Τα επίχειρα της ελληνικής πολιτικής ελαφρότητας

Βασικό δόγμα στην εξωτερική πολιτική μιας χώρας, είναι ότι αυτή θα πρέπει να κατατείνει στην εξυπηρέτηση των εθνικών της συμφερόντων μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Ειδικά για την Ελλάδα ως μικρή χώρα με τεράστια ανοικτά εθνικά θέματα, λόγω της γεωπολιτικής της θέσης και την τουρκική απειλή στο άμεσο προσκήνιο, η παραπάνω αρχή θα πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα και να συνδυάζεται και με την προσπάθεια επίτευξης ευρύτερων συμμαχιών, σε συνδυασμό με την ενότητα του εσωτερικού μετώπου.

Όταν αυτό παραβιάζεται για οποιονδήποτε λόγο οι κίνδυνοι για την χώρα αυξάνονται.
Είναι βέβαιο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών, που στήριξαν το 2015 την σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν θα μπορούσαν καν να διανοηθούν, ότι αυτή θα έφτανε και, πιθανώς, θα ξεπερνούσε σε πολιτική ελαφρότητα και «μυωπία» τις προηγούμενες πολιτικές εξουσίες του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού της μεταπολίτευσης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ).

Αυτός, άλλωστε, ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους, που μετά την επιβολή του μνημονιακού «οδοστρωτήρα» και την μεγάλη ρωγμή στο πολιτικό οικοδόμημα, δημιουργήθηκαν οι προσδοκίες περί δημιουργίας ενός σοβαρού Πολιτικού Μετώπου Σωτηρίας της Χώρας. Πλην όμως, άλλες τελικά ήταν οι βουλές των πολιτικών ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Αντί για πρόοδο, έχουμε οπισθοδρόμηση, εν μέσω, μάλιστα, μεγάλων κινδύνων, εξαιτίας των ρευστών ευρύτερων γεωπολιτικών εξελίξεων. Και αν στο θέμα της οικονομίας και της ανάπτυξης μπορεί κανείς να εφεύρει «εξηγήσεις» για την πλήρη μνημονιακή μετάλλαξη του χώρου αυτού, οι ακολουθούμενες πολιτικές στα εθνικά θέματα και οι κίνδυνοι εξ αυτών είναι πραγματικά ακατανόητες.

Προηγήθηκε η συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έχει ήδη επιφέρει πλήγματα στα αντικειμενικά εθνικά συμφέροντα, αφού άνοιξε ο δρόμος των Σκοπίων για ένταξή στο ΝΑΤΟ, που ήταν διακαής πόθος αυτών και των δυτικών προστατών τους. Και αυτό πλέον θα γίνει, είτε με την συμφωνηθείσα νέα ονομασία «Βόρεια Μακεδονία», που, παρεμπιπτόντως, δεν έχει ακουστεί ούτε μια φορά από τα επίσημα χείλη των κ.κ. Ζάεφ και Ιβανόφ. Οι οποίοι μάλιστα, στα πιο κεντρικά πλανητικά φόρα, αυτοαποκαλούνται «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και διαφημίζουν, ότι τους αναγνωρίσαμε ως «Μακεδονικό Έθνος», «erga omnes Μακεδόνες», είτε κατά την περίπτωση, που δεν ολοκληρωθεί η συμφωνία αυτή, ως FYROM.

Δηλητηρίαση ελληνορωσικών σχέσεων

Έτσι, όμως η χώρα μας απώλεσε το μοναδικό ισχυρό όπλο, που είχε για την επίτευξη μιας επωφελούς συμφωνίας με το γειτονικό κράτος. Ακολούθησε η απέλαση των Ρώσων διπλωματών και η σοβαρή ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ρωσία, με διαρροές του τύπου, ότι οι συγκεκριμένοι διπλωμάτες λειτουργούσαν ως «πράκτορες» για την απόκτηση προνομιακής θέσης της Ρωσίας στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία (κυρίως το Άγιο Όρος) και υπονόμευσης της Συμφωνίας των Πρεσπών με τα Σκόπια.

Φαίνεται, δηλαδή, ότι η αιτία της «δηλητηρίασης» των σχέσεών μας με την Ρωσία, που σημειωτέον ήταν πάντα σε πολύ καλό επίπεδο, ακόμα και κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, οφείλεται αφενός στην επικοινωνιακή διαχείριση της Συμφωνίας των Πρεσπών και αφετέρου στο στόχο του αμερικανικού παράγοντα να εξανεμιστεί κάθε ρωσική επιρροή, τόσο στην χώρα μας, όσο και στην ευρύτερη περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει, αναμφισβήτητα, ο νέος Αμερικανός πρέσβης κ. Πάιατ, ο οποίος ήταν αυτός που εκτέλεσε το σχέδιο των αναταραχών στην Ουκρανία στις 22 Φεβρουαρίου 2014, όπου επιβλήθηκε ένα ακροδεξιό φιλοαμερικανικό καθεστώς, με σημαντικό ρόλο σε αυτό και των πολυποίκιλων νεοναζιστικών θυλάκων σε όλη τη δομή του κράτους και στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας αυτής.

Οι διαρροές περί προσπάθειας εξαγοράς διαφόρων κρατικών παραγόντων από τους Ρώσους διπλωμάτες, για την διενέργεια λαϊκών κινητοποιήσεων κατά της συμφωνίας των Πρεσπών για το Σκοπιανό, αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Και αυτό, γιατί το 80% του ελληνικού λαού περίπου τοποθετείται αρνητικά σε αυτή την συμφωνία. Επομένως, θα πρέπει κάποιος να είναι «ηλίθιος», για να επιχειρήσει να δωροδοκήσει ανθρώπους, οι οποίοι αντιδρούν αυθόρμητα και συνειδητά.

Προκύπτει συνεπώς το συμπέρασμα ότι αυτές πρωτίστως στοχεύουν στην ποινικοποίηση και στην «δαιμονοποίηση» οποιασδήποτε πολιτικής διαμαρτυρίας στο ευαίσθητο αυτό εθνικό θέμα, μέσω της οιονεί «γκεμπελικής» τακτικής, ότι οι διαδηλώσεις για το Σκοπιανό και η άρνηση στην συμφωνία των Πρεσπών, δήθεν υποκινούνται από ανθρώπους, οι οποίοι «τα πιάνουν» από Ρώσους κατασκόπους!

Κατήφορος του προσωπικού

Πρόκειται, δυστυχώς, για έναν ακόμα «κατήφορο» του πολιτικού προσωπικού και των «ελίτ», που έχουν «νεοαποικιοποιήσει» την Ελλάδα. Στην σημερινή εποχή του λεγομένου «Φθινοπώρου της αμερικανικής ηγεμονίας» και της διαμόρφωσης ενός νέου πολυπολικού παγκόσμιου συστήματος, όπου οι σχέσεις και οι συνθήκες είναι ακόμα ρευστές και ασαφείς, πώς κινείται η Ελλάδα; Αντί να επιδιώξει να κινηθεί αυτόνομα, αυτόφωτα και ανεξάρτητα έναντι αυτών των παγκόσμιων πόλων, έχοντας πολυμερείς σχέσεις για την υποστήριξη των εθνικών της συμφερόντων, προχωρά σε μια ακατανόητη επιλογή απόλυτης μονομερούς πρόσδεσης με τις ΗΠΑ, διαρρηγνύοντας, την ίδια στιγμή, τη σχέση της με την Ρωσία.

Με τον τρόπο όμως αυτό, υπονομεύει τα εθνικά της συμφέροντα, ιδιαίτερα στον άξονα Θράκη – Αιγαίο – Κύπρο. Και μάλιστα την στιγμή, που ο Ερντογάν διεκδικεί, ολοένα και περισσότερο με επιθετικό τρόπο, ισότιμη θέση στον προσδιορισμό των σχέσεων της Τουρκίας με τους σημερινούς μεγάλους παίκτες του πλανητικού πολιτικού συστήματος, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ιράν και η ΕΕ.

Βασική αρχή στον σημερινό ρευστό κόσμο είναι ότι δεν πρέπει να υποτιμάς, ούτε να εχθρεύεσαι άνευ ουσιαστικού λόγου τις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στις πλανητικές ισορροπίες. Φυσικά δεν πρέπει ούτε να τις ανταγωνίζεσαι ασκόπως ή να υποκλίνεσαι αδιαμαρτύρητα, δεχόμενος να παίξεις τον ρόλο του διεκπεραιωτή δικών τους επιδιώξεων, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τα εθνικά σου συμφέροντα.

Ειδικότερα οι σχέσεις μας με την Ρωσία, ως βασικού πόλου στην υπό διαμόρφωση πλανητική ισορροπία θα έπρεπε για τα συμφέροντα της χώρας να προστατευτούν σαν κόρη οφθαλμού, αφού αυτή είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Επίσης είναι εκ των μεγαλύτερων στρατιωτικών και ενεργειακών παγκοσμίων παικτών και διακείμενη φιλικά παραδοσιακά στο Κυπριακό ζήτημα, θέση που διατηρεί έως και σήμερα παρά την στενή σύσφιξη των σχέσεων της με την Τουρκία του Ερντογάν.

Και αυτό ακόμα κι αν πράγματι οι Ρώσοι διπλωμάτες υπερέβησαν τα όρια, όπως έχει αφεθεί να εννοηθεί, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη ενημέρωση, αφού είναι γνωστό ότι τα στελέχη των αμερικανικών και γερμανικών υπηρεσιών και δυστυχώς και οι Τούρκοι πράκτορες στη Θράκη, αντιμετωπίζουν την χώρα μας, ως ξέφραγο αμπέλι χωρίς να υπάρχει καμία ελληνική αντίδραση. Το ακατανόητο αυτής της επιλογής μεγεθύνεται, αφού τόσο ένας πόλος εξουσίας των ΗΠΑ (Τραμπ) όσο και πολλές ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες (π.χ Γερμανία), βρίσκονται σε στάδιο αναθέρμανσης των σχέσεων τους με την Μόσχα, προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων μέσα στο παγκόσμιο σημερινό ρευστό γεωπολιτικό παζλ.