Περιπατητικοί μονόλογοι – Ο ποδηλάτης έχει πάντα δίκιο

Ο νότιος κήπος με τις πασχαλιές άρχισε να ξυπνάει απ’ τη χειμέρια νάρκη και, στο ηχητικό πεδίο, το σαν δαντελένιο θρόϊσμα των νέων φύλλων συμπληρώνει το καναρίνι μου, ο Παπανικολής, με τα διερευνητικά σφυρίγματά του. Πάνω από τις ριπές των κομπρεσέρ και το διαπεραστικό στρίγγλισμα μιας αμετανόητης μπετονιέρας, αναζητά τα υπόλοιπα καναρίνια της γειτονιάς. Πιθανά ταίρια αλλά και ερωτικοί αντίπαλοι, φαντάζομαι. Αντίπαλοι, ναι.

Είναι ένας μικρός, πορτοκαλο-κίτρινος ηχοσημαντήρας, που μετέχει σε ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις στο Αιγαίο! Ή μήπως στο σύμπλεγμα των νήσων Σοκότρα, ανατολικά του Κέρατος της Αφρικής, του Ντζιμπουτί, και νότια της Υεμένης; Παραδεισένια νερά, σμαραγδοζαφειρένια! Οι νοτιάδες και η αφρικανική σκόνη των ημερών βοηθούν τη φαντασία μου να ταξιδέψει.

Αχ, καιρό έχω να ταξιδέψω εκτός των συνόρων της Ελλάδας. Αχ, Υεμένη, χώρα πονεμένη! Σύμμαχοί μας οι Σαούδ αλλά πόσο σε πληγώνουν, Υεμένη! Πόσα μυστικά κρύβεις; Σαν τότε που θα πέρασε από τις ακτές σου ο μέγας ποιητής κύριος Αρθούρος Ρεμπώ και ίσως κι ο ανώνυμος Έλληνας φίλος και συνεργάτης του, στο δρόμο τους προς το Χαράρ της Αιθιοπίας.

Μεγάλο μέρος της οικογενειακής μας παράδοσης συνδέεται με το τέως Βασιλικό και νυν Πολεμικό Ναυτικό και ο Παπανικολής μου είναι ένα γενναίο και λεβέντικο ναυτάκι, που ξέρει και να πετάει κιόλας! Top Gun!  Ένας Τομ Κρουζ στην αυλή μου! Τον λέω και Πορφυρογέννητο γιατί το κλουβί όπου ξεμύτισε από το αυγό του, το κλουβί με τα χρυσά καγκελάκια, είχε μια βάση χρώματος αριστοκρατικού μωβ. Κι έτσι συνδυάζω τρεις παραδόσεις: εκείνη του Βασιλικού Ναυτικού και της αντίστασης κατά του Χιτλερο-Ναζισμού και του Μουσσολινισμού, εκείνη του Ψαριανού πυρπολητή,  κι εκείνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που έχουμε καταλήξει να αποκαλούμε Βυζαντινή. 

Ορισμένες φορές σκέφτομαι ότι όλα είναι ένας κύκλος, αλλά ποτέ δεν ασπάστηκα τις ινδουιστικές και βουδιστικές κοσμοθεωρήσεις, παρότι μου αρέσουν η γιόγκα και ο διαλογισμός. Και θέλω να ασχοληθώ πάλι με το ποδήλατο, γιατί εκεί πού πάνε τα πράγματα με τα πετρέλαια και τα φυσικά και υγροποιημένα αέρια και τα ενεργειακά καρτέλ, το βλέπω ως μορφή αντίστασης.

Ο ποδηλάτης έχει πάντα δίκιο

Έχουμε, ναι, στο γκαράζ σύστημα συνδεδεμένο με τα ηλιακά κεραμίδια του Ήλον Μασκ και τους λοιπούς συσσωρευτές, αυτοί από το Μετσόβιο, για να φορτίζω το ηλεκτροκίνητο κουπέ μου, είμαι ενεργειακά αυτόνομη, αλλά, όπως και να ‘χει, είναι σημαντικό να κάνω ποδήλατο, σε αλληλεγγύη με αγωνιστές όπως ο κύριος Μάρτιν Ζέλμάϋερ, το πρώην δεξί χέρι του κυρίου Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, ενός από τους πλέον αξιόλογους πρωθυπουργούς της Ελλάδας, ο κύριος Γιουνκέρ, ναι, που αμέσως το έκανε θέμα, ο κύριος Ζέλμάϋερ, το ποδήλατο, ως ενεργή πράξη αντίστασης στις ορέξεις του κυρίου Βλαδίμηρου Πούτιν και των πετρελαίων του και του φυσικού του αερίου, που τόσο θυμίζει όλο αυτό την κρίση του Διασηβηρικού Αγωγού τη δεκαετία του 1980.

Ο νυν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο κύριος Αντώνιος Μπλίνκεν, είδα, έχει γράψει ένα έξοχο βιβλίο για αυτή την ιστορία οπότε σίγουρα ξέρει τι κάνει! Και ποια να είναι η Κλεοπάτρα του; Πάντως δεν θέλω να μπω στο θέμα των λιπασμάτων, επειδή θα αρχίσω να θυμώνω. Σύγχρονη γεωργία χωρίς λιπάσματα δεν υπάρχει και ο κύριος Πούτιν μας κρατάει από τη λυκαδούρα για να μην πω και από την κολαρίνα! Και δεν θα θυμώσω με τον κύριο Πούτιν, αλλά με τη διαφαινόμενη τακτική τσαπατσουλιά των συμμάχων μας αλλά και τη δική μας. Είσ-πνο-η… 

Πού είχαμε μείνει; Ο κύριος Ζέλμάϋερ, από τις Βρυξέλλες, όπου συνέβαλε, καταλαβαίνω, στην ετεροχρονισμένη και μάλλον χαιρέκακη προσπάθεια εξουδετέρωσης της όποιας ιδεολογικής επιρροής στα ευρωπεπραγμένα του κυρίου Γιάνη Βαρουφάκη, βρίσκεται εδώ και κάμποσο καιρό στη Βιέννη, ως ειδικός δεν-ξέρω-τι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ηγέτης σπάνιος ο κύριος Ζέλμάϋερ μα δεν τους μπορώ αυτούς τους γραφειοκρατικούς τίτλους και τα ψευτοαξιώματα. Καταργήσαμε τους βασιλείς, εμείς στην Ελλάδα, και καλά κάναμε, μάλλον, για να φορτωθούμε τους ακκισμούς των ψωνιογραφειοκρατών;

Αχ, Βιέννη

Τέλος πάντων, ίσως για το όλο πράγμα με το πυρηνικό θέμα του Ιράν να είναι εκεί. Στη Βιέννη. Την έδρα του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας. Αλλά και για τα γλυκά; Εγώ για τα γλυκά θα πήγαινα. Αχ, Βιέννη, Διαμάντι του Δούναβη, με τα ζαχαροπλαστεία σου! Για τον κύριο Σιγισμούνδο Φρόϋντ, γνωστός Βιεννέζος με τη σειρά του, δεν θέλω να πω τίποτα γιατί καθόλου, μα καθόλου δεν μου αρέσει ο όρος “υστερία”, που καθιέρωσε ο κύριος Φρόϋντ και που συνδέει την πανικόβλητη συμπεριφορά με το γυναικείο σώμα και τη βιολογική πηγή της ανθρώπινης ζωής. Ντροπή! 

Ένας άλλος ποδηλάτης, και μάλιστα δεινός από όσα έχω ακούσει, είναι ο Αμερικανός πρώην διπλωμάτης και γνώστης θεμάτων αρχαιολογίας κύριος Μπρέϊντη Κίσλιγκ. Είναι από τους ελάχιστους διπλωμάτες που παραιτήθηκαν σε διαμαρτυρία για στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003. Υπηρετούσε στην Αθήνα, τότε. Έχω διαβάσει και τα δύο βιβλία του. 

Ένα ακόμα πρόσωπο που θρέφει αγάπη για την ποδηλασία είναι ο νυν πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο κύριος Τζόφρεϋ Πάϋατ, μου έχουν πει. Δεν έχω ακούσει τίποτα για παραίτηση, πάντως. Πολλά ακούγονται για την προεδρία του κυρίου Μπάϊντεν και το περιεχόμενο του φορητού υπολογιστή του γιού του, που ακόμα και οι Τάϊμς την Νέας Υόρκης άρχισαν να ερευνούν πιο σοβαρά ενώ παλιότερα είχαν χαρακτηρίσει την όλη ιστορία ως ανυπόστατη. Αλλά ποιος ξέρει γιατί γίνεται αυτό τώρα.

Μελετητής του Θουκυδίδη

Διαβάζοντας το βιογραφικό του, του κυρίου Πάϋατ, ειδικά τα σημεία για το επιστημονικό ρόλο του πατέρα του στο διαστημικό πρόγραμμα Ορίων, κατάλαβα γιατί σε εκείνη την ηχογράφηση που διεθνώς διέρρευσε τον Φεβρουάριου του 2014, στο τότε στάδιο της ουκρανικής υπόθεσης, όπου πολλοί από τους ίδιους παίκτες ήταν στην ίδια σκηνή, ακριβώς, σχεδόν, όπως και σήμερα, ο εξοχότατος κύριος Πάϋατ χρησιμοποιεί την έκφραση «είναι το περίπλοκο ηλεκτρόνιο» για να περιγράψει τον νυν δήμαρχο του Κιέβου, τον κύριο Κλιτς, Κλουτς, κάτι τέτοιο, που τότε είχε την υποστήριξη μεγάλου μέρους των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο δήμαρχος, για να αναλάβει ρόλο πρωθυπουργού.

Αλλά οι ΗΠΑ είχαν βλέψεις άλλες και η κυρία Βικτωρία Νιούλαντ… Δεν θέλω να θυμηθώ τι είπε σε εκείνη τη συνομιλία η κυρία Νιούλαντ για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που τότε περιλάμβανε και το Ενωμένο Βασίλειο! Τις βρισιές, απ’ όπου κι αν προέρχονται, τις αποφεύγω όσο μπορώ. Ο πεθερός της κυρίας Νιούλαντ ήταν από τους πιο διακεκριμένους μελετητές του Θουκυδίδη οπότε θα παραβλέψω το ατόπημά της όπως και την προσήλωσή της στο λόμπυ της αεροπορίας και των πυραυλικών συστημάτων των ΗΠΑ, παρέα με τους κυρίους Στρόουμπ Τάλμποτ και Ντικ Τσένεϋ, που παρότι σε αντίπαλα κόμματα, είχαν αυτό το κοινό, την ίδια προσήλωση, αλλά και τη συνεργασία με την κυρία Νιούλαντ. Η αεροπορία δεν είναι το Άλφα και το Ωμέγα! Είμαστε του Πολεμικού Ναυτικού, εμείς!    

Αυτό με τα βιογραφικά… Αχ, πατέρα, πόσα μου δίδαξες! Και υπάρχει και το βιβλίο του κυρίου Διονύση Χαριτόπουλου, Εναντίον του Marlboro, όπου μόνο με σύντομα βιογραφικά χτίζει ένα σύμπαν ανθρώπων, καταστάσεων και σχέσεων. Αχ, Μαλβίνα! Θυμήθηκα τη Μαλβίνα Κάραλη. Τη σύντροφο του κυρίου Χαριτόπουλου. Κορίτσι-αστέρι! Και καλά του έκανε του κυρίου Κώστα Σημίτη! Να τη θυμόμαστε! 

Περιπατητικοί μονόλογοι

Πάντως, η ελληνική ναυτιλία μάλλον θα κερδίσει από την ιστορία με τη Ρωσία, αυτή με τα μέτρα και τα αντιμέτρα και το LNG και τις νέες ροές εμπορευμάτων. Αυτό το τμήμα των επενδύσεών μας, των δικών μου θέλω να πω, ίσως υπεραποδώσει κιόλας. Αν πληρώνανε και φόρους οι κύριοι και οι κυρίες εφοπλιστές… Μπας κι έχουμε επιτέλους πεζοδρόμια της προκοπής, έστω.

Γιατί στο ΝΑΤΟ και αλλού, οι φόροι μας, οι διπλωμάτες μας, τα παλληκάρια μας που πολεμάνε, τους βγάζουν ασπροπρόσωπους, κρατούν ανοιχτούς τους διαύλους, για να λένε μετά, οι εφοπλιστές, ότι η ναυτιλία δεν έχει έδρα. Ας πάνε να παίξουν εκτός έδρας κι ελεύθερα ανοιχτά της Σομαλίας, τότε! Το αφρικανικό μου κέρ-, το κέρα-.. Είσ-πνο-η, έκ-πνο-η. Αχ, μετά τη Μαλβίνα θυμήθηκα και τον Αντώνη και την Μπέτυ Αμπατιέλου!  Αμπατιέλους θέλουν οι εφοπλιστές! Άντε και ουζάκι Απαλαρίνα για τους πιο λεβέντες από τη Χίο και τις Οινούσσες. Έχουν και δικό τους ούζο στις Οινούσσες; Δεν μου ‘ρχεται. 

Ο Παπανικολής έχει βγει βόλτα αλλά ξέρω ότι θα γυρίσει πριν νυχτώσει. Έχω για παρέα  το νέο βιβλίο του κυρίου Μπρους Κλαρκ για την Αθήνα. Athens, City of Wisdom. Επικό έργο. Κι η ιστορία με τους μοναχούς και το Αττικό μέλι τα χρόνια των Οθωμανών, πόσο γλυκιά! Μόλις πήδηξε στην αγκαλιά μου ο γατούλης μου, ο Ξενοφών-Αλκιβιάδης. Είναι γατούλης γλυκούλης και καθόλου Ρούλης Ρουσφετούλης, αλλά τον Παπανικολή θα τον έκανε μια χαψιά χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς να στεναχωρηθεί. Αλλά ο Παπανικολής μου είναι παλληκάρι! Δεν είναι κορόϊδο! Και ξέρει ότι οι γάτες είναι γάτες. Για τις φρεγάτες, δεν ξέρω αν ξέρει. Ούτε εγώ ξέρω αν ξέρω. Εγώ ξέρω αυτό που ξέρω και ξέρω αυτό που δεν ξέρω. Με αυτό που δεν ξέρω ότι δεν ξέρω, μακάρι να με φωτίσει ο καλός Χριστός. Ο Χριστός συγχωρεί. Η ιστορία, όχι. Και τότε το πουλάκι “τσίου”!

Στο μεταξύ, ο ήλιος ας λάμψει, ας ο πόλεμος πάψει κι ας μπει στο αρχείο κάθε υπόθεση που ίσως μας βλάψει. Να είσαι γελαστή κι αγαπητή, μικρή μου Ε.Λ.Φ.! We are Next Generation EU! We are Nato!

Με τρυφερότητα, 

Ελένη-Λαοκρατία-Φρειδερίκη Α. Μανιαδάκη-Βενιζέλου-Φλωράκη, επενδύτρια-εκπαιδευτικός