Γιατί δεν έχει καμία τύχη ο νέος αρχηγός των κεμαλιστών

Καθυστέρησε πολύ η αλλαγή στην τουρκική αντιπολίτευση, που από τα λάθη της έχασε τις εκλογές τον περασμένο Μάϊο. Μετά από επτά μήνες από τον δεύτερο γύρο των εκλογών, ο επικεφαλής της “ηνωμένης” τουρκικής αντιπολίτευσης, ο ηλικιωμένος Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου κατεψηφίσθη στο κομματικό δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, οπόταν προκρίθηκε νέος αρχηγός των κεμαλιστών, ο Οζγκιούρ Οζέλ.

Εν όψει των δημοτικών εκλογών το προσεχές έτος στην Τουρκία, ο νέος επικεφαλής της “ηνωμένης” αντιπολιτεύσεως θα βρεθεί αντιμέτωπος με έναν Ερντογάν, που αποστρέφεται νέα αποδοκιμασία των εκλογέων και θα κινήσει “γη κι ουρανό” για να τις κερδίσει το κόμμα του ΑΚΡ, τουλάχιστον στις τρείς μεγάλες πόλεις της χώρας Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα και Σμύρνη.

Ο νυν δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως, ο γνωστός Εκρέμ Ιμάμογλου, καταψήφισε τον ηγέτη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος Κιλιτσντάρογλου στην ψηφοφορία των έξι ηνωμένων κομμάτων και υποστήριξε τον νικητή Οζέλ. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αντίπαλος και διεκδικητής της “ηνωμένης” ηγεσίας όσων αντιστέκονται στο Ερντογάν, που δεν τα πάει καλά με τον Κανόνα Δικαίου (Rule of Law) στην γείτονα, βέβαια τα πολιτικά πράγματα στην γείτονα χώρα είναι περισσότερο περίπλοκα απ’ ό,τι στην ιδική μας. Άλλωστε, ο δήμαρχος έχει εκκρεμότητες με την τουρκική Δικαιοσύνη που δεν φημίζεται ως αδέκαστος.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα… 

Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα για την τουρκική αντιπολίτευση. Πρώτα απ’ όλα, η ένωση των έξι κομμάτων που συνετέθη στις περασμένες προεδρικές/βουλευτικές εκλογές, δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί. Υπήρξε ούτως ή άλλως ανεπιτυχής, καθ’ όσον ευκαιριακή, καθώς δημιουργήθηκε από κόμματα με βαθιές ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές.

Δεν υπάρχει μία ισχυρά προσωπικότητα στους κόλπους της για να συσπειρώσει όσους αντιτίθενται στον “χαρισματικό” Ερντογάν, ο οποίος εμφανίζεται ως “χαλίφης” του Ισλάμ, επ’ ευκαιρία της διαμάχης Χαμάς και Ισραήλ, στην Γάζα, ούτε βεβαίως τέτοια προσωπικότητα είναι ο νέος αρχηγός των κεμαλιστών. Η θρησκευτική πίστη είναι βαθιά ριζωμένη στον τουρκικό λαό.

Εν πάση περιπτώσει, η εξουσία ανήκει στον Ερντογάν τα επόμενα πέντε χρόνια, πλην απροόπτου κι ελάχιστα πολιτικά πράγματα εξαρτώνται από τυχόν αλλαγή στην προεδρία της Τουρκίας. Όσον αφορά μάλιστα στις σχέσεις της με την Ελλάδα, το γεγονός αυτό είναι μάλλον επωφελές, καθ’ όσον ο Ερντογάν είναι “γνωστός” κι όχι απρόβλεπτος – τουλάχιστον έως τώρα – ενώ τα αντιπολιτευτικά κόμματα είναι εξ ίσου “υπερεθνικά”, αν όχι λαϊκίζοντα.

Με προεξάρχοντα τον Μουσταφά Νταβούτογλου, που “βλέπει” την Τουρκία με “μεγάλο στρατηγικό βάθος”, το οποίον όμως ήδη περιορίζεται από την συγκυρία. Όπως έλεγε ένας θυμόσοφος παρατηρητής: «Να χαρίζει ο Αλλάχ μέρες στον Ερντογάν, ακόμη κι αν κόψει χρόνια από τον τουρκικό λαό». Στο κάτω της γραφής, επί των ημερών του οι Τούρκοι έζησαν καλύτερα απ’ ό,τι επί Ατατούρκ, του θεωρουμένου “πατρός” της Τουρκικής Δημοκρατίας.