Πίσω από τους πανηγυρισμούς για την ελληνοαμερικανική συμφωνία

Η νέα αμυντική ελληνοαμερικανική συμφωνία, δεν διαφέρει ουσιωδώς από τις παλαιότερες, πέραν της χρονικής διάρκειας. Απλά επικυρώθηκε, μέσω πανηγυρισμών και ύμνων της γνωστής κουστωδίας, η βεβαιωμένη σχέση εξάρτησης της χώρας μας από τις ΗΠΑ.
Στα καθ’ ημάς, ως ιδιαιτέρως θετική και στο σύνολό της, εκτιμούν, ότι είναι η υπογραφείσα ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία, αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, καθώς επίσης η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ.

Ανάλογο πανηγυρικό είναι και το κλίμα στο υπουργείο Εξωτερικών. Διπλωμάτες και στρατιωτικοί, συγχαίρουν εαυτούς και αλλήλους για την επιτυχία της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας. Και από κοντά, οι κατά περίσταση κυβερνητικοί μαϊντανοί, καθηγητές, αναλυτές, απόστρατοι, πρέσβεις επί τιμή, δημοσιογράφοι και αδολέσχες δημοσιολόγοι, υμνολογούν την κυβέρνηση για την άνευ προηγουμένου επιτυχία της και δεν παραλείπουν να ελεεινολογούν όλους εκείνους, ειδικούς και μη, που τολμούν να έχουν και κάποιες επιφυλάξεις, να μελετούν ιστορικά παραδείγματα (Κύπρος 1974, Ίμια 1996) ή να θέτουν ενοχλητικά ερωτήματα και πάντως, να μην μετέχουν στην κυβερνητική ευωχία.

Στον αμιγώς στρατιωτικό τομέα, η θεσμοθετημένη πλέον στενή συνεργασία των ενόπλων δυνάμεων των δύο κρατών (ΗΠΑ-Ελλάδα) επί ελληνικού εδάφους, παρέχει, κατά την ελληνική στρατιωτική εκδοχή, ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Ενισχύεται, κατά την εκτίμηση επιτελών του ΓΕΕΘΑ, η αποτρεπτική ικανότητα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Και η παρουσία ισχυρών αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων σε στρατηγικής σημασίας περιοχές της ελληνικής επικράτειας, λειτουργούν ή έτσι αναμένεται, ανασχετικά της τουρκικής επιθετικής και επεκτατικής πολιτικής, ειδικά μάλιστα στην περίπτωση που αυτή εκδηλωθεί με στρατιωτικά μέσα.

Αν είναι κάτι προς προβληματισμό ή και εύλογη ανησυχία, είναι ότι στρατιωτικοί και διπλωμάτες, που κατέχουν καίριες θέσεις στον διπλωματικό και αμυντικό μηχανισμό της χώρας, θεωρούν σχεδόν δεδομένη, την αμερικανική ενίσχυση με στρατιωτικά μέσα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, οψέποτε η χώρα μας υποχρεωθεί να εμπλακεί σε πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία! Σίγουρα ξέρουν και καλύτερα και περισσότερα από τον γράφοντα, αλλά συνειρμικά και χωρίς προσωπικές αιχμές, πάντα καλοπροαίρετα, παραθέτω μια φράση του Θουκυδίδη «Μακαρίσαντες υμών το απειρόκακον ού ζηλούμεν το άφρον…».

Μία απέραντη αμερικανική βάση…

Βέβαια, με την εκχώρηση πολυάριθμων στρατιωτικών βάσεων σε Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Λάρισα, Βόλο, Άραξο, Ανδραβίδα, Σαλαμίνα, Καλαμάτα, σε νησί στο Βόρειο Αιγαίο και στην Κρήτη, ουσιαστικά η ελληνική επικράτεια λογίζεται και ως μια μεγάλη αμερικανική στρατιωτική βάση, για χρήση και επιχειρησιακή αξιοποίηση από τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. Αυτή η εξέλιξη, απόρροια της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, διαμορφώνει εκ των πραγμάτων νέα γεωπολιτικά, στρατιωτικά και ευρύτερα συμμαχικά δεδομένα, σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη και ασταθή γεωγραφική περιοχή από τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, όπου η πολιτικο-διπλωματική θέση της Ελλάδας είναι απολύτως δεδομένη, ταυτισμένη με τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ.

Συνεπώς, οι επιλογές της ελληνικής διπλωματίας, είναι περιορισμένες, όπως και ευέλικτες διπλωματικές πρωτοβουλίες, που θα στοχεύουν στην προώθηση, όχι των συμμαχικών, αλλά των εθνικών συμφερόντων. Γιατί άραγε οι “υμνωδοί” της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, δεν υποψιάζονται καν, πως σε μια εύφλεκτη και ασταθή γεωγραφική περιοχή, όπου συγκρούονται στρατηγικά, γεωπολιτικά, γεωοικονομικά, στρατιωτικά και γεωενεργειακά συμφέροντα, ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και περίπτωση, όπου τα αμερικανικά συμφέροντα να μην ταυτίζονται με τα ελληνικά;

Μήπως προτιθέμεθα χάριν της ελληνοαμερικανικής φιλίας και στρατιωτικής συνεργασίας, που εκ φύσεως είναι ανισότιμη, να απεμπολήσουμε εθνικά συμφέροντα και ποια είναι αυτά; Ασφαλώς, οι ψύχραιμοι και σοβαροί αναλυτές, δεν θεωρούν δεδομένο, ότι οι ΗΠΑ θα προβούν σε ρήξη με την Τουρκία, για οποιοδήποτε θέμα ελληνικού ενδιαφέροντας, πάρα τους όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης που αντήλλαξαν στην Ουάσιγκτον οι περιχαρείς υπουργοί Εξωτερικών Νίκος Δένδιας και Άντονι Μπλίνκεν.

Ενδεχομένως, να συμβεί το αντίθετο και να εκπλαγούν οι Έλληνες “πανηγυρτζήδες”! Οι ΗΠΑ, για πασιφανείς λόγους, που σχετίζονται με ζωτικά αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή μας και προκειμένου να κρατήσουν την Τουρκία στη Δυτική Συμμαχία, όπως σφόδρα επιθυμούν, να ικανοποιήσουν και κάποιες από τις “παραξενιές” του Ερντογάν, που θα είναι βλαπτικές για τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, όχι όμως για τα αμερικανικά.