Σύνδρομο “καλού παιδιού” στο Κυπριακό για κατευνασμό της Τουρκίας

Το σύνδρομο του “καλού παιδιού” οδηγεί τους διαχειριστές του Κυπριακού και τους συνοδοιπόρους τους σε εμμονές αδιέξοδων επιλογών στο Κυπριακό. Γι’ αυτό και ενώ θεωρητικά -και όχι στην πραγματικότητα- παρουσιάζονται ως εκφραστές της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής, επί της ουσίας είτε κατατρύχονται από φοβικά σύνδρομα είτε είναι οπαδοί της όποιας λύσης ή και τα δυο μαζί.

Διαχρονικά και ενόψει εξελίξεων ακούγονται έωλα επιχειρήματα, τα οποία δεν αποσκοπούν στο προφανές, στην επίτευξη, δηλαδή, μιας συμφωνίας με προδιαγραφές για λειτουργικότητα και βιωσιμότητα. Ένα επιχείρημα είναι πως εάν προσέλθουμε σε διάλογο, θα σταματήσουν οι τουρκικές προκλήσεις. Αφέλεια. Ακόμη κι εάν η Τουρκία συναινέσει σε μια διαπραγμάτευση, ποιες είναι σήμερα οι προοπτικές; Τι ωφελεί περισσότερο, να αρχίσει μια διαδικασία και να αποτύχει ή να αναμένουμε κατάλληλες συνθήκες;

Οι κινήσεις από πλευράς της Άγκυρας δεν δείχνουν πως μια διαδικασία διαπραγματεύσεων θα την εμποδίσει να συνεχίσει τις επεκτατικές ενέργειές της στην κυπριακή ΑΟΖ και στη νεκρή ζώνη. Άλλωστε τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε τον Πορθητή να ξεκινά εκ νέου γεώτρηση στην Καρπασία, το Γιαβούζ να συνεχίζει στο θαλασσοτεμάχιο 7. Ένα άλλο επιχείρημα είναι να επιμένουμε σε συνομιλίες εδώ και τώρα για να εκθέσουμε την Τουρκία διεθνώς.

“Κόκκινο χαλί” θέλει η Τουρκία

Ακόμη και όταν η Τουρκία “εκτέθηκε διεθνώς” για την αδιαλλαξία της στο Κυπριακό, τι έπαθε; Είχε κόστος; Ή δεν παρακολούθησαν τι έγινε στην προ ημερών συνάντηση Τραμπ- Ερντογάν, όταν, υποτίθεται, οι ΗΠΑ θα κρεμούσαν στο… τσιγκέλι τον νεοσουλτάνο για τα καμώματά του; Με βάση τα σημερινά δεδομένα για να προσέλθει η Τουρκία σε συνομιλίες θα πρέπει να της στρωθεί κόκκινο χαλί. Κοντολογίς, να ικανοποιηθούν οι αξιώσεις της, οι όροι της.

Εξ όσων ακούγονται, αυτό δεν γίνεται αποδεκτό. Μπορεί, βέβαια, η Τουρκία να επιβάλει δια της ισχύος τις αξιώσεις της. Αλλά κι αυτό εξαρτάται από το πώς αντιμετωπίζονται οι ενέργειές της σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εξαρτάται από την τακτική της Λευκωσίας. Είναι προφανές πως από τη στιγμή που η συμφωνία στο Κυπριακό θα επιτευχθεί με διαπραγματεύσεις, αυτό που πρέπει να γίνει είναι η δημιουργία συνθηκών εξισορρόπησης.

Να μη συζητούμε και την ίδια ώρα τα γεωτρύπανα να διενεργούν γεωτρήσεις και τα ερευνητικά σκάφη να αρμενίζουν στις θάλασσές μας. Να συζητούμε μόνο όταν έχουμε στο χέρι τετελεσμένα που θα επιβληθούν από την ελληνική πλευρά. Όπως είναι τα αποτελέσματα που θα προκύψουν από το ενεργειακό πρόγραμμα. Είναι προφανές πως την ίδια ώρα θα πρέπει να αλλάξει και η ατζέντα, το περιεχόμενο των συζητήσεων.

Όχι κινήσεις απελπισίας στο Κυπριακό

Όχι στη βάση των όσων φαίνεται να επιδιώκει η κατοχική Τουρκία, ούτε και οι εκφραστές της λεγόμενης ρεαλιστικής γραμμής, που έχουν διασπαστεί σε αυτούς που επιλέγουν τα δυο κράτη και σε αυτούς που συγκαλυμμένα φλερτάρουν με ένα παρόμοιο μοντέλο. Η αλλαγή της ατζέντας θα πρέπει να κινείται προς την κατεύθυνση να εκφράζει τούτο ένα ενοποιητικό μοντέλο διακυβέρνησης στο νησί, που θα κατανέμει γεωγραφικά τις πολιτικές στη βάση ιδεολογικών κι άλλων παραμέτρων και όχι εθνικών καταβολών.

Μεταξύ της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής στο Κυπριακό, που εκφράζεται από τα μεγάλα κόμματα, και της σχολής της ακινησίας, υπάρχει και η άλλη οδός. Αυτή που θα οικοδομήσει μια συμφωνία που θα απαλλαγεί από τις στρεβλώσεις των διαχρονικών υποχωρήσεων, των ρυθμίσεων που αναπαράγουν και ενισχύουν τον εθνικισμό. Η μη λύση δεν είναι λύση, αλλά ούτε η πεπατημένη, οι κινήσεις απελπισίας είναι διέξοδος. Είναι παραδοχή αδυναμίας απέναντι στους υλοποιούμενους τουρκικούς σχεδιασμούς και απουσία στρατηγικού προσανατολισμού.

Να σημειώσουμε πως παρατηρούμε ότι προκύπτει ένας εφησυχασμός ενόψει της συνάντησης του Βερολίνου, της 25ης Νοεμβρίου. Το ενδεχόμενο αιφνιδιασμού από την Τουρκία είναι πιθανό. Για να μας βραχυκυκλώσει και να ρίξει τη Λευκωσία στην παγίδα της.