Πόση ΑΟΖ θα δώσουμε στους Τούρκους; – Γιατί ο Μητσοτάκης θέλει αυτοδυναμία

Είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι τα τρία πρώτα κόμματα που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τη χώρα (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ), έχουν δεσμευτεί στους Αμερικάνους να προχωρήσουν άμεσα σε διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους  προκειμένου να κρατηθεί στο δυτικό στρατόπεδο η Τουρκία . Διαπραγμάτευση σημαίνει συμβιβασμός και συμβιβασμός σημαίνει παραχωρήσεις.

Αυτό δεν προκύπτει μόνο από την τις αγκαλιές Δένδια-Τσαβούσογλου και την «διπλωματία των σεισμών», αλλά κυρίως από τις συναντήσεις του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν με τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, αλλά και από τις κατά καιρούς δηλώσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη.

Οι πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν για την συνάντηση Μπούρα-Καλίν τον περασμένο Δεκέμβριο είναι εντόνως ανησυχητικές όχι μόνο επειδή ήταν μυστική και έγινε με πρωτοβουλία των Γερμανών (οι οποίοι προσπαθούν να κερδίσουν θεσμικά οφέλη από την Ουάσιγκτον), αλλά και γιατί το περιεχόμενο της υποτιθέμενης “διαπραγμάτευσης” εκφεύγει από τις πάγιες εθνικές θέσεις. Δεν είναι τυχαίο που το υπουργείο Εξωτερικών ήταν εκτός αυτής της διαδικασίας. Προϊόν μυστικής διπλωματίας φαίνεται ότι ήταν και ανακοίνωση της αλληλοϋποστήριξης Ελλάδας και Τουρκίας σε ότι αφορά την υποψηφιότητα της χώρας μας ως μη μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (για την χρονιά 2025-2026) και την τουρκική υποψηφιότητα για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΙΜΟ)!…

Εδώ και καιρό πολλοί παρατηρητές φοβούνται πως η ελληνική πολιτική έχει υποχωρήσει από το επίπεδο της «πολιτικής του κατευνασμού» σε εκείνο της «πολιτικής συμβιβασμού». Υπό τη λεοντή του «πολιτικού πραγματισμού» διάφοροι ακαδημαϊκοί και θεωρητικοί της συνεκμετάλλευσης (διάβαζε της παράδοσης κυριαρχικών δικαιωμάτων) καλλιεργούν συστηματικά την υποτέλεια και την εθνική μειοδοσία, με αφορισμούς όποιων δεν υποκλίνονται στην αυθεντία τους ή με ηττοπαθή διλήμματα του τύπου «Τι θέλετε; …να κάνουμε πόλεμο;»

Η περιφρόνηση των «πραγματιστών» προς το λαό και το αίσθημά του είναι ενδεικτική μιας αυταρχικής νοοτροπίας που αγνοεί τις ιδέες, σαφείς και δίκαιες, που ενσωματώνονται στην ίδια τη λογική των γεγονότων και των νόμων της ιστορίας (Melvin J. Lasky). Δεν τους ενδιαφέρει αν στους συμβιβασμούς μόνο εμείς δίνουμε. Είναι ικανοποιημένοι με τον τρόπο που οριοθετήθηκε η ΑΟΖ με την Ιταλία, είναι κατενθουσιασμένοι με την συμφωνία με την Αίγυπτο και ήταν περιχαρείς με την Αλβανία με την οποία θα πηγαίναμε στη Χάγη. Τώρα, ξέρουμε τι δώσαμε και σαν να μην έφτανε αυτό έχουμε και τον κ. Ράμα να μας χορεύει στο ταψί.

Οι αποκαλύψεις για την Κύπρο

Η πολιτική του «συμβιβασμού» αποτυπώθηκε στην αρχή της χρονιάς και σε ένα άρθρο του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνου Ντόκου στην “Καθημερινή” για το Νέο Δόγμα Εθνικής Ασφαλείας, από το οποίο απουσίαζαν πολλά και κυρίως έλειπε παντελώς οιαδήποτε αναφορά στο Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου με βάση το Χάρτη της Σεβίλλης κ.ο.κ.

Έτσι, μέχρι στιγμής δεν είδαμε κάποια ελληνική πρωτοβουλία για την στήριξη της στρατηγικής του νέου Κύπριου προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη που επιδιώκει την εμπλοκή Ευρωπαϊκής Ένωσης στην επίλυση του προβλήματος της κατοχής. Και σαν να μην έφτανε αυτό έσκασε η αποκάλυψη από την εφημερίδα “Εστία” όσων περιλαμβάνονται στη νέα έκδοση του βιβλίου «7 Προεδρικά Πορτραίτα» του Κύπριου εκδότη και καναλάρχη Κωστή Χατζηκωστή.

Εκεί ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης αναφερόμενος στον κ. Μητσοτάκη λέει ότι «θέλησε νά ὑπονομεύσει εὐθέως τά συμφέροντα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ενώ ἀντιθέτως ἐπαινεῖ τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν Νῖκο Δένδια καί τόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης Ἀλέξη Τσίπρα» και εξομολογείται δύο γεγονότα: Πρώτον, ότι ο κ. Μητσοτάκης «προωθοῦσε τήν ἰδέα τῆς διακοπῆς τῶν γεωτρήσεων τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, προκειμένου νά ἐξευμενιστοῦν οἱ Τοῦρκοι», καί δεύτερον ότι «τασσόταν ὑπέρ τῆς κατασκευῆς ἀγωγοῦ ἀερίου Ἰσραήλ-Τουρκίας, ὁ ὁποῖος θά παρέκαμπτε τήν Κύπρο!» προκειμένου να ηρεμήσει τον Ερντογάν και να αρχίσει πάλι ο διάλογος Αθήνας-Άγκυρας. Ο κ. Αναστασιάδης υποχρεώθηκε να διαψεύσει, όπως άλλωστε έκανε και ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά ο Χατζηκωστής επιμένει για την αλήθεια των γραπτών του, ενώ ο κ. Μητσοτάκη τηρεί σιγήν ιχθύος.

Στο μυαλό του Κυριάκου

Είναι σαφές ότι οι Αμερικανοί έχουν εξασφαλίσει την πρόθεση των τριών ελληνικών κομμάτων να έρθουν σε κάποιο συμβιβασμό με την Άγκυρα υπό τον μανδύα της συνεκμετάλλευσης που στην ουσία μεταφράζεται στο να δώσουν ΑΟΖ και να μην επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια (ίσως ούτε κάν στην Κρήτη). Τόσο οι Αμερικανοί, όσο και το βαθύ εγχώριο πολιτικο-οικονομικό σύστημα θα προτιμούσαν, τον συμβιβασμό να τον κάνει μια κυβέρνηση συνεργασίας και των τριών κομμάτων ώστε να αποφευχθεί λαϊκή εξέγερση και το πολιτικό κόστος να μοιραστεί ή έστω ένας “μεγάλος συνασπισμός” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορέσει να αντέξει το σοκ.

Βέβαια, οι Αμερικανοί ξέρουν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα προχωρούσε στο επιθυμητό συμβιβασμό –ειδικά μετά την εμπειρία της Συμφωνίας των Πρεσπών-, και με τη ΝΔ απέναντι να κερδίζει όλα τα οφέλη από την εθνική δυσαρέσκεια. Σε κάθε περίπτωση έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι ελληνο-αμερικανικές σχέσεις, η Ελλάδα μοιάζει δεμένη χειροπόδαρα. Έτσι, ξαναγυρίζουν στον Μητσοτάκη και στην επιδιωκόμενη από αυτόν αυτοδυναμία, έστω και με τρίτη κάλπη που σημαίνει ότι είναι αποφασισμένος να κάνει τον συμβιβασμό-συνεκμετάλλευση μόνος του.

Είναι άραγε μια άμετρη προσωπική φιλοδοξία; Θέλει να γίνει ο νέος Βενιζέλος; Ή έχει ήδη σοβαρές υποσχετικές από τους Αμερικάνους; Κι αν ναι, μπορεί – μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στους Αμερικάνους; Η ιστορία της χούντας, του Αττίλα και των Ιμίων λέει πως όχι. Και οι Τούρκοι; Τι ανταλλάγματα θα πάρει η Ελλάδα; Τι έχει να δώσει η Τουρκία από την πλευρά της σε ένα συμβιβασμό; Γιατί αν είναι να κάτσουμε στο τραπέζι για να δώσουμε χώρο και να πάρουμε υποσχέσεις, καλύτερα να μην κάτσουμε.

Το προφανές είναι πως ο κ. Μητσοτάκης έχει συμφωνήσει με τους Αμερικάνους. Αν δε στις 21 Απριλίου η Standard & Poors αποδώσει στη χώρα μας την πολυπόθητη «επενδυτική βαθμίδα» όπως ψυχανεμίζεται η Goldman Sachs που βλέπει την ελληνική οικονομία «ανθεκτική, χάρη στη θετική ανάπτυξη των ιδιωτικών πιστώσεων, τη συνεχή ανάκαμψη του σχηματισμού κεφαλαίων και τη βελτίωση του δείκτη χρέους προς το ΑΕΠ» τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το deal έχει κλείσει.

Γι΄ αυτό και σε ανύποπτο χρόνο είχαμε τονίσει πως «οιαδήποτε ελληνοτουρκική συμφωνία που μπορεί να προκύψει από τη μυστική διπλωματία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ισχύσει με απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μονοκομματική ή πολυκομματική, έστω και ισχυρή. Είναι τέτοιας ιστορικής βαρύτητας, αφού αφορά κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας και του Ελληνισμού, που καμία πολιτική πλειοψηφία δεν θα έχει την ηθική εθνική νομιμοποίηση να την καλύψει. Γι’ αυτό θα χρειαστεί εθνικό δημοψήφισμα, έτσι ώστε οι πολίτες να πάρουν την ευθύνη για την συμφωνία, αφού επί πενήντα χρόνια η Τουρκία ασκεί επιθετική εχθρική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο αμφισβητώντας διεθνείς συνθήκες, με τεράστιες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις». Αν και οι πολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει μετά την τραγωδία των Τεμπών, το σενάριο συνεκμετάλλευσης προωθείται από πολλές πλευρές…