Τα ελληνοτουρκικά στο νέο συγκρουσιακό γεωπολιτικό περιβάλλον

Η “μεγάλη εικόνα” των ραγδαίων γεωπολιτικών εξελίξεων στην ευρύτερη γεωγραφική μας περιοχή, επιφυλάσσει μια περίοπτη, αλλά και ιδιαιτέρως επισφαλή, θέση για τη χώρα μας. Η Ελλάδα, έχει μεγάλης στρατηγικής αξίας θέση, σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη περιοχή, που προσδιορίζεται από την Κριμαία, τη Μαύρη Θάλασσα, τον Καύκασο, τα Βαλκάνια, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τις μεσογειακές ακτές της Βόρειας Αφρικής.

Οι εξελίξεις στον πολιτικό, διπλωματικό, στρατιωτικό, οικονομικό και κυρίως ενεργειακό τομέα, επηρεάζουν όλα τα κράτη αυτής της ενιαίας γεωγραφικής περιοχής. Επιπλέον, οι μεγάλες δυνάμεις (πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά-πυρηνικά) ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Κίνα, Γερμάνια, Βρετανία κάνουν προβολή ισχύος, αφού διακυβεύονται ύψιστα γεωστρατηγικά και ενεργειακά συμφέροντα. Εξαίρεση, η “ηχηρήη απουσία” της Ε.Ε., λόγω ανύπαρκτης Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΕΠΠΑΑ).

Βρισκόμαστε την αφετηρία μιας περιφερειακής κρίσης μεγάλων διαστάσεων, με διαταραγμένη την ισορροπία περιφερειακών δυνάμεων, άρα και ισχύος, σε επίπεδο κρατών της περιοχής (από Κριμαία, Μαύρη Θάλασσα μέχρι Κρήτη, Κύπρο και Λιβύη), όπου απουσιάζουν επιδεικτικά, οι υπερεθνικοί μηχανισμοί επιτήρησης και επιβολής του Διεθνούς Δικαίου, ή ούτως ειπείν, της διεθνούς νομιμότητας.

Σε αυτό λοιπόν το ανορθόδοξο και συγκρουσιακό περιβάλλον, η Τουρκία έχει αυτοβούλως αυτοανακηρυχθεί σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Η Τουρκία παραμένει μια αναθεωρητική και επιθετική δύναμη, που κινείται εκτός πλαισίου της διεθνούς νομιμότητας, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα στρατιωτικά μέσα που διαθέτει ή απειλεί με την χρήση στρατιωτικής βίας, προκειμένου να υλοποιήσει τα νέο-οθωμανικά της οράματα, που έχει ενσωματώσει την εξωτερική και αμυντική πολιτική της.

Για τη “Γαλάζια Πατρίδα”

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν είναι απόλυτα ειλικρινής όταν δηλώνει ότι η χώρα του δεν δέχεται τα «σύνορα που της επεβλήθησαν» και ότι «θα πάρει ζωές» για να την επαναφέρει στις ιστορικές της διαστάσεις(!), προτάσσοντας τα σχέδια της “Γαλάζιας Πατρίδας”, δηλαδή την ανασύσταση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου η Τουρκία θα έχει περιοχική πολιτική και θρησκευτική επιρροή.

Η Τουρκία εμφανίζεται αυτάρεσκα και ως η προστάτιδα δύναμη των σουνιτών μουσουλμάνων, αλλά γενικότερα και των μουσουλμανικών πληθυσμών στα Βαλκάνια και την Βόρεια Αφρική, εμπλεκόμενη σε στρατιωτικές συγκρούσεις και εμφύλιες ή θρησκευτικού χαρακτήρα συρράξεις. Η Τουρκία αξιοποιεί, την μεταβατική περίοδο της αμερικανικής διπλωματίας, τον “φόβο” της ηγεσίας του ΝΑΤΟ για πιθανή διάλυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας της Συμμαχίας αν “χαθεί” η Τουρκία, προμηθεύεται όπλα (ρωσικά S-400 που είναι ένα αντιαεροπορικό σύστημα κατευθυνόμενων βλημάτων).

Αυτά τα συστήματα έχουν σχεδιαστεί, για να χτυπούν αναγνωριστικά αεροσκάφη, UAV, αεροσκάφη EW&C, τακτικά και στρατηγικά αεροσκάφη, βαλλιστικούς πυραύλους, και κάθε επιθετικό αεροπορικό όπλο. “Αγοράζει” και πολιτική στήριξη από την Ρωσία και φυσικά, διεμβολίζει την Ε.Ε., συνάπτοντας στρατηγικής συμμαχίας σχέσεις, στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα με την Γερμανία και με την Ισπανία. Το νέο απόκτημα του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού το ελικοπτεροφόρο Anadolu, κατασκευάστηκε από κοινού στα ισπανικά ναυπηγεία Navantia και τα τουρκικά ναυπηγεία Sedef.

Το casus belli

Η Ισπανία, με την στρατιωτική συμφωνία που υπέγραψε με την Τουρκία, διέλυσε τις αυταπάτες των ευρωπαϊστών, περί αλληλεγγύης των κρατών της Ε.Ε., αφού ακύρωσε στην πράξη την Κοινή Θέση 2008/944 ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου της ΕΕ, που δεν επιτρέπει την εξαγωγή όπλων, που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για διεθνείς επιθετικές ενέργειες.

Ως γνωστόν, η Τουρκία απειλεί με casus belli την Ελλάδα, που σημαίνει στη διπλωματία “αιτία πολέμου” ή “αφορμή πολέμου”. Θα είναι αφέλεια (τουλάχιστον), αν πιστεύουμε ότι η Ε.Ε., θα πάρει σοβαρά και επώδυνα μέτρα σε βάρος της Τουρκίας, δηλαδή θα ξεπεραστεί το κοινοτικό βέτο της Γερμανίας και της Ισπανίας, ακόμη και στην περίπτωση, που η Τουρκία ολοκληρώσει την στρατιωτική κατάληψη της Κύπρου ή καταλάβει το Καστελόριζο ή την βραχονησίδα Πανάγια.

Οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, έχουν ενεργό ανάμειξη στη Συρία, στη Λιβύη, το Αφγανιστάν, στο Βόρειο Ιράκ και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και κατέχουν παράνομα τμήμα της Κύπρου. Οι προσωρινές στρατιωτικές “επιτυχίες” της Τουρκίας, είχαν ως αποτέλεσμα την έξαρση του τούρκικου εθνικισμού σε πολίτες, στρατιωτικούς και πολιτικούς, που είναι μάλιστα επενδεδυμένος και με τον μουσουλμανικό φανατισμό.

“Εξαγωγή” της κρίσης

Ο εθνικισμός, που είναι από τη φύση του επεκτατικός και ο θρησκευτικός φανατισμός είναι, μαζί με την στρατιωτική ισχύ, οι βασικές συνιστώσες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, που είναι κατά βάση αναθεωρητική και έχει πολύ συγκεκριμένους στρατηγικούς στόχους. Η Τουρκία, είναι κράτος-ταραξίας με “ποινικό μητρώο”…

Ωστόσο, η εργαλειοποίηση του προσφυγικού από τον σκληρό πυρήνα του συστήματος εξουσίας του Ερντογάν, η κακή κατάσταση της οικονομίας με την τουρκική λίρα να έχει υποτιμηθεί κατά 15%, καθώς και οι εμπρηστικές δηλώσεις σε βάρος της Ελλάδας των κορυφαίων υπουργών Ακάρ και Τσαβούσογλου, αποτελούν ενδείξεις, ότι η Τουρκία βρίσκεται σε φάση περιδίνησης και δεν αποκλείεται, για πολιτικούς λόγους (εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας) να επιχειρήσει την “εξαγωγή” της εσωτερικής κρίσης, είτε στο Αιγαίο, είτε στην Κύπρο.

Φυσικά, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος, η τουρκική υπερέκταση και ο αυξημένος βαθμός αστάθειας στις περιοχές όπου έχει η Τουρκία στρατιωτική παρουσία, να πυροδοτήσει μια αλληλουχία γεγονότων, που το πιθανότερο, είναι να έχουν δυσάρεστες εκπλήξεις, τόσο για τις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, όσο και για το ίδιο το πολιτειακό καθεστώς της Τουρκικής Δημοκρατίας, με επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο, την επιδεινούμενη κακή κατάσταση της τουρκικής οικονομίας.