Η πολυπολιτισμικότητα διαβρώνει τα εθνικά κράτη

Στις μέρες μας όλο και πιο πολύ αναφύεται το ζήτημα την “μονοπολιτισμικότητας” και της πολυπολιτισμικότητας ως ένα μέσο για την επίτευξη της κοινωνικής προόδου και την ανάπτυξη του πολιτισμού. Βεβαίως το ζήτημα αυτό αναφέρεται στις ταυτότητες δηλαδή του προσδιορίζεσθαι (εθνικά, κοινωνικά) των ατόμων ή των κρατών.

Αρχικώς σε μία ανάλυση πρέπει να ξεκινούμε με την ανάλυση της ετυμολογίας των λέξεων που θέλουμε, ώστε να προχωρήσουμε προς την εξέταση του ζητήματος. Μόνο έτσι θα αρχίσουμε να αποκτούμε πλατιά και βαθιά γνώση του θέματος μέσω της σοφίας των λέξεων. Η “μονοπολιτισμικότητα” αποτελείται από δύο συνθετικά, που εννοείται ένας πολιτισμός. Ένας πολιτισμός ως βασικός και κύριος πολιτισμός ενός κράτους ή μίας ομάδας που προσδιορίζεται μέσω αυτού του πολιτισμού εθνικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά και παιδευτικά.

Ουσιαστικά η “μονοπολιτισμικότητα” αναφέρεται στο “είναι” ενός κράτους ή ανθρώπων για αυτό είναι ένας και μοναδικός. Η πολυπολιτισμικότητα κι αυτή έχει δύο συνθετικά. Το πολύ μας δείχνει την πληθώρα και ίσως την υπερβολή. Η πολυπολιτισμικότητα σε συνδυασμό με το πολύ αναδεικνύει την ύπαρξη πολλών πολιτισμών, όχι ως προς τον κόσμο όλο, αλλά συγκεκριμένα μπορεί να αναφέρεται σε ένα κράτος, άτομα και πόλεις όπου υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί.

Η λέξη αυτή αναφέρεται σε συγκεκριμένους χώρους, δηλαδή κράτη τα οποία είναι πολυπολιτισμικά και πόλεις. Η “μονοπολιτισμικότητα” προσφέρει εθνική συνοχή και δη κοινή πολιτισμική καταβολή, συνείδηση, αντίληψη ως προς το προσδιορίζεσθαι. Συνάμα έχει να κάνει με τον ίδιο τρόπο αντίληψης της οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους και έτσι προσφέρει και κρατική συνοχή. Επιπρόσθετα η “μονοπολιτισμικότητα” προάγει τη διατήρηση της μοναδικότητας των πολιτισμών σε όλο τον κόσμο.

Επιπρόσθετα, μέσω αυτού υπάρχει αλληλοκατανόηση, εξερεύνηση του άλλου πολιτισμού και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του όπως και συνεργασία σε τομείς παιδεύσεως και καλλιτεχνίας. Παράλληλα, μέσω και της ανακάλυψης, μαθαίνεις περισσότερα για το πνευματικό μεγαλείο των άλλων λαών και την ιστορία των. Ακόμα η “μονοπολιτισμικότητα” προσφέρει γλωσσική ενότητα σε ένα κράτος πράγμα που το διατηρεί στη ζωή. Επίσης, η κοινωνία είναι γλωσσικά ομοιογενής και όταν σε μία κοινωνία δεν υπάρχει γλωσσική ενότητα δεν μπορούν να συνεννοηθούν οι πολίτες αυτής και ίσως αρχίσουν να αναφύονται κοινωνικά προβλήματα.

Κοινωνός της σοφίας

Γενικότερα ο κάθε πολιτισμός είναι μοναδικός. Έχει τα δικά του μοναδικά στοιχεία και μέσω της συνεργασίας των πολιτισμών μπορεί κάποιος να γίνει κοινωνός της σοφίας των άλλων πολιτισμών και μέσα σε αυτούς μπορεί να δει τον εαυτό του. Όλα αυτά τα οφέλη της “μονοπολιτισμικότητας” δεν προσφέρονται και στην πολυπολιτισμικότητα.

Η πολυπολιτισμικότητα και δη όταν δύναται να συμβεί σε ένα κράτος αντιμετωπίζει πολλαπλά προβλήματα. Αρχικώς θα ενυπάρχουν σε αυτό πολλοί πολιτισμοί και νοοτροπίες ξένες ως προς το πραγματικό γηγενές στοιχείο, αντίθετες μεταξύ τους. Επιπλέον θα υπάρχουν και άλλες αντιλήψεις, ήθη, έθιμα, θρησκείες με άλλες συνήθειες. Όλα αυτά δημιουργούν προστριβές στη διοίκηση και εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους. Συνάμα δημιουργεί κοινωνική ασυνέχεια όπως και εθνική που οδηγεί στην αλλοίωση του πραγματικού έθνους, με αποτέλεσμα να χάνεται η εθνική ταυτότητα.

Προκύπτει το εξής ερώτημα: Δύναται να λειτουργήσει ένα κράτος και να προοδεύσει μία κοινωνία με όλα αυτά; Όταν λόγου χάρη σε μία πόλη υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί με διαφορετικά ήθη, έθιμα, θρησκεία και τρόπους οργάνωσης της κοινωνίας και του κράτους, είναι δυνατόν το κράτος να λειτουργήσει; Ο κάθε πολίτης θα θέλει τον δικό του πολιτισμό, γλώσσα, θρησκεία και τρόπο οργάνωσης του κράτους. Άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να σταθεί.

Ένας ξένος πολιτισμός

Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε ότι σε μία χώρα, ναι μπορεί να υπάρχει πολυφυλετικότητα, αλλά όχι πολυπολιτισμικότητα. Ένα έθνος πρέπει να είναι μονοπολιτισμικό ώστε να διατηρήσει πολλά στοιχεία του. Επίσης, άλλο να υιοθετείς άλλα πολυπολιτισμικά στοιχεία και να τα συνθέτεις στον δικό σου ώστε να γίνει πιο πλούσιος και άλλο να αλλάξεις τον δικό σου, το “είναι” σου και να υπερτερεί ή να υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό έναντι του δικού σου ένας ξένος πολιτισμός.

Άλλωστε ποιος απλός και αγαθός πατριώτης, πολίτης της χώρας του θέλει το έθνος του και συνάμα το κράτος του να αλλάξει σε κάτι άλλο που δεν είναι ίδιο με το έθνος ή να καταρρεύσει; Ακόμα αν ήταν όλοι ένας πολιτισμός, δεν θα υπήρχε πλουραλισμός απόψεων, αντιλήψεων, καλλιτεχνικών οικοδομημάτων, διαφορετικά πνευματικά μηνύματα ή οπτικές;  Άραγε θέλει κάποιο άτομο να απολέσει τη δική του κουλτούρα, ήθη, έθιμα;

Κλείνοντας, οι αρχαίοι Έλληνες, οι πατέρες μας είχαν τη λέξη “ξένος” ως πολύ ιερή. Μάλιστα υπήρχε κι ο Ξένιος Δίας ή Ζεύς που αυτό μας τα λέει όλα. Oι αρχαίοι δέχονταν τον κάθε ξένο ως μέγα φιλοξενούμενό τους, με όλες τις μεγάλες τιμές και δώρα να του προσφέρονται, τον ξεναγούσαν και τον φρόντιζαν. Ωστόσο, πάντοτε οι πατέρες μας είχαν τον πολιτισμό τους που μέσω αυτού αγάπησαν τη χώρα τους, τους εαυτούς τους και όλον τον κόσμο.