Αντίπαλοι οι πολίτες για τις μεταμοντέρνες εξουσίες

Εξετάζοντας τη συμπεριφορά πολλών πολιτικών υπό το πρίσμα της κοινωνιοπάθειας, επιτρέπει τη βαθύτερη κατανόηση μερικών από τα πιο αξιοσημείωτα παραδείγματα κακοδιοίκησης, εξαπάτησης, ανεπάρκειας και ενδοτισμού. Η δημοκρατία κινδυνεύει επειδή πολλές χώρες είναι κάτω από την κυριαρχία επικίνδυνων ατόμων με έκδηλη κοινωνιοπάθεια, με τη τελευταία να είναι ο βασικός οδηγός για τον εντοπισμό και την αποτροπή τους.

Μελέτες αυτού που στη Ψυχολογία αποκαλείται “Σκοτεινή Τριάς” κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κοινωνιοπάθεια σχετίζεται άμεσα με την αναζήτηση εξουσίας και κοινωνικής κυριαρχίας. Άτομα στο φάσμα της κοινωνιοπάθειας προσελκύονται αναμφίβολα από τη πολιτική. Η κοινωνιοπάθεια καθορίζει τη συμπεριφορά νεοφιλελεύθερων πολιτικών μεταβάλλοντάς τους σε άτομα δυσλειτουργικά, που επιδεικνύουν αυταρχικότητα, αυτοπροβολή και διπροσωπία, παραβλέποντας τα δικαιώματα και την ασφάλεια των πολιτών. Έχουν ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας που υποκρύπτει βαθιά ριζωμένα αισθήματα μειονεκτικότητας.

Μια κυβέρνηση κοινωνιοπαθών θεωρεί υπ’ αριθμό ένα απειλή τους πολίτες, γιατί μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα (διαδηλώσουν, τιμωρήσουν, επαναστατήσουν) αν η κυβέρνηση ενεργήσει εξαιρετικά καταπιεστικά. Με τη πάροδο του χρόνου, οι κυβερνώντες έμαθαν ποιο τμήμα από τις ελευθερίες, τα δικαιώματα και τις περιουσίες των πολιτών μπορούν να πάρουν σταδιακά σε κάθε νομοθετική σύνοδο. Ο κυνισμός τους είναι στη ρίζα των εκβιαστικών διλημμάτων που διχάζουν το λαό και επιβάλουν σκληρούς περιορισμούς εκμεταλλευόμενοι μια (πραγματική ή φανταστική) κρίση. O μακιαβελισμός τους υποδαυλίζει την ανάγκη να λάβουν μέτρα αυτοπροστασίας (βουλευτική ασυλία, έλεγχος δικαιοσύνης) ώστε να διατηρήσουν όλο και περισσότερη εξουσία πάνω στους πολίτες με τις μικρότερες δυνατές πιθανότητες να επαναστατήσουν οι τελευταίοι.

Ατάκες εντυπωσιασμού για χειραγώγηση

Η πνευματική πενία μιας κοινωνιοπαθούς κυβέρνησης αποκαλύπτεται όταν χειραγωγεί το λαό με ατάκες εντυπωσιασμού που στερούνται έμπνευσης, από το ανιστόρητο “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, έως το εθνικά ανόητο “τυραννία της πλειοψηφίας” (βασικό επιχείρημα εισβολέων, βλ. Κύπρος). Τη χαρακτηρίζει η φτήνια του στοχασμού και του αισθήματος, η άρνηση ανάληψης ευθύνης, η εξαπάτηση και χειραγώγηση των άλλων για προσωπικό όφελος.

Η εκλογική διαδικασία εξυπηρετεί έναν ψυχοπαθή στόχο, αφού κυριολεκτικά παραδίδει τους κανονικούς ανθρώπους στο έλεος των νικητών των εκλογών, σχεδόν σαν ιδιοκτησία τους. Ο νικητές ελέγχουν τα πάντα: μόρφωση, υγεία, δικαιοσύνη, οικονομία, κοινωνική συνοχή. Επιδιώκουν να κρατήσουν τους πολίτες σε κατάσταση άγνοιας (βασική παράμετρος της εξίσωσης που χρησιμοποιούν για να τους ελέγχουν). Αυτό εξασφαλίζεται από τη χαμηλού επιπέδου παιδεία, τη μιντιακή προπαγάνδα, τον καταναλωτισμό, τη woke κουλτούρα και τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι τεχνολογικά αυτιστικοί πολίτες που σκέφτονται και δρουν με βάση τον αισθησιασμό, το ορμέμφυτο και τον εντυπωσιασμό.

Η έκβαση της πολιτικής διαδικασίας σε μια απομουμιωμένη δημοκρατία απογυμνώνει το πολίτη από την ατομική του ανθρωπιά και τον κάνει σκλάβο του ηγεμόνα, για χρήση ή κατάχρηση με όποιον τρόπο θεωρεί κατάλληλο για την επίτευξη των στόχων του. H αντικοινωνική ιδιοσυγκρασία του ωθεί ένα πρωθυπουργό να βρίσκεται σε απευθείας αντίθεση με τη λαϊκή βούληση: Σε πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία ο λαός απέρριψε τις woke πολιτικές του Leo Varadka.

Η έλλειψη αυτοσυγκράτησης και συμβατικής ηθικής οδηγεί ένα άλλο πρωθυπουργό να επιβάλλει τις εντολές του μέσω απειλών για νομιμοποιημένη κρατική βία: Στο Καναδά ο Justin Trudeau ζητά να προφυλακίζεται κάποιος και μόνο με την υποψία ότι θα μπορούσε να διαπράξει “έγκλημα μίσους.” Όταν το επιτρέψει η τεχνολογία, θα εισάγει τον επαναπρογραμματισμό (κάποιοι το λένε “απολύμανση”) των πολιτών, όπως προτείνει ο “διανοούμενος” της παγκοσμιοποίησης Yuval Harari.

Η δημοσιογραφία κάποτε…

Η δημοσιογραφία είχε κάποτε αυτοπροσδιοριστεί ως επάγγελμα, σε αντίθεση με τον εντυπωσιασμό και την προπαγάνδα. Υπήρχαν κανόνες που διαφοροποιούσαν σαφώς τη δημοσιογραφία από τη προπαγάνδα μέσω των διαδικασιών της να ενημερώνει σωστά το κοινό και να ελέγχει την εξουσία. Όμως, η εγγύτητα της δημοσιογραφίας με τις πολιτικές ελίτ και ταυτόχρονα η υποχρέωσή της να ασκήσει ανεξάρτητο και αμερόληπτο έλεγχο στην εξουσία, δημιούργησε ένα σύνολο αντιφάσεων και άνοιξε ρωγμές, όπου η προπαγάνδα μπόρεσε να εδραιωθεί άνετα. Αυτή η εγγύτητα αναπόφευκτα προωθεί στη δημοσιογραφία άτομα που, ως φορείς της προπαγάνδας, μοιραία αδιαφορούν για τη σωστή ενημέρωση της κοινωνίας, περιφρονούν τις ανάγκες της, και ενεργούν συνειδητά σε βάρος των συμφερόντων της. Άρα, είναι εξ’ ορισμού άτομα κοινωνιοπαθή.

Υιοθετούν δημοσιογραφικές πρακτικές που προωθούν κυβερνητικά αφηγήματα που δεν βασίζονται σε αληθή γεγονότα, και καθιστούν τη προπαγάνδα πραγματικά επικίνδυνη, επειδή κρύβεται πίσω από τις ιδεολογίες ενός δήθεν “ελεύθερου” και “αντικειμενικού” Τύπου. Αυτές οι πρακτικές έκαναν τον άνθρωπο να είναι πιο φοβικός, πιο αδρανής, πιο αυτο-περιχαρακωμένος στο σπίτι-άσυλο. Όπως σημείωσε ο Max Frisch: «Χειρότερη κι από το θόρυβο από τις μπότες, η σιωπή από τις παντόφλες»

Τα κυρίαρχα ΜΜΕ φέρουν μεγάλη ευθύνη για σχεδόν όλους τους πολέμους των τελευταίων ετών, αφού θα μπορούσαν να τους αποτρέψουν αν δεν είχαν προβάλει τη κυβερνητική προπαγάνδα που εξαπάτησε τη κοινωνία ώστε να μη φέρει αντιρρήσεις. Με την αυξανόμενη κυριαρχία της τεχνολογίας, η προπαγάνδα γίνεται ακόμη πιο σοβαρή απειλή, ίσως πιο εύκολο να εντοπιστεί αλλά πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί.

Επικράτηση κοινωνιοπαθών πολιτικών

Η επικράτηση κοινωνιοπαθών πολιτικών στην Ευρώπη και η διαπλοκή τους με εξίσου κοινωνιοπαθής συστημικούς δημοσιογράφους έχει δυσκολέψει την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Ό,τι και να τους προσάπτει η δυτική προπαγάνδα, η αλήθεια είναι ότι οι ευρασιάτες ηγέτες (Modi, Xi, Putin) εδώ και χρόνια γνωρίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, να επιλύουν τα προβλήματα στις διακρατικές τους σχέσεις και να δημιουργούν αμοιβαία επωφελείς συμμαχίες. Πόσους πολιτικούς έχει η Ευρώπη σήμερα που να έχουν επιτυχημένη εμπειρία στην άσκηση διεθνούς διπλωματίας και στη διαχείριση κρίσεων υπέρ των λαών τους;

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία έφεραν τις ευρωπαϊκές ελίτ σε κατάσταση πανικού, με τις αντιδράσεις τους να προδίδουν τη τραγική ανεπάρκειά τους. Τους λείπει το διανοητικό βάθος και η ευρεία μόρφωση για να εφαρμόσουν μια σοβαρή διεθνή πολιτική. Ο μεγαλομανής ναρκισσισμός τους απορρίπτει τη λογική, επιτρέποντας στο καταφανώς εσφαλμένο να επικρατεί σαν απολύτως ορθό, και οδηγεί σε αποφάσεις που όλο και λιγότερο λαμβάνουν υπόψιν το συμφέρον των λαών τους.

Στις δύσκολες μεταπολεμικές εποχές, για να φθάσει κάποιος στη κορυφή της πολιτικής πυραμίδας έπρεπε να είναι ιδιαίτερα ευφυής, δοκιμασμένος στη πράξη, καλά ενημερωμένος και φυσικά αδίστακτος. Οι de Gaulle, Adenauer, Mitterrand, Delor, Kohl. Σήμερα επικρατούν μετριότητες, Macron, Scholz, von der Leyen, Sunak, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι, στη πυρηνική εποχή, το μίσος για τον αντίπαλο δε μπορεί να αποτελεί τη βάση των διεθνών σχέσεων.

Ο de Gaulle ονειρευόταν μια ενωμένη και ανεξάρτητη Ευρώπη από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια. Ο ανιστόρητος Macron τι όραμα έχει; Την επαναφορά του ψυχροπολεμικού διχασμού της Ευρώπης με το φόβο πυρηνικού ολοκαυτώματος; Η επιστροφή σε ένα νέο “ψυχρό πόλεμο” μοιραία θα φέρει τον ακόμη πιο ασφυκτικό εναγκαλισμό της Ευρώπης από τις ΗΠΑ (πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά). Στη νέα ψυχροπολεμική εποχή η προειδοποίηση του Henry Kissinger θα ηχεί εφιαλτικά στα αυτιά των ευρωπαίων: «Το να είσαι εχθρός της Αμερικής μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά το να είσαι φίλος μπορεί να είναι θανατηφόρο».

Ίσως πάλι, η ουκρανική κρίση να βοηθήσει τους λαούς της Ευρώπης να αναγνωρίσουν τις δυνατότητες και τα ποιοτικά τους πλεονεκτήματα, και να αντικαταστήσουν τους κοινωνιοπαθείς τσαρλατάνους, με πραγματικούς ηγέτες. Αν διστάσουν, η Ευρώπη θα απομονωθεί σε ένα κόσμο που αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. Όπως έγραψε ο George W. Cecil: «Τα πεδία του δισταγμού είναι σπαρμένα με τα λευκασμένα οστά εκατομμυρίων ανθρώπων που, την αυγή των αποφάσεων, κάθισαν να περιμένουν, και περιμένοντας πέθαναν».