Το Καστελλόριζο είναι μακριά από την Αθήνα ή κοντά στην Τουρκία;

Νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί αυτονόητο πως ο κ. Ροζάκης, καθηγητής πανεπιστημίου, εντεταλμένος σύμβουλος και πρόεδρος της επιτροπής συμβούλων του υπουργείου των Εξωτερικών, γνωρίζει ότι η εθνική επικράτεια είναι ενιαία και αδιαίρετη και η κυριαρχία των Ελλήνων επί αυτής πλήρης. Και επίσης ότι αυτά τα χαρακτηριστικά του ενιαίου και αδιαίρετου χαρακτήρα της εθνικής επικράτειας έχουν ψηφιστεί από τα Συντάγματα της Επανάστασης και έκτοτε ισχύουν αδιαλείπτως, όπως άλλωστε και σε κάθε άλλο εθνικό κράτος.

Ακόμη ότι το μέγεθος και η απόσταση κάθε γεωγραφικού τμήματος της επικράτειας, όπως εν προκειμένω της νησιωτικής ενότητας του Καστελλόριζου, δεν μειώνουν την κυριαρχία των Ελλήνων επί αυτών. Κάθε σημείο της επικράτειας και τα δικαιώματα τα οποία συνεπάγονται από αυτό είναι ισόκυρο με κάθε άλλο. Το ίδιο, άλλωστε, ακριβώς ισχύει για το γαλλικό κράτος σχετικά με την κυριαρχία του επί της πολύ μικρής Μαγιότ στις Κομόρες που απέχει 7.500 χιλιόμετρα από την μητρόπολη, των εξίσου μικρών Μαλβίδων για το Βρετανικό κράτος οι οποίες απέχουν 12.700 χιλιόμετρα από το Λονδίνο, την Χαβάη για τις ΗΠΑ οι οποίες απέχουν 8.000 χιλιόμετρα, την Γουαδελούπη, την Ρεϋνιόν, και προσθέστε οποιαδήποτε υπερπόντια εθνικά εδάφη οποιουδήποτε κράτους θέλετε.

Δεν γνωρίζω ποιοι είναι οι λόγοι που ωθούν καθηγητές όπως ο κ Ροζάκης, διπλωμάτες, πολιτικούς όπως η κα Μπακογιάννη, να επιδεικνύουν δημόσια ένα επιθετικά χαμηλό επίπεδο λογικής και γνώσης. Μου διαφεύγουν οι λόγοι για τους οποίους επιτρέπουν στον εαυτό τους να χρησιμοποιούν επιχειρήματα όχι μόνο αντισυνταγματικά, αλλά και άκρως αντιφατικά σε βαθμό παιδαριώδη. Αν, σύμφωνα με αυτούς, το Καστελόριζο έχει μειωμένη επήρεια επειδή είναι μικρό και κοντά σε μεγάλες τουρκικές ακτές, τότε το ίδιο ισχύει για όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου αλλά και για την βόρεια Κέρκυρα, του Οθωνούς. Και ποιος ξέρει, αύριο μπορεί να μας πουν ότι η Κόνιτσα είναι ποιο κοντά στην Αλβανία, άρα….

Κοντά και μακριά σε σχέση με τι; Με τα γραφεία των εν λόγω στο κέντρο της Αθήνας; Ή μήπως το σημαντικό και το ασήμαντο για το Καστελόριζο ειδικά, ορίζεται ως σημείο υποχώρησης της Ελλάδας ύστερα από απαίτηση της γερμανικής και της αμερικανικής κυβέρνησης; Αν ναι, όπως όλα δείχνουν, τότε το σημαντικό και το ασήμαντο κατά τους παραχωρησίες εθνικών δικαιωμάτων ζυγίζεται ως προτεραιότητα των συμφερόντων των λεγόμενων συμμάχων σε βάρος της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.

Διαβάζοντας λοιπόν, άρθρα, συνεντεύξεις, δηλώσεις συμβούλων του πρωθυπουργού και άλλων του Υπουργείου των Εξωτερικών, ορισμένων πολιτικών, ακούγοντας ότι ακόμη και διπλωμάτες, βουλευτές, εφημερίδες της παρασιτικής οικονομικής ελίτ της χώρας, διαπιστώνει κανείς ότι όλοι αυτοί, είναι διατεθειμένοι να σχετικοποιήσουν την ελληνική κυριαρχία επί τμημάτων της εθνικής μας επικράτειας όσο και να παραχωρήσουν δικαιώματα τα οποία απορρέουν νομίμως από αυτήν, προς όφελος του τουρκικού κράτους. Όπως πρώτος έκανε ο κ. Σημίτης με τα Ίμια, θυμάστε ο πρωθυπουργός του χρηματιστηρίου.

Καστελλόριζο και περίεργες δημόσιες ημιεπίσημες τοποθετήσεις

Ας αναρωτηθούμε ως πολίτες: σε ποιον ανήκει η εθνική επικράτεια και η κυριαρχία επί αυτής; Στους ιδιοκτήτες εφημερίδων, καναλιών, ποδοσφαιρικών ομάδων, τζόγου, σε διάσπαρτους καθηγητές, συμβούλους, βουλευτές; Δίνει το Σύνταγμα σε οποιονδήποτε εκλεγμένο, ακόμη και στο σώμα της Βουλής, το δικαίωμα να περιορίζει την σημασία τμημάτων της εθνικής επικράτειας προς όφελος τρίτης ξένης δύναμης; Προφανώς όχι. Και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Για τούτο ψελλίζουν παιδαριώδεις δικαιολογίες περί κοντινών και μακρινών αποστάσεων.

Από πού αντλούν το δικαίωμα εντεταλμένα στελέχη του κράτους και εκλεγμένοι πολιτικοί να επιχειρηματολογούν και εντέλει να πιέζουν για παραχωρήσεις στην Τουρκία τμημάτων της εθνικής κυριαρχίας και αντίστοιχων νόμιμων ελληνικών δικαιωμάτων; Γιατί δεν απολύονται, και μάλιστα με ταπεινωτικό τρόπο όπως έγινε πρόσφατα αλλά μόνο για ένα στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών; Γιατί κανένας αρχηγός πολιτικού κόμματος δεν αντιτάσσεται δημόσια και πειστικά σε αυτές τις πολύ περίεργες δημόσιες ημιεπίσημες τοποθετήσεις; (παλαιά θα λέγαμε ύποπτες).

Είναι, πιστεύω, προφανές ότι πριν τα μνημόνια, το τόξο στήριξης της πολιτικής εξουσίας των κομμάτων στην Ελλάδα μετατοπιζόταν από τον λαό (ό,τι και να νοείται με αυτόν τον όρο) και την λαϊκή κυριαρχία σε δύο κυρίως ξένα κέντρα, τις ΗΠΑ ξανά και τη Γερμανία από την εποχή Σημίτη. Αυτή η αργή μετατόπιση επιταχύνθηκε ιλιγγιωδώς την περίοδο των μνημονίων με πρόσχημα την παραμονή στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και άλλα φληναφήματα, ως εάν να μην μπορούμε να υπάρχουμε σε αυτά τα πλαίσια παρά μόνο παραχωρώντας ολοσχερώς την κυριαρχία μας, λαϊκή και εθνική.

Από την καταπάτηση της Λαϊκής κυριαρχίας το καλοκαίρι του 2015 από τον Σύριζα, αυτό το οποίο αποδείχθηκε ήταν ότι όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, μαζί και τμήμα των οικονομικών ελίτ ήταν απολύτως πρόθυμα να παραχωρούν εθνική και λαϊκή κυριαρχία, δημόσια περιουσία και οτιδήποτε εθνικό προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους στην χώρα.

Υπάλληλες κυβερνήσεις

Με δυο λόγια μετεξελίχθηκαν σε υπάλληλες κυβερνήσεις και αντιστοίχως εξαρτώμενες επιχειρήσεις πολυσχιδών κρατικών και οικονομικών συμφερόντων ξένων χωρών, οι οποίες τυπικά είναι συμμαχικές αλλά στην εφαρμοζόμενη πολιτική τους είναι εχθρικές έναντι των Ελλήνων πολιτών. Νομίζω ότι αυτό διαπίστωσε και η τουρκική ηγεσία και θεώρησε ότι πλέον το 2015-16 ήταν η ώρα να επαναφέρει πολλαπλασιασμένες τις παλαιές δικές της διεκδικήσεις σε βάρος της ελληνικής επικράτειας.

Έτσι, τώρα, έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων και απειλών, οι ελληνικές πολιτικές ελίτ, αριστερές και δεξιές, ετοιμάζονται σαν πάντα πρόθυμες, να σχετικοποιήσουν την κυριαρχία σε τμήματα της ελληνικής επικράτειας. Κανάλια προσπαθούν να μας προετοιμάσουν με τουρκικές σειρές εξίσου άθλιες με τις ελληνικές, και με τρομοκρατικές παρουσιάσεις μιας πολύ ισχυρής Τουρκίας.

Μπορεί οι μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών να διάγει μια περίοδο πολιτικής νάρκης και σε αυτή την αδράνεια στηρίζονται οι ελληνικές πολιτικές ελίτ. Ωστόσο, αρκούν λίγοι πολίτες για να ενεργοποιηθούν οι διατάξεις του Συντάγματος εκείνες που περιγράφουν τα όρια των αρμοδιοτήτων των εκλεγμένων κυβερνήσεων και των κρατικών παραγόντων και να υπενθυμίσουν τις σχετικές προβλέψεις του ποινικού κώδικα.