιθρο, ένα στα τέσσερα μουσουλμανόπαιδα από Ροδόπη και Ξάνθη πηγαίνει σε δημόσιο. Εννοείται ότι όσοι αλληθωρίζουν προς ανατολάς και θέλουν διαχωρισμένο τον πληθυσμό σε εθνοθρησκευτικές αντίπαλες γραμμές φρίττουν στην ιδέα της κοινής σχολικής ζωής, η οποία φέρνει κοντύτερα τα παιδιά και καταρρίπτει τα στερεότυπα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα σταλινικά ποσοστά του αλυτρωτικού κόμματος (DEB) των τουρκοφρόνων εμφανίζονται σε αμιγώς μουσουλμανικούς και συνήθως απομακρυσμένους οικισμούς, ενώ στις πόλεις μετριάζονται.

Η Ελλάδα την τελευταία ιδίως δεκαετία έχει δώσει στην εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Έχει ικανοποιήσει κάθε αίτημα που σχετιζόταν με την καλή της λειτουργία, παρότι θα μπορούσε να οχυρωθεί πίσω από την αδράνεια του συστήματος, την οικονομική κρίση της χώρας ή και την αμοιβαιότητα (όπως αυτή διαφαίνεται στα πρακτικά της Συνθήκης της Λωζάνης) με την γείτονα η οποία εξαφάνισε την ελληνική μειονότητα –μαζί και την εκπαίδευση- στην Πόλη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.

Τώρα βεβαίως εκ του ασφαλούς μπορεί να παριστάνει την φιλελεύθερη οικοδέσποινα, έχοντας εξουθενώσει αριθμητικά και οικονομικά τον ελληνισμό που κάποτε ανθούσε. Δεν φταίει όμως αυτή πρωτίστως. Φταίνε κυρίως τα ελλαδικά κόμματα εξουσίας που προσέγγιζαν πάντα τα μειονοτικά ζητήματα με έναν εθνικά ανεύθυνο λαϊκισμό, με μια διάθεση πλειοδοσίας προκειμένου να εξασφαλίσουν μέσω του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής την ψήφο της μουσουλμανικής κοινωνίας.

Το αποτέλεσμα ήταν να αποθρασυνθούν τα ενεργούμενα της Άγκυρας και να φτάσουμε στο σημείο να κατηγορείται προ ημερών η διοίκηση για την ανανέωση μιας σχολικής ταμπέλας στο Ιεροσπουδαστήριο Κομοτηνής, επειδή γράφτηκε ολογράφως η προϋπάρχουσα λέξη “μουσουλμανικό”! Έχουμε ως διοίκηση παραχωρήσει πάρα πολλά στην μειονοτική εκπαίδευση, πετύχαμε αρκετά, προσδοκούμε περισσότερα και αυτή είναι μια αλήθεια που καλό θα είναι να την πληροφορηθεί μαζί με την Άγκυρα και η Αθήνα.