Ο Μητσοτάκης μπορεί να πει πολλά στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, θα το κάνει;

Η ψυχραιμία του ελληνικού λαού απέναντι στην προκλητικότητα της Τουρκίας είναι αναγκαίο να ενισχυθεί με μια νέα πειστική εθνική στρατηγική. Τα ελλείμματα και οι υστερήσεις που διαπιστώνουν οι πολίτες στη διπλωματική και αμυντική δυνατότητα της χώρας δημιουργούν στον κοινωνικό παράγοντα επικίνδυνες αμφιβολίες και για τη δυνατότητα αποτελεσματικής αποτροπής. Αμφιβολίες που ενισχύονται από την κατάρρευση του στερεότυπου σωτηριολογικού ρόλου των συμμάχων (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ).

Στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν τραγικό λάθος εάν η κυβέρνηση διολισθήσει στην καταγγελία του σκεπτικισμού που κυριαρχεί γι’ αυτά τα θέματα, ως “λαϊκισμό”, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με το “Μακεδονικό” που χαρακτήρισε τους αντιτιθέμενους στην Συμφωνία των Πρεσπών ως “ακροδεξιούς εθνικιστές”.

Η πολυπλοκότητα των μειζόνων προβλημάτων υψηλής έντασης που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση απαιτεί εθνική ομοψυχία και εκτός κοινοβουλίου και αυτή πρέπει να την καλλιεργήσει. Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται με την παρακολούθηση των τουρκικών πρωτοβουλιών, αλλά με την αισθητή διεκδίκηση των πρωτοβουλιών στην έριδα αυτή σε όλα τα μέτωπά της.

Αραβικό αντιτουρκικό μέτωπο

Οι φρεγάτες της Γαλλίας και της Ιταλίας στην κυπριακή ΑΟΖ είναι μια καλή εξέλιξη και αποτελεί ενισχυτικό παράγοντα στην διεθνοποίηση της τουρκικής προκλητικότητας, ιδιαίτερα στο επίπεδο του Αραβικού Κόσμου. Η αντίδραση της Αιγύπτου, της Λιβύης του Χαφτάρ και η απρόσμενη καταγγελία της τουρκικής προκλητικότητας από το Ριάντ πρέπει να λάβουν ευρύτερη αραβική βάση στη λογική της συγκρότησης ενός αραβικού αντιτουρκικού μετώπου, καθώς η Τουρκία επιδιώκει ξεδιάντροπα την ηγεσία του σουνίτικου Ισλάμ σε συνεργασία με το Πακιστάν.

Ο Ερντογάν, μετά την σύνοδο του ΝΑΤΟ, εγκαινίασε στο Λονδίνο ένα τζαμί, όπου εκφώνησε λόγο μπροστά σε χιλιάδες Τούρκους και άλλους μουσουλμάνους, τονίζοντας την ισχύ της Τουρκίας, η οποία αναλαμβάνει να προστατεύσει τους απανταχού σουνίτες. Είναι σαφές ότι επιδιώκει να κερδίσει αυτόν τον ρόλο σε μια στρατηγική στόχευση της ανασυγκρότησης του χαλιφάτου. Λίγες μέρες μετά, ανακοινώθηκε το σχέδιο της συγκρότησης Ισλαμικού Στρατού κατά του Ισραήλ.

Η κίνηση στη Λιβύη και οι κοινές ναυτικές και αεροπορικές ασκήσεις Τουρκίας-Πακιστάν στην Ανατολική Μεσόγειο δεν πρέπει να αφήνουν αμφιβολίες στη Δύση, στη Ρωσία και στην Κίνα για τις ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας που συνίστανται στην δημιουργία ενός παγκόσμιου ανταγωνιστικού παίκτη.

Η στρατηγική αυτή δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη, τη Ρωσία, αλλά και για την Κίνα, έναντι της οποίας ο Ερντογάν “παίζει” με τους μουσουλμανικούς τουρκογενείς πληθυσμούς της δυτικής Κίνας, αλλά και με τους τζιχαντιστές της κεντρικής Ασίας με βάση και την ξεχασμένη θεωρία του παντουρκισμού.

Οι στρατηγικές αυτές βλέψεις της Τουρκίας που φαίνεται ότι είναι σε εγκάρδια συνεννόηση με το πυρηνικό Πακιστάν που ελέγχει και τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορη ούτε την Ινδία, ούτε το Ιράν. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η στρατηγική καλύπτει τον χώρο της Heartland. Αυτά πρέπει να προβάλει η Ελλάδα στις διπλωματικές της επαφές αλλάζοντας κυριολεκτικά την πίστα του γεωπολιτικού παιγνίου της Τουρκίας.

Σύνοδος Κορυφής, Τραμπ, Βερολίνο

Στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Δεκεμβρίου θα συζητηθούν η αναθεώρηση της Συνθήκης για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), το δημοσιονομικό μέσο σύγκλισης και ανταγωνιστικότητας (BICC) και τεχνικές εργασίες για την ενίσχυση της τραπεζικής ένωσης. Ωστόσο, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, θα πρέπει να φανεί πολύ επιφυλακτικός σε όλα τα θέματα και να παρουσιάσει ένα στιβαρό σενάριο της πολυδιάστατης γεωπολιτικής τουρκικής απειλής με ταυτόχρονη σύνδεσή της με το μεταναστευτικό.

Οι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιληφθούν πως εάν η Τουρκία καταφέρει να ηγηθεί του σουνιτικού Ισλάμ με την στήριξη του Πακιστάν, θα πνίξει την Ευρώπη στους μουσουλμάνους μετανάστες. Επίσης, πρέπει να καταλάβουν ότι η περαιτέρω ενίσχυση της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας δεν αποτελεί απλώς έναν ακόμη ανταγωνιστή στις εξαγωγές εξοπλισμών (που θα μπορεί να εξοπλίζει τζιχαντιστές όπου δει), αλλά ένα δυνητικό πυρηνικό αντίπαλο. Μια Τουρκία που θα αντλεί πόρους από ενεργειακούς πόρους θα είναι ασυγκράτητη.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ στις 7 Ιανουαρίου, πέρα από τα παραπάνω, πρέπει να επισημάνει τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο. Επίσης, καλό θα ήταν να του θυμίσει τον ρόλο της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ρόλο του “επιτήδειου ουδέτερου”, ώστε να αντιληφθεί ο Τραμπ πως η Ελλάδα είναι το προπύργιο της Δύσης.

Εκεί πρέπει να μοχλεύσει το αντιγερμανικό αίσθημα του Τραμπ και να του εξηγήσει ιστορικά τις σχέσεις της Γερμανίας με την Τουρκία από την οθωμανική περίοδο μέχρι και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τον Τραμπ, δεν φθάνει να ζητήσει μια καλή δήλωση, αλλά άμεση έμπρακτη αποδέσμευση στρατηγικών όπλων προς την Ελλάδα, δεδομένης της τουρκικής απειλής προς τη Δύση. Μπορεί δε να αφήσει να πλανάται και η ιδέα πως η Κάρπαθος μπορεί να υποδεχθεί τη βάση του Ιντσιρλίκ.

Παράλληλα, το ΕΛΙΑΜΕΠ καλό θα ήταν να διοργανώσει στο Βερολίνο και σε μερικές άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και στο Πεκίνο, ημερίδες για τις επιδιώξεις της Τουρκίας, ώστε να καταστεί ευκρινής ο αποσταθεροποιητικός και αναθεωρητικός ρόλος της Τουρκίας. Δίχως αμφιβολία, οι επιδιώξεις της νεο-οθωμανικής Τουρκίας συμπεριλαμβάνουν υφαρπαγή ενεργειακών πόρων, ηγεσία του σουνιτικού Ισλάμ, παντουρκισμό στην Κεντρική Ασία, ισλαμικό στρατό, στρατιωτικές και πυρηνικές φιλοδοξίες κ.ο.κ..

Έργα εθνικής αυτοπεποίθησης

Παράλληλα, με τη μεταφορά του εθνικού κινδύνου στο γεωπολιτικό επίπεδο της ευρύτερης τουρκικής απειλής, η κυβέρνηση πρέπει να στηρίξει την εθνική αυτοπεποίθηση με μια σειρά έργων-δράσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Το δόγμα της επίλυσης των διαφορών μέσω του διεθνούς δικαίου, προφανώς είναι καλό ως βάση, αλλά ποιος έχει εμπιστοσύνη σε αυτό; Μόνο οι ισχυροί που μπορούν και το επιβάλλουν.

Για παράδειγμα, διατυπώνεται η ιδέα να προσφύγουμε στη Χάγη όχι κατά της Τουρκίας, αλλά της Λιβύης ή να μην υπάρξει ποτέ διαπραγμάτευση πακέτο κλπ. Είναι επίσης προφανές ότι ο όρος “συνεκμετάλλευση” ακούγεται ως πλήρη παράδοση και δορυφοριοποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Θα ήταν σκόπιμο, να ορίσει η Ελλάδα υπό ποιές προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποδεχθεί τουρκικά κεφάλαια στις εταιρείες εξόρυξης ενεργειακών πόρων στην ελληνική ΑΟΖ. Δηλαδή, τι πρέπει να αποδεχθεί σε επίπεδο αναγνώρισης των ελληνικών και των κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Όμως, οι διπλωματικές αντιδράσεις –και ελπίζουμε στο άμεσο μέλλον και οι ελληνικές  πρωτοβουλίες– πρέπει να ενισχυθούν στο επίπεδο της ταχείας και ουσιαστικής ενίσχυσης του αμυντικού βραχίονα της χώρας. Η χώρα πρέπει να διαθέτει τη δυνατότητα να προκαλέσει τέτοια πλήγματα στον αντίπαλο που θα τον κάνουν να σκεφτεί τρεις φορές να καταπατήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Η δυνατότητα αυτή πρέπει να χτιστεί με τον πλέον σύγχρονο τρόπο –αμυντικό και επιθετικό- και στη λογική ότι είμαστε μόνοι. Εννοείται ότι απαιτείται αναγόμωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος με την Κύπρο και η ενίσχυση των πρωτοβουλιών της προηγούμενης κυβέρνησης για την αμυντική βαλκανική συνεργασία. Εξάλλου, είναι δεδομένο ότι ο νέο-οθωμανισμός της Τουρκίας αγγίζει και τα Βαλκάνια που αποτελούν το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης.

Μία διάσταση, επίσης, της αμυντικής θωράκισης της χώρας, αλλά και της γενικότερης ελληνοτουρκικής διαμάχης, είναι το Μεταναστευτικό. Είναι δραματικό λάθος να μεταφερθούν στην ενδοχώρα οι μετανάστες. Αυτό έχει λογική μόνο εάν τους διοχετεύσεις στην Ευρώπη. Αλλά αυτό δεν γίνεται, ούτε είναι σωστό να το επιδιώκουμε. Γι΄ αυτό πρέπει να επανεξεταστεί η ιδέα της κατασκευής κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων στα ελληνικά νησιά Λέβιθα και Κίναρο του κεντροαανατολικού Αιγαίου, που εγκατέλειψε η κυβέρνηση, όπως αποκάλυψε ο Σταύρος Λυγερός.