Το Κυπριακό σε κατάσταση υστερίας!

Στην ανοικτή επιστολή της επιχειρεί να συσσωρεύσει την εμπειρία έξι μηνών στο Κυπριακό. Αλλά και να κωδικοποιήσει τα όσα άκουσε όλη αυτή την περίοδο είτε από τις επαφές της σε πολιτικό επίπεδο, είτε από πολίτες. Αυτό που συνηθίζεται να περιγράφεται ως κοινωνία των πολιτών.

Σε ένα κείμενο 873 λέξεων, η κ. Ολγκίν δεν μπόρεσε να περιλάβει οποιαδήποτε αναφορά στην Τουρκία. Μια έστω αναφορά στη χώρα, που κατέχει από το 1974 και εντεύθεν εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πώς μπορεί να συζητείται οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού όταν δεν τίθεται ως προτεραιότητα το μείζον; Δηλαδή, το ζήτημα της κατοχής. Κι εάν δεν είναι η άρση της κατοχής ο στόχος, τότε τι; Αυτή την εβδομάδα η κ. Ολγκίν θα συναντήσει στην Ουάσινγκτον τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν και λογικά θα πρέπει να συζητήσει μαζί του θέματα που αφορούν την αποχώρηση της κατοχικής δύναμης από την Κύπρο.

Είναι προφανές πως κινείται στη λογική των προκατόχων της και προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις με στόχο να μην υπάρξουν εκατέρωθεν αντιδράσεις. Στην προκειμένη περίπτωση οι ίσες αποστάσεις συνιστούν συγκάλυψη της κατοχικής πλευράς.

Την ίδια ώρα, στην ανοικτή επιστολής της έχει περιλάβει και στοιχεία εποικοδομητικής ασάφειας, για να υπενθυμίσει τη σχολή του Λόρδου Χάνεϊ στο Κυπριακό. Αναφορές που περιέχουν το στοιχείο της έκπληξης, του αιφνιδιασμού. Έριξε στο… τραπέζι την εκ πρώτης όψεως αινιγματική αναφορά πως: «Είναι σημαντικό να απομακρυνθούμε από λύσεις που στο παρελθόν δημιούργησαν προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν και οδήγησαν σε μεγαλύτερες διαφωνίες και απογοητεύσεις» και «τώρα, πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά, παραμένοντας πεπεισμένοι ότι ένα κοινό μέλλον θα φέρει μεγάλες ευκαιρίες σε όλους τους Κύπριους». Τι εννοεί; Πολλά μπορούν να λεχθούν για την πιο πάνω αναφορά, πλην όμως θα ήταν καλύτερα να μην προτρέχει κανείς ενόψει της κατάθεσης της έκθεσης της. Με την ελπίδα ότι δεν θα επιφυλάσσει εκπλήξεις.

Ένα απέραντο φρενοκομείο

Τα όσα περί νευροεπιστήμης αναφέρει, μπορούν ασφαλώς να τύχουν πολλαπλών ερμηνειών. Το ό,τι η χώρα μπορεί να είναι ένα απέραντο φρενοκομείο είναι προς συζήτηση. Και τι εννοεί με την πιο κάτω αναφορά; «Αυτές οι πεποιθήσεις, που σχηματίστηκαν, κληρονομήθηκαν και ενισχύθηκαν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είναι βαθιά ριζωμένες στον εγκέφαλο, ο οποίος χάνει την ικανότητα να αφομοιώνει νέες πληροφορίες», είναι μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση. Εννοεί εκείνους που αντιδρούν με την κατοχή και δεν ξεχνούν; Ή αναφέρεται στις περιπτώσεις, όπου το θύμα είναι αγκαλιά με το θύτη;

Η κ. Ολγκίν αναφέρεται και σωστά ότι τα τετελεσμένα έχουν δημιουργήσει μεγαλύτερη απόσταση και έλλειψη γνώσης της άλλης πλευράς, και αυτό αυξάνεται κάθε μέρα που περνάει. Το θέμα είναι ποιος και γιατί επιβάλλει τετελεσμένα. Δεν το αναφέρει και προφανώς δεν χρειάζεται να είμαστε μάντεις για να αποφανθούμε πως είναι η κατοχική δύναμη, που μεθοδικά και συστηματικά διά της επιβολής εδραιώνει την παράνομη παρουσία της στο νησί. Αλλά, γιατί δεν τον αναφέρει;

Η προσωπική απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα δηλώνει αισιόδοξη κι αυτό είναι ενθαρρυντικό για όλους. Χρειάζεται αισιοδοξία, κυρίως από την απεσταλμένη. Παράλληλα, ως καταληκτικό κάνει και μια έκκληση προς τους Κυπρίους «να ενθαρρύνουν και να πιέσουν τους ηγέτες τους να εργαστούν για ένα καλύτερο και ασφαλές μέλλον». Μια έκκληση, που εξισώνει.

Ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ απαιτεί με εντολές της Άγκυρας λύση δυο κρατών. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης είναι ευθυγραμμισμένος με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Είναι το ίδιο; Βέβαια η κ. Ολγκίν έχει δηλώσεις πως το κλειδί το κρατά ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Εννοεί να κάνει υποχωρήσεις για να πεισθεί η Άγκυρα. Μήπως τελικά είναι η Κύπρος που έκανε την εισβολή και κρατά εδάφη της Τουρκίας; Τι λέει επί τούτου η νευροεπιστήμη;