Οι καυτοί φάκελοι που περιμένουν την νέα κυβέρνηση

Η νέα κυβέρνηση των εκλογών της 25ης Ιουνίου 2023, θα πρέπει να αντιμετωπίσει με επιτυχία ζητήματα καθοριστικά για το μέλλον της Ελλάδος, όπως το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, την αναθεωρητική Τουρκία και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Το επείγον των ζητημάτων αυτών και η διαφαινόμενη αυτοδυναμία της νέας κυβερνήσεως δεν επιτρέπουν περιόδους χάριτος, συμβιβασμούς, αναβολές και υπαναχωρήσεις. Οι ακόλουθες επιγραμματικές παραινέσεις γίνονται με καλή πίστη και συγχρόνως αποτελούν κριτήρια κυβερνητικής αποδόσεως:

Εθνική στρατηγική: Απαιτείται η διατύπωση γενικού κειμένου εθνικής στρατηγικής το οποίο θα δεσμεύει την εκάστοτε κυβέρνηση (π.χ. εθνικά συμφέροντα, εθνικοί σκοποί, γενικός τρόπος ενισχύσεως συντελεστών εθνικής ισχύος, αντίπαλοι, σύμμαχοι, αποτρεπτικοί σκοποί, “κόκκινες γραμμές” κ.λπ.) περιορίζοντας την πολιτική αυθαιρεσία και διασφαλίζοντας την συνέχεια της κρατικής πολιτικής ανεξαρτήτως εναλλαγής κυβερνήσεων. Το σύντομο αυτό κείμενο θα πρέπει να καλύπτει χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον 15ετίας, αναθεωρούμενο ανά πενταετία.

Δημογραφικό: Με τα τρέχοντα δεδομένα το εθνικό δημογραφικό ζήτημα βρίσκεται στο όριο του μη αναστρέψιμου, ενώ σε τέσσερεις γενεές (περί τα 120 έτη) το έθνος των Ελλήνων θα εξαφανίζεται ακόμη και άνευ αντιπάλων (δείκτης γονιμότητος 1.3 και πρώτη γέννηση στα 31 έτη). Η γερασμένη Ελλάς χάνει ετησίως 50.000 Έλληνες, μόνο από την διαφορά μεταξύ θανάτων και γεννήσεων (δίχως τις εκατοντάδες χιλιάδες νέους που έχουν εγκαταλείψει την χώρα).

Το γεγονός αυτό θα επιδεινώνει διαρκώς την ανάπτυξη, τις κοινωνικές παροχές, την ασφάλεια και άμυνα της χώρας, ενώ θα επιφέρει πληθυσμιακή αλλοίωση και κοινωνική ανομοιογένεια. Η λύση προφανώς δεν βρίσκεται στην αντικατάσταση του πληθυσμού με μετανάστες από την Αφρική και την Ασία, αλλά στην δυσχερή επιλογή της τεκνοποιήσεως των Ελλήνων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι και μέτρα που απαιτούν εν τούτοις βούληση, θάρρος, εμμονή και συντονισμό.

Το μεταναστευτικό 

Την ίδια στιγμή, ενώ Ελλάς και Ευρώπη γηράσκουν και συρρικνώνονται, σε άλλες Ηπείρους συντελείται πληθυσμιακή έκρηξη, με επίκεντρο την Αφρική (παγκόσμιος πληθυσμός: 6.5 δισεκατομμύρια το 2000, οκτώ δις σήμερα, 11,5 δισεκατομμύρια το 2100). Η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει την επιδεινούμενη και διαρκή ροή μεταναστών κυρίως από την Αφρική και την Ασία. Βάσει των εξελίξεων, περί το 2050 δεν θα αποτελεί υπερβολή η μετακίνηση 100 τουλάχιστον εκατομμύριων Αφρικανών (πληθυσμός 2.5 δις) και 200 εκ. κυρίως από την κεντρική και Νοτιοανατολική Ασία (πληθυσμός Ασίας 4.5 δισεκατομμύρια) προς την Ευρώπη των 400 εκατομμυρίων γηγενών.

Από κεκτημένη πλέον ευρωπαϊκή εμπειρία, οι μετανάστες αυτοί, στην πλειοψηφία τους Μουσουλμάνοι, δεν υιοθετούν εύκολα τις δυτικές αρχές της δημοκρατίας και του κοσμικού κράτους. Σήμερα με 24 μόνο εκατομμύρια μετανάστες στην Ευρώπη, από Αφρική και Ασία, υπάρχουν ήδη έντονα πολιτικά και κοινωνικά πρόβλημα (Brexit, ενίσχυση ακραίων κομμάτων, ισλαμική τρομοκρατία, πολιτισμικά γκέτο, ανασφάλεια πολιτών, βιασμοί, ανομοιογένεια, διείσδυση ξένων κρατών κ.λπ.). Είναι αναγκαίο κάθε ελληνική κυβέρνηση να συμμετέχει, αλλά να μην βασίζεται στην ΕΕ, με την ανύπαρκτη ουσιαστικά μεταναστευτική πολιτική της.

Αντιθέτως η Ελλάς πρέπει να λαμβάνει εγκαίρως τα δικά της εθνικά μέτρα (όπως πράττουν και έτερα κράτη). Οι Έλληνες αποδεικνύουν διαχρονικά τον ανθρωπισμό τους, αλλά η πολιτική ηγεσία οφείλει να απαντήσει ρεαλιστικά στο ερώτημα “ποιος είναι ο μέγιστος επιτρεπτός αριθμός μεταναστών από Αφρική και Ασία για την Ελλάδα”; Για όσους πιστεύουν στον όρο “Έθνος” και “Εθνικό Συμφέρον”, ο συνδυασμός δημογραφικού και μεταναστευτικού ζητήματος αποτελεί, όχι απλώς ζωτικό, αλλά υπαρξιακό εθνικό συμφέρον που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο από το σύνολο του πολιτικού φάσματος (ιδιαίτερα από τα αριστερά κόμματα).

Η τουρκική απειλή

Η αναθεωρητική Τουρκία διατηρεί βάσιμες φιλοδοξίες περιφερειακής δυνάμεως. Ευρισκόμενη σε κρίσιμη γεωγραφική θέση, αποτελεί αξιόλογο γεωπολιτικό μέγεθος (θέση, πληθυσμός, οικονομία, επιρροή, στρατιωτική ισχύς, τεχνολογία κλπ) για το οποίο ερίζουν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Οι σαφείς επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου σε συνδυασμό με την στρατιωτική της ισχύ, τις πυρηνικές της φιλοδοξίες και την αμυντική βιομηχανία της, θα έπρεπε προ πολλού να έχουν θέσει τον ελληνισμό σε ύψιστη αμυντική ετοιμότητα. Αντ’ αυτού οι Ένοπλες Δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο είχαν εγκαταλειφθεί επί 20ετία.

Κατά την τελευταία τριετία καταβάλλεται σχετική προσπάθεια (εξοπλιστικά, συμμαχίες), ενώ τα περισσότερα πολιτικά κόμματα επιμένουν ότι ξοδεύονται άσκοπα χρήματα για την άμυνα. Η ιδεοληψία και η ημιμάθεια εμποδίζουν την κατανόηση της διαχρονικής διαπιστώσεως ότι η ουσιαστική αποτροπή συνδέεται με την ασφάλεια και την άμυνα οι οποίες αποτελούν προϋποθέσεις για κάθε αναπτυξιακή πρωτοβουλία. Ακόμη και στην ειρήνη η στρατιωτική ισχύς προσδίδει κύρος και αποτελεσματικότητα στην εξωτερική μας πολιτική, ενώ μία κραταιά εγχώρια αμυντική βιομηχανία αποτελεί πηγή εσόδων, μέσο επιρροής σε τρίτα κράτη και τρόπο παραμονής Ελλήνων επιστημόνων στην χώρα.

Προφανώς αυταπατάται η χώρα που ελπίζει σε δικαίωση με αποκλειστική επίκληση του Διεθνούς Δικαίου. Οι εθνικές “κόκκινες γραμμές” τίθενται προ ενάρξεως οιασδήποτε μορφής διαλόγου ή διαπραγματεύσεως, διαφορετικά είναι βέβαιο ότι θα συμπεριληφθούν στην συζήτηση. Όταν η Κύπρος κινδυνεύει, η Ελλάς δεν ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα και η κυριαρχία της επί νήσων τίθεται σε αμφισβήτηση, τότε αμφότερες οφείλουν να αποκτήσουν δομές και νοοτροπία “Ισραήλ”. Αντ’ αυτού η αμυντική βιομηχανία διατηρεί βήμα “σημειωτόν” και στον χώρο της άμυνας υπάρχει η πολυτέλεια αναβολής αποφάσεων εξοπλισμού, μη ασκήσεως “option” απαραιτήτων για την δομή δυνάμεων καθώς και επιλογής προτεραιοτήτων που προβληματίζουν.

Η κυβέρνηση δύναται να βρει τα επιπλέον απαιτούμενα δύο με τρία δισεκατομμύρια, εκεί που βρήκε τα 50 δις για την απαραίτητη κοινωνική στήριξη (ο εξοπλισμός αποτελεί ύψιστη κοινωνική παροχή ασφαλείας, ιδιαίτερα όταν η χώρα απειλείται). Ειδικά στο Κυπριακό μεταξύ των πιθανών λύσεων πρέπει να προστεθεί αυτονόητα στον εθνικό σχεδιασμό και η απελευθέρωση αυτής, με ότι αυτό συνεπάγεται σε στρατιωτικές απαιτήσεις.

Οικονομική ανάπτυξη και κοινωνία

Παρά τα αξιόλογα αναπτυξιακά βήματα των τελευταίων ετών, υπάρχει τεράστιο περιθώριο για μία ολοκληρωμένη σχετική προσέγγιση. Στους βασικούς αναπτυξιακούς πυλώνες θα πρέπει να συμπεριληφθούν η υψηλή τεχνολογία (έμφαση στην αμυντική), η θαλάσσια ισχύς και στρατηγική αυτής, η ενέργεια (υδρογονάνθρακες, λιγνίτης και ΑΠΕ), ο πολιτισμός, η παιδεία και ο τουρισμός. Στο πλαίσιο αυτό η ψηφιοποίηση, η έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης, η σχετική διοικητική και νομική προσαρμογή αποτελούν αυτονόητες ενέργειες.

Η επόμενη (ισχυρή κατά τα φαινόμενα) κυβέρνηση θα πρέπει να “σπάσει αυγά”. Η παιδεία πρέπει, πέραν της παροχής γνώσεως, να γαλουχεί ενσυνειδήτους Έλληνες πολίτες. Η έρευνα σε ΑΕΙ και ΑΣΕΙ πρέπει να συνδεθεί πλήρως με τις ανάγκες της αγοράς. Ιδιωτικά ή και ξενόγλωσσα Πανεπιστήμια πρέπει να δημιουργηθούν πρωτίστως σε παραμεθόριες περιοχές (κυρίως Αιγαίο-Θράκη). Διαφέρουν οι “ίσες ευκαιρίες” από την άδικη “ισότητα” που ισοπεδώνει αυτούς που θέλουν να πετάξουν με τους φυγόπονους.

Επισημαίνεται ότι η θαλάσσια ισχύς πέραν της άμυνας και ασφάλειας περιλαμβάνει την εμπορική ναυτιλία, αλιεία, ιχθυοκαλλιέργεια, ναυπηγεία, ενέργεια, παροχή νομικών υπηρεσιών, υποδομές (π.χ. λιμένες, μαρίνες, υπηρεσίες), θαλάσσιο τουρισμό, ναυταθλητισμό, οικολογία, έρευνα, σχετική τεχνολογία, υδρογραφία, χαρτογραφία κλπ. Τέλος μία αποδοτική κοινωνία πρέπει να αισθάνεται ασφαλής, να εμπιστεύεται τους ηγέτες και την δικαιοσύνη της, να έχει εργασία και πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά (παιδεία, υγεία, μισθοί, συντάξεις, μέριμνα για τέκνα, στέγη, νερό, ενέργεια κ.λπ.).

Για τα ανωτέρω εθνικά ζητήματα το ΕΛΙΣΜΕ έχει θέσεις και προτείνει μέτρα και ενέργειες τουλάχιστον από δεκαετίας. Αποτελεί ευθύνη των κυβερνήσεων να διαθέτουν ευήκοα ώτα και να μην δέχονται συμβουλές μονομερώς. Τα εν λόγω εθνικά ζητήματα δεν απετέλεσαν δυστυχώς το επίκεντρο των προεκλογικών κομματικών αναλύσεων και τηλεμαχιών, ενώ το μεταναστευτικό αναδείχθηκε τυχαίως λόγω του πολύνεκρου ναυαγίου ανοικτά της Πύλου.

Η Δημοκρατία απαιτεί ώριμους πολίτες έτοιμους να επιλέξουν ηγεσίες, βάσει των ανωτέρω κριτηρίων και όχι με το θυμικό ενός οπαδού. Ελλάς και Κύπρος δεν επιτρέπεται να υποχωρήσουν περαιτέρω, αλλά αντιθέτως να ανακτήσουν τα δικαιώματα που τους παρέχει το Διεθνές Δίκαιο. Η ελληνική ψυχή έχει μπουχτήσει από μνημόσυνα για χαμένες πατρίδες και απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας…