Η χειραγώγηση των ΜΜΕ σκοτώνει τη δημοκρατία

Πόσοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα και διεθνώς; Και τι ακριβώς σημαίνει διαμόρφωση για τα καθ’ ημάς, δεδομένου ότι ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος διαχέεται σε πολλές ιδιοκτησίες, ποικιλόμορφες και υποτίθεται ποικιλώνυμες, και μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να υποθέσει, ότι έχουμε πλουραλισμό της πληροφόρησης (λαμβανομένης υπ’ όψη και της ανεξαρτησίας, την οποία υποτίθεται ότι απολαμβάνει ο δημοσιογράφος, που ασκεί λειτούργημα).

Ένα λειτούργημα σοβαρότατο, που προϋποθέτει όχι μόνο γνώση του αντικειμένου, αλλά κυρίως ήθος, γενναιότητα, μαχητικότητα και ελεύθερη σκέψη. Αν ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν, στην εποχή που ο έντυπος τύπος κατείχετο ιδιοκτησιακώς από δημοσιογράφους, θα διαπιστώσουμε ότι, τηρουμένων των αναλογιών, επικρατούσε ένας οξύς ανταγωνισμός.

Η κάθε εφημερίδα, με το δικό της αναγνωστικό κοινό στην βάση μιας συγκεκριμένης κατεύθυνσης και ιδεολογίας, διέθετε το δικό της κύρος και έδινε το δικό της στίγμα (ιδιαίτερα μέσα από την αρθρογραφία γνωστών προσωπικοτήτων, που με την καθαρότητα των απόψεών τους, ενέπνεαν σεβασμό και δέος).

Ο καθείς μπορούσε να έχει μία, κατά το δυνατόν σφαιρική ενημέρωση, έγκυρη και σοβαρή, παρά το γεγονός, ότι δεν υπήρχε η σημερινή έκρηξη στην πληροφόρηση, μέσα και από το διαδίκτυο (που όμως, όπως λειτουργεί και λόγω της υπερπληθώρας πληροφοριών προκαλεί σύγχυση και ανεξέλεγκτα, και εν τέλει μπορεί να οδηγήσει στην παραπληροφόρηση).

Συμβιβασμοί εις βάρος της ενημέρωσης

Ποια είναι λοιπόν η κατάσταση σήμερα, είναι λίγο πολύ γνωστή, σε όσους δεν αρκούνται στην μονοθεματική πληροφόρησή τους, διανθισμένη με δήθεν σκαμπρόζικα καθημερινά συμβάντα, ούτως ώστε να σπάσουν το μονότονο, καταθλιπτικό τοπίο! Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες καταστάσεις συντηρούν το υπάρχον βαρύτατα ασθενούν πελατειακό σύστημα, που αναπαράγεται με τη δική τους πολύτιμη συμβολή.

Μέσα λοιπόν απ’ αυτό το “αλισιβερίσι” δημιουργείται αυτή η αλληλεξάρτηση και οι αλληλοσυμβιβασμοί, μέχρις ότου επιτευχθεί ακόμη μία ισορροπία του τρόμου. Αριστοτέχνες του είδους αναλαμβάνουν καθημερινά μέσα από κάποιους τηλεοπτικούς δέκτες, αλλά και μέσω των εφημερίδων, να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη, διαστρεβλώνοντας την είδηση και λέγοντας τη μισή αλήθεια.

Μπορεί δηλαδή ο επιχειρηματίας εργοδότης να επιτρέψει στον αρθρογράφο, σε εποχή, που υποτίθεται ότι οι σχέσεις με το “γκοβέρνο” είναι αρμονικές, να εκφρασθεί ελεύθερα καταθέτοντας την γνώμη του, ιδιαίτερα στην αποκαλυπτική δημοσιογραφία; Η πλειοψηφία του κόσμου, αποκαμωμένη και χωρίς κριτική σκέψη, αρκείται να παρακολουθεί ό,τι μαγειρεμένο “σερβίρεται”.

Ασφαλώς λίγοι γνωρίζουν ποιοι και τι κρύβεται πίσω από την δήθεν πληροφόρηση, την κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση (που όταν πρόκειται ειδικά για τα εθνικά θέματα συνιστά εγκληματική συμπεριφορά). Το θέμα όμως της έγκυρης πληροφόρησης, της έγκυρης ενημέρωσης εξακολουθεί να υφίσταται διεθνώς, γιατί (σε πολύ μεγάλο βαθμό) ο Τύπος είναι παραδομένος κυριολεκτικά σε κάποιους που στο μυαλό τους υπάρχει αποκλειστικά και μόνο το κέρδος και η απομύζηση του παγκόσμιου πλούτου.

Είναι καιρός να αντιδράσουν όλες οι υγιείς δυνάμεις που ενυπάρχουν και συνυπάρχουν και στον ευρύτερο χώρο του Τύπου, ως αληθινοί πεφωτισμένοι που διακρίνουν την είδηση και την παρέχουν ως έχει, αναλογιζόμενοι ταυτόχρονα το βαρύτατο φορτίο που έχουν επωμισθεί.