Η εξίσωση του Αμπά Εμπάν

Ανεξαρτήτως του θρησκεύματος ή της εθνικότητας, η τρομοκρατία είναι ειδεχθής πράξη. Όμως, εάν η τέλεση του εγκλήματος συνεχίζεται, και αυτό φαίνεται στις οθόνες όλων, καθώς οι θύτες επιδεικνύουν πανηγυρίζοντας τους άθλους τους on camera, τότε επιβάλλεται ο κόσμος να μην παραμένει θεατής. Η διαμαρτυρία του, αν λάβει διαστάσεις, ενδέχεται να βοηθήσει και στη διακοπή της γενοκτονίας, που αποτελεί και προϋπόθεση της απελευθέρωσης των ομήρων.

Αυτή είναι η εκτίμηση των θεατών. Αυτή είναι η εκτίμηση και του Διεθνούς Δικαστηρίου. Αυτή είναι και η εκτίμηση χιλιάδων Εβραίων στον κόσμο, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στις κινητοποιήσεις, γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι τίποτα το “αντι-εβραϊκόν” δεν υπάρχει στην καταδίκη μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Τα εγκλήματα του Ισραήλ βαραίνουν το Ισραήλ κι όχι τους Εβραίους εν γένει. Ομοίως και τα εγκλήματα της Χαμάς βαραίνουν την ίδια και όχι το σύνολο του παλαιστινιακού λαού.

Ωστόσο, θα ήταν υποκριτικό και ανιστόρητο, να αντιμετωπιστούν τα γεγονότα αυτά, σαν ένας αιματηρός καυγάς μεταξύ δυο ομάδων “ακραίων” σε ουδέτερο χώρο, καυγάς που υποτίθεται πως άρχισε στις 7 Οκτωβρίου. Ζητήματα του τύπου “ποιος άρχισε” ή “ποιος είναι πιο βίαιος” κλπ συσκοτίζουν το ιστορικό πλαίσιο της διαμάχης, η οποία διεξάγεται σε έδαφος από το οποίο ξεριζώθηκαν και ξεριζώνονται οι μεν, για να εγκατασταθούν οι δε.

Πρόκειται για αγώνα αντιαποικιακό, τον οποίο έχει δικαίωμα να διεξάγει ένας λαός κατά των αποικιοκρατών, όπως έκαναν και τόσοι λαοί, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός. Κι αυτό διαρκεί τουλάχιστον τα τελευταία ¾ του αιώνα. Και η διαδικασία αυτή της αποικιοποίησης συντελείται μέσα από μια σειρά ενεργειών, οι οποίες, κατά την ευμενέστερη αξιολόγηση, δεν είναι λιγότερο τρομοκρατικές από την 7η Οκτωβρίου 2023.

Μετράμε: Ντερ Γιασίν (1948), Αμπού Σούσα (1948), Ταντούρα (1948), Λύντα και Ράμλα (1948), Σαλίχα (1948), Αλ Νταγουαγίμα (1948), Κίμπια (1953), Καφρ Κασίμ (1956), Κχαν Γιουνίς (1956), Σάμπρα- Σατίλα (1982), Αλ Άκσα (1990), Ιμπραχίμι Τζαμί (1994), Τζενίν (2002), Γάζα (2008-9, 2012, 2014, 2018-19, 2021, 2023-…). Οι απολύτως τεκμηριωμένες σφαγές αμάχων που συνδέονται με αυτούς τους μαρτυρικούς τόπους, καθώς και οι πολύνεκρες ανατινάξεις ξενοδοχείων, όπως το King David (1946) και το Semiramis (1948), πραγματοποιήθηκαν άλλες από τον ισραηλινό στρατό (τη Χαγκανά και τον διάδοχό του IDF) κι άλλες από σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις (Ιργκούν, Στερν). Δύο εκ των ηγετών αυτών των οργανώσεων έγιναν αργότερα και πρωθυπουργοί του Ισραήλ.

Η οδηγία του Αμπά Εμπάν

Και το μεν Ισραήλ καλά κάνει και ασκεί την προπαγάνδα του, όμως για ποιο λόγο, η επίσημη οργάνωση των Εβραίων πολιτών της Ελλάδας νιώθει υποχρεωμένη να αναπαράγει την προπαγάνδα ενός ξένου κράτους; Διότι η πεμπτουσία της ισραηλινής προπαγάνδας είναι αυτό ακριβώς που κάνει και λέει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο. Την αρχή της την είχε διατυπώσει με σαφήνεια, ως γενική οδηγία, το 1973 ο τότε υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Αμπά Εμπάν, σε άρθρο του στο αμερικανο-εβραϊκό περιοδικό Congress Bi-Weekly: «Ένα από τα κύρια καθήκοντα μας σε κάθε διάλογο με τον μη εβραϊκό κόσμο είναι να αποδεικνύουμε ότι δεν υφίσταται διάκριση μεταξύ αντισημιτισμού και αντισιωνισμού. Ο αντισιωνισμός είναι απλώς ο νέος αντισημιτισμός»!

Λογικό πόρισμα: κάθε Εβραίος που ασκεί κριτική στο Ισραήλ, θεωρείται από τους σιωνιστές ως ένας ψυχοπαθής άνθρωπος που μισεί το εαυτό του: ένας “αυτομισούμενος Εβραίος”. Στη βάση αυτού του δόγματος έχει συνταχθεί το εγχειρίδιο της Χασμπαρά που δίνει λεπτομερείς οδηγίες για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίζεται κάθε επιχείρημα κατά της κυβέρνησης του Ισραήλ. Το δε Υπουργείο Διασποράς του Ισραήλ –ο προϊστάμενός του Amichai Chakli δήλωσε πρόσφατα ότι η Λεπέν θα αποτελούσε “άριστη επιλογή” για τη γαλλική προεδρία– έχει σκοπό, όπως καθαρά δηλώνει στην ιστοσελίδα του, να «προάγει τη σύνδεση των ανά τον κόσμο εβραϊκών οργανώσεων με το κράτος του Ισραήλ» και να συντονίζει τον αγώνα τους κατά του «αντισημιτισμού». Το ίδιο προσδιορίζει αυτόν τον όρο ως κριτική προς την πολιτική του Ισραήλ! Το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος στον κόσμο που η κριτική σε ό,τι κάνει θεωρείται ρατσισμός!

Με άλλα λόγια, η εναντίωση σε μια πολιτική εξισώνεται με εχθρότητα προς μια φυλή! Καταχρώμενο, αλλά και εξαντλώντας, το τεράστιο ηθικό κεφάλαιο της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην Ιστορία, το Ισραήλ εμφανίζεται να αξιώνει πως τα πάντα του επιτρέπονται “για μόνον τον λόγο ότι είναι κράτος των Εβραίων”! Αφήνουμε, για την οικονομία της συζήτησης, στην άκρη το μέγα θέμα κατά πόσον οι Εβραίοι είναι έθνος ή θρήσκευμα. Το δόγμα των ναζί, γυρισμένο ανάποδα, είναι άραγε λιγότερο ναζιστικό; Ό,τι και να ‘ναι όμως, γιατί οφείλει όλος ο κόσμος να ευθυγραμμιστεί σε μια τόσο μεροληπτική και ναρκισσιστική θέση;

“Όχι στο όνομά μου”

Οι Έλληνες πολίτες, όπως είναι οι Εβραίοι συμπολίτες μας, οφείλουμε νομιμοφροσύνη στην ελληνική Πολιτεία. Το Ισραήλ είναι άλλο κράτος. Μπορεί να έχουμε συγγενείς και φίλους εκεί· μπορεί να το συμπαθούμε ή όχι, όμως πρόκειται για άλλο κράτος. Μπορεί αυτήν την περίοδο, και μακάρι για πάντα, να έχουμε σχέσεις κατανόησης (δεν πρόκειται για συμμαχία, μη γελιόμαστε), όμως γνωρίζουμε ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι· μόνον σταθερά συμφέροντα.

Και πράγματι, τα συμφέροντα του Ισραήλ, κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ιστορίας του, ήταν συνδεδεμένα στενά με εκείνα της Τουρκίας. Και αύριο είναι άγνωστο τι θα συμβεί, σε έναν τόσο ρευστό κόσμο. Θέλω να πω τούτο: Στην υποθετική περίπτωση που κάποια στιγμή υποχρεωθούμε εκ των πραγμάτων όλοι οι Έλληνες (Χριστιανοί, Εβραίοι και άθρησκοι) να αντιπαρατεθούμε στο Ισραήλ, θα σημαίνει μήπως πως γίναμε εξαίφνης “αντισημίτες”;

Δεν είναι κρίμα που από όλες τις εβραϊκές κοινότητες του κόσμου, μόνον στην Ελλάδα δεν βρέθηκε κανείς που να διαφοροποιηθεί από το Ισραήλ, να υψώσει ανάστημα απέναντι στη γενοκτονία που συντελείται και να φωνάξει «όχι στο όνομά μου», κανείς πλην του μοναδικού και από κάθε άποψη εξαιρετικού Σάββα Μιχαήλ; Ακόμα και μέσα στο Ισραήλ υπάρχουν τέτοιες φωνές. Είναι άραγε τα μέλη του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου περισσότερο Εβραίοι π.χ. από τον Ισραηλινό δημοσιογράφο Γκίντεον Λέβι;

Ένα τελευταίο σχόλιο για τα συμφραζόμενα της ανακοίνωσης του εν λόγω Συμβουλίου: «Οικουμενικά μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης» και «πνεύμα του αρχαίου θεάτρου». Πράγματι. Το πνεύμα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας είναι η αιώνια σύγκρουση του δικαίου όχι με το άδικο, αλλά με το δίκαιο του άλλου. Η συμφιλίωση βγαίνει μέσα από τη συνείδηση της κοινής ανθρώπινης φύσης και μοίρας.

Καταδικασμένοι να αδικούμε και να αδικούμαστε, αλλά και ελεύθεροι να βλέπουμε τον εαυτό μας με τα μάτια του εχθρού, που δεν είναι καλύτερος ούτε χειρότερος από εμάς, αλλά, εξίσου με εμάς, ριγμένος στον κόσμο της αγωνίας, της ανάγκης, της επιβίωσης και των συναφών παθών. Σήμερα είμαστε θύματα, αύριο θύτες κοκ. Δεν υπάρχει κανείς που να είναι εξ ορισμού και αιωνίως θύμα, καλός, ευλογημένος, διαπαντός εκλεκτός των θεών. Θα αποτελούσε ύβρι. Κανείς δεν εξαιρείται του τραγικού κύκλου. Μακάρι να διδαχθούμε κάτι από αυτήν τη σοφία.