O Ερντογάν με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια

Εικόνα πρώτη: Ο Ερντογάν απειλεί την Ελλάδα. Μιλάει για θησαυρούς που δεν έχει και δικαιώματα που δεν δικαιούται. Είναι φαφλατάς και θέλει να γίνει ληστής. Εικόνα δεύτερη: παρεμβαίνει ο Μακρόν υπέρ της Ελλάδας και στέλνει το αεροπλανοφόρο “Σαρλ Ντε Γκωλ”, ως έμπρακτη απόδειξη υποστήριξης. Εικόνα τρίτη: Ο Ερντογάν απειλεί να βυθίσει το γαλλικό αεροπλανοφόρο!

Εικόνα τέταρτη: Ο Μακρόν ανταποδίδει, λέγοντας ότι ο Ερντογάν θα ψάχνει να βρει στο χάρτη που είναι η Τουρκία. Ο Μακρόν τηλεφωνεί στον Τραμπ και του ζητάει (όπως και ο Μητσοτάκης) να συνετίσει τον Ερντογάν. Ο Τραμπ απορρίπτει, δημοσίως, τα πανομοιότυπα αιτήματα Μακρόν-Μητσοτάκη. Αλλά, το “Σαρλ Ντε Γκωλ” στη Μασσαλία και το “Ορούτς Ρέις” στην Αττάλεια.

Εικόνα πέμπτη: Θα αρχίσουν, ως φαίνεται, οσονούπω, συνομιλίες. Η Τουρκία προσπαθεί να κερδίσει πόντους και εντυπώσεις πριν αρχίσουν οι συνομιλίες. Αλλά αν είχε αποκομίσει οτιδήποτε, κάτι θα μαθαίναμε. Όσα λέει ο Τσαβούσογλου και άλλοι είναι προς εντυπωσιασμό και εσωτερική κατανάλωση. Αλλά και η Χάγη δεν είναι φερετζές άνευ κόστους υποχωρήσεων ενδεδυμένων με το κοστούμι της διεθνούς νομιμότητας.

Pax Americana

Οι Γαλλία, Τουρκία και Ελλάδα απευθύνονται στις ΗΠΑ σαν καταλύτη της κρίσης. Καμία δεν είναι αυτόνομη (από τις ΗΠΑ), αν και κινούνται σε διαφορετική κλίμακα ισχύος και γεωπολιτικής αξίας. Ο Τραμπ απορρίπτει επισήμως το αίτημα Γαλλίας και Ελλάδας (να συνετίσει τον Ερντογάν) αλλά στην πράξη τον υποχρεώνει σε βήματα υποχώρησης με στόχο την Pax Americana στην περιοχή, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα για την απομάκρυνση του “Ορούτς Ρέις”.

Για την Ελλάδα ικανοποιείται, εν μέρει, το αίτημά της να σταματήσουν οι τουρκικές απειλές. Για τον Ερντογάν ικανοποιείται εν μέρει η απαίτησή του να καθίσει η Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με θέμα τα κεκτημένα της. Δεν υπάρχει ένδειξη, δημοσίως, για ελληνικές υποχωρήσεις επί της ουσίας, ως τώρα. “Κεκτημένο” της ελληνικής πλευράς είναι ότι επί τριάντα χρόνια αποδέχεται συζητήσεις για όσα τις ανήκουν αλλά –εξαίρεση μόνο ο Σημίτης στα Ίμια– δεν υποχωρεί στις τουρκικές απαιτήσεις. Το αποδεικνύουν τα σημερινά τουρκικά αιτήματα, αναμάσημα παλαιών απαιτήσεων από τη δεκαετία του 1980.

Για να μην υπάρχει η παραμικρή παρανόηση, τονίζουμε ότι η βοήθεια της Γαλλίας είναι πολύτιμη, ισχυρό εμπόδιο στην Τουρκία. Ωστόσο, η σύγκλιση ΗΠΑ-Γερμανίας, ως προς την Τουρκία, ισχυροποιεί τις πιέσεις. Αυτό δεν μπορεί να το αγνοήσει καμία ελληνική, ούτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για προτροπή σε μοιρολατρική υποταγή, αλλά για αναγνώριση της πραγματικότητας. Και για πρόσκληση σε υποβολή ιδεών ώστε να υπερκεραστεί η πίεση.

Ενδοτικοί του αθηναϊκού κατεστημένου

Να σημειωθεί, πάντως, για όσους, αφηρημένους, υποστηρίζουν ότι η Μέρκελ έβαλε χαλινάρια στον Ερντογάν πως η καγκελάριος παίζει το ρόλο “χειρ Ιακώβ” ενώ ο “νους Ισαύ”, ο ιθύνων νους, είναι οι ΗΠΑ του Τραμπ. Η Μέρκελ εξαρχής είχε ζητήσει βοήθεια από τον Τραμπ, λέγοντάς του ότι ο Ερντογάν είναι “δύσκολος”, ενώ οι Έλληνες πιο “συνεννοήσιμοι”.

Ειδικά ο Μακρόν, μετά τη σθεναρή στάση λαού-ένστολων-κυβέρνησης, πείστηκε να συνδράμει τους αποφασισμένους Έλληνες να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Οι ενδοτικοί του αθηναϊκού κατεστημένου δεν τολμούν να συστήσουν δημοσίως υποχωρήσεις ούτε να αντιδράσουν στα εξαγγελθέντα εξοπλιστικά προγράμματα. Με την δακτυλοδεικτούμενη εξαίρεση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ κας Πέρκα που δήλωσε “θυμωμένη” γιατί ξοδευόμαστε σε εξοπλισμούς. Παλαιότερα ο επίσης βουλευτής κ. Μπαλάφας είχε δηλώσει ότι απορρίπτει τους εξοπλισμούς και “παίρνει το ρίσκο” να αγνοήσει τον τουρκικό κίνδυνο. Τώρα ούτε μιλάει ούτε λαλάει.

ΝΑΤΟ, ΕΕ και Βερολίνο, έστω με χίλια ζόρια, πιέζουν τον Ερντογάν. Δεν πρόκειται για κάποια περιφανή ελληνική νίκη, αλλά το κλίμα έχει αλλάξει. Οι κυρώσεις δεν έχουν ρίξει ούτε επηρεάσει καμία κυβέρνηση. Αλλά με τη λίρα να κατρακυλάει, τους Άραβες να μην τον θέλουν, τη Λιβύη να απομακρύνεται, την Ελλάδα να μην του κάθεται και την ΕΕ να παίρνει αποστάσεις, το περιβάλλον δεν είναι ρόδινο, κάτι που χειροτερεύει την ήδη ραγισμένη εικόνα του “σουλτάνου” στο εσωτερικό.

Με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια

Ως τώρα οι ελληνοτουρκικές κρίσεις είναι επαναλήψεις, κακέκτυπα αντίγραφα της ελεγχόμενης κρίσης του 1987 (επί Παπανδρέου-Οζάλ) που διαμορφώθηκε με υπόδειξη του Κίσινγκερ με στόχο τότε, όπως τώρα, να καθίσουν οι αντίπαλοι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Έκτοτε, ο στόχος παραμένει σταθερός: να αποδεχθεί η Ελλάδα, με συνομιλίες, τις τουρκικές θέσεις για αποστρατικοποίηση των νησιών κλπ. Συνομιλίες έχουν γίνει πολλές. Αποστρατικοποίηση ούτε μια. Οι Τούρκοι διαμαρτύρονται, μάλιστα, ότι αυξήθηκε προ ημερών η ελληνική δύναμη στο Καστελλόριζο.

Η Τουρκία θέλει αποστρατικοποιημένα και ανυπεράσπιστα τα νησιά για να εκβιάζει τη φοβισμένη, φιλάργυρη, ελληνική ελίτ. Ο Ερντογάν φλυαρεί, στο πλαίσιο ψυχολογικού πολέμου. Jαναλέω, όμως, ότι μοιάζει με τον Μπελούλη, που με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια. Αν πίστευε τα μισά από όσα λέει για την ισχύ του στρατού και του στόλου του θα μας είχε ήδη επιτεθεί. Ξέρουν και στην Τουρκία την αξία του πρώτου πλήγματος, αλλά δεν τολμάει. Κανένας Τούρκος ηγέτης δεν έχει σιγουριά νίκης στον αέρα και στη θάλασσα απέναντί μας. Επιτέθηκαν στην Κύπρο μόνο όταν είχαν την άδεια του Κίσινγκερ, σίγουροι για την προδοσία της Χούντας.

Ένα “θερμό γεγονός”, όποια και αν είναι η έκβασή του, θα ανοίξει βαθιά πληγή στη νοτιοανατολική Μεσόγειο με πιθανές ανεξέλεγκτες εσωτερικές ανατροπές στη μία ή και στις δυο χώρες και ριζική αναδιάρθρωση του γεωπολιτικού χώρου. Με ωφελημένη τη Ρωσία. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία. Ίσως η πιο σημαντική από τη μεταπολίτευση ως σήμερα.