Τι πραγματικά συμβαίνει στο τρίγωνο Ελλάδα-Ισραήλ-Τουρκία

Και οι δύο είναι σύμμαχοι του Αζερμπαϊτζάν, το οποίο ενίσχυσαν στρατιωτικά κατά της Αρμενίας. Ο αγωγός, που τροφοδοτεί το Ισραήλ με το 80% του αναγκαίου πετρελαίου, έρχεται από το Αζερμπαϊτζάν διασχίζοντας την Τουρκία. Ο προστάτης των Αδελφών Μουσουλμάνων, της Χαμάς και του παλαιστινιακού αγώνα, Ερντογάν, δεν διέκοψε τη ροή για να πιέσει το Ισραήλ. Τουρκία και Ισραήλ διέλυσαν τη Συρία με αμοιβαίο μεγάλο όφελος. Καταστροφική εξέλιξη για τους Χριστιανούς της Συρίας, κάτι το οποίο μας άφησε παγερά αδιάφορους στην Ελλάδα. Ο πατριωτισμός μας εξαντλείται στο να είμαστε πιστοί στους συμμάχους, τυπικούς, άτυπους και φανταστικούς!

Βεβαίως, υπάρχουν προστριβές μεταξύ των δύο μεγάλων αναθεωρητικών δυνάμεων της περιοχής, Τουρκίας και Ισραήλ, για το μοίρασμα της Συρίας κι όχι μόνο. Αυτό το γεγονός, όμως, δεν αποκλείει την έμμεση συνεργασία. Στην Ελλάδα πιστεύουμε πως “φιλία μεταξύ χωρών” σημαίνει “γάμος από έρωτα”. Αλλά, μάλλον, παρεξηγούμε τουλάχιστον τις εξωτερικές σχέσεις και “φιλίες”, για να μη μιλήσουμε για τον γάμο και τον έρωτα. Όσοι –από συμφέρον ή αφέλεια– ελπίζουν σε ισραηλινή συνδρομή εναντίον της Τουρκίας, πρέπει προηγουμένως να ρωτήσουν τους Ισραηλινούς εάν έχουν τέτοια πρόθεση. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ανέλαβαν τέτοια δέσμευση.

Το Ισραήλ θα συγκρουστεί με την Τουρκία μόνο εάν δεχθεί επίθεση από αυτήν, πράγμα μάλλον απίθανο παρά τον ανταγωνισμό. Ούτε οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θέλουν μία τέτοια εξέλιξη.

Είναι δε γνωστό πως το Ισραήλ ποτέ δεν ξεκινάει έναν πόλεμο αν δεν εξασφαλίσει πως οι Αμερικανοί θα τον τελειώσουν. Θα πρέπει λοιπόν να αποδείξει κάνεις πως οι ΗΠΑ επιθυμούν να χτυπηθει η Τουρκία για να ελπίζει πως το Ισραήλ θα εμπλακεί σε πόλεμο μαζί της. Εκτος και προκειται για περιορισμένο και ελεγχόμενο πληγμα ως μέσο πίεσης. Τότε θα πρέπει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή και φρόνηση και να κρατηθούμε μακριά από ένα τέτοιο παιχνίδι και να μη γίνουμε μοχλός αλλότριων συμφερόντων.

Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και μάλιστα προσφάτως οι Ευρωπαίοι την επέλεξαν ως εταίρο του “επανεξοπλισμού” τους. Εάν –ο μη γένοιτο– οι Τούρκοι επιτεθούν στο Καστελλόριζο, το πιθανότερο δεν είναι οι “σύμμαχοι” να πείσουν μια “καλόβολη” ελληνική κυβέρνηση πως θα έχει όλη την “εκτίμηση” και την βοήθειά τους, αν αρκεστούμε στα τόσα νησιά που έχουμε, διότι αλλιώς κινδυνεύει η ενότητα του ΝΑΤΟ;

Κατά την κρίση του 2020, βρέθηκαν επώνυμοι μεγαλοδημοσιογράφοι –θα δοθούν άραγε ποτέ στη δημοσιότητα τα αρχεία της USAID;– που έγραψαν «ε δεν θα πάμε και σε πόλεμο για το Καστελλόριζο!». Είναι πολύ ενδιαφέρον πως οι ίδιοι σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν, ότι ενώ δεν έχουμε λόγους να πάμε οι ίδιοι, οι Ισραηλινοί πάντως είναι έτοιμοι να πάνε. Αυτό δείχνει απλώς ότι ο φιλοϊσραηλινός “πατριωτισμός” και ο “αντι-εθνικιστικός” κατευνασμός έναντι της Τουρκίας, εκπορεύονται από τα ίδια κέντρα.

Πρόσδεση στο Ισραήλ;

Για μια ακόμα φορά, όπως και με το Ουκρανικό, βρισκόμαστε να δίνουμε πάρα πολλά, έναντι πολύ λίγων. Ή μάλλον, ακόμα χειρότερα, μη έχοντας δική μας εθνική στρατηγική, να προσκολλόμαστε στη στρατηγική άλλων. Στην περίπτωση του Μεσανατολικού, το οποίο είναι και πιο κοντά μας, δεν γνωρίζω αν έχουμε να περιμένουμε από το Ισραήλ τίποτα περισσότερο, από τους 12 ψήφους στη Eurovision! Παρεμπιπτόντως, στους Ιρανούς χρωστάμε ακόμα 1,1 δισ. € για το πετρέλαιο, που μας έδιναν με πίστωση επί μνημονίων. Όμως, αυτοί είναι “θρησκόληπτοι” και “μουλάδες”, ενώ οι ραβίνοι του θρησκευτικού σιωνισμού και κήρυκες της θεόσταλτης ανωτερότητάς τους έναντι όλων, είναι το απαύγασμα του Διαφωτισμού!

Δεν μας φαίνεται οξύμωρο το εξής; Η χώρα μας έχει ζωτικό συμφέρον να μην αναθεωρηθούν οι συνθήκες, που ορίζουν τα σύνορα και να γίνει σεβαστό το διεθνές δίκαιο. Πόσο βοηθά μια χώρα με τέτοια ενδιαφέροντα, να προσδεθεί στο άρμα μιας άλλης χώρας, η οποία δεν έχει ούτε Σύνταγμα, ούτε ορισμένα σύνορα, που περιφρονεί το διεθνές δίκαιο, έχει πυρηνικά όπλα και δεν δέχεται να υπαχθεί σε διεθνή έλεγχο, που απαιτεί να υπάγονται οι άλλες χώρες με αντίστοιχες φιλοδοξίες, που θεωρεί τον ΟΗΕ “αντισημιτική τρομοκρατική οργάνωση” και προβαίνει –όποτε το επιθυμεί– σε προληπτικά πλήγματα, επικαλούμενη επί δεκαετίες μια διάτρητη κινδυνολογία πως ο αντίπαλος “οσονούπω” αποκτά πυρηνικά.

Το Ισραήλ είναι με δική του ευθύνη μια χώρα ηθικά απαξιωμένη και διεθνώς απομονωμένη, αν δούμε, κοιτάζοντας λίγο πέρα από τη μύτη μας. Αυτό που λέμε “Δύση” δεν είναι όλος ο κόσμος. Γιατί πρέπει η Ελλάδα να χρεωθεί και την ελάχιστη συνενοχή στα όσα διαπράττει το Ισραήλ; Πότε θα μάθουμε να συνυπολογίζουμε σε κάθε φιλική προσέγγιση και τις έχθρες που θα κοστίσει; Στο δια ταύτα. “Ωραία! Τι να κάνουμε τώρα; Καλώς ή κακώς ανήκουμε στη Δύση. Μήπως να φύγουμε από τη Δύση και να συνταχθούμε με το Ιράν, να πάμε με τους BRICS;” Κανένας σώφρων πατριώτης δεν θα πρότεινε να μπούμε σε βεβιασμένους “ριζοσπαστικούς” τυχοδιωκτισμούς, με δεδομένες μάλιστα τις πολλές αδυναμίες –αντικειμενικές και υποκειμενικές– της Ελλάδας και την επικίνδυνη διεθνή ρευστότητα και αστάθεια.

Εθνική ιδιοπροσωπεία

Εντός λοιπόν των συνασπισμών, που είμαστε ενταγμένοι, γιατί να μην αναζητήσουμε μέσα από ένα ευρύ πατριωτικό μέτωπο, τα όρια, τις λεπτές γραμμές, τα φίλτρα, τις πρωτοβουλίες, που θα μας δώσουν κάποιους βαθμούς ελευθερίας και σχετικής εθνικής ανεξαρτησίας; Γιατί να μην κρατήσουμε χαμηλό προφίλ στις συλλογικές δραστηριότητες της Δύσης και να διεκδικήσουμε εξαιρέσεις, προβάλλοντας το εθνικό μας πρόβλημα; Γιατί να μην κρατήσουμε ανοικτές τις οδούς επικοινωνίας με δυνάμεις του μη δυτικού στρατοπέδου, αξιοποιώντας το τεράστιο πολιτισμικό μας κεφάλαιο και την γεωπολιτική μας θέση στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων;

Πρέπει να αποδεχθούμε την εθνική ιδιοπροσωπία μας. Δεν είμαστε ούτε ακριβώς Δύση ούτε ακριβώς Ανατολή. Είμαστε κληρονόμοι του κλασσικού αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και των ελληνιστικών χρόνων και της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της εθνικής παλιγγενεσίας. Και δεν έχουμε βεβαρυμμένο αποικιοκρατικό παρελθόν, κάτι που το γνωρίζουν και το θυμούνται όλοι οι λαοί της περιοχής μας. Ο κόσμος αλλάζει και αλλάζει με πρωτοφανή ταχύτητα. Αύριο, κατά πάσα πιθανότητα, θα βρεθούμε σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από τον σημερινό. Θα πρέπει να έχουμε δημιουργήσει “υποδοχές” για αναδιαρθρώσεις, οι οποίες ενδεχομένως μας εκπλήξουν.

Σήμερα, τυχοδιωκτισμός είναι η τυφλή προσαρμογή στη στρατηγική άλλων. Πόρτες που κλείνουμε με φαινομενική ευκολία σήμερα, θα τις βρούμε οδυνηρά κλειστές αύριο. Τα δε προσδοκόμενα οφέλη από τη σημερινή μας υποτέλεια δεν μπορούν να είναι πιο ουσιαστικά, από αυτά που συνήθως εισπράττει ο κάθε “δεδομένος” υποτακτικός: φραστικά πυροτεχνήματα, που κολακεύουν τους δούλους και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Λίγο πάνω από τη μαχαιριά!