Περιμένοντας το επόμενο βήμα του Ερντογάν στην Κύπρο

Αυτό γίνεται για χρόνια. Να αναμένει η ελληνική πλευρά στην Κύπρο το επόμενο βήμα – επιβολής νέων τετελεσμένων – της κατοχικής δύναμης. Θα γίνει ανακοίνωση για προσάρτηση των Κατεχομένων; Ο Ερντογάν μάλλον δεν θα βρίσκεται στα Κατεχόμενα για τα πανηγύρια της επετείου για την εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974, καθώς θα επισκεφθεί το Ιράν. Συνεπώς τούτο, ενδεχομένως να σημαίνει και μη ανακοίνωση μίας τόσο μεγάλης κίνησης της Άγκυρας, όπως είναι η προσάρτηση, που ειρήσθω εν παρόδω παραμένει στην ατζέντα της.

Θα προχωρήσει σε νέες ενέργειες στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου; Θα στείλει – όπως ανακοίνωσε για τις αρχές Αυγούστου— το νέο γεωτρύπανο της ΤΡΑΟ στην κυπριακή ΑΟΖ; Είναι προφανές πως ακούγονται πολλά και διάφορα για τις προθέσεις της κατοχικής δύναμης. Κάποια εξαγγέλλονται αλλά δεν είναι ξεκάθαρο πότε ακριβώς θα υλοποιηθούν. Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1974 και εντεύθεν, γινόμαστε μάρτυρες του ίδιου έργου. Η Άγκυρα εξαγγέλλει και υλοποιεί.

Την ίδια ώρα, η Λευκωσία τηρεί διαχρονικά την ίδια “τακτική”: Αναμένει να γίνει η επόμενη κίνηση της Τουρκίας, που συνήθως είναι η επιβολή νέων τετελεσμένων και μετά, εκ των υστέρων, να ξεκινήσουν οι ενέργειες. Και οι ενέργειες είναι προβλεπτές και συνήθως αναποτελεσματικές. Το γνωρίζουν αυτοί που αποφασίζουν, αλλά επιμένουν στην ίδια αδιέξοδη πορεία. Δεν είναι, όμως, τούτη η τακτική χωρίς κόστος.  Γιατί η Τουρκία προχωρεί και νέα τελεσμένα επιβάλλονται και εδραιώνονται και στη συνέχεια αποτελούν και μέρος των “κεκτημένων” της κατοχικής δύναμης.

Εύλογο, για παράδειγμα, είναι το ερώτημα, που εγείρεται: Τι κάνει η κυβέρνηση για το ενδεχόμενο η Τουρκία να προχωρήσει σε προσάρτηση των Κατεχομένων; Ποιες προληπτικές κινήσεις έγιναν; Ποια μηνύματα στάλθηκαν, για παράδειγμα, προς τους εταίρους μας στην ΕΕ, που με διαδικασίες άψε-σβήσε επέβαλαν κυρώσεις προς τη Ρωσία μετά την εισβολή στην Ουκρανία; Ποια μηνύματα στάλθηκαν προς την κατοχική Τουρκία;

Την πεπατημένη η Λευκωσία

Η διαχείριση των… ατάραχων ακολουθεί την πεπατημένη. Κι αυτό επειδή παραγωγή πολιτικής δεν υπάρχει, επειδή τούτο μπορεί να επηρεάσει τις “ισορροπίες” των λιμναζόντων νερών του Κυπριακού. Η μόνη “απάντηση” της Λευκωσίας, για το σενάριο της προσάρτησης, του σταδιακού ανοίγματος της περίκλειστης περιοχής της κατεχόμενης Αμμοχώστου, των παράνομων γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ είναι τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Ένα ξανασερβιρισμένο πακέτο, το οποίο πριν προλάβει να κατατεθεί απορρίπτεται από την τουρκική πλευρά.

Και μετά; Καταθέτει τα δικά της η Άγκυρα διά του εγκάθετού της, Ερσίν Τατάρ, και κάποια στιγμή, ο πολυπράγμων κ. Κόλιν Στιούαρτ, Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΟΗΕ στο νησί, θα αναζητήσει τη “χρυσή τομή”. Βεβαίως το γεγονός ότι οι προτάσεις Τατάρ έχουν ως αφετηρία τα δύο κράτη, τις καθιστούν – φυσιολογικά – εκτός συζήτησης. Εκτός κι εάν συζητούνται τα πάντα από τη Λευκωσία.

Άλλωστε, κι αυτό θα πρέπει να σημειωθεί στην έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, αναφέρεται ότι συμφωνήθηκε η αποσύνδεση της διαδικασίας του Κυπριακού με εκείνη των τεχνικών επιτροπών. Αυτή είναι πάρα πολύ σημαντική εξέλιξη για να περνά στα μουλωχτά (ποιος το συμφώνησε; Θα μας πουν;). Γιατί η αποσύνδεση παραπέμπει σε αυτό που επιχειρείται να αναδειχθεί μέσα από τις πρόσφατες εκθέσεις Γκουτέρες, ότι στην Κύπρο συζητούν δύο οντότητες, που ζουν πλάι-πλάι. Αυτό που έλεγε, δηλαδή, ο Ραούφ Ντενκτάς.

Εκείνο, που προδήλως φαίνεται από αυτή την προσπάθεια, τη μεθόδευση, είναι η αποτυχία της πολιτικής της Λευκωσίας. Μίας πολιτικής, που συμβάλλει στην εδραίωση του διαχωρισμού και της διχοτόμησης. Πρόκειται για μία πολιτική χωρίς σχεδιασμό, που δεν λειτουργεί προληπτικά, αλλά εκ των υστέρων. Μία πολιτική, που οδηγεί σε αυτό που φαίνεται να μεθοδεύεται, στα δύο κράτη.