Τουρκικός αναθεωρητισμός και αναζήτηση λύσεων

Πολύ κουβέντα γίνεται για το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η Τουρκία σε ότι αφορά στην στάση της απέναντι στην Ελλάδα. Η Τουρκία θα κάνει αυτό που πάντα έκανε και κάνει. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός και η ανατολίτική της συμπεριφορά της κουτοπονηριάς δεν αλλάζει και ούτε θα αλλάξει. Το κακό είναι ότι εμείς διαχρονικά αποδεικνύουμε ότι είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Παρακολουθώ, όχι με έκπληξη, τα διάφορα γραφόμενα, αριστερά και δεξιά, που προσφάτως ανακάλυψαν τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας κάποιοι ειδικοί και μη, οι οποίοι προσπαθούν να προφητέψουν τις μελλοντικές ενέργειες της Τουρκίας. Ο επεκτατισμός της Τουρκίας απέκτησε σύγχρονο κοστούμι, με στόχο προφανώς να συρρικνωθεί κάπως η βαρβαρότητα που εμπεριέχεται στον παλαιό όρο του επεκτατισμού στη βάση του ζωτικού χώρου άλλων εποχών, ώστε να συνεχίσουμε έτσι να αποκοιμίζουμε τον κόσμο.

Η ιστορία, όταν τη διαβάζουμε ή αν μας την διδάσκουνε μας λέει ότι η κατάληψη του Βυζαντίου με πληθυσμό γύρω στα 16 εκατομμύρια έγινε από ένα στρατό, ο οποίος, μαζί με τους μισθοφόρους, δεν ξεπερνούσε τις 500 χιλιάδες. Ήταν πολλοί εκείνοι και μάλιστα υψηλόβαθμοι χριστιανοί ηγέτες που τον προτιμούσαν, αντί τον στρατό της Δύσης και τον αγκάλιασαν για τα καλά και συμφέροντα και συνεργάστηκαν με τον κατακτητή για την εδραίωση στην εξουσία των Ισλαμιστών.

Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και εδώ κατά τη διάρκεια της χιτλερικής κατοχής. Και στη συνέχεια με την πολιτική του εξισλαμισμού, όπως το είχαν κάνει και βυζαντινοί αυτοκράτορες με τον εκχριστιανισμό του πληθυσμού, την πολιτική παραγωγής γενίτσαρων και βάρβαρων διώξεων και γενοκτονιών εδραίωσαν μια αυτοκρατορία, η οποία με την πάροδο του χρόνου είχε την ίδια τύχη που είχαν και όλες οι άλλες αυτοκρατορίες.

Τα τουρκικά σχέδια

Ευτυχώς η Ελλάδα κατάφερε να ανακτήσει μέρος της περιοχής, όπου από αρχαιοτάτων χρόνων οι κάτοικοί της ήταν Έλληνες. Η συρρίκνωση της περιοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έφτασε σε αυτό που σήμερα ονομάζεται Τουρκία και έτσι και οι κάτοικοί της απέκτησαν καινούργιο όνομα και εφεξής ονομάζονται Τούρκοι, χωρίς να έχουν και τουρκική καταγωγή και καινούργια ηγεσία με τα ίδια, όμως, μυαλά και επιδιώξεις που είχαν και οι διοικούντες την αυτοκρατορία με στόχο την αναβίωσή της.

Η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία, και μάλιστα ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή και τη γενοκτονία, και την ανταλλαγή πληθυσμών αριθμούσε πάνω από 120 χιλιάδες υπό την προστασία της Συνθήκης της Λωζάννης και σήμερα είναι ζήτημα αν αριθμεί τις πέντε χιλιάδες. Αυτή είναι η ιστορία και αυτή είναι η τουρκική πολιτική. Επεκτατισμός και μόνο επεκτατισμός είναι η τουρκική πολιτική με στόχο την υλοποίηση του ονείρου τους που σήμερα είναι περιτυλιγμένο στο πακέτο της “Γαλάζιας Πατρίδας”.

Δηλαδή, όταν σε απειλεί με πόλεμο από την περίοδο της δεκαετίας του ’80 σε περίπτωση που τολμήσουμε να επεκτείνουμε, με βάση τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, τα χωρικά μας θαλάσσια ύδατα από έξι μίλια που είναι σήμερα σε 12 και ζητά επίμονα την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, τι άλλο θα πρέπει να μας πει για να το συνειδητοποιήσουμε.

Τουρκία και Δύση

Σε προηγούμενο άρθρο μου στην ιστοσελίδα SLpress.gr έγραφα «Τα συνταρακτικά γεγονότα στην Τουρκία μπορούν και ήδη έχουν, προς ώρας, προκαλέσει αυτή την αλλαγή της συμπεριφοράς μιας κοινωνίας, της οποίας ένα μεγάλο μέρος, σε ότι αφορά τον πολιτικό της προσανατολισμό, καθορίζεται με βάση το τι επιδιώκει ο κ. Ερντογάν, κρίνοντας από τα διακινούμενα νέα στην Τουρκία δια των ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα με αφορμή τα αποτελέσματα της ΕΜΑΚ που αναζητά και ξεθάβει εγκλωβισμένους κάτω από τα ερείπια.

»Προς ώρας, τα συμβαίνοντα αναγκάζουν και τον Ερντογάν να έχει δεύτερες σκέψεις σε ότι αφορά τη συνέχιση της πολιτικής των απειλών προς την Ελλάδα. Το πιο πιθανό είναι να υπάρξει μια ανάπαυλα σε ότι αφορά την ένταση της ασκούμενης πολιτικής του, γιατί, φυσικό είναι, μια συντήρηση της ίδιας πολιτικής να του γίνει μπούμερανγκ στις προσπάθειες επανεκλογής του, εάν φυσικά έχει ακόμα στο νου του να προχωρήσει στην διεξαγωγή εκλογών στις 14 Μαΐου.

»Τώρα, ως προς τις προθέσεις αλλαγής της ασκούμενης πολιτικής προς τις σύμμαχες χώρες της Δύσης με αφορμή της οποίας αυτές είχαν εκτραχυνθεί, σίγουρα, θα αλλάξουν και όχι απλώς προς ώρας αλλά προς μια μόνιμη βάση για δύο βασικούς λόγους. Ο ένας είναι οικονομικός και ο δεύτερος σχετίζεται με την εκτράχυνση των σχέσεων της Δύσης με την Ρωσία».

Η Τουρκία πέρα από τις επεκτατικές της βλέψεις στην περιοχή μας έχει και προς βορά της παρόμοια σχέδια τα οποία για να τα ικανοποιήσει χρειάζεται τη Δύση, για αυτό άλλωστε ποτέ δεν εγκατέλειψε τη Δύση την οποία μάλιστα συστηματικά εκβίαζε και θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον, γιατί οι περιοχές αυτές διεκδικούνται και από τη Ρωσία η οποία, μάλιστα, κατηγορεί τη Δύση ότι θέλει να καταστρέψει ακόμα και τη ρωσική ομοσπονδία. Τα σχέδια αυτά της Τουρκίας βρίσκουν ευήκοον ους στη Δύση, ιδιαίτερα τώρα που οι σχέσεις της με τη Ρωσία έχουν εκτραχυνθεί και έχουν εξελιχθεί στο χειρότερο επίπεδο που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της Σοβιετίας.

Αυτά πρέπει να μας προβληματίζουν ενώπιον των νέων συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί λόγω του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία, της πολιτικής του Ερντογάν και της αναβάθμισης του ρόλου της χώρας μας στην περιοχή, πριν καταλήξουμε στο νέο τοπίο που θα προκύψει αργά ή γρήγορα, το οποίο θα δώσει τη δυνατότητα στην Τουρκία να εκβιάζει εκ νέου, κατά το γνωστό τρόπο, τη Δύση. Στη βράση κολλάει το σίδερο! Είναι η ευνοϊκή ώρα για να επιδιώξουμε λύσεις με βάση το διεθνές δίκαιο στα προβλήματα, όπως την ΑΟΖ και το Κυπριακό, που ταλανίζουν για πάρα πολύ χρόνο τη χώρα μας.