Μετά τους πυραύλους, σε πυρηνικά και διάστημα στρέφεται η Τουρκία

Το τελευταίο όνειρο της Τουρκίας είναι η εξαγγελία ότι μέχρι το 2030 θα μεταφέρει όχημα στη Σελήνη. Προ μηνών η εξαγγελία των τουρκικών διαστημικών ταξιδιών συνοδεύτηκε από εικόνες δοκιμών ενός δέσμιου κινητήρα που η Τουρκία αναπτύσσει για να πραγματοποιήσει τις διαστημικές πτήσεις. Ταυτόχρονα τα λόγια του προέδρου Ερντογάν ότι: «Οι τρούλοι είναι τα κράνη, οι μιναρέδες είναι οι λόγχες και οι πιστοί είναι οι στρατιώτες» πιστοποιούν ότι πρόκειται για νεοοθωμανική μισαλλοδοξία.

Η εξαγγελία των διαστημικών ταξιδιών υποκρύπτει και συγκαλύπτει τους πραγματικούς τουρκικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς και το μέλλον της Ευρώπης. Το όνειρο της Τουρκίας θα εξελιχθεί σε εφιάλτη της Ευρώπης. Από την παρελθούσα περίοδο των καλών σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, ιδιαίτερα στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, η Τουρκία κατάφερε να αποκτήσει την τεχνολογική βάση που ήταν απαραίτητη για την ανάπτυξη τακτικών βαλλιστικών πυραύλων.

Σήμερα το τουρκικό πυραυλικό οπλοστάσιο περιλαμβάνει υπερσύγχρονους πυραύλους του συστήματος Bora που έγινε επιχειρησιακό το έτος 2016. Είναι ένα προϊόν της εγχώριας βιομηχανίας Rokestan και έχει μέγιστη εμβέλεια τα 280+ χιλιόμετρα με εκρηκτική κεφαλή 470 κιλών. Οι Τούρκοι εμπειρογνώμονες εκτιμούν, ότι η τουρκική αμυντική βιομηχανία, όπως αυτή ελέγχεται κρατικά μέσω του υφυπουργού Αμυντικής Βιομηχανίας (Undersecretary for Defence Industry), έχει την άμεση δυνατότητα και τεχνογνωσία να αυξήσει στο εγγύς μέλλον την εμβέλεια των τακτικών βαλλιστικών πυραύλων από τα 280 στα 750 χιλιόμετρα.

Η τουρκική εμβέλεια

Με τη σχεδίαση αυτή θα είναι εντός εμβελείας των τουρκικών πυραύλων οι πρωτεύουσες των εν δυνάμει απειλών, χωρών στην περιφέρεια της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένων του Ιράν, της Συρίας, του Ισραήλ και του Ιράκ. Οι εμπειρογνώμονες εμμένουν ότι η τουρκική αμυντική βιομηχανία πρέπει να επιδιώξει την κατασκευή πυραύλων με μέγιστη εμβέλεια τα 750 χιλιόμετρα, για τους ακόλουθους λόγους:

Μέχρι αυτή την εμβέλεια η Τουρκία εκτιμάται ότι δεν θα αντιμετωπίσει διπλωματικά θέματα και επικρίσεις από το διεθνές καθεστώς ελέγχου της πυραυλικής τεχνολογίας, το γνωστό Missile Technology Control Regime (MTCR). Τούτο διότι οι πύραυλοι φορείς με μεγαλύτερη εμβέλεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα όπλα μαζικής καταστροφής (WMD), βιοχημικών και πυρηνικών.

Επίσης στο επίπεδο του ΟΗΕ η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας UNSCR-1540/2004 δεσμεύει τα μέλη του Οργανισμού να ελέγχουν τα όπλα Μαζικής Καταστροφής σε συνδυασμό με τα μέσα εξαπόλυσης, δηλαδή τους πυραύλους φορείς. Δεύτερον, η δυνατότητα κατασκευής ενός μονο-όροφου (single stage) πυραύλου φορέα που απαιτείται, είναι ήδη τεχνολογικά γνωστή και υλοποιήσιμη από την τουρκική αμυντική βιομηχανία, ενώ ταυτόχρονα καλύπτονται επιχειρησιακά οι συμβατικές ανάγκες των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.

Πυρηνικός ανταγωνισμός

Εν συνεχεία, η μεγαλύτερη αύξηση της εμβέλειας απαιτεί πολυώροφο (multi-stage ή multi-layered) πύραυλο φορέα, γεγονός που απογειώνει κάθετα το ήδη υψηλό κόστος ανάπτυξης, επένδυσης και διατήρησης αυτής της τεχνολογίας. Τούτο διότι, απαιτείται τεχνολογία την οποία σήμερα η Τουρκία δεν διαθέτει, ενώ οικονομικά η κατάσταση της χώρας εκτιμάται ότι δεν μπορεί να υποστηρίξει την κολοσσιαία αυτή προσπάθεια. Σχετική τεχνογνωσία η Τουρκία προσπαθεί να αποκτήσει από την Ουκρανία που κατέχει την σχετική γνώση από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι αναλυτές-σύμβουλοι του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία, παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης από την διεθνή κοινότητα του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας. Επιβεβαιώνουν σε κάθε περίπτωση την πεποίθηση που ο ίδιος ο Ερντογάν έχει εκφράσει, ότι δηλαδή η Τουρκία πρέπει να αποκτήσει διηπειρωτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και ταυτόχρονα να  μπει ενεργά σε πλάνο πυρηνικής επάρκειας. Η στρατηγική αυτή δυνατότητα θα αναγκάσει τους συμμάχους να αποδεχθούν την Τουρκία ως περιφερειακή υπερδύναμη.

Συγκεκριμένα ο ίδιος ο Ερντογάν, πριν λίγα χρόνια (2011), εξερχόμενος από σύσκεψη του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου είχε δηλώσει: «Το γειτονικό μας Ιράν έχει κατασκευάσει πυραύλους με βεληνεκές 2.000-2.200 χιλιόμετρα. Κατά τη διάρκεια του Συμβουλίου ρώτησα τους Διοικητές για την εμβέλεια των δικών μας πυραύλων και μου απάντησαν 150 χιλιόμετρα. Αυτό είναι παντελώς απαράδεκτο. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναπτύξουμε ό,τι οι γείτονές μας, το Ιράν, έχει ήδη αναπτύξει».

Τουρκία και διαστημικό πρόσχημα

Οι πυρηνικές φιλοδοξίες της Τουρκίας, σε συνδυασμό με την απόκτηση μεγάλου βεληνεκούς βαλλιστικών πυραύλων, επιβεβαιώνονται από τον Ιμάμη σύμβουλο του Ερντογάν που έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα Yeni Safak (2017) ότι: «η Τουρκία δεν πρέπει να χάσει την παραμικρή ευκαιρία για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων σαν εξισορρόπηση της Δυτικής επικράτησης».

Η τουρκική τεχνογνωσία για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων είναι δεδομένη. Ήδη από δεκαετίες, Τούρκοι επιστήμονες συμμετείχαν στα προγράμματα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων του “αδελφικού” Πακιστάν. Επιπλέον η εκπαίδευση Τούρκων επιστημόνων στη Ρωσία εν όψη του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου, δημιουργεί μία νέα γενιά έμπειρων τεχνοκρατών. Η Τουρκία επομένως έχει τη δυνατότητα είτε να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, είτε να αποκτήσει άμεσα από το Πακιστάν.

Το ζητούμενο της Τουρκίας σήμερα είναι η ανάπτυξη πολυώροφων διηπειρωτικών πύραυλων φορέων. Για την αποφυγή αντιμετώπισης εμπάργκο από τους προμηθευτές των εξαρτημάτων που είναι αναγκαία για την κατασκευή και συντήρηση των πυραύλων αυτών, μία “έξυπνη” πρόφαση είναι η προκήρυξη του διαστημικού προγράμματος που ήδη η Τουρκία ανακοίνωσε.

Επισημαίνεται ότι όπως έχει αποδειχθεί από την εμπειρία διεθνώς, η επιβολή εμπάργκο σε μία χώρα, αποτρέπει τη νόμιμη μεταφορά των αναγκαίων υλικών και υποχρεώνει την προμήθεια από την “μαύρη αγορά”, γεγονός που αφενός δυσκολεύει την απόκτηση των υλικών και αφετέρου εκτοξεύει το οικονομικό κόστος και επισύρει τον κίνδυνο διεθνών κυρώσεων. Στα καθεστώτα ελέγχου εξαγωγών ελεγχόμενων υλικών υψηλής τεχνολογίας, υπάρχει δεσμευτική ρήτρα ότι δεν θα παρεμποδίζουν την χρήση της τεχνολογίας για την κατάκτηση του διαστήματος και άλλους ειρηνικούς σκοπούς. Αυτή ακριβώς την ρήτρα εκμεταλλεύεται η Τουρκία για την ανάπτυξη-απόκτηση διηπειρωτικών πυραύλων.

Η Τουρκία σήμερα, αισθανόμενη την διεθνή “πίεση” και την αρνητική κριτική για την επιθετική και αναθεωρητική εξωτερική της πολιτική, καθώς και την καταπίεση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της, παραδειγματίζεται από την Βόρεια Κορέα και επιθυμεί να αποκτήσει πυραύλους φορείς όπλων μαζικής καταστροφής, με εμβέλεια μεγαλύτερη από τα 2.000 χιλιόμετρα. Τότε η Ευρώπη και άλλες χώρες θα είναι εντός  εμβέλειας της Τουρκικής στρατηγικής απειλής.

Το καθήκον της Ελλάδας

Προ ετών, μετά από σχετική έγκριση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας είχε εκδοθεί βιβλίο μου με τίτλο “Ασύμμετρες απειλές και ελεγχόμενα υλικά”. Σε αυτό περιγράφονται τα καθεστώτα ελέγχου εξαγωγών υψηλής τεχνολογίας, όπως το WA για την υψηλή τεχνολογία διττής χρήσης, το MTCR για την πυραυλική τεχνολογία, το NSG για την πυρηνική τεχνολογία, καθώς και το AG για τον βιοχημικό πόλεμο.

Όπως καθίσταται σαφές εκ του αποτελέσματος, η Τουρκία παρακολουθεί και εκμεταλλεύεται τις εξελίξεις όσον αφορά τα καθεστώτα ελέγχου εξαγωγών, σε αντιδιαστολή μερικών καρεκλοκένταυρων στη χώρα μας που θεωρούν ότι «δεν υφίσταται ότι δεν γνωρίζουν οι ίδιοι» γεγονός που οδηγεί ως αποτέλεσμα στην πρόσληψη ως ειδικών συμβούλων όχι των ειδικών με τη σχετική γνώση, αλλά των διαφόρων μορφών ημετέρων. Είναι μία κατάσταση που πρέπει να αλλάξει υπό την πίεση των εξελίξεων.

Εν όψει των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ, των εσωτερικών διεργασιών στο ΝΑΤΟ, αλλά και της ανάπτυξης των διμερών σχέσεων της Ελλάδας με τρίτες χώρες όπως για παράδειγμα την Ινδία και το Ισραήλ, πρέπει η εξωτερική μας πολιτική να είναι ενήμερη και να αποκαλύπτει τους τουρκικούς σχεδιασμούς, διότι όταν ισχύσουν θα είναι δύσκολα αναστρέψιμοι και θα καταστήσουν την Ευρώπη όμηρο των νεο-οθωμανικών επιδιώξεων.