Το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό οικοδόμημα…

Ως αντίδοτο, οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες προτείνουν την μετατροπή της «ηνωμένης Ευρώπης» σε ομοσπονδιακό κράτος (φεντεραλιστικό) με το επιχείρημα ότι τα ομοσπονδιακά κράτη, ΗΠΑ, Ρωσία, Αυστραλία, Καναδάς) «επέτυχαν» να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και σήμερα «είναι ισχυρά».

Αυτό ήταν και το «light motive» του Κουντερχόβεν Καλέργη, εμπνευστή μιας φεντεραλιστικής Ευρώπης με κατάργηση των Ευρωπαϊκών κρατών αλλά μάλλον αυτοκαταργήθηκε ο ίδιος (*).

Η ενοποίηση της Ευρώπης δεν απέφερε τους καρπούς που υπέσχετο. Το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ δια της καθιερώσεως του το 1999 οδήγησε τις Ευρωπαϊκές χώρες σε οικονομική στασιμότητα. Ακόμη και τις «ισχυρές» χώρες, την Γαλλία και την Γερμανία ενώ άλλες όπως την Ελλάδα, τις κατέστρεψε. 

Από το 2009 και μέχρις σήμερα, ο ελληνικός πληθυσμός, ο πραγματικός, έμεινε αμετάβλητος ενώ ο δυνητικός έχασε ένα εκατομμύριο νέους Έλληνες. Η προοπτική είναι σκοτεινή, με την υπάρχουσα μείωση των γεννήσεων ζώντων στο 1,3 τέκνα κατά γυναικός παραγωγικής ηλικίας.

Αντίθετα η εκτός Ευρώπης Τουρκία αύξησε τον πληθυσμό της στα 82 εκατομμύρια, υπερδιπλασίασε αντιστοίχως το ακαθάριστο εθνικό της εισόδημα κι ο Ερντογάν έπαυσε να απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα αλλά να την περιθωριοποιήσει με την ανάπτυξη και τον πληθυσμό της, χωρίς μάλιστα τα Ευρωπαϊκά «δοσίματα» και το ευρώ.

Τι δηλοί ο μύθος; Ότι ο πολύς Φεντεραλισμός βλάπτει και τα εθνικά κράτη προοδεύουν. Στο σημείο αυτό, οι φεντεραλιστές επανέρχονται και λέγουν: ένας τρόπος για φθίνουσες χώρας ως λχ. Ελλάδα, Βουλγαρία, Ουγγαρία είναι να απορροφηθούν σε ένα μεγάλο ομοσπονδιακό Ευρωπαϊκό κράτος , όπου μεγέθη ως ο γηγενής πληθυσμός είτε η βραδεία οικονομική μεγέθυνση δεν θα αποτελούν μειονέκτημα απ’ την έξωθεν απειλή.

Η επιχειρηματολογία αυτή δεν προσφέρεται για επίλυση των εθνικών προβλημάτων.Απλώς αναβάλλει την εξαφάνιση των λαών μέσα σ’ έναν πληθυσμιακό «αχταρμά» όπου θα κυριαρχούν οι μεγάλοι (Φράγκοι και Σάξωνες) ενώ οι μικροί θα χάσουν την πολιτισμική τους ιδιοσυστασία και θα χαθούν όπως οι Φοίνικες κι οι Καρχηδόνιοι στο παρελθόν.

Ποια η εναλλακτική λύση; Οι αντιφρονούντες υποστηρίζουν την εθνική ενδυνάμωση με την κατάλληλη πολιτική (πχ. για την αύξηση του πληθυσμού με τρία παιδιά ανά οικογένεια και την οικονομική ανάπτυξη 5% επί σειράς ετών) με περιορισμό της καταναλωτικής δαπάνης των επιχορηγήσεων. Με ένταση των παραγωγικών επενδύσεων στην ενέργεια, αγροτική παραγωγή και πολεμική βιομηχανία, οι μικρές χώρες μπορούν να επιβιώσουν. Π.χ. η Νότιος Κορέα, Ταϊβάν , Σιγκαπούρη κά.

Στο ζήτημα της εθνικής αμύνης είναι λάθος να περιμένουν οι «μικροί» την υποστήριξη των «μεγάλων». Αυτοί έχουν μεγάλα συμφέροντα στις αντίπαλες αγορές. Προτιμητέα είναι μία  στενωτέρα διακρατική συμφωνία με τις ΗΠΑ κι ίσως αργότερα με την Ρωσία – τις μόνες δυνάμεις που έχουν μάθει να σέβονται οι Τούρκοι. Όχι την Ευρώπη!

(*) Λέγεται ότι αυτοκτόνησε το 1972 , κάτι που αποσιωπούν οι «φενετεραλιστές».