Ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου περνάει από την τουρκοποίηση των Κατεχομένων

Είναι γι’ αυτό που η κατοχική δύναμη απορρίπτει κάθε συμφωνία, η οποία είτε θα τη θέσει εκτός, θα την οδηγήσει σε αποχώρηση, είτε θα μειώσει την παρουσία της στο νησί. Είναι για αυτό που βαθμηδόν η Άγκυρα διά τετελεσμένων εδραιώνει την παρουσία της και ενισχύει την τουρκοποίηση των κατεχομένων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, της στρατηγικής επιδίωξης, πέραν από τη διπλωματία, την πολιτική, υπάρχουν κι άλλα εργαλεία, τα οποία χρησιμοποιεί η Άγκυρα για να επιτύχει τους στόχους της.

Το πρώτο εργαλείο, το οποίο εξαρχής “έφερε” μαζί της με την εισβολή του 1974, είναι ο αφελληνισμός των κατεχομένων. Αυτό γίνεται με το “ξερίζωμα” κάθε ελληνικού στοιχείου, που γίνεται διά της σύλησης κάθε πολιτιστικού στοιχείου, που παραπέμπει στην ελληνικότητα του χώρου (ακόμη και ονόματα πόλεων, χωριών, περιοχών, έχουν αλλάξει). Παράλληλα, συστηματικά και μεθοδικά, γίνεται η μεταφορά εποίκων. Τούτο ξεκίνησε από το 1975 και εντεύθεν και έχει αλλοιωθεί ο δημογραφικός χαρακτήρας του νησιού.

Η άλλη παράμετρος, είναι η ενίσχυση της θρησκείας. Κοντολογίς, η Τουρκία σταδιακά, αμέσως μετά την εισβολή σχεδίασε και υλοποίησε την πολιτική του αφελληνισμού, της τουρκοποίησης και της συστηματικής ισλαμοποίησης των κατεχομένων. Όλα αυτά γίνονται στη βάση ενός ευρύτερου σχεδιασμού, ο οποίος διαμορφώθηκε από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών και υλοποιείται από τη “διεύθυνση θρησκευτικών υποθέσεων”.

Η “διεύθυνση” αυτή, έχοντας μεγάλο προϋπολογισμό, που ενίοτε αυξάνεται στη διάρκεια του χρόνου αναλόγως των αναγκών, “φροντίζει” για όλα. Δηλαδή, για την πληρωμή του ηλεκτρικού ρεύματος τζαμιών, τη συντήρηση και επισκευή τους, αγαθοεργίες και παροχή κοινωνικής και πολιτιστικής βοήθειας, ανέγερση νέων τζαμιών, έξοδα φιλοξενίας, τελετών, εκθέσεων και διοργανώσεων. Σημειώνεται, επίσης, ο μεγάλος αριθμός τζαμιών, που υπάρχουν και λειτουργούν στην κατεχόμενη Κύπρο. Δυσανάλογος του μεγέθους της περιοχής και του πληθυσμού. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 213 τζαμιά ενώ οι ιμάμηδες είναι σχεδόν όλοι εκ Τουρκίας.

Στρατιωτικές υποδομές

Το δεύτερο εργαλείο, είναι η στρατιωτική παρουσία, που συνδέεται με την πολιτική της ισχύος. Δεν είναι μόνο η παρουσία του κατοχικού στρατού, που αναδεικνύει την ισχύ, αλλά και οι υποδομές που κατασκευάζονται και συνεχώς αναβαθμίζονται. Οι υποδομές αυτές, η αεροπορική βάση στο κατεχόμενο Λευκόνοικο, που χρησιμοποιείται για μη επανδρωμένα αεροσκάφη και η υπό σχεδιασμό κατασκευή ναυτική βάση στο Μπογάζι, αφορά τους ευρύτερους σχεδιασμούς της Τουρκίας στην περιοχή.

Η ενίσχυση και αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας προφανώς και στρέφεται προς την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία ειρήσθω εν παρόδω μπορούσε να αντιμετωπίσει και χωρίς νέες στρατιωτικές υποδομές. Αφορά, όμως, πρωτίστως την ευρύτερη περιοχή. Γι αυτό άλλωστε η δημιουργία της βάσης για drones, έχει ανησυχήσει όλες τις χώρες της περιοχής. Και ενώ αυτό θα έπρεπε, για παράδειγμα, να απασχολεί τους Βρετανούς, οι οποίοι διαθέτουν στρατιωτικές βάσεις στο νησί, τούτο δεν έχει διαπιστωθεί. Μάλλον αυτό γίνεται ενόψει των στενών σχέσεων και της αλληλοϋποστήριξης των δυο νατοϊκών χωρών.

Είναι σαφές πως η κατοχική Τουρκία επιχειρεί να “ριζώσει” την παρουσία της στο νησί. Ο χρόνος προφανώς και τη βοηθά στους σχεδιασμούς της αυτούς. Έχουν περάσει πενήντα χρόνια από την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή. Την ίδια ώρα, η προσπάθεια τουρκοποίησης των κατεχομένων, η λειτουργία του ψευδοκράτους, που είναι πλήρως εξαρτημένο από την Τουρκία, επιβάλλει – αυτό τουλάχιστον προσπαθούν να κάνουν οι Τούρκοι – μια άλλη “πραγματικότητα”. Αυτήν που θέλει και επιδιώκει η Άγκυρα, για το στρατηγικό έλεγχο του νησιού είτε με συμφωνία είτε χωρίς.

Διπλωματικές δράσεις

Πολιτικά και διπλωματικά η Άγκυρα, αξιοποιώντας τη στρατιωτική της ισχύ και την ανοχή της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, τα τετελεσμένα που συνεχώς επιβάλλει, δεν κάνει βήμα πίσω από τις παράλογες και παράνομες αξιώσεις της. Απαιτεί την ικανοποίηση αξίωση της για εκ προοιμίου αναγνώριση της αποσχιστικής οντότητας, το ψευδοκράτος. Και μάλιστα αυτό απαιτεί να γίνει πριν από την έναρξη οποιονδήποτε διαπραγματεύσεων.

Ωστόσο, επειδή αυτό δεν αναμένεται να ικανοποιηθεί από τη Λευκωσία, η οποία το έχει ξεκαθαρίσει προς κάθε κατεύθυνση, η Άγκυρα κινείται στο πεδίο των τουρκοφώνων κρατών, σε χώρες επιρροές της, για αναβάθμιση των σχέσεων τους με το κατοχικό καθεστώς. Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο είναι επιρροής Ερντογάν. Την τελευταία περίοδο έχουν γίνει πολλές κινήσεις για ενίσχυση των σχέσεων, γεγονός που ανησυχεί τη Λευκωσία.

Προ ημερών, στις 5 Απριλίου, ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, μετέβη στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών και συνάντηση τον Γενικό Γραμματέα, Αντόνιο Γκουτέρες. Ήταν ένα ταξίδι που πραγματοποιήθηκε επειδή ο Γενικός Γραμμετέας του Διεθνούς Οργανισμού είχε συναντήσει στις Βρυξέλλες, στις 21 Μαρτίου, τον Πρόεδρο της Κύπρου, Νίκο Χριστοδουλίδη. Με βάση τη λογική των “ίσων αποστάσεων”, η τουρκική πλευρά απαίτησε και τα Ηνωμένα Έθνη αποδέχθηκαν να διευθετηθεί η συνάντηση, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν προκαθορισμένο.

Παρόλα αυτά οι προσπάθειες συνεχίζονται με την τουρκική κατοχική πλευρά να επιδιώκει να τουμπάρει τη νέα πρωτοβουλία και να επιβεβαιώσει την αδυναμία συνεννόησης και συμφωνίας. Αυτό, θεωρεί η Άγκυρα, θα οδηγήσει στην… ανάγκη να εξεταστούν οι δικές τις αξιώσεις!

 

---

 

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Δρόμο της Αριστεράς