Οι μετανάστες, το συρματόπλεγμα και η κατάληψη της νεκρής ζώνης

Η Κύπρος δέχεται ασφυκτική πίεση με τις μεταναστευτικές ροές. Δεν αντέχει πλέον τους αριθμούς, που αυξάνονται συνεχώς. Η διαχείριση του κεφαλαίου αυτού φαίνεται να ξεπερνά τις δυνατότητες του κράτους, καθώς προφανώς αρχικά υποβαθμίστηκε το ζήτημα τούτο. Η πραγματικότητα μάς υπερβαίνει πλέον. Και είναι προφανές πως επείγει να ληφθούν αποφάσεις αποτροπής.

Σαφώς και έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν τουρκικό σχεδιασμό, το θέμα είναι να τύχει αποτελεσματικής διαχείρισης. Χρειάζεται σχεδιασμός. Φαίνεται, όμως, ότι σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται σπασμωδικές κινήσεις και υπερβολές. Εκεί που το κράτος χάνεται στη γραφειοκρατία και την έλλειψη πολιτικής, μπορεί οι αποφάσεις του να καταστούν επικίνδυνες. Όπως στην περίπτωση με την τοποθέτηση συρματοπλέγματος κατά μήκος της νεκρής ζώνης. Είτε επί της γραμμής είτε μερικές φορές εντός της νεκρής ζώνης.

Ο σχεδιασμός του υπουργείου Εσωτερικών για την τοποθέτηση συρματοπλεγμάτων και κιγκλιδωμάτων κατά μήκος της νεκρής ζώνης, γίνεται για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών από τα κατεχόμενα. Το υπουργείο Εσωτερικών έχει υποβάλει και χάρτη, που παρουσιάζεται επακριβώς πού θα τοποθετηθεί συρματόπλεγμα. Η ενέργεια αυτή διαμορφώνει νέα δεδομένα στις περιοχές αυτές.

Με την κίνηση αυτή είναι πρόδηλο ότι προσφέρεται έδαφος στην κατοχική δύναμη για να προωθηθεί και να καταλάβει την περιοχή μέχρι και το συρματόπλεγμα. Είναι κάτι που χρόνια αναμένουν οι Τούρκοι. Διχοτομείται η νεκρή ζώνη ή και καταλαμβάνεται ολόκληρη. Θα έχουν, λοιπόν και αυτή την “επιτυχία” οι κυβερνώντες; Δεν βρήκαν άλλη λύση; Εξάντλησαν όλες τις επιλογές και έφθασαν στο σημείο να επιλέξουν τη λογική του συρματοπλέγματος; Θα μπορούσαν ενδεχομένως να αξιολογήσουν κάποιες επιλογές, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη εφευρετικότητα για να τις εντοπίσει κανείς. Από την αξιοποίηση του Στρατού, της Αστυνομίας, του τοπικού πληθυσμού, ή με την τοποθέτηση καμερών κατά μήκος της γραμμής Αττίλα. Όχι, όμως, τοποθέτηση συρματοπλέγματος.

Την ίδια ώρα, τα Ηνωμένα Έθνη, που έχουν παραλάβει τον χάρτη, κατέστησαν σαφές προς την κυπριακή κυβέρνηση πως εάν υλοποιήσουν τον σχεδιασμό αυτό τότε περίπου “θα είμαστε μόνοι μας”. Τα Ηνωμένα Έθνη, μετά από μια τέτοια εξέλιξη, ξεκαθαρίζουν πως δεν θα ασκούν έλεγχο στη νεκρή ζώνη, που κατά πάσα πιθανότητα, με την απερισκεψία των διαχειριστών, θα καταληφθεί από τον κατοχικό στρατό. Ο “Αττίλας” θα προελάσει  και θα καταλάβει και νέα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν είναι μια λάθος πολιτική επιλογή. Είναι καταστροφική απόφαση και εάν δεν το αντιληφθεί η κυβέρνηση τώρα, αύριο θα είναι ενδεχομένως πολύ αργά.

Αποθήκη ψυχών

Το δεύτερο ζήτημα είναι το πώς τυγχάνουν αντιμετώπισης οι άνθρωποι, που φθάνουν στην Κύπρο. Οι εικόνες στο κέντρο υποδοχής ασύλου, στο “Πουρνάρα”, προφανώς ντροπιάζουν τη χώρα. Άνθρωποι “αποθηκεύονται”, στοιβάζονται και στριμώχνονται σε αντίσκηνα, σε λυόμενα. Άνθρωποι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Χωρίς σπίτι, εργασία, χρήματα. Ξένοι ακόμη και μεταξύ τους. Που έχουν ξεχάσει που πήγαιναν και δεν ξέρουν που έχουν έλθει. Έχουν μέλλον; Προοπτική; Δικαιώματα;

Κάποιοι διερωτούνται «και γιατί εμείς να τους φορτωθούμε;». Η εθνική μας μοίρα γεννά κάθε μερικές δεκαετίες πρόσφυγες. Τραγωδίες. Ανθρώπους που τρέχουν με το δισάκι τους στον ώμο να σωθούν, να ζήσουν. Πριν 47 χρόνια ένας σημαντικός αριθμός του πληθυσμού της Κύπρου προσφυγοποιήθηκε. Κάτω από το βάρος της τουρκικής προέλασης αναγκάσθηκε να μετακινηθεί στο ελεύθερο κομμάτι του νησιού.

Αντίσκηνα και προσφυγικοί καταυλισμοί στήθηκαν για μια προσωρινότητα, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα. Τα αντίσκηνα έγιναν πρόχειροι καταυλισμοί, με πολυκατοικίες και μικρά σπιτάκια. Η εθνική μας μοίρα, κυρίως οι κοινωνικές συνθήκες δημιούργησαν ροές μετανάστευσης προς τη Βρετανία, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ. Η ίδια οικονομική και κοινωνική κρίση έστελνε πολλούς στις αραβικές χώρες για να δουλέψουν. Όπως και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Όλα αυτά δεν μπορούν να είναι ξένα και απόμακρα. Δεν πέρασαν πολλές γενιές από τότε που βρισκόμασταν στη δική τους θέση. Μπορεί να μην βίωσαν πολλοί οικισμούς τύπου “Πουρνάρα”, έζησαν όμως χειμώνες στα αντίσκηνα, με το νερό της βροχής να περνά ποτάμι μέσα από τα τσαντίρια. Η μοίρα των ξεριζωμένων, που οφείλουν όλοι να κουβαλούν μνήμες και βιώματα.

Ζούμε στην εποχή του “Je suis” για θέματα και ζητήματα ανέξοδα, που δείχνουν μακρινά, αλλά κανείς δεν θέλει να χαλάσει τη ζαχαρένια του. Το ηθικά ορθό και το ηθικά ανυπόφορο απέχουν πολύ στην πράξη. Είναι ανοικτή και προοδευτική κοινωνία μέχρι να μας κτυπήσουν το κουδούνι. Το μεταναστευτικό δεν είναι συγκυριακό, αλλά θέμα γεωπολιτικό και αυξάνεται ή μειώνεται αναλόγως των εξελίξεων στη διαδικασία αναδιανομής ισχύος. Είναι, όμως, και ανθρωπιστικό. Γνωρίζει ο καθένας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το κράτος, αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι για ανεπάρκειες, παραλείψεις και λανθασμένες αποφάσεις.